ตอน480การต่อสู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด

ตอนที่480การต่อสู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด

“ไม่จําเป็นหรอกคนของสุพจน์ยังไงก็ต้อนรับเธออยู่แล้ว

คำพูดนั้นทําเอาเปมิศาถอนหายใจอย่างหนักหน่วงพร้อม กันนั้นก็ทำให้วันวิภากำมือแน่น

“เธอยังติดต่อกับสุพจน์อยู่หรอ?”

“…อื้อ”

“เปมิศาที่แท้ฉันก็โดนเธอหลอกมาโดยตลอดนะ

จันวิภาหัวเราะเยือกเย็นด้านเปมิศาก็กัดปากแน่นแต่ก็ไม่ ได้พูดอะไรออกมา

“จะยืนอึ้งอยู่ทำไมหล่ะเชิญ

ด้วยความรวดเร็วก็มีคนของเขาเข้ามาพาตัวของเปมิศา ออกไปภายในห้องนั้นก็เหลือเพียงแค่สุมิตรและจันวิภาเท่านั้น

แม้ว่าในใจยังมีความโกรธเคืองอยู่แต่เมื่อเห็นในวิภาที่ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วสุมิตรก็อดรนทนไม่ไหวเดินเข้าไป หาพร้อมกับยกมือขึ้นแตะไปที่ไหล่ของเธอ

แต่ในชั่ววินาทีนั้นจันวิภาก็ปัดมือของเขาทิ้งลง
“นายรู้ทุกอย่างมาตั้งแต่ต้นเลยใช่ไหม?

“นายก็รู้ดีว่าข้อมูลนั้นมันจะทำให้นายเดือดร้อนแล้วทำไม นายถึงไม่ห้ามฉัน?”

“ฉันแค่อยากจะรู้ว่าฉันอยู่ตรงไหนในหัวใจของเธอก่อนที่ เธอจะส่งUSBไปนั้นฉันก็หวังว่าจะโชคดีแต่สุดท้าย….สุมิตร ค่อยๆหลับตาลง ในขณะที่พูดออกมาเรื่อยๆ แต่กระแสเสียง กลับเงียบงัน

จันวิภาปรากฏรอยยิ้มแสนเยือกเย็นขึ้นก่อนจะถาม แล้ว เป็นไงหล่ะผลตอนนี้พอใจแล้วนายแล้วใช่ไหมที่มองดูฉัน ตัดสินใจผิดพลาด จากนั้นก็ไปยืนอยู่บนบัลลังก์แล้วตัดสินฉัน รู้สึกดีมากเลยใช่ไหม?

“ถ้าหากว่านายบอกความจริงให้ฉันเร็วกว่านี้หน่อยฉันก็ คงไม่ส่งข้อมูลนั้นไปให้เปมิศาแล้วก็คงไม่พาเธอเข้าไปที่บ้าน วิบูลย์ธนภัณฑ์แล้วก็คงไม่ทำให้ความสัมพันธ์ของเรามัน เปลี่ยนไปเหมือนอย่างตอนนี้

สุมิตรยืนอยู่ข้างหน้าของวันวิภาห่างกันแค่เพียงเอื้อมมือ แต่ใจกลับเหมือนอยู่ห่างกันแสนไกล

“เธอผิดหวังก็เพียงเพราะเปมิศาหลอกเธอทั้งยังร่วมมือ กับสุพจน์เธอไม่ได้ผิดหวังเพราะเอาข้อมูลให้เปมิศา ใช่ไหม หล่ะจันวิภาอยากจะปฏิเสธคำพูดของเขาแต่เธอทำได้เพียงขยับปากแต่ไม่อาจมีค่าใดออกมาจากเรียวปากนั้นได้

“จันวิภาเธอคิดว่าฉันเป็นอมตะที่การโจมตีอะไรพวกนั้น ทำอะไรฉันไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?”

จันวิภายกมือลูบผมก่อนจะหันหน้าไปเผชิญ ฉันไม่ได้คิด แบบนั้น”

“ฉันหวังว่าเธอจะรู้ว่าฉันก็เป็นเพียงมนุษย์ปถุชนธรรมดาที่ แพ้ได้ถูกใส่ร้ายได้และตาย…ได้ฉันไม่ได้แกร่งกล้าอะไรขนาด

พอพูดจบสุมิตรก็หันตัวแล้วเดินออกจากห้องนั้นไปด้าน ของจันวิภาก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรงหลับตาลง ด้วยความเจ็บปวด

นิเวศน์จ้องมองรออยู่ที่ประตูพอเห็นจันวิภาเดินออกมาก็

รีบวิ่งเข้าไปหาทันที

“หม่ามี้?”

จันวิภามองเขาอย่างใจเย็นก่อนจะถามขึ้น มีอะไร เปล่า?”

เขายกมือขึ้นกระซิบที่ข้างหูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผม ขอบอกไว้ก่อนล่วงหน้าเลยว่าไม่ว่าปะจะทำอะไรผมไม่มีส่วน เกี่ยวข้องใดๆทั้งนั้นทั้งหมดมันเป็นความคิดของปะผม บริสุทธิ์นะ
“ลูกเป็นลูกของสุมิตรจะช่วยเขาก็เป็นเรื่องปกติ

“ไม่ปกติไม่ปกติเลยแม้แต่นิดเดียวผมไม่ได้ช่วยปะเลย นะหม่ามี้ต้องเชื่อผม

“ก็ได้จ่ะหม่ามี้เชื่อลูก”

จันวิภาพูดด้วยเสียงแผ่วเบาไม่ได้สนใจอะไรนัก

“เอาหล่ะมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่หน่ะลูกไม่ใช่บอกว่าเร็วๆ นี้จะมีกิจกรรมในโรงเรียนหรอกเหรอเตรียมตัวให้ดีหล่ะ

“กิจกรรมสานสัมพันธ์หม่ากับปะก็ต้องเข้าด้วยไม่ใช่เหรอ?”

จันวิภาสายศีรษะ ช่วงนี้หม่ามเหนื่อยมากเลยอยากจะพัก ซักหน่อยให้คนอื่นไปแทนเถอะนะ

“ถึงแม้หม่ามีจะพักผ่อนแต่กิจกรรมก็อีกตั้งครึ่งเดือนนั้น แหล่ะถึงจะมีเด็กคนอื่นๆก็มีพ่อกับแม่ไปด้วยทั้งนั้นผมเองก็แค่ หวังว่าผมจะไม่เป็นแกะ

“ถึงเวลานั้นค่อยคุยกันอีกทีแล้วกัน”

พอพูดจบในวิภาก็เดินหันหลังกลับไปทิ้งไว้แต่เพียงนิเวศน์

ที่หน้าซึมเป็นส้วมอยู่คนเดียว “เฮ้อทำไมถึงรู้สึกเหมือนมันจะแย่ลงนะทั้งๆที่ก็เคลียร์กันเรื่องเปมิศาแล้วนี่นา?
ธนภาคโทรศัพท์หาพัชรีเพื่อให้เธอมาที่บ้านวิบูลย์ธน

ภัณฑ์

และเมื่อเธอมาถึงบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์แล้วพัชรีก็พบว่าคนที่ รอเธออยู่ที่นั่นไม่ได้มีเพียงแต่ธนภาคแต่ยังมีนิเวศน์ที่รออยู่ที่ นั่นด้วย

“น้าพัชมาแล้วหรอมานั่งนี่เร็วสิ! ”

นิเวศน์โบกมือทักทายอย่างกระตือรือร้นก่อนจะรินชาให้ เธอด้วยตัวของเขาเองการกระทำขิงเขานั้นทำให้พัชรีเคลือบ แคลงใจ

เจ้าเด็กนี่ไม่ได้เป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมนะ?

พัชรีเก็บเอาความสงสัยเอาไว้ก่อนจะนั่งลงแล้วถามธน ภาค เด็กนี่เป็นอะไรหน่ะ?”

ธนภาคยักไหล่แบบขอไปที แหงหล่ะเขาต้องการให้เธอ

ผลสุดท้ายก็มีอะไรที่ตัวเองสามารถช่วยนิเวศน์ได้แล้วเห

ช่วย

รอเนี่ย?

พัชรีเอียงหัวก่อนจะกลั้วขำถามนิเวศน์ ให้ฉันเดานะเธอ คงจะให้ฉันสอนขับรถหล่ะ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่น้าพัชไม่รู้สึกถึงบรรยากาศที่มันแปลกๆ บ้างหรอ?”
ธนภาคโทรศัพท์หาพัชรีเพื่อให้เธอมาที่บ้านวิบูลย์ธน

ภัณฑ์

และเมื่อเธอมาถึงบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์แล้วพัชรีก็พบว่าคนที่ รอเธออยู่ที่นั่นไม่ได้มีเพียงแต่ธนภาคแต่ยังมีนิเวศน์ที่รออยู่ที่ นั่นด้วย

“น้าพัชมาแล้วหรอมานั่งนี่เร็วสิ! ”

นิเวศน์โบกมือทักทายอย่างกระตือรือร้นก่อนจะรินชาให้ เธอด้วยตัวของเขาเองการกระทำขิงเขานั้นทำให้พัชรีเคลือบ แคลงใจ

เจ้าเด็กนี่ไม่ได้เป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมนะ?

พัชรีเก็บเอาความสงสัยเอาไว้ก่อนจะนั่งลงแล้วถามธน ภาค เด็กนี่เป็นอะไรหน่ะ?”

ธนภาคยักไหล่แบบขอไปที แหงหล่ะเขาต้องการให้เธอ

ผลสุดท้ายก็มีอะไรที่ตัวเองสามารถช่วยนิเวศน์ได้แล้วเห

ช่วย

รอเนี่ย?

พัชรีเอียงหัวก่อนจะกลั้วขำถามนิเวศน์ ให้ฉันเดานะเธอ คงจะให้ฉันสอนขับรถหล่ะ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่น้าพัชไม่รู้สึกถึงบรรยากาศที่มันแปลกๆ บ้างหรอ?”
เธอมองนิเวศน์อย่างสงสัยก่อนจะถาม “ความสุขของเธอ หน่ะพอเข้าใจได้แต่ฉันกับภาคเกี่ยวอะไรด้วยหล่ะ?”

“ปะไม่มีความสุขลุงภาคก็คงไม่ได้มีชีวิตที่ดีเท่าไหร่และ

นั่นก็จะส่งผลถึงความสุขของอาพืชหากจะพูดกันแล้วความ เป็นไปของปะมันก็เกี่ยวกับพวกเราทั้งสามคนด้วยไม่ใช่ หรอ?”

“เออพูดแบบนี้ค่อยพอเข้าใจได้หน่อยโอเคได้ฉันจะลองดู มันคงไม่ได้มีปัญหาอะไร

พัชรีเดินก้าวไปชั้นบนด้วยความมั่นอกมั่นใจนิเวศน์มอง ตามเธอจากข้างล่างบ่นพึมพำออกมาเบาๆ หวังว่าน้าพัชจะ ช่วยหม่ามี้ได้จริงๆ”

ธนาคลูบปอยผมของนิเวศน์แผ่วเบาก่อนจะยิ้มให้เขา

อย่างอบอุ่น

ณชั้นบน—–

พัชรียกมือขึ้นเคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพูดเสียง แผ่ว ครผู้หญิงคะอยากดื่มชาซักหน่อยไหมคะ?”

“ฉันไม่…”ฉันวิภาหันหลังไปปะทะเข้ากับพัชรีก่อนจะทิ้ง หนังสือในมืออย่างหมดหวัง เธอนี่เองมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เพิ่งมาเนี่ยแหล่ะ เธอเดินเข้าไปข้างๆในวิภาก่อนจะหยิบ เอาหนังสือที่จันวิภากำลังอ่านมาพลิกๆดู มานั่งอ่านหนังสือคน เดียวน่าเบื่อแย่ออกไปข้างนอกกับฉันดีกว่าไป
“ไม่เอาอ่ะข้างนอกร้อนจะตายอยู่ในห้องนี่แหล่ะเย็นดี

“ถึงจะร้อนนิดร้อนหน่อยแต่ว่าดอกไม้ในสวนกำลังเบ่ง บานสะพรั่งเลยนะสวยมากๆเราไปเลือกมาทำน้ำหวานกินกัน ไม่ดีหรอ?

“ไม่อยากอ่ะเธอไปคนเดียวเถอะ”

“เฮ้อย่าน่าเบื่อได้ไหมเล่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหนา เลยไม่ใช่หรอชีวิตของคนเราอ่ะก็ต้องมีเพื่อนที่คอยลอบกัดบ้าง แหล่ะแต่แค่พอเจอแล้วก็ต้องทิ้งมันไว้ข้างหลังอย่าให้มันมามี อิทธิพลอะไรกับเราก็เท่านั้น