ตอน409แผนฮันนีมูน

ตอนที่ 409 แผนฮันนีมูน

พอสุมิตรรู้ว่าพัชรีให้อภัยเขาแล้วก็ยิ้มกว้างออกมา

เขาไม่คิดจะวางแก้วเลย พอหมดก็เติมเหล้าให้ธนภาคต่อ “ที่จริงแล้ว การมานัดในวันนี้ฉันก็มีเรื่องที่ดูเห็นแก่ตัวอยู่

ธนาคมองหน้าสุมิตรอย่างไม่เข้าใจ “ถ้าฉันทายไม่ผิดล่ะ ก็ นายคงมีเรื่องอยากให้ฉันช่วยล่ะสิ ฉันเหมือนมีลาง

สุมิตรยิ้ม “นายทายถูกแล้ว จันวิภากับพัชรีก็ต่างงุนงงกัน กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่

ไม่เข้าใจเลยว่าสองคนนี้

สุมิตรตบบ่าของธนภาคพร้อมพูดว่า “เรื่องที่ฉันอยากให้ นายช่วย เป็นเรื่องที่นายรู้ดีอยู่แล้ว

ธนภาคมองดูท่าทางของสุมิตรแล้วเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

“นี่ สุมิตร นายคงไม่ได้จะให้ฉันไปบริหารบริษัทตะวัน กรุ๊ปจำกัดอีกใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันขอปฏิเสธตั้งแต่ ตอนนี้เลย”

ที่จริงสุมิตรก็อยากให้ธนภาคทำสิ่งที่เขาถนัด แต่พอเห็น เขารีบปฏิเสธแบบนี้ก็ยังไม่รีบร้อน เขาค่อยๆอธิบายต่อ “ที่จริงก็เป็นอย่างที่นายพูดนั่นแหละ แต่นายจะไม่ถามหน่อยเหรอว่า ทำไมฉันถึงอยากให้นายมาบริหารบริษัทแทน? ฉันก็ไม่ได้ป่วย หนักเหมือนตอนนั้นแล้วนะ”

ธนภาคนิ่งไปพักนึง แล้วก็หันไปมองจันวิภาด้วยสายตา อ้อนวอนขอความช่วยเหลือ แต่ว่าฉันวิภาก็กำลังงงอยู่เหมือน กัน

ธนภาครีบส่ายหัวอย่างตรงไปตรงมา

สุมิตรมองไปที่ทุกคน “เพราะว่าฉันกับจันวิภาจะไปฮันนี มูนกัน บริษัทมันจัดการตัวเองไม่ได้หรอกนะ ไม่งั้นฉันจะวางให้ ใครทําแทนได้อีกล่ะ

ก็ถือว่ามีเหตุผล ธนภาคหาทางหนีไม่ได้ แต่ก็ได้แต่หันไป ถามจันวิภาอย่างไม่เข้าใจ “เธอยังไม่ได้ตอบรับคำขอแต่งงาน ของเขาเลยไม่ใช่เหรอ? ทำไมอยู่ดีๆข้ามไปฮันนีมูนซะได้?”

ที่จริงไม่ใช้แค่ธนภาค แต่ทุกคนในห้องนี้รวมถึงจั่นวิภา ต่างงงกันเป็นไก่ตาแตก ตัวเองบอกตอนไหนว่าจะไปฮันนีมูน กับผู้ชายคนนี้?

จันวิภาดึงชายเสื้อของสุมิตร ดวงตาเต็มไปด้วยความ สับสน แล้วก็ขมวดคิ้วพลางถามว่า “นี่ สุมิตร นี่นายจะ เผด็จการไปแล้วรึเปล่าเนี่ย

สุมิตรยักไหล่พลางตอบว่า “เพราะว่าฉันมั่นใจ ว่าเธอจะ ไม่มีวันปฏิเสธฉัน! ถูกไหม?”
สุมิตรยิงคำถามตรงๆกลับมาที่จันวิภาอีกครั้ง

ถ้าเป็นสุมิตรคนก่อน วันวิธีจะปฏิเสธเขาแบบไม่ไว้หน้า เลย แต่ว่าตอนนี้คนเอาแต่ใจคนนั้นกลับกลายเป็นสุมิตรที่อ่อน โยน ไม่ว่ายังไงจันวิภาก็ปฏิเสธไม่ลงจริงๆ

จันวิภาได้แต่พึมพำอยู่ในลำคอ จะว่าพูดก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ ได้พูด ก็ไม่เชิง ได้แต่จ้องหน้าสุมิตร

สุมิตรคว้าเธอมากอดไว้ในอ้อมอกด้วยความอ่อนโยน แล้วกพูดกับธนภาคว่า “เป็นไงล่ะ? พวกเราจะไปฮันนีมูนกัน จนวิภาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรน

“นี่ นี่มันเรื่องใหญ่ในชีวิตฉันเลยนะ ถ้าแค่นี้ยังช่วยไม่ได้ คำว่าเพื่อนรักของเราก็ไม่มีความหมายแล้วล่ะสิ

สุมิตรกลัวว่าธนภาคจะปฏิเสธ ก็เลยเอาคำว่าเพื่อนรักมา กดดันเขา ถึงแม้ว่าทำแบบนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ว่าเขาก็ไม่ ได้จริงจังอะไร เป็นการพูดหยอกล้อกันมากกว่า

ธนาคตอบอย่างขมขื่น “สุมิตร ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วย ครั้งที่แล้วฉันทำให้บริษัทนายเป็นยังไง นายก็เห็นอยู่แทบจะ เจ๋งอยู่แล้ว นายเองนี่ก็กล้าจริงๆ ขนาดเป็นขนาดนี้ยังจะให้ฉัน ไปบริหารให้อีกเหรอ? สมองนายยังโอเคอยู่ไหมเนี่ย?

สุมิตรหัวเราะออกมาแล้วก็ตอบอย่างไม่แคร์ว่า “ถึงแม้ว่า ครั้งที่แล้วนายจะทำให้ขาดกำไรไปบ้าง แต่ว่านั่นก็เป็นปัญหาที่ฉันเองก็ยังหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นจะถือว่าเป็นความ ผิดนายก็ไม่ได้”

นิเวศน์นึกว่าฮันนีมูนที่สุมิตรพูดถึงจะพาเขาไปด้วย พอได้ ยินธนภาคพูดแบบนั้นเลยรีบตอบโต้ไปทันที “มันจะเป็นไปได้ ยังไงล่ะ? ฮันนีมูนผมก็ควรไปด้วยไม่ใช่เหรอ? ถ้าพูดถึงเรื่อง บริหารบริษัทแล้วเนี่ย ยังไงลุงธนภาคก็คือที่หนึ่งอยู่แล้ว ไม่ ต้องถ่อมตัวหรอกครับลุง

พอรู้ว่านิเวศน์กำลังคิดอะไรอยู่ สุมิตรก็หัวเราะออกมา “ฮันนีมูนลูกจะไม่ได้ไปด้วย พ่อกับแม่จะไปเที่ยวกันสองคน แต่ ว่าลูกก็รู้เรื่องเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เยอะ ในเรื่องของการ จัดการเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างคู่รักคงไม่มีใครเก่งเกิน ลูกแล้ว เรื่องนี้คงต้องให้ลูกช่วยแล้วล่ะ

ธนภาคมีสีหน้าขมขื่นและรู้สึกว่าตัวเองโชคร้าย

“สดใสหน่อยสิ ฉันจะบอกอะไรให้นะธนภาค หลังจากฉัน ฟื้นขึ้นมาก็เอาแต่หมกมุ่นทำงาน โครงการต่างๆ ของบริษัท ก็ได้ถูกริเริ่มไปหมดแล้ว ถ้านายมาก็ไม่ได้ต้องทำโครงการ ใหม่อะไร แค่คอยควบคุมให้มันเป็นไปตามแผนก็พอแล้ว งาน ง่ายๆขนาดนี้ถ้านายยังบอกว่ามันยาก ก็จะเกินไปแล้ว เปล่า.……..

ถ้าสุมิตรเกลี้ยกล่อมขนาดนี้ ธนภาคคงต้องช่วยเขาแล้ว

ในเมื่อพูดขนาดนี้แล้ว ถึงเขาอยากจะปฏิเสธจะไม่รู้จะพูดยังไง ได้แต่บ่นว่า “นายนี่มันดีจริงๆ ได้ไปฮันนีมูนด้วย ฉันที่พึ่ง จะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกลับต้องมาบริหารบริษัทให้นาย นี่ มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

ธนภาคขมวดคิ้วจนเป็นปม แล้วก็มองหน้าพัชรีอย่างไม่ ค่อยเต็มใจเท่าไหร่

“หม? ถ้างั้นนายก็รีบขอพัชรีแต่งงานซะสิ พวกนายจะได้ ไปเที่ยวกัน แต่ว่าคงต้องรอฉันกับจันวิภากลับมาก่อน งั้นก็ รบกวนนายด้วยนะ

จันวิภาดูมีความสุขมาก ไม่เหมือนคนที่พึ่งโดนบังคับไป ฮันนีมูนเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอถูกความอ่อนโยนและความ เอาแต่ใจของสุมิตรกลืนกินเธอไปหมดแล้ว

เวศน์มองไปที่คู่รักทั้งสองคู่ในนี้ ในใจคิดว่ามีแต่ตัวเองที่ ตัวคนเดียว รู้สึกว่าทั้งโลกใบนี้มีแต่เขาที่โสด ได้แต่นั่งกิน อาหารอยู่เงียบๆ ไม่พูดอะไรออกมาซักคำเดียว

จันวิภาเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของนิเวศน์แล้วก็ขำออกมา “จุ๊จุ๊ เดี๋ยวนิเวศน์ก็ต้องอยู่บ้านคนเดียวน่ะสิ ถ้าเป็นเด็กคนอื่น ฉันคงเป็นห่วง แต่ถ้าเป็นนิเวศน์ คงจะไม่มีปัญหาอะไรหรอก ใช่ไหม?”

นิเวศน์รู้สึกเสียใจที่เมื่อก่อนเคยแสดงศักยภาพให้ทุกคน เห็น ไม่งั้นทุกคนคงเป็นห่วงเขามากกว่านี้แล้ว นี่มันน่าเศร้าใจ จริงๆ เขายังคงใช้ตะเกียบคีบอาหารกินอย่างไม่ลดละ เคี้ยว จนแก้มตุ่ย พร้อมกับส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “ได้ๆ พ่อกับแม่ไปเที่ยวกันเถอะ เรื่องเฝ้าบ้านก็ให้เป็นหน้าที่คนโสดอย่างผม แล้วกัน”

ทุกคนเห็นท่าที่น่ารักๆของนิเวศน์ก็รู้สึกตลกขบขันขึ้นมา

จันวิภายิ้มแล้วบอกนิเวศน์ว่า “ยังไงหม่ามีก็มัวแต่นั่งชง กาแฟมานานแล้ว ขอไปเที่ยวสักหน่อยไม่ได้เหรอ? ลูกยังจะ งอนหม่ามีอีก จริงๆเลย……