ตอน7แมวป่าตัวน้อยผมต้องได้

“ไม่ต้องการ!”

จันวิภาฉายประกายความรังเกียจในสายตาของเข า แต่กลับถูกความโกรธของสุมิตรบีบอยู่คาง

“เธอมันก็เหมือนแม่ที่เป็นผู้หญิงสำส่อนของเธอ”

เมื่อมองดูสายตาของจันวิภาที่ส่องประกายความน่

าขยะแขยงออกมา

สีหน้าของสุมิตรยิ่งเดือดขึ้นไปอีก

“ทั้งสองช่างเลวทรามต่ำช้าอะไรเช่นนี้ ฉันอยากจะเห็นจริงๆ เธอที่ไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ จะแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ได้นานแค่ไหนกัน”

พูดเสร็จแล้ว

เขาก็ก้มศีรษะลงจูบที่ปากของจันวิภา แต่ว่าจันวิภากลับโมโห

ดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของสุมิตร

หลังจากนั้นเธอก็ผลักเขาออกไป “ไปให้พ้น

อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”

สุมิตรถูกผลักออกไป สีหน้าเศร้ามองลง ทันใดนั้นจึงได้บีบไปยังคอของจันวิภา

พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “เธอ เธอคิดว่าฉันจะชอบเธอจริงๆงั้นหรอเธอก็เป็นเพีย

งแค่ลูกสาวของยัยสารเลวนั่นก็เท่านั้นเอง ไม่ไดเป็นอะไรทั้งนั้นเป็นเพียงแต่นางแพศยาที่ทรงคุณธรรม”

“หุบปาก” จันวิภาโกรธเป็นไฟ

“อย่ามาท้าทายกับความอดทนของฉันนะ” สุมิตรยิ้มยากเยือกเย็น

จันวิภาหายใจลำบากเพราะความโหดร้ายของสุมิ ตร แต่ว่าก็ยังคงเผชิญหน้ากับเขาอย่างดื้อร้น

“แค่กๆ….สุมิตร…

นายจะฆ่าภรรยาใหม่ของตัวเองในตอนเช้าตรู่งั้นห

รอ

สุมิตรหรีตามอง

จ้องมองผู้หญิงที่มีท่าที่ดื้อรั้นเช่นนี้

ในใจของเขากลับเกิดความสงสารขึ้นมา

เขาปล่อยมือออกจากคอของจันวิภาและพูดอย่างเ

ยุยหยัน “ภรรยา”

ในเมื่อเธอพูดว่าเป็นภรรยาของฉัน

ก็ทำหน้าที่ของตัวเองเถอะ มาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน”

พูดจบ สุมิตรก็ได้ลุกขึ้นจากเตียง แล้วสั่งจันวิภา “ลุกขึ้นมา”

จันวิภาคิดไม่ถึงว่าสุมิตรจะลุกขึ้นมาอย่างนี้ เธอยังไม่พร้อมที่เห็นร่างที่เปล่าเปลือยของเขา

สัดส่วนของร่างกายราวกับอัตราส่วนทองคำ คล้ายดั่งเส้นสามเหลี่ยมคว่ำที่อย่างสมบูรณ์แบบ ด้านล่าง..จันวิภาไม่กล้าที่จะมองมาอีก เธอตกใจเสียจนปิดตาทั้งสองข้าง”ทำไม

ไม่เคยเห็นหรอคำประชดของสุมิตรดังขึ้นมาในเว ลาที่เหมาะสม “แกล้งทำเป็นบริสุทธิ์อะไร”

เธอแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์

จันวิภากัดฟัน ไม่แสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอ “มันดีกว่าความบ้าคลั่งรุนแรงของนายเป็นไหนๆเล

ย”

เมื่อเห็นว่าจันวิภาตอบมาอย่างนั้น

มันกลับไม่ได้ทำให้สุมิตรโกรธ หลังจากหัวเราะก็พูดไปว่า “เธอไม่อยากทำแบบนี้อีกหรอ

ผมจะคิดว่าเธออยากจะที่โดน…”

“นายมันสารเลว”

จันวิภามัดผ้าห่มแล้วยืนขึ้นมาด้วยความโกรธ แต่ว่าพอเธอก็ขยับตัว

ก็ยิ่งรู้สึกว่าทั่วทั้งร่างเมื่อยล้า ขาอ่อนแรง และยังล้มลงกลับมาที่บนเตียง

สุมิตรมองพฤติกรรมของจันวิภาอย่างเยือกเย็น

แล้วพูดว่า “ทำไม

เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมไม่ได้หรอ

ภรรยาคนใหม่ของผม”

เมื่อพูดถึง”ภรรยา” สองคำนี้

ริมฝีปากของสุมิตรก็กระตุกขึ้นเล็กน้อยด้วยความ เยาะเย้ย

ผู้หญิงคนนี้มาเป็นภรรยาของเขาได้อย่างไร ผู้หญิงชั่วช้าสารเลว สำหรับเขาแล้วมันเป็นแค่การแก้แค้น

จันวิภาโกรธ

จากนั้นห่อผ้าห่มและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่มากเกินไป ทำให้เธอเจ็บปวดที่ร่างกาย ทันใดนั้นน้ำตาโผล่เต็มดวงตา

สุมิตรมองจันวิภาที่เป็นแบบนี้

กลับเกิดสงสวรเธอขึ้นมาอยากไปกอดเธอไว้ แต่พอคิดถึงนี่เป็นลูกสาวของผู้หญิงชั่วคนนั้น แถมยังไม่ใช่สาวพรหมจารี

เขากดความคิดของตัวเองลง

สุมิตรเดินเข้าจันวิภา

และบีบคางของเธอและพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น

“เธอมันสมบทบาทจริงๆ

ที่แกล้งมาทำเป็นน่าสงสาร!”

แล้วหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่อย่างรวดเร็ว และออกไปจากห้อง

พูดจบ

มองดูด้านหลังของสุมิตรที่เดินออก

จันวิภาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอคลายมือที่บีบผ้าห่มไว้จนแน่น

แล้วทนต่อความเจ็บปวด

มันไม่ง่ายเลยที่ไรที่สุดจะสามารถลุกลงจากเตียง

ได้

“สุมิตร นายมันก็แค่คนระยำ”

จ้องมองไปยังชุดแต่งงานที่ถูกฉีกขาด จันวิภาก็อดไม่ได้ถมน้ำลายออกมาจากนั้นจึงหาเจอเสื้อผ้าตัวหนึ่งที่ถือว่าใส่ได้จากใน ตู้เสื้อผ้า หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอจึงเดินออกจากประตูห้องไป

ฉนวนนั้นมีว่างเปล่าและยาวมาก

จันวิภาคิดว่าที่นี่คงมีคนรับใช้ไม่มากนัก แต่ทว่าหลังจากที่เธอเดินลงไปยังชั้นล่างจึงรู้ว่าต นเองนั้นคิดผิดไปเสียแล้ว

สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือภาพอันงดงาม

โคมระย้าคริสตัลนำเข้าจากฝรั่งเศสที่แขวนอยู่บน

เพดาน

แสงของมันเปล่งประกายสวยงามระยิบระยับ

ภายใต้โคมระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ คือห้องรับแขกที่มีขนาดใหญ่เท่าครึ่งหนึ่งของสนา

มบาสเก็ตบอล

ที่อยู่ไม่ไกลจากจันวิภามากนัก

เหล่าบรรดาสาวใช้นับไม่ถ้วนยืนตรงอยู่สองข้างท าง

กระจัดกระจายอยู่ที่บันไดและเรียงรายกันกลางห้

องโถง

มองไป จันวิภารู้สึกตาลายนิดหน่อย และตกใจอยู่เล็กน้อย

เมื่อวานมาถึงที่นี่ไม่ได้ดูอย่างถี่ถ้วน

ตอนนี้พอเห็นแล้ว

ก็อดไม่ได้ที่จะร้องอุทานออกมา พระเจ้า

บ้านใหม่หลังนี้จะใหญ่แค่ไหนเนี่ย และจำนวนคนใช้ทำไม

ถึงเยอะจนช่างน่ากลัวขนาดนี้สุมิตรที่กำลังเดินอยู่ในโถง เขาหันตัวไปข้างด้าน ในมือกำลังถือของอะไรบางอย่างเล่นอยู่ จันวิภามองก็ก็ได้เห็นสุมิตรที่อยู่ไม่ไกลอย่างชัดเจ

น

ผมสีดำ ที่เรียบและประณีต

ใบหน้าสวยงามราวกับมีดและสิ่ว คลายกระดุมไว้สองเม็ดจากปกเสื้อ เผยออกมาให้เห็นถึงกระดูกไหปลาร้าที่ละเอียดแ

เสื้อเชิ้ตที่มีสีสันเหมาะสมกับตัว

ละงดงาม

ผู้ชายคนนี้หล่อเป็นอย่างมาก

หากจะพูดว่าถ้าคนผู้นี้ไม่ระยำขนาดนั้น เธอจะต้องคิดว่าเขาเป็นเทวดาอย่างแน่นอนไม่ต้อ

งสงสัย

แต่ทว่าผลลัพธ์กลับคือ….เขาเป็นปีศาจที่แท้จริง!

ปีศาจ!

จันวิภากัดฟัน

คิดว่าตนเองยังมีเรื่องที่สำคัญมากต้องทำอยู่ ดังนั้นจึงลงบันได แล้วเดินไปยังสุมิตร

สุมิตรกำลังเล่นสิ่งของบางอย่างที่มีสีเขียวมรกตอ ยู่เป็นของของผู้หญิงแปลกหน้าในคืนนั้น และยังเป็นหยกที่สืบทอดต่อกันมาในครอบครัวข องจันวิภา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ