ตอนที่ 42 อาบน้ำร่วมกัน

สุมิตรโอบจันวิภาพาเดินเข้าที่พัก ทันใดนั้นมีสาวใช้เดิน เข้ามาถามขึ้น: “นายน้อย หน้าประตูมีคนมาหานายหญิงค่ะ”

เสียงของสาวใช้เพิ่งจะจบลงคิ้วของสุมิตรก็ขมวดขึ้น สาว ใช้รู้ทันทีว่าสุมิตรโกรธแล้ว รีบพูดต่อ: “เป็นคุณพัชรีค่ะ เธอ บอกว่านัดกินข้าวกับนายหญิงในตอนเช้า แต่ไม่ได้เจอเลยเป็น ห่วงเลยมาถามค่ะ”

สุมิตรฟังจบก็ถอนหายใจเบาๆ โอนจันวิภาเข้าบ้านไป

พร้อมกับให้พัชรีเข้ามา ขณะจันวิภาเงยหน้าขึ้นก็เห็นพัชรีวิ่งเข้ามาทันที

“ให้ฉันดูหน่อยเธอเป็นยังไงบ้าง? จันวิภา เธอไม่เป็นอะไร ใช่ไหม? ได้ยินว่าถูกลักพาตัว มันคือเรื่องจริงใช่ไหม?” พัชรีรีบ เปิดปากถามขึ้น อยากจะตรวจว่าจันวิภามีเรื่องหรือไม่

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเข้ามา…ฉันไม่เป็นอะไร ฉัน โอ เคดี….” จันวิภาพูดขึ้น หน้าก็แดง ก่อนหน้านั้นเธอถูกไอ้อ้วน นั้นลักพาตัวกระชากเสื้อ ตอนนี้ข้างในชุดคลุมเสื้อเชิ้ตที่ใส่ยัง สวมไม่เรียบร้อยดี

พัชรีดูออกว่าความแปลกของจันวิภา ก็ไม่พยายามตื้อต่อ

“คุณพัชรีรอก่อน! พวกเธอพาคุณพัชรีไปที่ห้องรับแขก ก่อน ตอนนี้นายหญิงไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ผมพาเธอขึ้น เปลี่ยนชุดก่อน” สุมิตรพูดพร้อมกำชับสาวใช้
พัชรีเพิ่งรู้ว่าชุดของจันวิภาไม่เรียบร้อย รีบพูดอย่างเขิน เขินขึ้น: “เอ่อ….จันวิภาถ้าวันนี้ไม่สะดวกล่ะก็งั้นเลื่อนเป็นวันอื่น แล้วกัน ฉันไปก่อนนะ”

สุมิตรเม้มปาก รีบหยุดเธอ: “คุณพัชรีไม่ต้องคิดมาก ผม พาเขาไปเปลี่ยนเสื้อก็เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้คุณไปรอที่ห้อง รับแขกก่อน เดี๋ยวผมให้สาวใช้ต้มชาให้คุณดื่ม

พูดจบสุมิตรก็โอบจันวิภาขึ้นข้างบนไป

สุมิตรโอบจันวิภาเข้าห้องนอน แน่นอนว่าต้องการถอด

เสื้อของเธออก

จันวิภาตกใจรีบเอามือป้อง การกระทำแบบนี้ทำให้สุมิตร

ไม่พอใจหนิดหน่อย

สำรวจร่างกายสุดร้อนแรงของจันวิภา มือของสุมิตรยังไม่ คงไม่หยุด ถอดเสื้อของเธอต่อไป ในเวลาเดียวกันก็ยื่นมือ ค่อยๆพาจันวิภาเข้าสู่อ้อมอก

จันวิภาถูกแรงดึงก็เซเข้าไปที่อ้อมอกของสุมิตรพอดี “คุณทำอะไร!” จันวิภาอายจนหน้าหูแดงไปหมด

น้ำเสียงของเธออ่อนลง สุมิตรยิ้มอ่อนขึ้น: ใจเธอคิดอะไร ล่ะ ฉันก็ทำอย่างนั้น…”

พูดจบสุมิตรก็รู้สึกดีใจขึ้น เตรียมกดเธอลง

จันวิภาตกใจรีบพูดเสียงดับ: “ไม่ได้ พัชรีรอฉันอยู่นะ!”
สุมิตรตกใจจ้องจันวิภา สักพักรู้สึกเซ็งที่ตัวเองให้พัชรี อยู่ต่อ ได้แต่สบถเบาๆแล้วมองจันวิภาเปลี่ยนชุดแล้วออกไป

ด้านล่างพัชรีกำลังนั่งอยู่บนโซฟากำลังละเมียดดื่มชาอยู่ ดูเหมือนไม่รีบร้อนยังไงอย่างงั้น

มองเห็นจันวิภาเดินมา พัชรีเหมือนจะตกใจ รีบเล็กยิ้ม น้อยพูดขึ้น: “ฉันคิดว่าต้องรอสัก 1 ชั่วโมงซะแล้ว คิดไม่ถึงเลย ว่าพวกเธอจะไวอะไรขนาดนี้ ผ่านไปกี่นาทีก็เสร็จกันซะแล้ว?”

ขณะพัชรีพูดดวงตาเป็นประกาย ยิ้มนิดๆมองไปที่จันวิภา

จันวิภางงอยู่พักหนึ่งถึงจะเข้าใจพัชรีหมายถึงแดงขึ้น: “พัชรี อย่าพูดมากสิ นี้ห้องนั่งเล่นนะ

อีก..”

“กลัวอะไร นี้บ้านของเธอ เธอและสามีอยู่บนเตียง ปรนนิบัติกันและกันมันผิดอะไรล่ะ…”

พัชรียังไม่ทันพูดจบ จันวิภาก็ปิดปากเธอเรียบร้อยเธอออกจากคฤหาสน์ไปหาร้านอาหารใกล้นั่ง

ในร้านอาหารจันวิภาและพัชรีหาที่นั่งแล้วเครื่องดื่มเรียบร้อย จันวิภาก็พูดขึ้น: “จริงๆแล้ววันจะขอบคุณเธอพัชรี คิดไม่ถึงเลยจะเจอเรียบแบบนี้ น้ำแทนเหล้าคารวะเธอสักแก้ว ขอบคุณมาก!

“เกรงใจเกินไปแล้ว พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วเรื่องของกนกอรนั้นมันก็จะเกินไปสักหน่อย! แต่เธอต้องไว้นะ ไม่ว่าจะเป็นยังไงฉันพัชรีไม่มีทำเรื่องไม่ดีให้เธอและจะไม่ ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกเธอแน่! ” พัชรีและยิ้มอย่าง ห้าวหาญ ทั้งสองชนแก้วฉลอง

สองคนคุยกันไปสักพัก พัชรีก็นึกถึงเรื่องที่โรงเรียนสอน การดนตรี A แล้วพูดขึ้น: “ใช่แล้วจันวิภา เดือนหน้าจะถึงแล้ว วันที่เราต้องไปเรียน หนังสือรับรองเธอน่าจะได้รับแล้วใช่ ใหม?”

พัชรีทักขึ้นจันวิภาถึงจะนึกขึ้นได้ พยักหน้าพูด: “เดือน ก่อนฉันได้รับแล้ว”

“ถ้างั้นเอาอย่างนี้ เธอรีบรายงานตัวเถอะ แบบนี้เดือน

หน้าพวกเราก็จะได้เรียนกันอีกแล้ว?” พัชรีดูเหมือนจะตื่นเต้น สุดสุด จันวิภาพยักหน้า แล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นไป สักพักก็ถอน

หายใจพร้อมพูดขึ้น: “พัชรี ตอนนี้ฉันไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉัน

แต่งงานแล้ว ฉันไม่รู้สุมิตรจะให้ฉันไปเรียนไหม!”

“โธ่ แค่ไปเรียนเอง ไม่ได้ไปทำเรื่องไม่ดีสักหน่อย เขาจะ ไม่ให้ไปได้ไง? จันวิภา เธอคิดมากไปแล้วน่า!” พัชรียิ้มขณะพูด เธอไม่รู้ว่าสุมิตรกับจันวิภาเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมสุมิตรจะไม่อนุญาตให้ไป

จันวิภาครุ่นคิดอย่างรอบคอบ พยักหน้าแล้วพูดขึ้น: “ก็ใช่ คิดเล็กคิดน้อยไปทำไม ฉันจะพยายามคุยกับเขาแล้วกัน ฉัน ต้องไปเรียนให้ได้ ตนตรีคือความฝันข้องฉัน!”
ทั้งสองก็คุยกันต่ออีกสักพัก แล้วก็พบว่าตอนนี้ก็ดีกแล้ว จันวิภาเลยพาไปเรียกรถกลับบ้าน แล้วตัวเองก็กลับ คฤหาสน์ไป

จันวิภาเข้าไปที่ห้องนอน ด้านหนึ่งก็คิดถึงเรื่องที่จะ รายงานตัวเรียนตามที่พัชรีพูด พอคิดถึงสุมิตรไม่ให้เธอไป เรียน ก็รู้สึกปวดหัวทันที

จันวิภาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคิดไปสักพัก ยังไม่รู้จะทำ ยังไงดี ก็เข้าไปห้องน้ำอาบน้ำเตรียมตัวนอน

ด้านสุมิตร เขาหาจันวิภาไม่เจอ เลยถามสาวใช้ว่าเธอไป

แล้ว

สาวใช้บอกสุมิตร จันวิภาออกไปกับพัชรีกลับมาแล้ว และ ก็เข้าห้องอาบน้ำไปแล้ว อยู่ในห้องน้ำเกือบจะ 1 ชั่วโมงแล้ว

สุมิตรฟังถึงประโยคนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้น รีบวิ่งขึ้นไปข้างบน เข้าห้องนอนของจันวิภา

กวางตามองไปที่เสื้อผ้าบนเตียง มองไปที่ห้องน้ำไปยังพูด อยู่ สุมิตรถึงจะวางใจพูดขึ้น: “พวกเธออกไปเถอะ ไม่ได้รับ อนุญาต ใครก็ห้ามเข้ามา”

สาวใช้คนนั้นได้ยินก็รีบออกจากห้องไป

สุมิตรฟังเสียงน้ำที่ไหลซู่ซ่าดังออกมาจากห้องอาบน้ำ มุม ปากก็แสยะยิ้มขึ้นรอยยิ้มที่แสนชั่วร้าย แล้วก็ถอดเสื้อผ้าของ เองเดินเข้าห้องอาบน้ำไป!
อาบน้ำด้วยกัน? เหรอ!