ตอน218เรามาแต่งงานกันเถอะ

ตอนที่218เรามาแต่งงานกันเถอะ

“ตามใจนาย”จันวิภามองสุมิตรอย่างไม่ พอใจหันตัวแล้วเดินไปในห้องนอน

เธอรู้มานานแล้วว่าสุมิตรคงไม่ได้ทำดีอ ะไรขนาดนั้นหรอกเธอไม่ไร้เดียงสาถึง ขนาดที่จะรู้สึกว่าสามารถหนีออกจากสุ มิตรได้อย่างง่ายดายปีนั้นที่หนีออกจา กสุมิตรเธอก็ต้องใช้ความพยายามมาก มายมหาศาลตอนนี้อาศัยเพียงเช็คแค่ใ บสองใบมันก็คงจะไม่คณามือสุมิตร

ดีที่เธอเตรียมพร้อมไว้ก่อนดังนั้นก็เลย ไม่ได้ผิดหวังมากนัก

จันวิภาเอนตัวนอนลงบนเตียงคิดอะไรเ รื่อยเปื่อยแล้วก็หลับลงไป ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนเอ งกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น

จันวิภาสะดุ้งเฮือกจากนั้นจึงคิดได้ว่าต นเองไม่ได้อยู่ในฝันกลิ่นอายที่คุ้นเคยถู กสูดเข้าไปในจมูกความรู้สึกของการสั มผัสทางผิวหนังเป็นจริงมาก

จันวิภานอนเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งจึงพบว่านี่ ไม่ใช่ฝันนี่คือสัมผัสแห่งความเป็นจริง !

“เธอตื่นแล้ว?”เสียงทุ้มต่ำดังลอยมาจา กทางด้านบนศีรษะต่อมาศีรษะของเธอ ก็ถูกคนลูบราวกับสัตว์เลี้ยงก็มีปรานลูบ เบาๆ

จันวิภาแหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าที่คุ้นเ คยชั่วข้ามคืนหนวดที่อยู่ใกล้กับริมฝีปา กของเขาก็งอกขึ้นมาแล้ว

จันวิภามองอย่างตกตะลึงตะลึงอยู่นานเ ธอจึงได้สติขึ้นเธอผลักสุมิตรออกแล้ว ตะคอก”สุมิตร ! นายมานอนบนเตียงฉั นได้ไง ? ! ”

เมื่อคืนตอนที่เข้านานเธอจำได้ว่าสุมิตร นอนอยู่บนโซฟานี่น่าทำไมตอนฟ้าสาง เขาถึงมาอยู่บนเตียงเธอได้?แล้วยังมา กอดตอนเธอนอนอีก ? !

จันวิภาอยากที่จะสลายหายไปจริงๆเธอ ไม่ควรให้สุมิตรมาพักอยู่ที่ห้องเลยถ้าเ ขาไม่ขัดต่อความตั้งใจของตนเองเช่น นั้นตนเองจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก

เมื่อเทียบกับท่าทางที่รุนแรงของจันวิภ าสุมิตรนับว่าสงบลงกว่ามากเขาลูบระห ว่างคิ้วเอนตัวนอนลงเตียงอย่างสงบแล้ วพูดออกมาอย่างขี้เกียจ”จะเอะอะโวยว ายทำไมโซฟามันแข็งฉันก็เลยมานอน บนเตียงอีกทั้งเตียงเธอก็ใหญ่ดีนอนสอ งคนก็คงจะไม่มีปัญหา”

“นี่ไม่ใช่ส่วนสำคัญ ! “จันวิภาตกตะลึง อย่างสมบูรณ์เธอผลักสุมิตรออกไปแล้ วพูดออกมาอย่างมีมโนธรรม”พวกเรามี ความสัมพันธ์กันแค่เจ้านายกับลูกน้องจ ะเปลี่ยนไปเป็นสนิทชิดเชื้อกันได้อย่าง ไง?ทำไมท่านประธานถึงได้เดินขึ้นเตีย งของเลขาตามใจชอบล่ะ?นี่มันไร้เหตุผ ลสิ้นดี ! ”

พูดจบจันวิภาก็ขว้างหมอนไปทางสุมิต

ร

ศีรษะของสุมิตรถูกหมอนชนอยู่เล็กน้อ ยตีมาแล้วหมอนก็ตกลงเตียงไป หลังจากขว้างเสร็จจันวิภาจึงจะตระหนั กได้ว่าตนเองร้อนรนเกินไปคิดไม่ถึงเล ยว่าจะทำการกระทำที่ไม่สุภาพต่อสุมิต รเธอพึ่งจะยกเรื่องความสัมพันธ์เจ้านา ยลูกน้องมาเตือนสุมิตรเมื่อครู่นี้เองแต่เ มื่อครู่นี้ตนเองก็ทำเกินเลยไปเสียแล้ว

สุมิตรถูกตีจนตกตะลึงไปครู่หนึ่งต่อมา จู่ๆเขาก็พลิกตัวกดร่างกายจันวิภาเอาไ ว้ข้างล่างประสานมือทั้งสองของจันวิภ าจนแน่นดวงตาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้

ง

สุมิตรมองจันวิภาลงมาจากทางด้านบน สีหน้าเคร่งขรึมเขาจ้องมองเงียบๆอยู่น านริมฝีปากค่อยๆเปิดออกมา“จันวิภาเร ามาอยู่ด้วยกันดีมั้ย?”

“เปรี้ยง———” ท้องฟ้าราวกับมีเสียงฟ้าผ่าดังสันทำให้ จันวิภาตกใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรชั่วพริ บตาสมองของเธอก็ขาวโพลนคิดอะไร ไม่ออกและไม่มีท่าทีตอบสนอง

คำพูดของสุมิตรนั้นราวกับเสียงฟ้าร้อง ที่ระเบิดเข้ามากลางใจของเธอจันวิภาไ ม่คิดไม่ฝันเลยคิดไม่ถึงเลยว่าสุมิตรจะ พูดประโยคเช่นนี้กับเธอ !

อยู่ด้วยกัน !

คำพูดเช่นนี้ทำไมสุมิตรจึงพูดออกมาจา กปากของเขา ! แม้ว่าจะเป็นชาติหน้าจั นวิภาก็ยังไม่กล้าที่จะคิด !

สุมิตรจ้องมองจันวิภาอย่างเงียบๆและร อเธอตอบอย่างไม่รีบร้อน

หลังจากตกตะลึงจันวิภารู้สึกแค่อยากหั วเราะสมองของสุมิตรคงบ้าไปแล้วคิดไ ม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดกับเธอเช่นนี้ไม่งั้น สุมิตรก็คงมีแผนการลับอะไรบางอย่าง ที่เธอไม่รู้

เหมือนเมื่อหกปีก่อนที่แต่งงานกับเธออ ย่างไรอย่างนั้นผลที่ได้คือเพียงเพื่อล้า งแค้นเธอในท้ายที่สุดเธอพบว่าการแต่ งงานครั้งนี้เป็นการหลอกลวง ! พวกเข าทั้งคู่ไม่มีทะเบียนสมรสเลย !

จันวิภาเคยถูกหลอกไปแล้วครั้งหนึ่งเธ อไม่มีทางเชื่อสุมิตรเป็นครั้งที่สองอีกเ ด็ดขาด !

สายตาค่อยๆเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นจันวิภ ามองสุมิตรกลับนัยน์ตาของเขาลึกซึ้งจั นวิภาไม่อาจมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า สัตว์ชนิดใดที่ซุ่มซ่อนอยู่หลังสระน้ำลึก มองชายที่ดูลึกลับคนนี้ทันใดนั้นจู่ๆสมอ งของจันวิภาก็ส่องประกายออกมาเธอเ ข้าใจได้อยู่นิดหน่อยว่าทำไมช่วงนี้สุมิต รถึงมีท่าทีดีกับเธอขนาดนี้ที่แท้ตั้งแต่เริ่ มเขาก็ขุดหลุมกับดักเอาไว้แล้วรอจนก ระทั่งตนเองกระโดดลงไปเพื่อ……

ให้เธอเป็นมือที่สาม

ทันใดนั้นเองจันวิภาก็หัวเราะขึ้นมาเธอ หัวเราะราวกับกุหลาบที่มีหนามแหลมค ม“ท่านประธานคงจะยังไม่ได้ฟื้นคืนสติ ใช่มั้ย?ตามที่ฉันรู้มาคุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว หนึ่งคนและตอนนี้คุณพูดว่าคุณอยากอ ยู่ด้วยกันกับฉัน…..ฉันเคยพูดแล้วว่าฉัน จะไม่ไปเป็นมือที่สามการกระทำของคุ ณเช่นนี้……..เหมือนกับว่ามันจะไม่ค่อยถู กต้องนักนะ?”

แม้ว่าจันวิภาจะกำลังยิ้มแต่นัยน์ตากลับ เยือกเย็นหาใดเปรียบสุมิตรจ้องมองไป ที่ในตาเขาค่อยๆส่ายหัวแล้วพูดไม่ฉัน ไม่ให้เธอเป็นมือที่สามฉันต้องการอยู่ด้ วยกันกับเธอเราทั้งสองคนมาแต่งงานกั น”

แต่งงาน……

ช่างเป็นคำที่วิเศษเสียจริง

หากว่าหกปีก่อนจันวิภาไม่ได้รู้จักกับสุ มิตรหรือวันนี้เธอถูกคำพูดพวกนั้นของ สุมิตรทำให้หวั่นไหวแต่ทว่าโลกใบนี้ไม่ มีคำว่าถ้าและเธอก็ได้รู้จักสุมิตรมาก่อน หน้านั้นแล้ว

สุมิตรเป็นคนอย่างไงไม่มีใครรู้ดีไปกว่า เธอเขาเป็นคนที่เพื่อบรรลุจุดประสงค์แ ล้วไม่เลือกวิธีการความโหดเหี้ยมที่อยู่ ในใจกับกลอุบายที่ทารุณเธอมีประสบก ารณ์อย่างลึกซึ้งแล้วสุมิตรคนนี้ไม่อาจ หยั่งรู้ได้เป็นชายที่เหมือนกับยาพิษทำ ได้แค่เพียงมองไกลๆไม่อาจเข้าใกล้ได้ จันวิภามองสุมิตรยิ้มอย่างไม่เป็นธรรม ชาติแล้วเอ่ยถาม“งั้นขอถามหน่อยว่าคุ ณสุมิตรอยากที่จะทำอะไร?หลังจากที่ กลับไปเมืองAแล้วก็ยกเลิกการแต่งงา นกับเจริญศรีจากนั้นก็ป่าวประกาศว่าเร าคบหากันแล้วแล้วก็แต่งานกันอย่างรว ดเร็ว?”

ในคำพูดของจันวิภาเต็มไปด้วยความเย าะเย้ยสุมิตรไม่ได้โง่เขาฟังออกว่าจันวิ ภาไม่เชื่อคำพูดของตนเอง

ต่อหน้าคำพูดของจันวิภาสุมิตรทำได้เพี ยงแค่มองเธออย่างเงียบๆสีหน้าจริงจัง ทั้งสองคนจ้องกันอยู่พักหนึ่งทันใดนั้นเ องสุมิตรก็หัวเราะออกมา เดิมทีบรรยากาศค่อนข้างเคร่งเครียดแ ต่เมื่อสุมิตรหัวเราะออกมาเช่นนี้จู่ๆมันก็ เปลี่ยนไป

ดูเหมือนว่าสุมิตรจะถูกหัวเราะเยาะอย่า งไรอย่างนั้นเขาพลิกตัวนอนข้างจันวิภ าแล้วหัวเราะขึ้นมา

จันวิภามองสุมิตรที่หัวเราะใบหน้าประห ลาดใจแต่ทว่าเธอก็ยังไม่ยอมวางใจนั่ง เงียบๆเพื่อดูว่าเขาต้องการเล่นอะไร

รอจนกระทั่งสุมิตรหัวเราะจนพอใจแล้ว เขาจึงยิ้มแล้วมองจันวิภาด้วยท่าทางที่ ชั่วร้ายน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความประห ลาดใจ“จันวิภาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเชื่ อฉันก็แค่ล้อเล่นเองเธอจะจริงจังอะไร ขนาดนั้น? ”

“โอ้ยย…..ฉันขำแทบตาย……และแต่งง านอีกนี่เธอคิดไปยาวขนาดไหนกันฉันจ ะแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอหรอ?เธอ ดูซินเดอเรลล่าอยู่หรือไง?”สุมิตรหัวเร าะอย่างเกินจริงหัวเราะจน้ำตาเขาแทบ จะไหลออกมาอยู่แล้ว