ตอน467 โดนหลอกอีกครั้ง

ตอนที่ 467 โดนหลอกอีกครั้ง

พอคนของสุพจน์มาเพิ่มสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปทันทีเพื่อที่ จะจัดการลูกสมุนพวกนี้เปมิศาครุ่นคิดอยู่พักนึงแล้วเธอก็หยิบ ระเบิดออกมาจากในกล่องกะว่าจะใช้มันจัดการสุพจน์แล้วก็ให้ สุมิตรพาจนวิภากลับไปส่วนเธอจะคอยระวังหลังให้

เปมิศา ในตอนนั้นไม่ได้มีความคิดที่อยากจะหนีไปจากที่นี่ แม้แต่น้อยหน้าที่ของเธอสำเร็จเรียบร้อยแล้วจะเป็นหรือจะตาย ก็ไม่ได้แตกต่างกัน

แต่ก่อนที่เปมิศาจะดึงสลักระเบิดออกสุพจน์ก็พูดอะไรบาง

อย่างออกมา

“เธอคิดว่าสุมิตรช่วยเธอจริงๆเหรอมันก็แค่หลอกใช้เธอ เท่านั้นแหละข้อมูลอะไรนั่นไม่ได้ถูกส่งออกไปตั้งแต่แรกแล้ว

อะไรนะ!?

“อินเทอร์เน็ตที่นี่โดนควบคุมไว้ข้อมูลที่เธอส่งออกไปก็ไป อยู่ในโฟล์เดอร์ถังขยะแล้วก็โดนลบออกจากระบบเรียบร้อย

สีหน้าของเปมิศาเดายากมากว่าคิดอะไรอยู่และสุมิตรก็มี

สีหน้าแบบเดียวกัน
ที่สุพจน์พูดมานั้นคือเรื่องจริงแต่การที่เขาเลือกจะเปิดเผย ความจริงตอนนี้เพราะว่าอยากจะยั่วเปมิศาให้เธอต่อต้านสุ มิตรไปจนถึงที่สุด

เปมิกาโทรหาสำนักงานใหญ่และคำตอบที่ได้ทำให้เธอก หมัดแน่น สุมิตรนายคือคนเดียวที่เล่นละครหลอกฉันมาถึงสอง ครั้งแล้วนะดูเหมือนว่านายคงไม่อยากจะกลับไปอยู่กับจันวิภา อีกครั้งแล้วสินะ!”

ตอนนี้เธอรู้สึกโมโหจนแทบจะระเบิดเธอเกลียดที่เธอไม่ สามารถฆ่าสุมิตรในตอนนี้ได้

เพราะว่าตัวเองเป็นคนเชื่อคนง่ายเองแถมกระสุนในมือก็ เหลือไม่เยอะแล้วไม่มีทางสู้กับผู้ชายสองคนนี้ได้แน่นอน

แต่ว่าแต่ว่าสิ่งนี้ยังพอสามารถฆ่าคนสองคนได้…เธอ

และจันวิภา

ในเมื่อไม่มีใครจริงใจเลยซักคนและตัวเองก็ไม่มีทางมี ชีวิตรอดกลับไปถ้ายังงั้นก็ตายหมดนี่แหละ

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังเธอกำระเบิดใน มือแน่นและกำลังจะดึงสลักของมันออก

“หยุดนะ!”

เธอมองหน้าสุมิตรอย่างภูมิใจแล้วพูดว่า “สุมิตรนายคน เดียวไม่สามารถตัดสินทุกอย่างได้หรอกนะแล้วคิดว่า สถานการณ์ตอนนี้จะยังอยู่ในการตัดสินใจของนายอีกนั้นเหรอ?”

สุพจน์ไม่คาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนี้จะแกร่งกร้าวและ หยิ่งในศักดิ์ศรีแบบนี้เพราะความโกรธแล้วเธอสามารถตัดสิน ใจทำลายทุกอย่างได้ไม่หวาดกลัวสิ่งใดเลย

“เธอเชื่อใจสุมิตรไม่ได้หรอกแต่ถ้าเธอมาร่วมมือกับฉันยัง ไงฉันก็ไม่มีวันหลอกเธอแน่นอนเธออยากได้อะไรก็แค่ชี้นิ้วสั่ง พอ”

“นายคิดว่าฉันยังจะเชื่อใจพวกนายอีกงั้นเหรอ?นายก เป็นพวกเดียวกันกับสุมิตรนั่นแหละไม่มีใครดีกว่าไปใครหรอก ฉันล่ะรู้สึกเศร้าใจแทนจันวิภาจริงๆ ที่มีคนอย่างพวกนายมา ชอบคงจะฝันร้ายไปตลอดชีวิต!

แปลกจังรู้สึกเหมือนมีคนกำลังตะโกนชื่อของเธออยู่เลย

จันวิภาที่กำลังสลบอยู่เริ่มขยับนิ้วมือนิ้วเริ่มขมวด

เมื่อตอนที่เธอหลับอยู่รู้สึกว่าข้างนอกเสียงดังมากรู้สึกเห

มือหูจะดับไปเลย

แต่เมื่อเสียงก็เริ่มเงียบลงแล้วแล้วก็ได้ยืนคนพูดชื่อตัว

เองออกมา

เฮ้อนี่มันฝันอะไรกันเนี่ย

ตอนที่จันวิภากำลังงุนงงอยู่นั้นสุมิตรกับสุพจน์ก็กำลัง เกลี้ยวกล่อมเปมิศาไม่ให้ลงมือทำอะไร
แต่เปมิศาก็รู้ดีว่าถึงเธอจะทำภารกิจนี้ไม่สำเร็จแต่เดี๋ยว ก็มีคนอื่นมาทำต่อเธอแค่เสียดายที่เธอไม่สามารถนำความ ยุติธรรมไปมอบให้ธามได้เธอทำตามสัญญาที่ให้ไว้ไม่สำเร็จ ช่างน่าละอายใจจริงๆ

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเปมิศาก็ตัดสินใจให้เรื่อง

ทั้งหมดมันจบที่ตรงนี้

ปัง—

เสียงนี้ไม่ใช่เสียงระเบิดแต่เป็นเสียงของปืน

เปมิศาหายใจถี่แล้วก้มหน้ามองดูที่หน้าออกของตัวเอง รู้สึกว่าอุณหภูมิทั้งหมดของร่างกายได้ไหลออกมาจากจุดนั้น มันเพราะว่าเมื่อกี้เพื่อที่จะช่วยกันวิภาสุมิตรเลยลั่นไกไปที่หน้า ออกของเปมิศา

ที่จริงสุพจน์อยากจะยิงซ้ำไปอีกซะนิดนึงแต่เพราะว่าเห็น ร่างๆจึงเริ่มขยับเขาก็เลยระวัง

เสียงปืนทำให้ฉันวิภาตื่นขึ้นมาเธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นกับ ฉากที่น่าหวาดกลัวอย่างมาก

เธอเห็นเปมิศานั่งพิงประตูรถอย่างหมดแรงหน้าอกเต็มไป ด้วยเลือดที่ไหลท่วมแถมยังคลี่ยิ้มแปลกๆออกมา

“ตื่นแล้วเหรอ?”

“เปมิศาเปมิศาเธอเป็นอะไรไป?”
เปมิศายิ้มออกเลือดที่หน้าอกก็ยังคงไหลไม่หยุดเธอพูด ด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงว่า “ขอโทษนะฉันหลอก ใช้เธอเองแหละ

พอเปมิศาพูดเลือดเธอยิ่งไหลออกมาท่วมไปทั้งร่างกาย

ของเธอ

จันวิภาทำอะไรไม่ถูกเธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า เธออย่า พึ่งพูดอะไรเลขยนะฉันต้องทำยังไงบ้างถึงจะช่วยเธอได้?”

“ฉันคิดว่าฉันไม่น่าจะรอดแล้วแต่การที่ได้รู้จักเธอในช่วง สุดท้ายของชีวิตฉันมีความสุขมากๆเลยนะแต่ว่าฉันยังไม่ได้ รักษาสัญญา ให้เธอกับสุมิตรได้….แค่กแค่ก

เปมิศายังไม่ทันพูดจบก็กระอักเลือดออกมาทำให้ฉันวิภา ตกตะลึงอย่างมาก

จันวิภาจะร้องไห้แล้วเธออยากจะร้องขอความช่วยเหลือ จากคนรอบข้างเธอมองไปรอบๆถึงได้เห็นว่าทั้งสุมิตรและสุ พจน์ก็ต่างอยู่ที่นั่น

แถมรอบข้างก็เต็มไปด้วยศพเกลื่อนกลาเต็มไปหมด

พอเห็นภาพตรงหน้าตอนแรกจนวิภาก็รู้สึกกลัวแต่หลัง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น

“ใครทำร้ายเปมิศา?”

“จันวิภาเธอ…”

ตอนที่สุพจน์กำลังจะเดินเข้าไปใกล้วันวิภาก็หยิบปืนที่พื้นขึ้นมาแล้วเล็งไปที่คนตรงหน้าอย่างไม่ลังเล “จันวิภารีบวางปืนลงเดี๋ยวนี้ถ้าโดนตัวเองขึ้นมาจะทำยัง

ไง!”

สุมิตรตกใจสุดขีดตอนกำลังจะเดินเข้าไปหาก็โดนจันวิภา ห้ามไว้อย่างที่สุพจน์โดน

“พวกนายสองคน ใครก็ห้ามเข้ามาทั้งนั้น!

“แต่ถ้าไม่เข้าไปแล้วจะช่วยเปโศาได้ยังไงล่ะ?”สุมิตร ปลอบจันวิภาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วพูดต่อว่า “ตอนนี้ บาดแผลเธอร้ายแรงมากเลยนะต้องพาไปรักษาด่วนไม่งั้นเธอ จะตายนะ”

จนวิภาหันหน้าไปมองเปมิศาที่สลบไปแล้วเธอเม้มปาก อย่างลังเล

“เพราะฉะนั้นเธอวางปืนลงก่อนเราจะได้ไปหาหมอกัน โอ เคไหม?”

“ฉัน…..

ตอนที่ฉันวิภากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเสียงของสุพจน์ ดังขึ้นอีกครั้งนึง

“สุมิตรนายช่างเสแสร้งเป็นคนดีได้เนียนจริงๆเลยนะเมื่อ นายก็เป็นคนยิงเปมิศาเองไม่ใช่รึไงต้องการจะฆ่าเธอแต่ตอน นี้กลับเสแสร้งว่าอยากช่วยเธอนายเห็นคนอื่นโง่รึไง?”
คำพูดของสุพจน์ทำให้จนวิภาที่กำลังจะวางปืนลงปืนขึ้น อีกครั้งสีหน้าราวกับไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินเธอเอ่ยถาม ว่า มิตรนายทำร้ายเปมิศาจริงๆเหรอ?!

สุมิตรมองจันวิภาด้วยสายตาลึกซึ้งแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่ความเงียบนั้นก็คือคำตอบแล้วนั่นทำให้ฉันวิภารู้สึกชา

ไปทั้งตัว

“ทำไมต้องไม้ลงมือกับเธอด้วยเธอเป็นเพื่อนฉันนะ!”

“เพื่อนอะไรกันเขาก็แค่หลอกใช้เธอเท่านั้นแหละ!

แต่นายไม่รู้จักเปมิศาฉันต่างหากที่อยู่กับเธอตลอดเวลา นายจะมารู้จักเธอดีกว่าฉันได้ยังไง?

“รู้จักเขาดีงั้นเหรอ?ถ้างั้นเธอรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเป ศาไหม?การที่เขามาอยู่ใกล้เธอเพราะมีจุดประสงค์ถึงเขาตาย ไปเธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก

“แต่เธอไม่เคยทำร้ายฉันมาก่อน!”จันวิภาปวดใจจนตาก ลายเป็นสีแดงราวกับเด็กที่ได้รับความเจ็บปวด ทุกๆคนก็ต่างมี เรื่องที่ตัวเองไม่อยากให้เกิดขึ้นทั้งนั้นแต่จะบอกว่าเพราะแบบนี้ ถึงกับต้องฆ่าเธอแล้วคิดว่ามันจะดีต่อฉันงั้นเหรอ? สุมิตรนาย มันเกินไปจริงๆ!

สุพจน์ยืนมองจันวิภาที่ยืนอยู่ตรงข้ามสุมิตรด้วยสายตา เย็นชาเขาก็ใช้โอกาสนี้รีบพูดออกมา

“จันวิภาฉันรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังโกรธมากแต่การช่วยชีวิตเปมิศาสำคัญกว่านะเธอเดินมาหาฉันมาแล้วเราพาเปมิศา

ไปหาหมอกันโอเคไหม?”