ตอนที่11 ชั่วเขาในรถ

จ้องมองไปยังใบหน้าที่หลับอยู่ของจันวิภา สุมิตรยื่นมือ เพื่อที่จะผลักหัวของเธอ แต่พอก้มหน้าลงไปก็สัมผัสรอยแผล บนหน้าผากของเธอ ทันใดนั้นเขาก็รีบเก็บมือทันที

ช่างมันเถอะ ผู้หญิงคนนี้จะนอนก็ปล่อยเขานอนไปแล้วกัน

แต่ด้านจันวิภาดันไม่หยุดขยับไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แต่ที่น่า โมโหก็คือ เธอขยับถึงจุดที่….ของเขา

“บัดซบ !!”

สุมิตรสบถเสียงต่ำออกมา จันวิภา นี่คือวิธีการยั่วคนของ เธองั้นเหรอ?!

จันวิภากำลังหลับไม่รู้เรื่องก็อยู่ถูกสุมิตรทำให้ตื่นขึ้น เธอ เงยหน้ามองเห็นใบหน้าหล่อเหลาผิดปกติของสุมิตร สายดา ของทั้ง สองคนสบกัน สักพักจันวิภาถึงได้สติกลับมา พริบ ตานั้นใบหน้าก็แตงก่ำ

เสียงสูดหายใส่อย่างแรงๆ จันวิภารีบนั่งหลังตรงอย่าง

รวดเร็ว จังหวะนั้นเองรถก็ได้เบรกกะทันหัน เธอพุ่งเข้าหาสุมิตร มือก็ดันกดลงไปจุดๆนั้นของสุมิตรพอดิบพอดี..

จันวิภาตัวแข็งที่อทันที ข้างหูมีเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

จากชายหนุ่ม”เธอกำลังบอกฉันว่า เธอยังต้องการไม่พอ ยัง อยากจะเอาอีกใช่ไหม?”

จันวิภารีบซักมือกลับทันที หน้าแดงราวกับเลือด พูดติดๆขัดๆออกมา “ฉัน…ฉัน…ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ..” โอ้วพระเจ้า เธอก็แค่นอนหลัลไปหนึ่งตื่น

เรื่องอบบนี้เป็นมาได้

ทำไมถึงก่อ

ใช่เหรอ? เมื่อกี้เธอขยับตัวตั้งนาน นั้นไม่ใช่ตั้งใจเหรอ? นางผู้หญิงสำส่อน นี้คือการยั่วของเธอใช่ไหม?”สุมิตรค่อยๆ ขยับเข้าใกล้จันวิภา หายใจข้างๆ ใบหูของเธอ และพูดอย่าง เหยียดหยาม

ใบหน้าของจันวิภาจากเขินอายสีแดง เปลี่ยนเป็นสีขาวซับ ผลัน เธอกัดปากพูดขึ้น”ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อีกอย่าง แม่ของ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นด้วย!”

“เหอ!”สุมิตรยิ้มอย่างเย็นชา แม่ของเธอใช่คนแบบนั้น หรือไม่ฉันรู้ตั้งนานแล้ว !

สุมิตรมองจันวิภาอย่างเย็นชา ทำให้จันวิภารู้สึกอึดอัด เธอรีบหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่หันกลับมามองเขา อีก และก็ไม่หวังว่าสุมิตรจะมอบความอบอุ่นให้แก่เธอเลยสัก นิด

ผ่านไปอีกสักพัก ก็ถึงบ้านตระกูลวีระนนท์

จันวิภารีบผลักประตูออกลงรถ สุมิตรก็รีบตามออกมา

ผลักประตูเหล็กบานใหญ่เปิดออก จันวิภาเดินเข้าไปใน สาวยตาแปลกประหลาดของคนรับใช้ ถามว่า”น้ามะลิล่ะ?”

“นายหญิงอยู่ในสวนตอกไม้ค่ะ”
อย่างที่จันวิภาคาดไว้จริงๆ

หลังจากรู้ว่ามะลิวัลย์อยู่ที่ไหน จันวิภาก็ไม่รีบที่จะไป เธอ หันตัวให้คนรับใช้จัดที่นั่งและชาให้แก่สุมิตร และพูดกับเขา ว่า”ฉันไปหาน้ามะลิก่อน คุณนั่งตรงนี้เถอะ”

สุมิตรไม่สนใจจันวิภา หันตัวหาที่นั่งและนั่งลงไป

จันวิภาเห็นสุมิตรเป็นแบบนี้ก็ไม่พูดอะไรต่อ เดินไปที่สวน คอกไม้ทันที

เพิ่งเข้าสวนดอกไม้ จันวิภาก็มองเห็นมะลิวัลย์กำลังนั่งดื่ม ชาที่โต๊ะหิน ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

จันวิภาขมวดคิ้ว เดินตรงเข้าไปพูดขึ้น”พ่อฉันอยู่ที่ไหน”

มะลิวัลย์คิดไม่ถึงเลยว่าจันวิภาจะปรากฏตัวต่อหน้าเธอ แบบนี้ เลยถามขึ้นด้วยความสงสัย”ทำไมเธอถึงกลับมาล่ะเธอ ทำอะไรลงไปถึงถูกสุมิตรไล่กลับมา”

พูดจบไม่รอให้จันวิภาตอบกลับ สีหน้าของมะลิวัลย์ก็ดูน่า รังเกียจขึ้นและพูดอย่างเหยียดหยาม”ฉันจะพูดนะจันวิภา เธอ ต้องคิดถึงพ่อของเธอนะ นี้เพิ่งแต่งงานวันแรกก็ถูกไล่ออกมา แล้ว ถ้าพ่อเธอรู้ล่ะก็…”

“พอเถอะ”จันวิภาตัดบทมะลิวัลย์ และพูดอย่างหมดความ อดทนฉันสบายดี คุณไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ได้ถูกไล่ออกมา แต่พ่อฉันล่ะ ท่านอยู่ไหน”

มะลิวัลย์ตื่นตระหนกและตอบแบบขอไปที่”พ่อของเธอตอนนี้ร่างกายไม่ดี รอร่างกายของเขาดีขึ้น เดียวเขาก็ออกมา

เอง”

“พ่อร่างกายไม่ดี ฉันเป็นลูกสาวก็ต้องไปเยี่ยมเขาสัก หน่อยไม่ใช่เหรอ มะลิวัลย์ ไม่ใช่ว่าคุณตั้งใจพาพ่อฉันหลบไป หรอกนะ” นัยน์ตาอันเย็นชาของจันวิภาจ้องมองไปมะลิวัลย์ ถามด้วยหน้ามืดๆ

มะลิวัลย์ลุกขึ้นยืนทันที โยนแก้วซาบนโต๊ะหินลงพื้นอย่าง แรง ส่งเสียงดังออกมา และพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ”จันวิภา เธอหมายความว่ายังไง เธอคือผู้ใหญ่หรือว่าฉันคือผู้ใหญ่ฮะ ฉันพูดไปแล้วไงว่าพ่อของเธอร่างกายไม่ดี ไม่สะดวกที่จะเจอ หน้าก็คือไม่สะดวก ถ้าเขาอยากจะออกมาเจอเธอเดี๋ยวเขาก็ ออกมาเอง!”

จันวิภากัดฟันด้วยความเคียดแค้น”แก.

จันวิภายังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงของสาวใช้ดังขึ้น ” คุณ หนู คือ…คือว่าคุณชายสุมิตรเขาไปแล้ว…

“สุมิตรก็มาเหรอ”จันวิภาไม่ทันตอบ มะลิวัลย์นัยน์ตาก็ เป็นประกายขึ้นมา แล้วพูดออกอย่างดีใจสุดขีด มองข้ามจัน

วิภาและเดินออกไปทันที

จันวิภากัดฟันหันตัวเดินตามออกไป มาถึงห้องรับแขก สุ

มิตรหายตัวไปแล้วจริงๆ

ไอ้เลวนั้นทิ้งเธอแล้วไปอย่างงั้นหรอ?

จันวิภาโกรธมาก รีบออกจากประตูไป ไม่สนใจเสียงมะลิวัลย์และสาวใช้ที่อยู่ข้างหลัง รีบวิ่งไปที่รถโรลส์-รอยซ์ แฟน

ท่อมจอดอยู่

แต่ในตอนนี้ ที่นั้นกลับว่างเปล่าทั้งไม่มีคนและรถ! สุมิตรทิ้งเธอไว้แบบนี้คนเดียวจริงๆเหรอ