ตอน228สุพจน์ที่เอาแต่ใจและแ สนเย็นชา

ตอนที่228สุพจน์ที่เอาแต่ใจและแสนเย็

นิชา

อย่างไรก็ตามจันวิภาที่เข้ามาทำงานใน วันที่สองก็ยังได้ยินคนนินทาอยู่ด้านหลั งที่เริ่มชี้นิ้วแสดงท่าทางและพูดคุยกันเ สียงดังเพื่อตั้งใจจะให้เธอได้ยิน

สถานการณ์วันนี้ดูแย่กว่าเมื่อวานเสียอี กเรื่องราวที่ทำให้จันวิภากลุ้มใจ/กระว นกระวายใจยังดังตามหลังมาเรื่อยๆเธอ เดินมาถึงที่โต๊ะทำงานของตัวเองก็พบว่ าบนโต๊ะสิ่งของกระจัดกระจายเมื่อวาน ก่อนเลิกงานก็จัดเอกสารและอุปกรณ์บ นโต๊ะเรียบร้อยแล้วนะแต่ทำไมตอนนี้ก ลบ บางชิ้นก็หล่นลงมาที่พื้น เตะไบหมด

จันวิภาอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เมื่อวานมาจน ถึงวันนี้หลังจากที่เธอเห็นเหตุการณ์นั้น ก็รู้สึกเสียใจจนร้องไห้ออกมา

เรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้เป็นเพราะสุมิตรคนเ ดียวเขาเป็นคนทำให้ผลมันออกมาเป็น แบบนี้จันวิภาจึงตัดสินใจแล้วว่ารอให้สุ มิตรมาถึงที่นี่ก่อนแล้วเธอจะไปพูดกับเ ขาให้รู้เรื่องถ้าเขายังไม่จบเรื่องนี้เธอจะ จบมันด้วยตัวเองผลจะออกมาเป็นยังไง เธอก็จะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น

อย่างน้อยก่อนจะจากกันเธอจะต้องกู้ชื่ อเสียงของเธอกลับคืนมาให้ได้และเมื่อ ถึงตอนนั้นไม่ว่าเธอจะทำอะไรเธอก็จะ ไม่รับประกันเด็ดขาด พอเ กอดดสนเ แบนแล้วเธอกเอาสง ของที่อยู่บนโต๊ะมาจัดให้เป็นระเบียบด้ว ยความใจเย็นหลังจากนั้นก็เปิดคอมพิวเ ตอร์นั่งรอสุมิตรมาทำงานแต่ว่ารอมาครึ่ งวันแล้วสุมิตรก็ยังไม่มา

จันวิภาคิดว่าเขาไม่กลับมาจึงเข้าไปดูใ นห้องทำงานแล้วก็ไม่เจอเขาอยู่ข้างใน ยิ่งทำให้จันวิภาอารมณ์เสียมากกว่าเดิม อีกเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะจนไม่มีกะจิตกะใจจะ ทำงานโชคดีที่วันนี้ไม่มีใครขึ้นมาหาเรื่ องเธออีกจนทำให้อารมณ์ไม่ดีของเธอ ไม่แย่ลงไปอีก

แต่อย่างไรก็ตามเรื่องที่สุมิตรไม่มาบริ ษัทยังคงทำให้จันวิภารู้สึกสิ้นหวัง

จันวิภารู้สึกอารมณ์เสียสุดๆเธอรอมาถึง ตอนบ่ายสุมิตรก็ยังไม่เข้าบริษัทความห วังในใจเธอหมดสินแล้ว

พอนึกถึงตรงนี้จันวิภาจึงลุกขึ้นเก็บของ ออกจากบริษัทโดยไม่สนใจคนที่นินทา เธออยู่และจันวิภาก็เดินออกมาจากบริ ษัทที่ชื่อว่าบริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัด

จันวิภาที่เพิ่งออกจากบริษัทก็มีรถลีมูซี นสีดำจอดอยู่หน้าบริษัทกระจกที่นั่งด้า นหลังก็เลื่อนลงมาทำให้จันวิภาเห็นใบ หน้าของคนที่คุ้นเคย

“ขึ้นรถ”สุพจน์พูดกับจันวิภาด้วยน้ำเสีย งเรียบ

จันวิภายืนคิดอยู่ที่เดิมสุดท้ายเธอจึงเดิ นอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่งซึ่งเป็นฝั่งที่คนขับ รถเปิดประตูไว้ก่อนอยู่แล้วเพื่อให้เธอขึ้ นไป

เธอหันมองสุพจน์ที่นั่งอยู่ข้างเธอจันวิภ าจงทุกดวยเสียงแผ่วเบาวา”สุพจนไมเ จอกันนานเลยนะ

สุพจน์มองเธออย่างนิ่งๆเฝ้าดูมาครึ่งวัน แล้วจู่ๆเขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า”วิภาคุณยังยื นยันที่จะอยู่ข้างสุมิตรทั้งที่เขาเป็นคน ทำให้คุณตกอยู่ในสถานการณ์บ้าๆนี้อ่ะเ หรอ”

พอฟังคำพูดเยาะเย้ยของสุพจน์แล้วสีห น้าของจันวิภาดูไม่ค่อยดีนักที่สุพจน์พูด ออกมาแบบนี้แสดงว่าเขาน่าจะรู้แล้วว่า ตัวเองอึดอัดใจที่บริษัทไม่งั้นเขาก็คงไ ม่ปรากฏตัวที่หน้าบริษัทในวันพิเศษนี้ห รอก

อีกนัยหนึ่งเขาคงมารอเธอที่นี่นานแล้ว

ถึงแม้ว่าภายในใจจะรู้สึดผิดต่อสุพจน์แ ต่จันวิภาทนไม่ไหวจึงหันไปมองหน้าแ ละอธิบายอย่างจริงจังกับเขาวา”สุพจน ฉันคิดว่าคุณอาจจะเข้าใจอะไรผิดไปเห ตุผลที่ฉันยังอยู่เคียงข้างเขาเป็นเพราะ ว่าต้องการจะหานิเวศน์ให้พบฉันสงสัย ว่าสุมิตรเอานิเวศน์ไปซ่อนไว้ดังนั้นฉันจึ งมาเป็นเลขานุการเพื่ออยู่ข้างเขา

คำพูดของจันวิภาทำให้สุพจน์ไม่พอใจเ ขามองจันวิภาและพูดอย่างตำหนิว่า“ม าจนถึงตอนนี้ทำไมคุณถึงไม่ขอความช่ วยเหลือจากผมให้ผมช่วยเหลือคุณดีก ว่าให้คุณเป็นเลขานุการของเขาเยอะเล ยคุณคิดดูนะตอนนี้คุณถูกคนเจตนาไม่ ดีนินทาคุณที่บริษัทโดยที่คุณต้องเข้มแ ข็งแน่นอนว่าคุณทนกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ไม่ได้หรอกและไม่เพียงแค่ต้องมีความ อดทนเท่านั้นคุณยังต้องอดทนทั้งวันด้

วย วภาหรือวาคุณยังลมสุมตรไม่ได

คำพูดของสุพจน์ฟังแล้วทำให้จันวิภาต กใจเธอจึงรีบอธิบายว่า”ไม่ใช่นะมันไม่ใ ช่อย่างที่คุณพูดเป็นเพราะฉันต้องอดท นต่อไปและยังหวังว่าสุมิตรจะสามารถ ทำให้ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์แท้จริงแล้วเรื่อง ราวที่เกิดขึ้นไม่ใช่แบบที่พวกเขาพูดกัน ฉันไม่อยากจากไปทั้งที่ยังคลุมเครืออยู่ แบบนี้ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเขาก็จะยิ่งคิด ว่าฉันเป็นเหมือนพวกหัวขโมยที่หนีควา มพ่ายแพ้

เมื่อเห็นจากที่จันวิภารีบอธิบายสุพจน์ก็ สงบขึ้นเขาใช้สายตามองมาที่จันวิภาอ ย่างลึกซึ้งและถามเสียงเบาว่า”งั้นตอน นี้ล่ะสุมิตรเขายังไม่ยืนยันความบริสุทธิ์

ใจของคุณเหรอ”

“ยังเลย…. “จันวิภามีสีหน้าซีดเรื่องนี้ทำใ หเธอสนหวงแล้ว

พอได้ยินจันวิภาพูดสุพจน์ที่แสดงท่าท างออกมาให้เห็นก่อนหน้านี้กำลังมองจั นวิภาเหมือนกับว่าเจ็บปวดเสียใจและห มดหวัง“ตอนนี้ทำไมคุณถึงไม่ฟังที่ผม พูดอยู่ห่างจากเขาตอนนี้ที่ถูกกล่าวหา อย่างนั้นคุณเต็มใจให้เป็นแบบนี้งั้นเหร อ”

ฉันไม่ได้เต็มใจแต่…..

สุพจน์ช่วยเธอมาเยอะพอแล้วถ้ามาช่ว ยเธอไปตลอดชีวิตนี้เธอก็ไม่สามารถจ บเรื่องตัวเธอเองลงได้เธอรู้ว่าเพียงแค่เ ธอเอ่ยปากพูดสุพจน์จะช่วยให้ปัญหาข องเธอจบลงโดยไม่สนอะไรทั้งนั้นแต่ว่ าเธอไม่อยากติดหนี้บุญคุณสุพจน์อีกแ

ล้ว เธอเคยทาเขาเจบมาแล้วครั้งหนึ่งจึงไม อยากรู้สึกผิดต่อเขาอีก

จันวิภาจ้องเข้าไปในตาของสุพจน์จนยา กที่จะมองไปที่อื่นและพูดอย่างแน่วแน่ ว่า”ฉันไม่อยากเอาทุกเรื่องไปพึ่งคุณอี กฉันอยากจะเผชิญมันด้วยตัวคนเดียวแ ละแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง

“พึ่งพาผมแล้วมันผิดอะไร”สุพจน์ระเบิ ดอารมณ์ออกมาตั้งแต่จันวิภาขึ้นรถมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเพิ่งแสดงอารมณ์โ กรธออกมาสุพจน์มองจันวิภาแล้วพูดอ ย่างจริงจังว่า”ผมไม่สนที่คุณจะพึ่งพาผ มและก็ไม่สนว่าคุณจะนำความยุ่งยากม าให้ผมแค่ไหนขอแค่คุณเอ่ยปากออกม าผมก็ทำให้คุณได้ทั้งนั้น”

ยิ่งเป็นแบบนี้จันวิภายิ่งไม่อยากพึ่งพาสุ พจน์ไปมากกว่านี้แล้ว เธอสายหัวชาๆแล้วพูดยืนยันว่า สุพจน ฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณคุณไปมากกว่ านี้อีกแล้วแม้ว่าตัวฉันเองจะตัดสินใจอ ย่างยากลำบากแต่ฉันเชื่อว่าถ้าฉันทำเต็ มที่แล้วมันจะต้องได้สิ่งที่ฉันอยากได้แ น่นอน

“วิภา…..สุพจน์แสดงออกมาด้วยสายตา ละห้อยและโดดเดี่ยวผู้ชายที่มีอำนาจมี ทรัพย์สมบัติและลูกน้องมากมายคนนั้น กำลังแสดงความอ่อนแอของตัวเองออ กมาต่อหน้าจันวิภา

สุพจน์ก้มหน้าลงสักพักจึงเงยหน้าขึ้นม าและพูดอย่างจริงจังว่า”ผมไม่ยอมแพ้เ รื่องคุณหรอกนะก็อย่างที่คุณพูดเพียงแ ค่ผมทำให้เต็มที่ผมจะได้ในสิ่งที่ผมอย ากได้แน่นอน”

“เรื่องนี้มันไม่เหมือนกันเรื่องของความ รู้สึกมันบังคับกันไมได…”จนวภามองสุ พจน์และพูดออกมา

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว”ไม่รอให้จันวิภาพู ดจบสุพจน์ก็พูดแทรกขึ้นมา

สุพจน์ทำเป็นเฉยเมยอีกครั้งและพูดด้ว ยท่าทีไม่ยอมรับว่า“วิภาผมไม่สนว่าคุณ อยู่ข้างสุมิตรเพราะเหตุผลอะไรผมจะใ ห้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าสิ่งที่คุณตัดสิ นใจนั้นมันผิดแต่ผมอยากจะเตือนคุณสั กหน่อยตอนนี้ทั้งหมดที่เป็นของสุมิตรวั นหนึ่งจะกลายมาเป็นของผมรวมถึงทรั พย์สินของเขาและรวมถึง…..คุณด้วย