ตอน397 คนเล่นงงคนดูตาสว่า

ตอนที่ 397คนเล่นงงคนดูตาสว่า

นภาคลั่มกาแฟในแก้วหมดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเหมือน

นักรบดื่มเหล้าหมดแก้วก่อนออกรบเหมือนว่าได้ตัดสินใจเรื่อง ใหญ่มากยังไงยังงั้น

“งั้นขอบคุณสำหรับกาแฟนะสมกับที่เป็นคนชงกาแฟ ระดับภรรยาท่านประธานจริงๆ ธนภาคหัวเราะพร้อมลุกขึ้นจัด ชุดสูทที่ยับสีหน้าเคร่งขรึมของเขาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ดูผ่อน คลาย

ตัดสินใจได้แล้ว ครั้งนี้ไม่ต้องให้ฉันหลอกพัชรี จันวิภา กลัวว่าธนภาคจะเปลี่ยนใจ

ธนภาคของหน้าจั่นวิภายักคิ้วแล้วพูดว่า ไม่ว่ายังไงผมก็ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านข่าวสารนะเรื่องของพัชรีผมก็รู้อยู่แล้วแต่ เพราะเรื่องเข้าใจผิดก่อนหน้านี้เวลาเจอหน้ากันเลยไม่รู้จะยังไง

สำหรับเรื่องนี้จนวิภาก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากเธอหัวเราะ แล้วพูดว่า “งั้นคุณต้องทำให้ดีนะถึงแม้ว่าจะเสียใจที่ไม่ได้เป็น สักขีพยานความรักของคุณทั้งสองแต่ว่าหากฉันอยู่ใน เหตุการณ์ด้วยเกรงว่าพวกคุณสองคนจะพูดอะไรไม่ออกอีก
นั้นก็ใช่”ธนภาคพูดพร้อมดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือผมไป ก่อนนะ”

จนวิภามองตามหลังของธนภาคแล้วรู้สึกโล่งอกหน้าที่แม่ สื่อของเธอก็ถือว่าทำดีที่สุดแล้วส่วนผลจะเป็นยังไงนั้นคนใน มองอะไรไม่ออกแต่คนนอกอย่างในวิภาเห็นทุกอย่างชัดเจนใน ที่สุดพัชรีก็จะมีความรักครั้งแรกแล้ว

ในระหว่างที่ธนภาคเดินไปและคิดประโยคสารภาพรักอยู่ นั้นจนวิภานิดถึงภาพที่ธนภาคกับพัชรีคบกันแล้ว

เพิ่งเดินออกจากตึกตะวันกรุ๊ปจำกัดธนภาคเงยหน้าขึ้น ก็ได้รู้สึกได้ถึงความเย็นปรากฏว่าฝนตกปรอยๆ ในตอนเย็น ทำให้เกิดความรู้สึกว่าโลกเต็มไปด้วยความชุ่มชื้น

ก่อนหน้านี้ธนภาคเกลียดฝนมากแต่ว่าวันนี้เขากลับรู้สึก ว่าฝนตกก็ไม่เป็นไรถือว่าสร้างบรรยากาศเพราะฝนตกปรอยๆ แบบนี้ทำให้จิตใจของผู้คนอ่อนไหวมากขึ้นและนิ่งมากขึ้นด้วย

ในนิยายอากาศแบบนี้เหมาะกับการสารภาพรักที่สุดแล้ว

ธนภาคเดินอยู่ท่ามกลางฝนช้าๆเขาจะไม่นั่งรถไปดู เหมือนว่าต้องการรวมตัวเองเข้ากับบรรยากาศก่อนอีกอย่าง การเดินไปก็ทำให้ได้คิดอย่างรอบคอบมากขึ้นเมื่อเดิน

นี้เป็นการสารภาพรักครั้งแรกของธนภาคไม่เหมือนกับ เมื่อก่อนที่ใช้เสน่ห์ดึงดูดผู้หญิงพวกนั้นครั้งนี้เขาต้องแสดงให้พัชรีเห็นความจริงใจของเขาอย่างนั้นคำสารภาพรักก็ต้องเตรี ยมให้ดี

ดังนั้นธนาคเลยเดินอยู่ท่ามกลางฝนปรอยคนเดียวใน หัวสมองกลับคิดถึงฉากที่กำลังสารภาพรักกับพัชรีอยู่ทำให้เขา รู้สึกตื่นเต้นหัวใจของตัวเองกลับเต้นเร็วเพราะฉากที่คิดขึ้นมา

ไม่คาดคิดจริงๆ อีกอย่างธนภาคก็รู้สึกว่าตัวเองจะชอบ ความรู้สึกใจเต้นเร็วนี้

ธนภาคมีที่อยู่ของพัชรีแล้วเดินจากบริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัด ต้องใช้เวลาประมาณ 40กว่านาทีกว่าจะเดินไปถึงคงเป็นเวลา ใกล้พัชรีน่าจะอยู่บ้าน

พัชรีพักอยู่ที่คอนโดใกล้ชานเมืองตอนที่ใต้ตึกธนภาค หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะโทรหาพัชรีแต่ว่าคิดไปคิดมาก เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไปใหม่

ธนภาคแหงนมองห้องของพัชรีจาก ใต้ตึกตามด้วยเตรียม จะเดินขึ้นไป

ตอนนี้ท่ามกลางฝนปรอยธนภาคได้ยินเสียงสายฝนเบาๆ

และนุ่มนวล

“คุณมาอยู่ตรงนี้ได้ไง?

ธนภาคสะดุ้งรู้แล้วว่าคนที่อยู่ข้างหลังคือพัชรีเขาหันกลับ ไปอย่างเร็วเหมือนเห็นพัชรีก็อึ้งอยู่กลางสายฝนอีกครั้ง
วันนี้พัชรีไม่ได้ใส่ชุดแข่งรถแต่สวมใส่เสื้อแขนกุดสีชมพู อ่อน ให้ความรู้สึกเหมือนเสื้อคลุมผ้าโปร่งสีขาวด้านล่างเป็น กางเกงยีนสีฟ้าอ่อนการแต่งกายที่วัยรุ่นบวกกับกางร่มสีขาว ทำให้ธนภาครู้สึกว่าโลกนี้เหมือนฝันมากขึ้นเพราะเธอ

ฝนยังตกไม่หยุดค่อยๆกระทบบนร่มของพัชรีแล้วไหลลง บนพื้นอย่างต่อเนื่อง

เหมือนกับที่โรงพยาบาลครั้งก่อนที่เจอพัชรีใต้แสงที่ย้อน มาทำให้สวยเหมือนนางฟ้าครั้งนี้ธนภาคก็ตกตะลึงกับพัชรี เหมือนกันดังนั้นเขาเลยอึ้งอยู่นานก็ไม่ได้ตอบคำถามพัชรี

“อ่อคุณถามว่าผมมาทำอะไรที่นี้เหรอ?”

พัชรีที่เมื่อก่อนเสียงบางเบามีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย เหมือนมีความตำหนิปนอยู่ด้วยเพียงแต่ว่าเธอร่มที่พักอยู่ตรง ไหล่เธอบดบังใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอเผยให้เห็นแค่ริมฝีปาก ธนภาคเลยไม่รู้อารมณ์ของพัชรีในตอนนี้

“อ่อผมก็มาหาคุณไง

รู้อยู่ยังจะถามอีกบทสนทนาที่น่าเบื่อเพราะธนภาคอยาก ให้เกิดเปลี่ยนแปลงเขาตั้งใจมองใบหน้าอีกครึ่งของพัชรีใต้ร่ม คันนั้นแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า สวยมาก

พัชรีดึงร่มให้ต่ำกว่าเดิมมือที่ถือร่มสั่นแต่ว่าธนภาค สังเกตเห็นมุมปากของพัชรีที่เริ่มมีรอยยิ้มเพียงแค่หากไม่ สังเกตดีๆก็ดูไม่ออกเท่านั้น
“เออ….งั้นขอบใจ

ธนภาคยิ้มแล้วพยักหน้ารับมองหน้าพัชรีเริ่มหน้าแดง เหมือนกำลังชื่นชมวิว

ทั้งสองคนยืนอยู่กลางสายฝนแบบนี้ฝนไม่ได้ตกหนักมาก เพียงแค่ทำให้บรรยากาศดูไม่เหมือนเรื่องจริงเท่าไรธนภาคยัง อยากทดสอบดูว่าตัวเองไม่ได้ฝันอยู่

“เฮ้อ…..คุณคงไม่ได้มาหาฉันเพื่อพูดแค่นี้มั่ง “พัชรีหมุนร่ม เบาๆเม็ดฝนสาดไปรอบทิศ

ธนภาคส่ายหน้าปฏิเสธ แม้ว่าจะมาเพื่อบอกคุณว่าวันนี้ สวยมากก็ไม่เว่อร์เกินไปนิ

ในใจธนภาครู้สึกว่าไม่เว่อร์จริงๆ เพราะวันนี้พัชรีสวยมาก

จริงๆเขาไม่คิดว่าพัชรีที่มีนิสัยเหมือนเด็กผู้ชายจะมีมุมอ่อน

หวานแบบนี้ด้วย

ถึงแม้จะเป็นการเปรียบเปรยแบบเก่าๆ ธนภาคก็อยาก บอกกับพัชรีเธอเหมือนนางฟ้าที่เดินออกมาจากภาพวาด

พัชรีถอนหายใจยาวๆแล้วพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ คุณไม่ได้ กางร่มเดียวก็เป็นหวัดหรอกเราขึ้นไปคุยกันข้างบนเถอะ

ไม่ได้รอให้ธนภาคตอบพัชรีก็เดินกึ่งวิ่งผ่านธนาคไปธน

ภาคก็เดินตามเธอไป

“สะดวกอยู่ใช่ไหม?”
ธนาคถาม นโง่ๆน่าจะเพื่อแก้สถานการณ์ที่เริ่มเงียบ

ตอนนี

“เออฉันก็รู้สึกนะงั้นตอนนี้คุณก็กลับไปก่อน

พัชรีเก็บร่มใต้ชายคาตึกหลังจากที่เสียงพับร่มดังขึ้นเธอ เหมือนจะบ่นเบาๆนี้เธอกำลังโกรธอยู่หรือว่าไม่พอใจกับแขกที่ ไม่ได้รับเชิญอย่างธนภาคอยู่หรือเพราะไม่พอใจกับคำถามของ ธนภาค

ธนภาคกําลังเคาค่าตอบแต่ก็ยังเดินตามพัชรีขึ้นตึกไป

ถึงแม้จะโดนเกลียดแต่วันนี้ธนภาคก็จะพูดความรู้สึกของ ตัวเองให้ชัดเจน