ตอน 370ขอแต่งงาน

ตอนที่ 370 ขอแต่งงาน

บนถนนที่กำลังไปสถานที่ที่นัดเจอกัน ในใจฉันวิภาก็คุ้มๆ ต่อมๆ แม้ว่านิเวศน์คาดเดาไว้เป็นเรื่องของสุมิตร แต่ฉันวิภา คิดขึ้นมาว่าน้ำเสียงธนภาคที่โทรมาดูร้อนรน ในใจก็รู้สึกไม่ สบายใจ

หรือว่าเกิดเรื่องขึ้นกับสุมิตร หรือธนภาคเขาตั้งใจจะมาบ อกเธอว่าที่สุมิตรไม่มาเจอเขาเลยเพราะว่าเขาสูญเสียความ ทรงจํา

จนวิภายิ่งคิดก็ยิ่งสับสน และตอนนี้รถแท็กซี่ก็มาถึงสถาน ที่นัดกับธนภาคไว้

คือร้านอาหารตะวันตก

จนวิภากประหลาดใจขึ้นมาทันที ธนภาคนัดเจอเธอก็

ดีแล้ว แต่ทำไมถึงเลือกเป็นร้านอาหารตะวันตก อีกทั้งร้าน อาหารตะวันตกร้านนี้ยังเป็นร้านอาหารที่ดีที่สุดในเมืองนี้ ฉัน วิภาจึงรู้ว่าต้องให้เขามาเจอคนรักแน่ๆ

ตัวเธอเองกับธนภาคไม่มีความสัมพันธ์แบบคนรัก จัน วิภาบ่นถึงผู้ชายคนนี้ที่คงจะไม่ตระหนักถึงรายละเอียดตรงนี้ และยังไม่รู้สึกว่าเขามาจากครอบครัวที่ร่ำรวย
แต่บางที่เป็นเพราะว่ายนภาคเพิ่งจะมาอยู่ใกล้ๆแถวนี้ วัน วิภาไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปข้างใน

แต่ก่อนนวิภาไม่เคยมากินอาหารที่ร้านอาหารตะวันตก เลย แต่ก็ได้ยินว่าร้านนี้ที่นี่ไม่เลวเลยทีเดียว แต่ว่าพอเดินเข้า มาในร้านนวิภาก็รู้สึกมีบางอย่างแปลกๆ

ไม่ผิด ร้านอาหารตะวันตกควรจะเงียบสงบมาก แต่ใน วิภาคิดว่านี่มันเงียบสงบเกินไป

เดินเข้ามาผ่านทางเดินที่มืดและยาว จันวิภาประหลาดใจ ที่พบว่าในร้านอาหารไม่มีเสียงคนเลยสักนิด อีกทั้งไฟก็ไม่ได้ เปิด มันดูมืดสลัวมากๆ

นี่ก็ยังคงไม่ทำให้แปลกใจอะไร แต่ที่แปลกคือในร้านไม่มี เงาของคนแม้แต่คนเดียว

ร้านก็ไม่น่าจะปิดตอนเย็น

จริงๆแล้วในใจจนวิภาตอนนี้ยังมีความรู้สึกกลัวอยู่บ้าง จะเป็นไปได้ไหมที่เธอเองเข้าไปอีกมิติหนึ่ง

“ธนภาค คุณอยู่ไหม” จันวิภามองสำรวจภายในร้านที่มืด สลัวๆ หวังที่จะเห็นเงาของธนภาค แต่ว่าเธอตะโกนเรียกไป สองสามครั้งก็ไม่มีคนตอบกลับเธอ

จันวิภานแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมที่จะโทรหา

ธนภาค

ตอนนี้ในร้านที่มืดสลัวๆ

แสงไฟที่นุ่มนวลก็ค่อยๆสว่างขึ้นมาจากที่ไกลๆมาจนถึงใกล้ๆ โลกที่เคยมีดแล้วได้ถูก ตกแต่งภายใต้แสงไฟเป็นเหมือนดั่งความฝัน

ความรู้สึกน่ากลัวและอ้างว้างใต้หายไป สิ่งที่เข้ามาแทน คือความอบอุ่นในใจ

หลังจากแสงไฟสว่างทั่วทั้งร้าน เสียงเพลงก็ค่อยๆดังขึ้น มา พอเริ่มอบอุ่นมากก็เหมือนกับว่าถูกเสียงของลมที่พัดมา จากที่ไกลๆ เสียงเพลงที่เล่นช้าช้าเริ่มเปลี่ยนเสียงให้ดังขึ้น เพลงดังขึ้นมาในเวลาเดียวกันทุกทิศทุกทาง

เพียงแต่ว่า เพลงนี้จนวิภารู้สึกคุ้นๆเป็นอย่างมาก

“จันวิภา”

ตอนที่ฉันวิภาตกอยู่ในภวังที่อธิบายไม่ได้ ผู้ชายที่เต็ม ไปความมีเสน่ห์ก็เรียกชื่อของเธอ

ไม่ นี่ไม่ใช่ธนภาค

หรือว่า

ในใจจนวิภาก็เรียกสติคืนมาทันที เธอหันหลังกลับมาก็ เห็นสุมิตรที่ใส่สูทกำลังค่อยๆเดินออกมาจากเงามืด

แม้จะเห็นชัดเจนว่าเป็นสุมิตรแต่ฉันวิภายังคงรู้สึกไม่เชื่อ ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างอย่างดีใจ จะเห็นมันออกมาได้ไม่ บ่อยนัก

เพราะท่าทางของสุมิตรที่เย็นชาในอดีตได้หายไปแล้วตอนนี้ทุกอย่างมันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนดั่งดวงจันทร์ ในแวว ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกรักและห่วงหา

ในมือของสุมิตรตอนนี้ถือดอกกุหลาบสีแดงสดไว้ อีกมือ หนึ่งกำลังถือกล่องเล็กสวยๆกล่องหนึ่ง

จันวิภาเหมือนจะเดาออกว่าสุมิตรต้องการจะทำอะไร ตอน นั้นเพลงที่กำลังเล่นอยู่ก็คือเพลงขอแต่งงานที่เปิดเหมือนใน หนัง

จันวิภารู้สึกว่าตัวเองหยุดหายใจไป เธอไม่สามารถ อธิบายอารมณ์ของตัวเองได้ เพียงแค่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหนึ่ง ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น จะจับก็ไม่จับ จะไม่จับก็ไม่ใช่ จะยิ้มก็ยิ้มไม่ ออก ร้องไห้ก็ดูเหมือนจะไม่ดี ถ้าจะโกรธก็ดูเหมือนไม่มีอะไรที่ ต้องโกรธ

โดยเฉพาะตอนที่สุมิตรทำให้เธอรู้สึกถึงรอยยิ้มแปลกๆที่ เข้าไปในใจของเธอ เหมือนกับระเบิดที่ตกลงมากระทบผิวน้ำ จันวิภาคิดว่าเรื่องบนโลกนี้ทำไมมักจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดมา ก่อน

สุมิตรเดินช้าๆเข้ามาใกล้จนวิภา คุกเข่าลงข้างหนึ่ง ใน

มือ ดอกกุหลาบซ่อนั้น เสียงเพลงตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นเพิ่ม เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

แสงไฟที่สว่างจ้า ในเงาที่อยู่รอบๆจันวิภาก็เห็นว่ามีคน เยอะมาก หนึ่งในนั้นก็มีนิเวศน์และธนภาคอยู่ด้วย
รวบรวมคนมาได้เยอะขนาดนี้

ไม่ใช่การขอแต่งงานแล้ว

เดอะ

สิ่งที่เห็นชัดก็คือการขอแต่งงาน แต่ว่าฉันภายังคงถาม ตัวเองอยู่ในใจว่าเธอแค่อยากเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง เท่านั้น

เรื่องดีๆ บางครั้งก็มาเร็วเกินไปและยิ่งทำให้คนไม่รู้ว่าทำ ผิดเรื่องที่ไม่ดีไว้

สุมิตรเห็นว่าในวิภาไม่รับดอกกุหลาบของเขา ก็ไม่โกรธ เพียงแค่ยิ้มและอธิบายว่า “จันวิภา ผมรู้ว่าคุณยังโกรธผมอยู่ ความเป็นจริงแล้วหลังจากที่ผมฟื้นขึ้นมาก็คิดถึงเรื่องทั้งหมดที่ เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และรู้มาจากปากของธนภาคว่าทั้งหมดที่คุณ ทําก็เพื่อผม

จนวิภาเม้มปากแน่น ไม่ได้ตอบอะไร

“คุณคิดว่าผมไม่อยากเจอคุณเหรอ ครึ่งเดือนมานี้ผม อยากเจอคุณทุกวัน อยากขอโทษคุณ อยากเริ่มใหม่กับคุณ ผมรู้แล้วว่าคุณคือแมวป่าตัวน้อยของผม ผมจะเลิกกับคุณได้ ยังไง”

สุมิตรที่พูดคำว่าแมวป่าตัวน้อยออกมาต่อหน้าผู้คน จนวิภาอายมาก หน้าแดงเหมือนจะเป็นไข้

สุมิตรกลับไม่อายเลยสักนิด แต่กลับดูมีความสุขมาก เขา ที่จับมือฉันวิภาไว้อย่างอบอุ่น พูดต่อว่า “ที่ผมไม่มาเจอคุณเป็นเพราะว่าผมยังไม่รู้จะมาเจอคุณยังไง ครึ่งเดือนมานี้ผมจะ จัดการเรื่องงานให้เสร็จก่อน ดังนั้นตอนนี้ถึงออกมาเจอคุณได้

จันวิภาที่ฟังอยู่รู้สึกว่าไม่ถูก มีบางอย่างผิดปกติ เธอถาม ด้วยความเย็นชาว่า “งานเหรอ งานมีความขัดแย้งกับฉันเหรอ อีกอย่างพูดไปครึ่งวันคุณก็ยังคิดว่างานสำคัญกว่าฉันเหรอ

สายตาคนมักจะแสดงออกมา ตอนไหนที่จันวิภากำลัง

โกรธ สิ่งที่ชัดเจนเลยคือเด็กที่ทำให้ขายหน้ากำลังได้รับการ ตามใจ แม้ว่าฉันวิภาเองจะไม่คิดแบบนี้ แต่ธนภาคกับนิเวศน์ ยอมรับในตัวเธอไปแล้ว

สุมิตรพูดว่า “ในระดับหนึ่ง งานที่สำคัญกว่าคุณ

นี่มาขอแต่งงานจริงๆเหรอ จนวิภาขมวดคิ้ว ในใจคิดว่า คำพูดของผู้ชายคนนี้ยังทำร้ายความรู้สึกได้เจ็บปวดอะไรอย่าง นี้

“เพราะถ้าไม่ทำให้บริษัทมั่นคงก่อน ผมจะสามารถ แต่งงานกับคุณได้ยังไง ผมไม่อยากให้หลังจากที่เราสองคน แต่งงานกัน กลายเป็นเราไม่มีเวลาที่จะใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน นี่ ถือว่าเป็นการที่ผมชดเชยให้คุณ

จันวิภาดึงมือออกจากมือสุมิตร และไม่ถือดอกกุหลาบไว้ เพียงแต่พูดเสียงเรียบว่า “แล้วตกลงคุณมาขอโทษหรือว่ามา ขอฉันแต่งงานกันแน่

“แม้ว่าตอนนั้นคุณจะหมดสติอยู่ แต่คำพูดของฉันนับครั้งได้ ความเกลียดชังที่เมื่อก่อนฉันมีต่อคุณมันได้หายไปแล้ว ฉัน ก็มีขอบเขตของฉัน และฉันก็เชื่อว่าคุณก็รู้สึกได้ถึงตรงนี้

จันวิกา แววตาลอกแลก

“ในเมื่อคุณยกโทษให้ผมแล้ว งั้นผมก็มาขอคุณแต่งงาน ได้” สุมิตรจากตอนแรกจนถึงตอนนี้ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นมา ตลอด จริงๆแล้วเหตุการณ์ตกอยู่ในสายตาทุกคน จนวิภาจะ ไม่รู้ได้ยังไง