ตอน181ฤดูใบไม้ผลิไม่มีที่สิ้นสุด

ตอนที่181ฤดูใบไม้ผลิไม่มีที่สิ้นสุด

ภายในใจยังคงตื้นตันใจอยู่เล็กน้อยแต่จันวิภายังคงไม่ หายจากอาหารกลัวการจมน้ำเมื่อครู่นี้บวกกับความอับอายที่ ต้องเปลือยกายต่อหน้าผู้ชายจึงทำให้เธอไม่รู้ว่าจะสู้หน้ากับสุ มิตรอย่างไรเธอรีบผลักสุมิตรออกไปแล้วตะคอกออกมาเสียง ดัง”ออกไป! นายรีบออกไปเดี๋ยวนี้! ”

ผู้หญิงคนนี้…….เขาช่วยชีวิตเธอแล้วยังจะมาเขาอีก……..

สุมิตรถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรคิดถึง อาหารบาดเจ็บตรงข้อเท้าของฉันวิภาก็รู้ว่าไม่สามารถวางใจ ปล่อยให้เธออาบน้ำอยู่ในห้องน้ำคนเดียวต่อไปได้

“อ๊ายย! นายทำอะไร! ปล่อยฉันนะ! “ร่างกายที่เปลือย เปล่าถูกอุ้มขึ้นมาทั้งอย่างนั้นจนวิภารู้สึกอาบอายจนแทบอยาก ที่จะตายเธอออกแรงตบไปที่หน้าอกของสุมิตรไม่หยุดหย่อน พยายามจะทำให้เขาปล่อยเธอลง

แต่ทว่าสุมิตรก้มศีรษะมองจันวิภาอย่างไม่ค่อยพอใจพูด ด้วยน้ำเสียงที่เหลือจะทนอย่าวุ่นวาย! เธออยากจะจมน้ำตาย ในอ่างอีกรอบหรือไง?”

น้ำเสียงของสุมิตรแฝงไว้ด้วยความอดไม่ได้อย่างผ่าเผย ฟังออกมาดูซีเรียสและจริงจังอย่างถึงที่สุดนอกจากนี้เมื่อครู่นี้ เขายังช่วยชีวิตของตนเองเอาไว้อีกเธอถูกสุมิตรกอด ใน ลักษณะที่แบกเอาไว้อย่างงุนงงปิดตาลงและเงียบกริบ

และในใจของสุมิตร ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เห็นด้วยเขาก้มศีรษะ ลงเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของจันวิภาที่ราวกับฤดูใบไม้ผลิที่ ไม่มีวันสิ้นสุดนั่นทั้งหมดเขาไม่อาจทนต่อความตึงที่อยู่ในลำ คอได้จู่ๆร่างกายที่มีความรู้สึกขึ้นมาเอง

ระหว่างทางไปห้องของฉันวิภาในอ้อมแขนเป็นผู้หญิงที่ ร่างกายเปลือยเปล่าผิวของเธอมันเด้งดึงทั้งนุ่มนวลและอ่อน โยนโอบมือของเธอเอาไว้อดไม่ได้ที่จะใช้กำลังอยู่เล็กน้อยจับ ผิวที่บอบบางนั้นอยู่ในมือจนแน่น

ห้ามใจไม่อยู่สิ่งที่ทำให้สุมิตรจุดประกายตัณหาออกมา อย่างเลี่ยงไม่ได้สัตว์ร้ายที่อยู่ในใจกำลังกรีดร้องอยาก

เมื่อครู่นี้พึ่งจะช่วยชีวิตคนไว้ดังนั้นเขาเลยไม่ได้คิดอะไร มากขนาดนั้นตอนนี้เป็นเวลาว่างและในอ้อมกอดยังมีสาวสวย ขนาดนี้อยู่อีกทำให้ไม่อาจคิดเป็นอย่างอื่นได้อีก

สุมิตรอดทนต่อความปรารถนาที่อยู่ในร่างกายเดินไป ห้องของจันวิภาอย่างยากลำบากปล่อยเธอลงอย่างแรงมือทั้ง สองข้างคิดอยากจะดึงออกไปแต่กลับไม่ทันละวังจึงได้ไปชน เข้ากับหน้าอกที่นุ่มนิ่มของจันวิภา

สุมิตรอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงค่าออกมาเบาๆ การสัมผัสที่อยู่ บนนิ้วมือทำให้เขาต้องอดทนกับความปรารถนาที่อยู่ใน ร่างกายอีกครั้งสัตว์ร้ายที่อยู่ในใจอยากที่จะวิ่งทะลุกรงออก มากรีดร้องและกระพือไปหาเหยื่อของตนเอง

จันวิภาที่เอนตัวนอนอยู่บนเตียงเองก็รับรู้ได้ถึงความ แปลกประหลาดของสุมิตรเช่นกันเธอหวาดกลัวอยู่เล็กน้อยจน อยากจะดึงผ้าห่มออกมาคลุมเรือนร่างของตนเองทำให้แววตา ของสุมิตรไม่มองเธออย่างร้อนผ่าวขนาดนั้นอีก

อย่างไรก็ตามทุกอย่างก็สายไปแล้วหลังจากที่สุมิตรต่า ออกมาทันใดนั้นเองจู่ๆร่างกายของเขาก็กดทับลงมากดเรือน ร่างของจันวิภาอย่างหนักหน่วงสุมิตรได้จูบเข้าไปที่ริมฝีปาก ของจันวิภาเข้าเสียแล้ว

นี่เป็นการจูบที่ร้านแรงและดูดดื่มจันวิภาไม่อาจต้านทาน ได้เธอจึงผลักสุมิตรออกไปแต่ทว่าเธอได้ถูกร่างกายส่วนของ ของเขากดเสียจนเสียเปรียบอยู่แล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงความ แข็งแกร่งของผู้หญิงที่จะต้องต่อกรกับผู้ชาย

สุมิตรถอดเสื้อผ้าของจันวิภาออกอย่างรวดเร็วเขาจูบฉัน วิภาอย่างร้อนแรงเพียงไม่นานก็ทำให้เธอยอมแพ้ได้ตอบสนอง ต่อเขาที่อยู่ด้านล่างของตนเองอย่างเชื่อฟัง

จันวิภาไม่รู้เลยว่าเพราะเธอตื่นตันใจที่สุมิตรช่วยเธอไว้ เมื่อครู่นี้หรือเพราะสมองของเธอยังได้สติกลับมาไม่ครบกันแน่ ไม่คิดเลยว่าเธอจะเริ่มขึ้นไดคอของสุมิตรด้วยตนเองนั่นทำให้ เขาแนบชิดใกล้เธอยิ่งขึ้นไปอีก

ราวกับไม้แห้งที่มากระทบกับเปลวไฟอย่างไรอย่างนั้นทั้ง สองคนร้านผ่าวขึ้นมาอย่างรวดเร็วตอบสนองความต้องการอีก ฝ่ายอย่างไม่หยุดหย่อนต้องการมากกว่านี้อีกและเร็ว…….

สำรับสุมิตรที่เห็นในวิภาเริ่มก่อนเป็นครั้งแรกเช่นนี้ก็รู้สึก ตื่นเต้นเป็นอย่างมากเขากระตือรือร้นมากขึ้นที่จะเอาใจฉัน

อย่างไรก็ตาม……..

จันวิภากำลังจ้องมองดูตัวเองที่ขึ้นค่อมและถอดกางเกง ของเขาออกอย่างรวดเร็วแล้วเตรียมทำขั้นสุดท้ายกับสุมิตร ทันใดนั้นเอง จู่ๆสมองก็ได้สติขึ้นมาทันที………เดี๋ยว

เธอกำลังทําอะไร?!

บ้าเอ้ย! ! !

เพียงชั่วพริบตาสมองของจันวิภาก็แทบที่จะระเบิดออกมา เสียแล้วทันใดนั้นเองร่างกายของเธอก็ได้สติกลับคืนมา

ไม่ถูก! ไม่ได้! เธอไม่อาจที่จะมีความสัมพันธ์กับสุมิตร ได้! ความสัมพันธ์กับพวกเขาทั้งสองคนคือศัตรูเท่านั้น! เธอ เกลียดสุมิตร! เกลียดเสียจนเข้ากระดูก! มีสิทธิ์อะไรเพียงแค่ ช่วยเธอครั้งเดียวตนเองถึงกับจะต้องเอาร่างกายไปถวายให้

เขา?! !

ขณะเดียวกันสุมิตรเองก็ได้ถอดเสื้อผ้าออกจนเกลี้ยงแล้ว เช่นเดียวกันเกือบจะในเวลาเดียวกันจนวิภาก็ยกเท้าอีกข้าง หนึ่งขึ้นมาเตะ สีหน้าของสุมิตรเปลี่ยนไปอย่างมากทันใดนั้นก็ม ตัวลงและปิดท้องของตัวเองมองไปยังเธอด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด และเหลือเชื่อ

“เธอ……

เมื่อวันวิภาเห็นตัวตนเองหยุดสุมิตรได้สำเร็จแล้วจึงรีบ จากผ้าห่มออกมาคลุมตนเองอย่างรวดเร็วจากนั้นจึงกระโดลง เตียงไปรักษาระยะห่างจากสุมิตรอย่างระมัดระวัง

สุมิตรกัดฟันแล้วพูดออกมาเบาๆ เธอทำอะไร! ”

จนวิภามองเขาตอบกลับออกไปเช่นเดียวกัน”ฉันก็อยาก จะถามนายเหมือนกันว่าคิดจะทําอะไรฉวยโอกาสจากคนบาด เจ็บงั้นหรอ? ! ”

สุมิตรโมโหผู้หญิงคนนี้สมควรตายจริงๆ

เมื่อวันวิภาเห็นเขาเป็นเช่นนี้จึงรีบเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหา

เสื้อผ้าให้ตนเองสวมใส่จากนั้นจึงหยิบเสื้อผ้าออกมาและวิ่งไป ที่ห้อง หลังจากรอเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินไปยังโซฟาอย่างมี สติในใจคิดว่าคืนนี้คงไม่ได้นอนแล้วในบ้านมีคนสารเลวอยู่

เธอจะต้องระวังไว้ทุกขณะ

ในอีกด้านหนึ่งของสุมิตรรอจนกว่าเขาจะมาใบหน้า หม่นหมองเขาคิดไม่ถึงเลยผู้หญิงคนนั้นจะกล้าเตะตนเองก่อน หน้านี้ยังกระตือรือร้นเสียขนาดนั้นที่แท้ ตั้งแต่ต้นแล้วเช่นนั้นหรือ? ก็หยอกล้อเขาเล่นมา

สุมิตรโกรธเสียจนอยากจะฆ่าเธอ! ผู้หญิงคนนี้สมควร

ตายจริงๆ!

เขากวาดสายตามองมองเห็นชุดที่คุ้นเคยชุดหนึ่งใน เสื้อผ้าที่เปิดอยู่เขาขมวดคิ้วขึ้นมาเดินเข้าไปหยิบมันออกมาดู เห็นว่าวันนี้ที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าในวิภาเองก็ลองชุดนี้เหมือน

คิดถึงผู้หญิง ที่สวยงามดุจเทพเซียนอารมณ์ของเขาก็ยิ่ง หนักหน่วงมากขึ้นไปอีกนาราวีระนนท์มีชุดที่ผู้หญิงคนนั้นซื้อได้ อย่างไร?

เพราะเจริญศรีกับจันวิภาทะเลาะกันเพื่อแย่งชุดนี้ในวันนั้น ดังนั้นเขาจึงจำชุดนี้ได้อย่างชัดเจนเป็นพิเศษ

ถือเสื้อผ้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งสุมิตรวางมันกลับไปที่เดิม ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่……..

สุมิตรนอนกลับอยู่คนเดียวบนเตียงเขาโกรธเสียจนกัดฟัน เขาไม่ออกไปมองในวิภาแม้แต่หางตาเพราะเกรงว่าตนเองจะ ไม่ระวังและตบผู้หญิงคนนี้จนตาย

ถามดูว่ามีใครบ้างที่จะเตะผู้ชาย ในตอนนั้น……..ผู้หญิงคน

นี้สมควรตายจริงๆ!

เขาไม่ปล่อยเธอไปแน่! ! ! วันต่อมาสุมิตรมองจันวิภาที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่ง เล่นครุ่นคิดกลับไปที่ห้องแล้วหยิบผ้าห่มออกมาห่มให้จนวิภา จากนั้นจึงออกจากคอนโด

ตอนที่ฉันวิภาตื่นขึ้นมาก็พบว่าบนร่างกายของตัวเองมี ผ้าห่มคลุมเอาไว้อยู่เธอขยี้ตาของตนเองเบาๆครุ่นคิดอย่าง งุนงงตนเองไม่ได้หยิบผ้าห่มออกมาก่อนเข้าก่อนแน่ๆ หรือ

พอคิดถึงตรงนี้จนวิภาก็กระโดดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เนื่องจากตื่นเต้นมากเกินไปจึงได้ไปเขากับเท้าข้างที่บาดเจ็บ อย่างไม่ทันระวังเสียง”โอ๊ยย”จันวิภานั่งลงอย่างช้าๆอีกครั้ง