ตอน286เธอทำได้มั้ย

ตอนที่286เธอทำได้มั้ย

พอความคิดเช่นนี้ปรากฏออกมาความปราดเปรื่องของฉัน วิภาก็ถูกกราบเข้าเสียแล้วนี่มันเป็นวิธีที่ดีมากจริงๆ! ต่อสู้กับ สุมิตรก็ควรที่จะต้องใช้วิธีที่คดเคี้ยวมาทำให้เขาพ่ายแพ้

เมื่อคิดถึงตรงนี้จู่ๆจันวิภาก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเธอหัวเราะ ขึ้นมาหยิบสัญญาที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาอย่างเปิดเผยเธอยิ้มอย่าง ภาคภูมิใจแล้วพูดอย่างคล่องแคล่ว ก็ดีฉันจะเซ็นต์ขอถาม หน่อย ว่ามันเซ็นต์ตรงไหน?

จู่ๆจนวิภาก็เชื่อฟังนั่นทำให้สุมิตรแปลกใจอยู่เล็กน้อยเขา ขมวดคิ้วขึ้นความแปลกใจที่อยู่ภายในใจนั้นกินเวลาไม่นาน อย่างไรก็ตามไม่ว่ากันวิภาจะมีความคิดพิสดารอะไรขึ้นมาอีก เธอไม่ก็อาจที่จะหนีพ้นเงื้อมมือของตนเองได้หรอก

สุมิตรหัวเราะแล้วพูดอย่างมั่นใจ อยู่ตรงหน้าสุดท้ายของ สัญญาเขียนสิ

“ก็ดี จันวิภายิ้มให้สุมิตรและได้เขียนชื่อตนเองลงไปใน ช่องว่างหน้าสุดท้ายของสัญญา

รอจนกระทั่งตวัดปากกาเขียนจนเสร็จพายุที่เกิดจาก สัญญาได้หยุดลงแม้ว่าในใจของทั้งคู่จะกำลังคำนวณซึ่งกันและกันแต่ทว่านี่ก็เพราะจันวิภาที่หลบหนีไปและเนื่องจาก โครงการความร่วมมือของบริษัทคนทั้งสองจึงขัดแย้งกัน สุดท้ายจึงได้เซ็นต์ลงไป

บางสิ่งเปลี่ยนไปอย่างเงียบๆ การลงนามนี้เทียบได้กับการ ลงนามในสัญญาแม้ว่าตัวเธอเองจะไม่ยอมรับแต่มีหลายสิ่ง หลายอย่างที่ไม่ปล่อยให้เธอเล่นกับอารมณ์

อย่างเช่น…….

หลังจากที่เธอเซ็นต์สัญญาก็กดร่างกายเธอลงไปอีกครั้ง มิตรไม่ได้หยาบคายขนาดนั้นและแฝงไว้ด้วยความอบอุ่นอยู่ เล็กน้อยจนวิภาที่แข็งทื่อมาตั้งแต่ต้น ในท้ายที่สุดก็ค่อยๆเชื่อ ฟังอย่างเชื่องช้า

ผลที่ได้ท้ายที่สุดสุมิตรก็หยุดมือลงในตอนท้าย

จันวิภาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะท่านประธานสุมิตรมีตรงไหน ที่มีปัญหาหรือเปล่า?หยุดในช่วงเวลาสำคัญทุกครั้งเลยนะ

“หุบปาก! “สุมิตรจ้องจนวิภาอย่างอาฆาตในน้ำเสียง แฝงไว้ด้วยความอดทนอยู่เล็กน้อย ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันกิน เธอทั้งตัวล่ะก็ทางที่ดีเธอก็หุบปากไปซะไม่งั้นฉันจะให้เธอดูว่า ฉันทําได้ไหม !

การตอบสนองของสุมิตรทำให้ฉันวิภารู้สึกขำขันพูดขึ้นมา แล้วหลังจากมาเจอกันสุมิตรก็ไม่ได้แตะต้องเธอเลยหรือจะเป็น เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ด้านล่างของเขาก็เลยไม่แข็ง
เมื่อคิดถึงความน่าจะเป็นข้อนี้จนวิภาจึงหัวเราะออกมาไม่ หยุดแต่เธอไม่อาจแสดงออกจากทางบใบหน้าได้ทำได้เพียง กลั้นมันเอาไว้อยู่ในใจกลั้นมันเอาไว้จนหน้าเธอแดง

เมื่อเห็นจันวิภามีท่าทีเช่นนี้สุมิตรจึงโกรธเสียจนสมอง แทบระเบิดแมวป่าน้อยตัวนี้ถ้าเขาไม่ใช่คนรักษาคำพูดล่ะก็ คงจะลืมคำสัญญาของตนเองไปตั้งนานแล้วไฉนเลยจะมี อารมณ์มาสนว่าเธอจะมีอารมณ์หรือไม่

แต่ทว่าในวิภาสงสัยเขาเช่นนี้มันก็เหมือนกับการสงสัยว่า เขาดีไม่พอที่จะเป็นผู้ชายสิ่งที่มันเสียดแทงความภาคภูมิใจ ของสุมิตรอย่างสิ้นเชิง

ไม่มีการเตือนล่วงหน้าทันใดนั้นจู่ๆสุมิตรก็ยื่นแขนออกมา บีบมือของเธอเอาไว้ต่อมาแขนของฉันวิภาก็ถูกดึงไปทางด้าน ล่างของตนเองทำให้เธอรู้สึกว่าตนเองนั้นไม่ได้อ่อน ปวกเปียก!

จันวิภาที่กลั้นหัวเราะอยู่นั้นการกระทำที่หุนหันพลันแล่น ของสุมิตรทําให้เธอตกใจอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งการ สัมผัสกับวัตถุแข็งที่อยู่ในมือจนวิภาเหมือนกับจับน้ำอุ่น อย่างไรอย่างนั้นจึงดึงมือกลับมาอย่างไม่รู้ตัว

อย่างไรก็ตามสุมิตรกลับบีบมือเธอจนแน่นไม่ให้เธอมี โอกาสซักมือกลับได้เลย

รับรู้ได้ถึงวัตถุแข็งๆที่อยู่ในมือจากการสัมผัสมันเปลี่ยน เป็นแข่งขันและมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้นมือเล็กๆของจันวิภา ใกล้ที่จะจับเอาไว้ไม่อยู่แล้วสีหน้าแดงราวกับเลือดจะไหลออกมา จันวิภาพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ราวกับยุงบิน สุมิตร…

สุมิตรคิดไม่ถึงเลยว่ามือของฉันวิภาจะเล็กขนาดนั้นแทบ จะจับของเขาเอาไว้ไม่อยู่ลมหายใจก็หอบขึ้นอยู่เล็กน้อยสุมิตร ยื่นหน้ามาตรงหูของจันวิภาคนไอร้อนออกมาแล้วพูดกับเธอ ด้วยเสียงที่ต่ำ ตอนนี้เธอยังจะสงสัยสมรรถภาพของฉันอยู่ มั้ย?”

“ไม่…ไม่กล้าแล้ว…ใบหูถูกลมหายใจที่เร่าร้อนเสียจน คันยิบๆอีกนิดจันวิภาก็ทนไม่ไหวแล้วใจเต้นเร็วอย่างเลี่ยงไม่ ได้สิ่งของบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในร่างกายกำลังจะปะทุออกมา

อันที่จริงแล้วมันไม่ใช่แค่สุมิตรหลังจากที่จันวิภาถูกเขา หยอกเย้าเธอก็มีความปรารถนาอยู่เล็กน้อยความปรารถนา ของเธอก็เป็นเฉกเช่นเดียวกับหญิงสาวที่ปกติทั่วไปหลังจากที่ ถูกคนหยอกล้อและไม่ถึงจุดสุดยอดบางทีตัวเธอเองก็ทรมาน เสียจนจะกลายเป็นบ้าอยู่แล้ว!

แต่เธอไม่เต็มใจไม่ได้คิดอยากจะให้สุมิตรทำเรื่องเช่นนั้น เธอมักจะถูกสุมิตรสัมผัสและจูบจนมีความอดทนสูงหากว่ายังมี ความสัมพันธ์กับเขาต่อไปอีกเช่นนั้นจนวิภาก็ไม่อาจที่จะยก โทษให้ตนเองได้!

โชคดีที่สุมิตรไม่ได้ใช้กำลังบังคับเธอนี่จึงทำให้จนวิภา รู้สึกพอใจเป็นอย่างมากเมื่อคิดถึงตรงจุดนี้จนวิภาจึงพบว่า ตนเองไม่สามารถหัวเราะเรื่องสมรรถนะทางเพศของเขาไม่ได้อีกต่อไป

“ฉันผิดไปแล้วนาย…นายช่างยิ่งใหญ่จริงๆ ปล่อยฉันไป เถอะ…. ” เสียงของจีนวิภาเล็กกระจิ๊ดในน้ำเสียงใจไว้ด้วย ความสะอื้นและวิงวอน

วัตถุแข็งๆที่อยู่ในมือราวกับจะดีใจเป็นอย่างมากนิ้วมือ ของเธอเกร็งเสียจนไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวเพราะเกรงว่าสุมิตร จะอดใจไม่ได้แล้วเข้ามาหาตนเอง

เมื่อได้ยินคำยืนยันของจันวิภาสุมิตรก็มองเธออย่างลึกซึ้ง ทิ้งตราประทับไว้บนริมฝีปากของเธอจากนั้นจึงมองเธอแล้วพูด ด้วยเสียงที่หุ่นกระหายอยากมั้ย……….วยเธอได้นะ……

เสียงตูม” ใบหน้าของฉันวิภายิ่งแดงขึ้นไปอีกสุมิตร เขาเขากำลังพูดอะไรกันแน่!

หรือว่าเขาอยากจะให้ตนเองช่วยเขาด้วยมือ? ! เป็น เรื่องที่น่าอายอะไรเช่นนี้ถ้าอย่างนั้นฆ่าเธอเสียยังดีกว่า

ราวกับว่าจะคาดเดาความคิดของฉันวิภาได้ลมร้อนจาก มิตรพ่นผ่านใบหน้าของเธอจากนั้นก็นำมือเล็กๆของจันวิภา ออกมาตนเองก็รักษาระยะห่างกับเธอเอาไว้

สุมิตรปล่อยวางและหัวเราะออกมาเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่ แฝงไว้ด้วยความผิดหวัง พอแล้วฉันรู้ว่าเธอจะไม่มีทางทำเช่นนี้

พูดจบสุมิตรก็ลุกขึ้นแล้วออกจากโซฟาแผ่นหลังมีความหดหูอยู่เล็กน้อย

………ละครเศร้าอะไรกัน?

จนวิภารู้จักตกใจกับความหดหูในสายตาของสุมิตรที่เขา พูดหมายความว่าไงกันนะมันไม่ใช่ความผิดของเธอเป็นเพราะ เขาคิดจะเล่นกับไฟเองสุดท้ายแล้วก็ยังคิดจะโทษเธอ

แม้ว่าจนวิภาจะไม่ค่อยพอใจแต่เมื่อเห็นแผ่นหลังเขาเช่นนี้ กลับอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาให้เขาอยู่ต่อ

จันวิภากัดริมฝีปากอย่างน้อยใจเธอไม่เต็มใจที่จะให้คำ พูดของเธอออกมาหากนี่คือการแสดงของสุมิตรแล้วล่ะก็อีก นัยนึงสิ่งที่น่าอับอายเช่นนี้ เธอไม่ต้องการทำเช่นนั้น

สุมิตรไปปลดปล่อยหรือยังเธอก็ยังไม่รู้จันวิภารู้แต่ว่า ตนเองนั่งอยู่บนโซฟามานานแล้วรอจนกระทั่งเธอมีสติกลับมา ก็ได้เห็นสุมิตรนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่ ราวกับกําลังทํางาน

จนวิภาจัดการความคิดของตนเองอยู่เล็กน้อยและจัดการ เสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของตนเองจากนั้นจึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับสุ มิตร ฉันกลับบริษัทก่อนนะเจ้านายฉันยังรอข่าวของฉันอยู่เลย