ตอน240จะเป็นผู้หญิงของผมเสมอมา

ตอนที่240

จะเป็นผู้หญิงของผมเสมอมา

หลังจากที่ฟังจันวิภาพูดจบ สุมิตรหน้าซีดลง เขาก้มหัวลง

จันวิภามองอาการบนใบหน้าเขาไม่ชัด

บรรยากาศที่อึดอัด

เป็นเวลาหนึ่งที่เขาสองไม่ได้พูดคุยอะไ

รเลย

สุมิตรก้มหัวลงเหมือนกำลังคิดทบทวน

เรื่องที่จันวิภาพูดมา

แต่จันวิภาไม่รู้จะพูดอะไรดี

เธอปิดตาลง

ในใจก็อยากพูดให้มันชัดเจนไปเลยยิ่ง ดี แบบนี้สุมิตรคงปล่อยเธอไปแน่

ไม่รั้งเธอไว้

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

นึกว่าตอนที่สุมิตรความจำกลับมาแล้วเ

ป็นคนเยื่อใยแบบนั้น

จันวิภารู้สึกแย่มาก

ความรู้สึกแบบนี้อยู่ได้ไม่นาน คนที่กำลังก้มคิดทบทวนอยู่ก็เงยหน้าขึ้ นมา เขายิ้มออกมา

สุมิตรยิ้มเหมือนคนบ้า

ยิ้มเหมือนไม่อยากยิ้มแต่ก็ต้องยิ้ม

แววตาเขาเหมือนคลั่ง

มองไปที่จันวิภาก่อนที่จะพูดคำพึงไปว่

า : “จันวิภา

ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอกำลังดูถูกฉันอยู่?

นึกว่าสายตาคุณที่มองผม เหมือนกับว่าผมเป็นผู้ชายที่อ่อนแอ ไม่กล้าทำอะไรเพื่อผู้หญิงของตัวเองเ

หรอ?”

พูดไป สุมิตรก็เดินไปตรงหน้าจันวิภา

กอดไปที่เอวของเธอ

ก้มหน้าไปประชิดหัวของเธอ

สายตาของเขาจ้องมองไปที่จันวิภา

มองเธอที่ไม่กล้าเปิดตา

ในแววตาของสุมิตรเต็มไปด้วยความมั่

นใจ

เขาก็แสดงออกอยู่แบบนี้กับจันวิภาอย่า

งเงียบๆ

เหมือนกับอยากจะแสดงสิ่งที่ตัวเองตัด

สินใจออกมาให้เธอเห็น

สุมิตรมองไปที่จันวิภา

และพูดออกมาอย่างหนักแน่น : “คุณ

จันวิภา ต้องเป็นผู้หญิงของผม ผมบอกว่าเป็น คุณก็ต้องเป็นผู้หญิงของผมตลอดไป

ประโยคนี้ถูกพูดออกไป จันวิภาเหมือนกำลังจะสติแตก รู้สึกกระวนกระวายไปหมด คำพูดของสุมิตรเต็มไปด้วยความหนักแ น่น เป็นสิ่งที่จันวิภาหลีกเลี่ยงไม่ได้

หัวใจตอนนี้เหมือนถูกคนมาแทงเข้าแร จากนั้นก็เริ่มร้อนและเต้นแรงอีกครั้ง

งๆ

จนหูยังได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ จันวิภาไม่รู้ว่าสุมิตรจะได้ยินหรือเปล่า

เธอมองลึกลงไปที่แววตาคู่นั้นของสุมิต ร

เหมือนตัวเองจะถูกดูดเข้าไปอย่างงั้น ไม่สามารถหลบสายตาไปได้ สองคนได้จ้องตากันสักพัก

หัวสุมิตรกับจันวิภาชนเข้าด้วยกัน ริมฝีปาก……..ก็ประกบเข้าหากันอย่างแน่

จมูกก็ชนเข้ากับจมูก

น

สุมิตรได้อุ้มจันวิภาเข้าไปในห้อง

เขานำเธอวางลงเตียง

จากนั้นก็กดตัวลงไป คงเป็นเพราะผลจากคำพูดของเมื่อกี้ จันวิภายังอ่อนโยนลงกับสิ่งที่สุมิตรพูด ให้เธอจนไม่สามารถที่จะตอบโต้งอะไร ได้อีก ในเวลาเดียวกัน

สองคนได้จูบกันอย่างแน่นจนแยกตัวไ

ม่ออกเลย

ร่างกายของสุมิตรแสดงออกมาว่าอยา กได้ตัวเธอไปครอง พอถึงเวลาสุดท้าย สุมิตรก็จูบจันวิภาอย่างหนักแน่น ก่อนที่จะมีเสียงถามเหมือนคอแหบ : “จันวิภา……….ต้องการคุณได้ไหม?

พอได้ยินเสียงของสุมิตร จนจันวิภาดึงสติกลับมาได้หน่อย เธอลืมตาอย่างมึนๆงงๆ มองไปที่สุมิตรที่เต็มอาการที่เส้นเลือด ปูดเหมือนจะระเบิดออกมา

กับท่าทางที่เจ็บปวด

ที่จริงแล้วเขาก็ยังจำได้ที่ทำข้อตกลงกั บเธอไว้ว่า ถ้าเกิดว่าเธอไม่พยักหน้า เขาจะไม่มีทำอะไรเธอเด็ดขาด

ที่นี่ ในใจของจันวิภายังรู้สึกตื้นตันใจ เธอยังมีความรู้สึกผู้ชายที่มีความลึกซึ้ง และทำให้เธอตื้นตันและใจเต้น

รู้สึกว่ายังมีแบบนี้อีกเหรอ เธอชอบที่ระหว่างอยู่สถานการณ์แบบนี้ ยังมีผู้ชายที่ถามความเห็นเธออีก

แต่ว่า…..ทำไมถึงได้ใจเต้นล่ะ?

จันวิภานึกคิดกับปัญหานี้อยู่ทั้งที่สมอง ยังเหม่ออยู่ จากนั้นเธอรีรวบรวมสติ คือได้ว่าตัวเองกับสุมิตรกำลังทำอะไรกั

นอยู่

และความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งสอง?

ให้ตายสิ

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอถูกสุมิตรดึงดูดไ

ปแบบนี้?

หรือว่าจะเป็นเมื่อกี้ที่มองแววตาของเข

าในตอนนั้น

จากนั้นก็ถูกสายตาเขาสะกดจิตเหรอ?!

ไม่นานไม่ทันได้คิดอะไร

จันวิภาก็รีบปล่อยมือที่รัดแน่นจากคอข องสุมิตรออก

เธอเอามือผลักร่างของสุมิตรออกไป กับใบหน้าที่ลำบากใจพูด :

“ไม่…….…..ไม่ได้!”

“ไม่ได้?” สุมิตรมึนงง

พร้อมกับเสียงที่แหบตอบกลับ

ในตอนนี้จันวิภาก็ดึงสติมาหมดแล้ว เธอนึกถึงการกระทำที่ตลกนั้นแล้วรู้สึก อึดอัด เธอเกือบจะตกหลุมพรางแล้ว

และในขณะนี้

จันวิภารู้สึกเกลียดตัวเองมาก

รวมไปถึงกับทุกคำพูดที่พูดกับสุมิตรไป

: “ทำไมคุณถึงต้องการฉัน?

ในระหว่างที่คุณยังจัดการกับคู่หมั้นขอ งคุณไม่ได้

ขอให้คุณอย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” การพูดของจันวิภาเหมือนไร้เยื่อใย ก็ทำให้เธอเองก็ทนฟังไม่ได้อีกต่อไป

ทั้งที่จริงแล้วเป็นที่เธอควบคุมตัวเองไ ม่ได้ ยังเอาความผิดไปลงที่สุมิตรอีก ในเวลาเดียวกัน

จันวิภาเกลียดความอ่อนแอของตัวเอง

ฟังที่จันวิภาพูดมา

สุมิตรก็หยุดชะงักลง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาเสียงแหบพูดขึ้นว่า :

ดวงตาของเขามืดลง

..ฉันเข้าใจแล้ว”

พูดไป เขาออกห่างจากตัวจันวิภา แล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเสียงน้ำก็ดังขึ้นมา จันวิภาอย่างนอนอยู่ที่เตียงอย่างเอ๋อ นึกถึงสีหน้าของสุมิตรที่แสดงถึงความเ จ็บปวดก่อนที่จะออกจากไป เขาคงต้องรู้สึกเจ็บปวดมากสินะ กับคำว่า

ไม่เอาที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวของ

ตัวเอง

ยังทำให้ตัวรู้สึกแย่แบบนี้ขึ้นไปอีก

จันวิภาก็ไม่ใช่จะเป็นเด็กผู้หญิงที่ไร้เดี

ยงสา

อยู่เมืองที่เปิดกว้างอย่างประเทศอเมริ

กา

ได้ยินเรื่องราวของต่างๆนานาของเพื่อ

นบ้าน

ฟังเรื่องราวครึ่งท่อนผู้ชายที่เป็นสัตว์

ตอนที่เขาอยู่ที่นั่น

ส่วนน้อยที่จะมีผู้ชายอดกลั้นเรื่องบนเตี ยง ถึงจะมี ก็แสดงว่าผู้ชายคนนั้นรักผู้หญิงคนนั้นม

ากมาก

เพราะการอดกลั้นนั้น เหมือนกับภูเขาไฟกำลังจะระเบิดออกม

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เจ็บปวด เธอที่เป็นผู้หญิงที่ไม่สามารถรู้สึกถึงคว ามเจ็บปวดของผู้ชายได้ แต่ว่าตัวเองที่ทำให้ไม่ได้ แถมยังทรมานคนอื่นอีก

พอคิดแบบนี้ จันวิภาก็ยิ่งรู้สึกผิด มองไปบนเพดานอย่างเหม่อลอย เธอดึงผ้าห่มมาคุมตัวเอง กั้นน้ำตาที่จะร้องไห้ออกมา

เธอไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ทำไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตั วเองได้ ไม่พูดไม่ได้แล้ว

บ่อยครั้งที่ถูกสุมิตรกระทำเธอก็รู้สึกต่อ ต้านไม่ได้กับร่างกายก็ขยับไปเอง

จันวิภารู้ตัวอยู่

ถ้าเป็นช่วงเวลาแรก

เธอสามารถที่จะโกหกตัวเองว่า

นี้คือสิ่งที่สุมิตรบังคับ

เธอแค่ต่อสู้อะไรไม่ได้

ถึงได้ตกไปเป็นของสุมิตรเอง

ผ่านเรื่องราวไปสองครั้งนี้

หยุดที่จะคิดผลวิเคาะห์ว่า

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะสุมิตรให้เกียรติถาม

ความเห็นเธอ

เธอคงไม่ได้รู้ตัวว่าตัวเอง

ที่จริงแล้วชินกับการที่โดนสุมิตรกระทำ

และแตะต้องตัวเธอ

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าสุมิตรหยุดกระทำ ลง

ประเมินได้ว่าเธอต้องถูกสุมิตรกระทำล งไปแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรเหมือนก่อน

รู้สึกไม่พอใจ…….เกลียดตัวเอง…….เกลีย ดตัวเองที่อ่อนแอ เกลียดตัวเองที่ไม่มีความกล้า…….

จันวิภาแอบร้องใต้ผ้าห่ม

ร้องแล้วร้องอีก

ทันใดนั้นเองสมองของเธอมีเสียงดังอ อกมาประโยคหนึ่งว่า

เธอชอบสุมิตรแล้วใช่ไหม?!

ชอบเหรอ?

มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกัน

ไม่สามารถที่จะต่อต้านการกระทำของ สุมิตรได้

แบบนั้นเหรอที่แปลว่าชอบใช่ไหม?!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ