ตอน416วิธีของนิเวศน์

ตอนที่ 416 วิธีของนิเวศน์

สำหรับธนภาค นิเวศน์ถือว่าเขาเป็นคนที่คุ้นเคยมากที่สุด ถ้าจะดูกันที่ศักยภาพในการก่อเหตุ ธนภาคยังไงก็สามารถ ทำได้ เครือข่ายข่าวกรอง ในมือเขาก็มีเยอะแยะมากมาย แล้ว อีกอย่าง เขายังรู้วิธีการรับมือกับนิเวศน์อย่างดีเยี่ยม

ถ้าดูจากวิธีการก่อเหตุแล้วเนี่ย ธนภาคน่าจะมีความเป็น ไปได้มากที่สุด เพราะว่าเขาตามใจตัวประกันมาก แถมบางทีก็ ผลัดเยาะเย้ยนิเวศน์บ้างตามนิสัยของเขา

นิเวศน์ยิ่งคิดยิ่งแน่ใจว่าธนภาคเนี่ยแหละคือคนบงการ

เขาใจสั่นเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าตัวเองไม่ควรจะใช้เหตุผล แค่นี้ไปตัดสิน ยังไม่ต้องพูดถึงว่าธนภาคไม่ได้มีแรงบันดาลใจ อะไรที่จะทำแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าสุมิตรจะขออะไรก็ยอม ทำให้ทุกอย่าง แล้วเขาจะลักพาตัวนิเวศน์ได้ยังไงกันล่ะ?

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ธนภาคล่ะก็ หมายความว่านิเวศน์ได้ตัด คนร้ายตัวจริงออกจากตัวเลือกไปแล้ว ทันใดนั้นก็มีภาพหนึ่ง พจน์

แว๊บเข้ามาในหัวเขา ใบหน้าที่ทั้งห่อเหี่ยวและเด็ดเดี่ยวของสุ

หรือว่าจะเป็นพ่อทูนหัวของเขาจริงๆ?
นิเวศน์สับสนไปหมด ได้แต่เดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้อง เขาพยายามจะไม่คิดว่าเป็นสุพจน์ แค่เรื่องเมื่อก่อนเขาก็รู้สึก ผิดต่อสุพจน์มากแล้ว และก็หวังว่าสุพจน์จะเดินออกจากเงามืด และไปมีชีวิตที่ดี ถ้าเกิดเป็นเขาขึ้นมาจริงๆ ระหว่างบ้านวิบูลย์ ธนภัณฑ์กับสุพจน์ ต้อวเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นแน่ๆ

อีกด้านหนึ่งนิเวศน์ก็รู้สึกโกรธ เพราะว่าความไม่กลับตัว กลับใจของสุพจน์ทำให้เขาขุ่นเคืองจนถึงที่สุด

แล้วถ้าไม่ใช่เขาหล่ะ?

นิเวศน์ยังคงลังเล แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเก็บเรื่องที่ ไม่มีวันหาคำตอบนี้ได้ไว้ ไม่ไปคิดถึงมันอีก

นิเวศน์มองไปที่ชิปที่เขาวางไว้ตรงมุมห้อง เขาวางไว้ตรง

นี้สิบกว่าชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครมาช่วยเขาสักคน

ถึงแม้ว่าโทรศัพท์ของนิเวศน์จะแฮคยากเย็นแค่ไหน แต่ ว่าสุมิตรไม่มีทางหาแฮคเกอร์มือหนึ่งไม่ได้หรอก ถ้าเกิดว่ามัน เป็นไปตามแผน ป่านนี้น่าจะมาช่วยเขาได้แล้วนี่

แต่ว่าจนถึงตอนนี้ที่นี่มันมีอะไรกันแน่ ถ้าเกิดไม่ได้มีอะไร ผิดแผนล่ะก็ แสดงว่าสัญญาณที่นี่ต้องถูกปิดแน่ๆ

ความหวังเพียงหนึ่งเดียวของนิเวศน์ที่ถูกทำลายลงทันที เขาอยากรีบเจอคนบงการ เพื่อที่จะได้เข้าใจเรื่องทั้งหมดนี้ให้ กระจ่าง แต่ว่าตอนนี้เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย ก็เลยได้แต่ต้อง ยอมรับชะตากรรมไป
เหมือนว่าพระเจ้าได้ยินเสียงบ่นของเขา ตอนที่เขารู้สึกว่า เปิดออกช้าๆ

ตัวเองกำลังจมดิ่งอยู่ในห้องมืดแห่งนี้ ประตูเหล็กบ้านนั้นก็ถูก

ครั้งนี้ไม่ได้เปิดแค่หน้าต่างบานเล็กๆนั่น แต่เปิดทั้งประตู แสงจ้าจากภายนอกทำให้สายตาของนิเวศน์ที่อยู่ในห้องมืดมา นานปรับไม่ทัน

นิเวศน์ยกมือมาปิดตาของตัวเองได้ แล้วก็มองลอดผ่าน ช่องว่างระหว่างนิ้วมือของตัวเอง แล้วเขาก็ได้เห็นเงาของคนที่

คุ้นเคยดี

ทันทีที่เขาเห็นเงาที่คุ้นเคยนั้น เขาก็รู้ทันทีว่าคนๆนั้นคือ คนที่เขาปฏิเสธที่จะเชื่อการคาดเดาของตัวเอง

ร่างสูงยาวที่ยืนอยู่ตรงประตูนั้นก็คือสุพจน์

“นายจริงๆด้วย เจ้าโง่”

นิเวศน์กำหมัดแน่น รู้สึกอยากจะตะบันหน้าคนตรงหน้า เสียจริงๆ แต่ว่ายังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เขาตัวเล็กบอบบาง ถึง ยังไงเขาก็ลงไว้ลงมือกับอดีตพ่อทูนหัวของเขาไม่ได้หรอก

“อืม ใช่”

สุพจน์ตอบนิ่งๆ เขาเพียงแค่ตอบตามความจริงเท่านั้น

ไม่ได้มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

หรือเรียกอีกอย่างว่าไม่แยแสนั่นแหละ สุพจน์มีอะไรบาง อย่างที่ทำให้
นิเวศน์รู้สึกได้ว่าเขาไม่ใช่สุพจน์คนก่อนอีกแล้ว

มืดมน เย็นชา ไร้หัวใจ

“ยังจะกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นพ่อทูนหัวของฉันอีกเหรอ เหอะ”

นิเวศน์ไม่เพียงแค่รู้สึกโกรธ แต่เขายังรู้สึกเห็นอกเห็นใจ ด้วย สุพจน์มาอยู่จุดนี้ เพราะว่าเขาไม่ได้รับรักจากวันวิภา สิ่ง ทำให้นิเวศน์รู้สึกกลุ้มอกกลุ้มใจ นี้

“ฉันไม่สนใจหรอกว่าจะได้เป็นหรือไม่ได้เป็นพ่อทูนหัวของ เธอ ฉันแค่ต้องการจันวิภาเท่านั้น” สุพจน์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ ขยับไปไหน แสงจ้าจากด้านนอกที่สองมาถึงตัวเขาทำให้เขา ดูเหมือนซาตาน

“ยังไงหม่ามีฉันก็ไม่มีวันชายตามองผู้ชายที่ไม่รู้จักกลับตัว กลับใจอย่างนายหรอก หัวใจนายมันด้านชาไปหมดแล้วหรือ ไง ถึงแม้ว่านายจะลักพาตัวฉันมาแบบนี้ แต่ยังไงปะฉันก็ยัง คงดูแลหม่าอย่างดีแน่นอน แล้วก็จะช่วยฉันออกไป อย่าคิด ว่าแผนตัวเองจะสําเร็จหน่อยเลย

นิเวศน์โกรธจนตาแดงก่ำ รู้สึกว่าตัวเองโกรธจนแทบ หายใจไม่ออก

“อือ? การที่ฉันบอกว่าฉันอยากได้รับรักจากวันวิภานั่นมัน เป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว ทุกๆวันฉันนั่งคิดอยู่คนเดียวใน ห้องมืด ฉันไม่ได้คิดว่าต้องทำยังไงให้ในวิภามารัก ฉันรู้ว่าแท้จริงแล้วฉันเองต้องการอะไร

น่าเสียงของสุพจน์ดูเยือกเย็นลงเรื่อยๆ

นิเวศน์รู้สึกได้ว่า

บรรยากาศรอบๆเปลี่ยนไปทันที ทันใดนั้น นิเวศน์ก็เริ่มรู้สึก กลัวขึ้นมา

สุพจน์ได้ผ่านการล้างบาปของตัวเองในห้องมืดมาหนึ่ง

เดือนเต็มๆ ตอนนี้เขากลายเป็นปีศาจเต็มตัวแล้ว

นิเวศน์เลียริมฝีปากของตัวเอง และตะคอกออกมาเสียง ตาย”

ดังว่า “นายต้องการทำอะไรกันแน่? รู้ตัวไหมว่ากำลังรนหาที่

สุพจน์ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “นายมีสิทธิ์อะไรมาพูด กับฉันแบบนี้? ฉันน่ะรู้จักนายดียิ่งกว่าอะไร แต่ว่านายน่ะ แทบ จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลย นายนะ ถูกลิขิตมาแล้วว่าต้องพ่าย แพ้ฉัน

อยู่ๆนิเวศน์ก็นึกถึงโทรศัพท์ของเล่นเครื่องนั้น แล้วก็รู้สึก เดือดดาลขึ้นมาทันที แน่นอนว่าต้องเป็นแผนของสุพจน์ เพื่อ ทำให้เขารู้สึกขายหน้า

นิเวศน์ถอนหายใจ พร้อมพูดอย่างหดหูว่า “แล้วนายคิด จะทำอะไร?

สุพจน์ก้าวขึ้นมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง ทำให้นิเวศน์ยิ่งรู้สึกว่า บรรยากาศในห้องมันยิ่งอึมครึมไปมากกว่าเดิมอีก แล้วคำพูด ประโยคถัดไปของสุพจน์ยิ่งทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออก
“ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอะไรแม่นายแล้ว ตอนนี้สิ่งที่ฉัน สนใจก็คือเงินและอำนาจ บางทีบนโลกใบนี้อาจจะมีแค่สิ่ง เหล่านั้นเท่านั้น ที่จะมอบความสุขให้แก่ฉันได้

สุพจน์ยิ้มอย่างเยือกเย็นและพูดต่อว่า “และนาย ก็เป็น ทายาทของบริษัทตะวันกรุ๊ป เหมาะมากที่จะเป็นหมากตัว สําคัญของแผนการฉัน

“หมากงั้นเหรอ? ดูเหมือนว่านายแค่อยากจะให้ฉันมา ทำร้ายปะ แผนตื้นๆแบบนี้มีแต่คนอ่อนแอเท่านั้นแหละที่คิด ได้ สุพจน์ นายนี่มันน่าสมเพชจริงๆเลย

นิเวศน์พยายามดูดถูกเย้ยหยันสุพจน์อย่างเต็มที่

สุพจน์เริ่มรู้สึกโมโห แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของ นิเวศน์เท่าไหร่นัก ได้แต่ตอบนิ่งๆว่า “น่าสมเพชนเหรอ? อืม อยากคิดอะไรก็คิดไปเถอะ ยังไงฉันก็ต้องชนะอยู่ดี เรื่องทุก อย่างมันขึ้นอยู่กับฉัน

สุพจน์พูดไปพลางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้านิเวศน์ แล้วก็ เอามือลูบหัวเขาเบาๆ แล้วก็พูดเบาๆว่า “เพราะฉะนั้นตอนนี้ นายก็ถือว่าเป็นต้นเงินต้นทองของฉันไง ดีไหมล่ะ”

ใบหน้าที่แสนเย็นชาของสุพจน์ก็มีรอยยิ้มเกิดขึ้น

นิเวศน์คิดว่า คนที่ไม่แสดงความโกรธออกมา คือคนที่น่า กลัวที่สุดในโลก ซึ่งตอนนี้ สุพจน์ก็คือคนแบบนั้น เหมือนว่าตอนนี้เขาได้โยนเหตุผลและความเป็นจริงทุกอย่างทิ้งไป ตอนนี้ในหัวมีแค่ความปรารถนาที่จะได้มาซึ่ง

อำนาจและเงินทองเท่านั้น

มันมีแบบนี้จริงๆเหรอ?

นิเวศน์ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโลกใบนี้มีคนแบบนี้อยู่จริงๆ เขาพยายามกดความรู้สึกกลัวไว้ในใจ แหงนหน้าขึ้นเพื่อ ประจันหน้ากับสุพจน์