ตอน281 ไร้ทางหนีจูบที่ถูกบังคับ

ตอนที่28 ไร้ทางหนีจูบที่ถูกบังคับ

หญิงสาวยืดเอวตรงยื่นมือออกมาทำท่าทาง เชิญไปยัง จนวิภาด้วยใบหน้าที่จริงจัง

ภายในใจของฉันวิภารู้สึกขำขันเป็นอย่างมากปลายเท้า ยังไม่ทันที่จะได้ยกขึ้น

ตอนที่เดินผ่านหน้าโต๊ะของเลขาจันวิภาจงใจที่จะมองไป ทางด้านนั้นทุกอย่างจัดเรียงกันอย่างปกติมันยังคงเหมือนเดิม ก่อนที่เธอจะจากไปดูเหมือนว่าหลังจากที่เธอจากไปสุมิตรก็ไม่ ได้หาเลขาคนต่อไปเลย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้งานของเขาจะเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?

ความนึกคิดนี้โพล่งเข้ามาในสมองจันวิภาได้ถูกความคิด ของตนเองหยอกล้อเข้าให้เสียแล้ว ในตอนนี้เธอควรที่จะกังวล เรื่องของตัวเองมากกว่าสอีกประเดี๋ยวสุมิตรจะทำอะไรกับเธอม งก็ไม่รู้

ทั้งชั้นเงียบสงบเป็นอย่างมากชั้นนี้มีเพียงแค่ห้องทำงาน ของสุมิตรกับโต๊ะเลขาที่อยู่ทางด้านนอกนอกจากนี้ยังมีห้อง รับรองมันทั้งกว้างใหญ่แล้วเงียบสงบ

หญิงสาวเดินน่าอยู่ทางด้านหน้าจันวิภาเดินตามหลังไปอย่างเงียบๆเธออกไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจภายในใจพะว้าพะวง

อย่างไรก็ตามทางเดินมักจะมีจุดสิ้นสุดอยู่เสมอ ใช้เวลา เพียงไม่นานก็เดินมาจนถึงหน้าประตูห้องทำงานของสุมิตรเข้า เสียแล้วหญิงสาวมองจันวิภาอย่างลึกซึ้งพูดด้วยน้ำเสียงที่เบา กำลังพอดี พี่จันวิภาหนูมาส่งที่ได้แค่ตรงนี้นะคะพี่เข้าไปเองคน เดียวเถอะ”

“ฉันรู้แล้ววันวิภาตอบกลับด้วยเสียงที่เบา ต่อมาเธอจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ ยื่นมือออกมาวางไว้ที่หน้า

ประตู

เมื่อหญิงสาวเห็นเช่นนี้จึงถอยหลังกลับไปอย่างเงียบๆงาน ของเธอแค่มาส่งจนถึงตรงนี้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นตัวเธอเองก็ไม่ อาจที่จะรับรู้ได้แม้ว่าภายในใจจะยังคงแปลกประหลาดเป็น อย่างมากแต่ความแปลกประหลาดเช่นนี้ก็ยังพ่ายแพ้ต่อความ น่ากลัวของสุมิตร

หลังจากที่จันวิถารอจนเด็กคนนั้นเดินไปจึงปลุกความกล้า ออกมาแล้วตัดสินใจเปิดประตู

อย่างไรก็ตาม……..

มันตรงกันข้ามกับความคาดหวังของจันวิภาหลังจากที่เธอ เปิดประตูก็ได้เห็นห้องที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนและสุมิตรก็ไม่อยู่ใน ห้องทํางาน

ภายในใจของฉันวิภาสงสัยเป็นอย่างมากคนล่ะคนไปอยู่ไหนแล้ว?

ความสงสัยนี้เกิดขึ้นเพียงแค่สองวินาทีเท่านั้นต่อมาข้อมือ ของเธอก็ถูกคนที่อยู่ข้างๆ จับเอาไว้แล้วเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น

มา

มันเต็มไปด้วยรสชาติแห่งความเอาแต่ใจและความโกรธ แค้นโจมตีถาโถมเข้ามาจนวิภาได้ถูกคนจับชิดติดกับกำแพง อย่างไม่ทันได้ระวังทันใดนั้นริมฝีปากสีชมพูก็ถูกคนใช้กำลัง แย่งชิงไปเสียแล้ว

สุมิตรใช้แรงกัดไปที่ริมฝีปากบางๆ ของจันวิภาการกระทำ ดูป่าเถื่อนเป็นอย่างมากกระทั่งเขาฉีกกระฉากเสื้อผ้าของฉัน วิภาออกเผยไหล่ ขาวผ่องออกมาให้ได้เชยชม

แต่ทว่าสุมิตรกลับไม่รีบร้อนที่จะสัมผัสกับผิวหนังที่เขานั้น ชื่นชอบเขาทำแต่เพียงแทะปากสีชมพูของจันวิภาด้วยความ โกรธมืออันใหญ่โตอีกข้างหนึ่งบีบไปที่คอของเธอเหมือนกับ เป็นท่าเล้าโลมที่ปกติหากว่าพิจารณาดูให้ละเอียดถี่ถ้วนแล้วจะ สามารถเห็นเส้นเลือดสีเขียวปูดขึ้นมาจากบนมือของสุมิตร ราวกับกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างอยู่

ท้ายที่สุดสุมิตรก็เก็บมือที่ใหญ่โตข้างนั้นกลับมาอย่าง เหลือทนทุบไปทางกำแพงที่อยู่ถัดไปจากหูของฉันวิภาอย่าง แรงเสียงดังปิ้ง จูบที่ราวกับสัตว์ร้ายนี้ก็ได้จบลง

สุมิตรจ้องมองสายตาของฉันวิภาด้วยแววตาที่ดุร้ายคำ พูดที่พ่นออกมาจากปากราวกับจะกัดฟันพูดออกมาจนวิภาในที่สุดเธอก็อยากจะกลับมาแล้วหรอ? ! ”

ช่วงเวลาตอนที่ถูกสุมิตรจูบนั้นจั่นวิภาได้ตกอยู่ภายใต้ สถานการณ์ที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดีจึงได้เม้มปากแน่น โดยที่ไม่รู้ ตัว

“เธอพูดสิ! “ท่าทีของสุมิตรราวกับจะกำลังกลืนกินจัน วิภาอยู่อย่างไรอย่างนั้นหน้าผากของเขามีเส้นเลือดปูดออกมา สามารถเห็นได้เลยว่าเขากำลังอดกลั้นอะไรเอาไว้อยู่

สายตาของฉันวิภาจ้องมองลอยไปที่อื่นแล้วพูดออกไป ด้วยท่าทางที่เข้มแข็ง ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย

“อ๋อ งั้นหรอ?”สุมิตรหัวเราะเยาะออกมาเบาๆเขาสะบัด จนวิภาไปทางโซฟาอย่างแรงเขายืนอยู่ข้างๆ โซฟาถอดเสื้อผ้า ของตนเองออกเพิ่งตามองสายตาของฉันวิภาที่กำลังกลัวจนถึง ขีดสุดแม้กระทั่งคำพูดที่เขาพูดออกมาก็ดูบูดบึง” งั้นถ้าตอนนี้ ฉันข่มขืนเธอเธอก็คงไม่มีอะไรจะพูดใช่มั้ย?”

ถูกคนโยนสะบัดมาที่โซฟาแขนของฉันวิภาถูกเหวี่ยงเสีย จนปวดเธอนั่งลงอย่างไม่ยอมรับจ้องมองสุมิตรอย่างไม่พอใจ แล้วพูดออกมาด้วยความโกรธ สุมิตร! ตอนนี้นายโกรธอะไร ฉันอีกล่ะ! ฉันก็พูดกับนายไปตั้งนานแล้วว่าจะออกห่างจาก นายก็แค่ตัวนายเองไม่เชื่อก็แค่นั้นเอง! นี่เป็นผลจากที่นายท เองนายมีสิทธิ์อะไรที่จะระบายความโกรธลงมาบนร่างกายของ

สุมิตรโยนเสื้อผ้าไปทางด้านข้างเขาพยักหน้าราวกับครุ่นคิดอะไรอยู่บางอย่างแต่ใบหน้ากลบเผยรอยยิ้มที่เยือกเย็น ออกมาให้เห็นแล้วพูด แต่ฉันจำได้ว่าเธอเคยรับปากฉันไปแล้ว ว่าจะไม่หนีออกไปจากฉันตอนนี้ใครกันแน่ที่เป็นคนผิดคำพูด ”

เธอไปรับปากตอนไหนกัน?

จันวิภาออกมาจากห้วงอารมณ์แห่งความไม่มั่นใจเธอถูก จู่โจมด้วยความโกรธของสุมิตรเข้าอย่างจังในสมองได้หวนนึก กลับไปถึงคำพูดที่ได้พูดกับสุมิตรเอาไว้เมื่อไม่กี่วันก่อนอย่าง รวดเร็วเธอไม่เคยรับปากเลยว่าจะอยู่ด้วยกันข้างกายเขา

นอกเสียจาก…….

วันนั้นที่สุมิตรจู่ๆก็วิ่งกลับมาขอให้เธออยู่กับเขาในวิภา ถูกการเอาใจใส่ของสุมิตรทำให้ตกตะลึงไปทนไม่ได้ที่จะ เอาชนะเขาจึงเงียบไม่พูดไม่จาเป็นผลทำให้สุมิตรเข้าใจผิดคิด ว่าเธอไปรับปากเข้าเสียแล้ว

น่าหัวเราะหน่อมแน้มจริงๆ!

จันวิภาโกรธเป็นอย่างมากเธอมองไปทางสุมิตรแล้วพูด ขึ้น ฉันไม่ได้รับปาก! นั่นนายคิดเองเออเอง! ฉันจำได้ว่าฉัน เคยพูดกับนายไปแล้วให้นายรอดู! ระหว่างพวกเรามันเป็นไป ไม่ได้และฉันก็จะหนีออกไปจากนายแน่!

ช่วงเวลาที่จันวิภากำลังพูดอยู่นั้นสุมิตรก็ได้ปลดเน็คไท ของเขาเสร็จแล้วเมื่อได้ยินคำพูดของฉันวิภาสุมิตรก็หัวเราะ เยาะเย้ยออกมาโยนสะบัดเน็คไทไปทางด้านข้างแล้วพูดอย่างเย็นยะเยือก เธอไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไรฉันเองก็เคยพูดไปแล้วไม่ ว่าเธอจะหนีไปไกลสุดล้าฟ้าเขียวอย่างไงฉันก็จะไปตามจับเธอ กลับมา! และตอนนี้เธอก็กลับมาแล้วไม่ใช่หรือไงละครฉากนี้ ฉันเป็นผู้ชนะ!

“นายชนะแล้วจะทำไม? “จันวิภาไม่ได้ถูกคำพูดของสุมิตร ทำให้ตะลึงใบหน้าของเธอไม่พอใจ

“ฉันชนะแล้วก็แสดงให้เห็น…… สายตาของสุมิตรส่อง ประกาย ในขณะที่พูดเขาก็กดจนวิภาลงไปอย่างรวดเร็วเธอถูก กดอยู่ด้านล่างสุมิตรอยู่ด้านบนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หยิ่ง ผยอง”ฉันชนะแล้วเธอเป็นของฉันแล้ว! ชั่วชีวิตนี้เธออย่าได้ คิดหนีออกไปจากฉันอีก ”

สุมิตรพูดราวกับอยู่เหนือกว่าจันวิภาส่งเสียงเย้ยหยันออก มาทางจมูกไม่สนใจว่าจะถูกสุมิตรกดทับเอาไว้เธอพูดออกมา อย่างหยิ่งทะนง นายยืนหยัดอยู่ที่สูงได้นานเกินไปแล้วคิดว่า ทั้งหมดทุกอย่างจะเป็นของนายแต่ที่จริงแล้ว…นายไม่ได้มี อะไรเลย! อยากจะให้ฉันอยู่ข้างๆนาย! นายคิดซะสวยหรูฉัน สามารถหนีออกจากนายมาได้ครั้งหนึ่งแล้วมันก็ต้องมีครั้งที่ สอง! และครั้งที่สาม

ท่าทีวันหยิ่งทะนงของจันวิภาที่อยู่ต่อหน้าคำตอบของเธอ คือการจูบอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความดุเดือดของสุมิตรสิ่งที่ เปียกโชกลื่นไถลเข้าไปในปากเธออย่างรวดเร็วทำให้พื้นที่อ่อนนุ่มของจันวิภาไร้หนทางที่จะหลีกหนีได้

“……….เกลียด… ถูกคนกดทับเรือนร่างเอาไว้และยังมี สิ่งที่แข็งแกร่งของสุมิตรกำลังเข้ามาหาเธออีก…..จันวิภารับรู้ ได้ถึงความคิดของสุมิตรได้ในเวลานี้