ตอน422ความสับสนงุนงง

ตอนที่ 422 ความสับสนงุนงง

ในเมืองนี้ สุมิตรก็เหมือนเป็นพระราชา แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าเขาจะควบคุมทุกเรื่องของมาเฟียได้ สุมิตรชอบ จัดการเรื่องต่างๆเงียบๆ แต่ว่าสุพจน์กลับจัดการได้เงียบกว่า มิตรอีก

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือสุพจน์ตั้งใจจะปกปิดศักยภาพที่แท้ จริงของตัวเอง ในแง่ของวงการธุรกิจและงานมาเฟียนั้น ถือว่า เขาเป็นพระราชาคนรองจากสุมิตรเท่านั้นเอง

แต่ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ในความมืดมาตลอด คนละทางกับสุ มิตร แต่เมื่อไหร่ที่เขาคิดจะโจมตีละก็สุมิตรก็ยากที่จะต้านทาน ไหวเหมือนกันไหนจะการที่สุมิตรสั่งให้ลูกน้องกระจายตัวกันไป เพื่อตามหาจนวิภาอีก สำหรับสุพจน์แล้วนี่ถือเป็นโอกาสทองที่ ฟ้าประทานมาให้เลยจริงๆ

ไหนจะความสามารถของเจ้าหัวล้านลูกน้องของสุพจน์อีก อำนาจต่างๆของสุมิตรกำลังจะถูกทำลายลงแล้ว ข้อแรก พวก ลูกห้องหัวโจกของสุมิตรไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมีใครกล้า ต่อกรกับพวกเขา ข้อที่สอง สุพจน์มีกำลังคนมากกว่าที่จะต่อสู้ เพราะว่าพวกเขาเตรียมตัวพร้อมสำหรับเหตุการณ์นี้มานาน แล้ว
ในช่วงระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วันนั้น ไนต์คลับทุกแห่งในเมือง ก็โกลาหลไปหมด มีการต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจ หลังจากได้ ปล่อยหมัดออกไปแล้ว พลังอำนาจของสุมิตรก็ได้ถดถอยลงไป มาก

ในบรรดาไนต์คลับสิบแห่งของสุมิตรก็ได้ถูกปิดไปจากศึก ในครั้งนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าความเสียหายมโหฬารแค่ไหน แต่ ไนต์คลับของสุพจน์กลับกลายเป็นตัวเอกแทน

ครั้งนี้สุพจน์โจมตีสุมิตรทุกทาง แม้แต่ด้านธุรกิจก็ไม่เว้น

สุมิตรไม่เพียงแต่หาวันวิภาไม่เจอ แต่แม้แต่เงาของสุพจน์ เขาก็ไม่เคยเห็น สุมิตรนั่งอยู่ในบนโซฟาในห้องส่วนตัวของไนต์คลับที่

ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ เขาหลับตาลง พร้อมกับเคาะเข่าตัวเอง

เบาๆ

ในห้องส่วนตัวไม่ได้เปิดเพลง มีแต่พวกหัวโจกของแก๊งที่ เต็มไปด้วยความตึงเครียดและกลิ่นบุหรี่ที่ตลบอบ อบอวล

“คุณสุมิตรครับ คนของเราบาดเจ็บไปเยอะมาก แถ แถม ในต์คลับสองที่ก็ถูกปิดไปแล้ว

หนึ่งในพวกนั้นรวบรวมความกล้ารายงานสถานการณ์เลว ร้ายให้สุมิตรทราบ พอเห็นท่าที่นิ่งๆของสุมิตรแล้วเขาก็ไม่กล้า พูดต่อได้แต่ก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

“อือ? พูดต่อสิ”
เสียงของสุมิตรแหบแห้ง คงเป็นเพราะว่าช่วงนี้เขาเครียด มากเกินไป ดังนั้นเลยรู้สึกหมดแรง

“แล้วช่วงไม่กี่วันนี้ไนต์คลับของเราหลายแห่งก็มีคนมา รังควานไม่หยุด คนของเราต่างโดนทำร้าย แถมช่วงนี้พวก ตำรวจยังมาไล่จับพวกเราไปตั้งเยอะ” ลูกน้องคนนั้นพูดอย่าง หนักแน่น “ดูก็รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นพวกกับพวกตำรวจ เรื่องนี้ เรายากที่จะควบคุมนะครับ”

หลังจากลูกน้องคนนั้นพูดจบ ภายในห้องนั้นก็มีแต่ความ เงียบที่ต่างทําให้คนหวาดกลัว

หลังจากผ่านไปสักพัก สุมิตรก็ถอนหายใจยาวพร้อมกับ พูดเสียงเข้มว่า “ธุรกิจอะไรที่เริ่มซื้อไว้ไม่อยู่ก็ปิดมันไปก่อน ถ้า เรายังยืนอยู่แบบนี้จะเสียหายมากกว่าเดิม

สุมิตรไม่คิดมาก่อนว่าสุพจน์จะลอยตัวเหนือเมฆได้ขนาดนี้ ไม่ว่าจะทางปกติหรือทางสายมืดก็ตกไปเป็นหมากรุกในกำมือ เขาได้หมดสิ้น ทำให้เขาต้องยอมถอยอย่างไม่มีทางเลือก

เพราะว่าหลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่สุมิตรได้เจอการ โจมตีรุนแรงขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่เขายอม ขายอมถอย พวกลูก น้องต่างมองสุมิตรอย่างประหลาดใจ เหมือนพึ่งเคยรู้จัก หัวหน้าตัวเองเป็นครั้งแรก

หนึ่งในลูกน้องพวกนั้นหลังจากลังเลอยู่นาน ในที่สุดก็ กล้าพูดออกมา “คุณสุมิตรครับ ขออภัยถ้าทำให้ไม่พอใจ แต่ ว่าถ้าตอนนี้เราเรียกรวมกำลังพลของเราทั้งหมด ก็ยังพอต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามได้นะครับ ที่คุณดูแลพวกเรามาหลายปีขนาดนี้ ไม่สูญเปล่าหรอก ได้โปรดเชื่อใจพวกเราเถอะครับ

ในที่สุดสุมิตรก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองพวกลูกน้องของ พวกเขา แล้วก็ชี้นิ้วสั่งให้พวกเขาลุกขึ้น

ลูกน้องพวกนั้นถึงแม้จะสับสนงุนงงแต่ก็ลุกขึ้นตามคำสั่ง การที่ยืนอยู่ต่อหน้าสุมิตรก็เหมือนกับยืนอยู่ตรงหน้าพระราชา ยังไงยังงั้น ห้ามสะเพร่าเลยแม้แต่นิดเดียว

สุมิตรพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “เป้าหมายของเราในครั้ง นี้คือการตามหาจันวิภา เรื่องไนต์คลับปล่อยวางได้ก็ปล่อย หรือจะปิดทั้งหมดเลยก็ได้

แล้วเขาก็พูดเสริมต่อว่า “ความเสียหายพวกนี้ฉันยังพอรับ ไหว คนของเราที่ได้รับบาดเจ็บก็จะรักษาอย่างดี แต่ฉันขอ นะว่า ในวิภาสำคัญว่าชีวิตของตัวฉันเอง เพราะฉะนั้นฉันหวัง ว่าจะไม่ได้ยินคำพูดแบบเมื่อกี้อีก

ลูกน้องที่ถูกสั่งให้โยนขึ้นเมื่อกี้รีบคุกเข่าลงทันที ถึงแม้ว่า เมื่อกี้สุมิตรจะพูดด้วยท่าที่เรียบเฉยไม่ได้โมโหจนน่ากลัว แต่ นั่นมันเป็นเพราะว่าเขาเหนื่อยจนไม่มีแรง เลยทำให้เขาดู เหมือนสงบนิ่ง”

และคนที่พึ่งพูดจบเมื่อกี้ก็รู้สึกเหมือนเมื่อกี้ประตูนรก เตรียมเปิดต้อนรับเขาแล้ว

ลูกน้องทั้งหมดต่างเกรงกลัวจนเหงื่อแตก ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

สุมิตรรู้สึกเครียดอย่างรุนแรง สุมิตรโบกมือเป็นสัญญาณ ให้ทุกคนออกไป หลังจากนั้นทุกคนก็รีบเดินออกจากห้องไป สุมิตรนวดขมับตัวเองเบาๆเพราะต้องการให้อาการปวด หัวนี้มันหายไปสักที แต่ทั้งภาพสีหน้าและน้ำเสียงของจันวิภา

เด้งเข้ามาในหัวเขาไม่หยุดทำให้เขายิ่งกระวนกระวายใจ

ไม่ว่าต้องทำยังไง เขาก็จะพากันวิภากลับมาให้ได้ สุมิตร ไม่ใช่คนโง่ เขารู้อยู่แล้วว่าการทำแบบนี้คือการงมเข็มใน มหาสมุทรและมันไม่มีประโยชน์อะไร แต่อย่างน้อยเขาก็ต้อง ทําอะไรสักอย่าง

นิเวศน์ก็เช่นกัน หลายวันมานี้เขาเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับ อุปกรณ์ต่างๆของเขา แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่พบข้อมูลของฉัน วิภาเลย น้ำข้าวไม่ยอมกิน นั่นทำให้สุมิตรเป็นกังวลและ เอาแต่โทษว่าตัวเองเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง

ในสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้ แม้แต่การพักผ่อนสุมิตร ยังมองว่าเป็นการกระทำที่เสียเวลา

ตอนที่เขากำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูห้อง พักของนิเวศน์

คนที่เข้ามาได้โดยไม่ได้รับอนุญาต ก็มีแต่ธนภาคคน เดียวเท่านั้นแหละที่กล้าทำแบบนั้น

“มิตร ฉันว่านายควรจะพักผ่อนบ้างนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปนายจะตายเอานะ

พอเห็นใบหน้าซีดเซียวของสุมิตร ธนภาคก็เป็นห่วงมาก เขาอยากจะตีสุมิตรให้สลบแล้วพากลับบ้านซะ

“ทนายมาแสดงว่ามีข่าวคราวของจันวิภาใช่ไหม รีบบอก มาเลย”

สายตามืดมนของสุมิตรเริ่มมีแสงประกายขึ้นมาบ้าง ถ้า ธนภาคไม่ได้มีข่าวคราวอะไร เขาไม่รีบร้อนขนาดนี้หรอก

ธนาคมองหน้าสุมิตรอย่างไม่มีทางเลือก แล้วสุดท้ายก็ เลยพยักหน้าออกมา “ฉันก็มีความคืบหน้าจริงๆนั่นแหละ แต่ ว่ามันแปลกมากเลย เหมือนกับสุพจน์ต้องการเล่นเกมส์กับ นาย”

“เล่นเกมส์”

“คือยังงี้นะ ไม่กี่วันก่อนฉันได้ข่าวลือเกี่ยวกับจันวิภามา สามข้อ ข้อที่หนึ่ง เธอจะไปพิธีตัดริบบิ้นของบริษัทหนึ่ง ข้อที่ สอง พักนี้เธอปรากฏตัวที่คลับแห่งหนึ่งบ่อยๆ ข้อที่สาม เธอจะ ไปเข้าร่วมการประชุมทางธุรกิจกับสุพจน์

“มีรูปไหม?” สุมิตรรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ยังไง หนึ่งในสามเรื่องนี้ต้องมีเรื่องที่ไม่จริงอยู่แน่ๆ

ธนภาคส่ายหน้า พร้อมตอบว่า “ไม่มีรูปหรอก แต่ไปสืบ กับคนในเหตุการณ์มาแล้ว เขาบอกว่าเจอเธอจริงๆ ถึงฉันจะ รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ แต่ก็คิดว่ารีบมาบอกนายก่อนดีกว่า
หลังจากนั้นสุมิตรก็ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง ธนภาคพูดถูก แล้ว เรื่องนี้มันมีอะไรแปลกๆแน่นอน ยังไงจันวิภาก็มีแค่คน เดียว คงไม่สามารถไปหลายๆที่พร้อมกันได้ขนาดนั้น สุพจน์ ต้องจงใจปั่นหัวเขาแน่ๆ