ตอน325ปลอบใจและความหวัง

ตอนที่325 ปลอบใจและความหวัง

ถ้าหากว่าเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นอีกฉันคงไม่ปล่อยสุพจน์ไว้ อย่างเด็ดขาด ใครที่ทำให้พ่อเจ็บฉันจะต้องให้มันชดใช้

ด้านหนึ่งนิเวศน์คิดเรื่องเหลวไหลอีกด้านหนึ่งก็ไม่หยุด

หยอกล้อจนวิภา

ผู้ใหญ่ทำให้เด็กต้องเป็นกังวลจนถึงขนาดนี้ยังไม่รับผิด ชอบ

นิเวศน์เดาว่าชั่วชีวิตตัวเองนี้คงจะเป็นอันตรายในขณะที่ แบกในวิภาไว้เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความ รู้สึกอย่างเจ็บปวด

แต่ผ่านไปไม่กี่วัน ในที่สุดจนวิภาก็พบว่านิเวศน์มีบาง อย่างที่ผิดปกติมันไม่ใช่เพราะชายคนนี้อดไม่ได้ที่จะไปหาจัน วิภาเพื่อระบายความในใจอีกทั้งขณะที่นอนในตอนกลางคืนยัง กอดจนวิภาอีกด้านก็พูดถึงพ่อ

ในคืนแรกก็ยังดีจนวิภาคิดว่าก็แค่เด็กคิดถึงพ่อแต่เป็น แบบนี้ติดต่อกันสามสี่วันจนในที่สุดจนวิภาอดไม่ได้ที่จะถาม นิเวศน์ว่ามีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับสุมิตร ใช่ไหม?
เขาแบกรับไม่ไหวกับเรื่องราวของแม่ในที่สุดนิเวศน์ก็บอก เรื่องราวทั้งหมดกับนวิภา จันวิภาไม่ได้ตกใจมากลูกชายที่น่า รักคนนี้เป็นคนมีความสามารถเป็นห่วงความปลอดภัยของสุ มิตร

อีกทั้งยังคิดขึ้นมาได้เรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างสุมิตร และสุพจน์จันวิภารู้สึกปวดศีรษะอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ทำได้ แค่ฝืนยิ้มและส่ายหัวกล่าว “เมื่อไหร่ที่ถึงเวลาแก้แค้นนิเวศน์ คุณต้องไม่เป็นเหมือนพวกเขานี่มันคือความเจ็บปวดหรอ? ”

ภายนอกนิเวศน์ตกปากรับค่าแต่ในใจกลับไม่ได้คิดอย่าง

จนวิภาพูดกับตัวเองว่า “ถ้าหากครั้งนี้สุมิตรสามารถฟื้น ขึ้นมาได้ฉันก็ยินดีที่จะละทิ้งความแค้นในอดีตและคิดที่จะทำ ทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้สุพจน์และสุมิตรต่อสู้กันอีก

มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ในใจของฉันวิภากล่าว

จันวิภาเริ่มโทษตัวเองอีกครั้งเธอฝืนยิ้มพูด “ที่คุณพูดมา มันคือฉันทั้งหมดถ้าหากไม่มีฉันเรื่องราวก็คงไม่ซับซ้อนขนาดนี้ ถ้าหากฉันให้คุณจากที่นี่ไปกับฉันไปสถานที่ที่เป็นของเรา เท่านั้นคุณเต็มใจไหม?

นิเวศน์ไม่เต็มใจอย่างแน่นอนเขาต้องการเห็นวันที่สามคน พ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันเขาไม่ได้ตอบตรงๆกลับพูดอย่างเคร่งขรึม กับจันวิภาว่า “แม่มันไม่ใช่นิสัยที่ดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อตัวคุณ เอง”
“อีกอย่างแม่การหลีกเลี่ยงไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องคุณควรจะอยู่ ที่นี่ทำให้เรื่องนี้มันจบสิ้น

หลังจากนั้นคุณกับพ่อก็สามารถอยู่ด้วยกันได้จนวิภาเสริม ประโยคก่อนหน้านี้ในใจ

คาดว่าถูกนิเวศน์เตือนด้วยสีหน้าที่จริงจังจันวิภาก็รู้สึกว่า ตัวเองเทียบไม่ได้กับเด็กคนหนึ่งที่แบกรับภาระหน้าที่บางครั้งก็ รู้สึกละอายใจ

วันสองวันต่อมานิเวศน์สังเกตเห็นจนวิภาทานอาหารน้อย ลงหลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้ความในใจมีมากมายด้านหนึ่งก็เป็น ห่วงความรู้สึกของแม่อีกด้านหนึ่งก็แอบดีใจเมื่อดูตาม สถานการณ์ไม่ช้าก็เร็วตัวเองต้องทำให้แม่และพ่อกลับมาอยู่ ด้วยกัน

เมื่อวันวิภาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนรู้สึกรับไม่ไหวก็จะคว้า เอานิเวศน์มากอดแล้วพูด “บริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัดไม่มีสุมิตรอีก ทั้งยังไม่มีคุณคอยช่วยเหลือตอนนี้คงเป็นอันตรายอย่างมาก คุณยังมีวิธีการอะไรไหม? นิเวศน์แม่รู้ว่าคุณเป็นคนที่ทำให้ ประหลาดใจอยู่เสมอไม่ใช่เหรอ? ”

นิเวศน์ไม่ได้ตอบวิภาในทันทีในทางกลับกันยังพูดล้อเล่น ว่า “ดูแล้วในใจของแม่ยังมีพ่อไหม? ”

เมื่อนิเวศน์พูดอย่างนี้ในใจของวิภาก็บ่นกับตัวเองไม่ว่า มิตรคนนั้นจะน่าเกลียดชังสักแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถเข้าใกล้ เขาได้เลยช่างน่าปวดหัวจริงๆ
แก้มที่ขาวนุ่มของจันวิภาแดงขึ้นมานิ่งเงียบไม่มีพูด

“ไม่มีวิธีการจัดการแล้วเหรอ? “ จันวิภารู้สึกผิดหวังเล็ก น้อยคลายตัวออกจากไหล่ที่บอบบางแล้วมายืนเหม่อลอยที่ หน้าต่างคนเดียว

นิเวศน์พูดอยู่ข้างหลัง “แต่น่าเสียดายที่โทรศัพท์ของแม่ ถูกบอดี้การ์ดข้างนอกเอาไปเสียแล้วถ้ามีโทรศัพท์ล่ะก็ฉันคงมี วิธีการที่จะออกไปจากที่นี่

จนวิภาหันกลับมาแล้วยิ้มร่าพูดว่า “จริงหรอแค่มีโทรศัพท์

ก็พอแล้ว? “

นิเวศน์เงยหน้าขึ้นด้วยความลำพองใจเน้นคำพูดว่า “แม้ กระทั่งSIM โทรศัพท์ก็ไม่ต้องการต้องการแค่โทรศัพท์ก็เพียง พอแล้ว

จนวิภาถอนหายใจพูดว่า “นี่มันจัดการง่าย

แม่และลูกมองหน้ายิ้มให้กันหยิบแค่โทรศัพท์แต่ไม่ต้อง เอาSIMมาด้วยน่าจะง่ายอินเทอร์เน็ตของห้องนี้ถูกตัดขาดถ้า ไม่มีSIM โทรศัพท์ก็ไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้เชื่อว่า บอดี้การ์ดพวกนั้นคงจะไม่ปฏิเสธคำขอที่ไม่มีพิษมีภัย

ถึงแม้จันวิภาจะถูกกักขังบริเวณแต่ตำแหน่งยังคงอยู่ที่นั่น อย่างชัดเจน

หลังจากที่นิเวศน์เคาะประตูห้องดังขึ้นรวมถึงบอกกับบอดี้ การ์ดชุด ว่าอยากจะได้โทรศัพท์เพื่อมาเล่นเกม ในตอนแรกบอดี้การ์ดไม่ยินยอมแต่แม่คนนี้ได้ออกอุบายหลอกล่อระบุว่า ไม่ต้องให้SIM โทรศัพท์ก็ได้บอดี้การ์ดจึงตามทำความ ปรารถนาของพวกเขา

หลังจากได้โทรศัพท์มุมปากของนิเวศน์ก็เผยให้เห็นรอย ยิ้มอันน่ากลัว

จันวิภาตั้งตารอถาม แล้วต่อไปต้องทำยังไง? ”

นิเวศน์กระโดดเข้าไปหาร่างเล็กๆนั่งบนเตียงพูดอย่าง ง่ายๆ “แน่นอนว่าต้องเชื่อมโยงเครือข่ายไม่อย่างนั้นพวกราจะ ออกไปได้อย่างไร? *

จันวิภาขมวดคิ้วถาม “ที่นี่อินเทอร์เน็ตถูกตัดขาดแล้วถึง แม้พวกเราจะเชื่อมต่อสำเร็จแต่จะออกไปได้อย่างไร? *

งใบหน้าเล็กๆที่ดูขี้เล่นของนิเวศน์เริ่มจรบนแต่ก็ไม่ได้ ตอบคำถามแม่เขากดปุ่มเปิดปิดเบาๆบนนาฬิกาข้อมือ

แคว๊ก!

แผ่นเหล็กบางๆที่ออกมาจากปุ่มบนนาฬิกาข้อมือมีขนาด พอๆกับ SIM โทรศัพท์

“มีสิ่งนี้แล้วไม่เพียงแต่จะเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตทั้งยัง สามารถโทรศัพท์ได้ด้วยไม่เพียงเท่านั้นยังสามารถเปลี่ยน เบอร์โทรศัพท์ได้ตามต้องการมันเปลี่ยนได้จริงๆ ไม่ใช่ของ ปลอม”
จันวิภาฟังแล้วรู้สึกเข้าใจยากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากเพียง แค่กำลังมองลูกชายอย่างแปลกใจเล็กน้อย

หลังจากที่ใส่แผ่นเหล็กบางๆเข้าไปในโทรศัพท์นิเวศน์ซึ่ง ก้อนสีดำออกมาจากกางเกงชั้นในของตัวเองดูเหมือนเป็น เครื่องเล่นธรรมดา

“มีเสียงของหลายคนสำรองไว้ที่นี่” นิเวศน์ยกก้อนสีดำ นมาเล็กน้อยจากนั้นคาดไม่ถึงเครื่องเล่นนั้นจะเล่นเสียงของจัน วิภา

“อืมนี่คือของแม่ยังมีของพ่อ” นิเวศน์กดปุ่มเปิดปิดเสียง ของผู้ชายก็ดังขึ้นแน่นอนว่าเป็นเสียงของสุมิตร

“ฉันไม่ต้องการพวกนี้วันนี้สิ่งที่ฉันจะใช้คือของพ่อ บุญธรรม” นิเวศน์ยังคงเปิดเครื่องต่อไปก้อนสีดำมีแสงสีแดง เรืองแสงเป็นแถวๆหลังจากที่แสงกะพริบนิเวศน์ก็ขยับริมฝีปาก หัวเราะและพูดว่า “SO easy!

จันวิภามองดูนิเวศน์ด้วยความประหลาดใจนี่มันคือฉากที่ ปรากฏในภาพยนตร์และการ์ตูนเธอพูดอย่างไม่น่าเชื่อว่า “ฉัน ตั้งชื่อให้คุณผิดตั้งแต่แรก

นิเวศน์บ่นพึมพำถาม “ควรจะเรียกใหม่ใช่ไหม? แต่ฉัน อาจจะไม่ได้ดีไปกว่าตอนเด็กนั่น

เห็นได้ชัดว่าตัวเองเป็นแค่ปีศาจเท่านั้นเองจนวิภายังไม่ ลืมตำหนิลูกชายตัวเองสองคำ