ตอน392เข้าโจมตี

ตอนที่ 392 เข้าโจมตี

ธนภาคมีบางทีที่พูดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจยังถูกพัชรี เข้าใจผิดว่าสิ่งที่พูดนั้นน่าขยะแขยงซึ่งเขาก็ไม่สบายใจซึ่งเขา เองก็ตำหนิตัวเองอยู่บ่อยครั้ง

“ขอโทษ”

นอกจากคำว่าขอโทษธนภาคก็ไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาพูด

ให้ได้ดีกว่าค่านี้

พัชรีก็ไม่มีคำตอบกลับจากคำขอโทษของธนภาคจากนั้น ทั้งสองคนก็เริ่มเข้าสู่บรรยากาศที่เงียบเพราะต่างคนก็ทำอะไร ไม่ถูกก่อนนั้นธนาคยังรู้สึกว่าอยู่ในบรรยากาศที่เหมาะสม แล้วแต่ตอนนี้บรรยากาศเริ่มรู้สึกน่ากังวล

ทั้งสองน่าจะรู้สึกคล้ายๆ กันทุกคนล้วนแต่มีคำพูด มากมายที่ติดอยู่ในลำคอที่อยากจะพูดออกมาแต่ก็ไม่สมารถ พูดออกมาได้ทั้งๆที่ทั้งสองอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือแต่ในความ เป็นจริงนั้นระยะห่างระหว่างหัวใจของเขาทั้งสองอยู่ไกลกันเท่า ปลายสุดขอบโลก

ไม่รู้ว่าตกอยู่ในความเงียบไปนานเท่าไหร่ธนภาคคิดใน ใจว่าถ้าบรรยากาศเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ คงไม่ดีเป็นแม่จึงคิดที่จะพูดอะไรขักอย่าง

“ขอโทษ”

คิดแล้วคิดอีกคำพูดของธนภาคที่คิดออกก็ยังเป็นคำเดิม

ดูเหมือนว่าพัชรีจะตลกขบขันกับอาการของธนาค แน่นอนว่าเธอได้หัวเราะกับอาการนั้นอยู่เพียงเสี้ยววินาทีเก็บ อาการบนใบหน้าแล้วพูด พูดคำว่าขอโทษไม่รู้กี่ครั้งแล้วฉันให้ อภัยคุณแล้ว”

แต่ว่ามองไม่ออกเลยว่าคุณได้ให้อภัยฉันแล้วธนภาค ตำหนิอยู่ในใจแต่ยังคงพยักหน้าพร้อมกับหัวเราะ

“ใช่แล้วให้คุณรับนี้เอาไว้

ธนภาคหยิบช่อดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะจากนั้นก็ยื่นให้แก่

“อะฉันนึกว่าเป็นดอกไม้ไว้ประดับห้องฉายวิดีโอคุณเป็น

คนนํามาวางหรือคะ

ในที่สุดก็รู้เหตุผลที่แท้จริงในเรื่องที่พูดคุยกันแล้วน้ำเสียง คำพูดของพัชรีทำให้สถานการณ์ที่ตึงเครียดเริ่มผ่อนคลายขึ้น บ้างเล็กน้อยแต่ในช่วงเวลาที่เธอได้มองเห็นช่อดอกกุหลาบนั้น เธอรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากจะรับช่อดอกไม้นั้นซักเท่าไหร่

พัชรีเข้าใจความหมายของช่อกุหลาบว่าแสดงถึงไม่เป็น ทางการในเรื่องอะไรเธอลังเลอยู่เกือบครึ่งวันแล้วเงยหน้าขึ้น มองธนภาคซึ่งต่างคนก็ทำตัวไม่ถูกแล้วพูดว่า “เอ๊ะฉันพูดว่าทำไมคุณถึงเลือกดอกไม้เป็นดอกกุหลาบแดง

งวนกลับมาถามคําถามเดิมอีก

แต่ก็ถือว่าไม่รู้ว่าธนภาคเข้าใจความหมายของการซื้อ ดอกกุหลายแดงหรือไม่หรือจะพูดว่าเขาไม่เข้าใจก็น่าจะชัดเจน แล้วล่ะ

“ดอกไม้ช่อนี้ไม่ควรที่จะมอบให้แบบมั่วๆนะแม้ว่าฉันจะไม่ ได้รู้อะไรมากมายเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้แต่คนธรรมดาทั่วไปก็ต้อง เข้าใจความหมายของมันดี

ใบหน้า อายที่บ่งตึงของพัชรีจริงๆ แล้วก็คือ โกรธจริงๆ หรือไม่ก็กำลังลังเลไม่มีใครมองออก

หลังจากนั้นของทั้งสองคนก็กลับมาสู่บรรยากาศแห่ง ความเงียบอีกครั้งหนึ่งทั้งสองไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรกันดีเพื่อที่จะ ให้เกิดความชัดเจนขึ้นทั้งคำพูดหรือการกระทำที่สามารถ ทำให้เกิดความชัดเจนแต่อีกฝ่ายหนึ่งก็ยังรู้สึกวูบวาบ แต่ในแง่หนึ่งมันก็คุ้มค่ากับกับการรอจริงๆ แต่ว่าความเงียบไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดี

ธนภาคเริ่มที่จะพูดโกหกเขาหัวเราะแล้วพูดออจำไม่ค่อย ได้แล้วน่าจะเป็นเพราะทางร้านเขาขายดอกไม้ชนิดอื่นหมดแล้ วน่ะ”

เป็นคำแก้ตัวที่โง่ที่สุดแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่ร้านดอกไม้ จะขายดอกไม้หมดทั้งร้านเหลือแค่ดอกกุหลาบแดงชนิดเดียวเป็นคำอธิบายที่แก้ตัวด้วยน้ำอุ่นๆฟังไม่ขึ้นเลย แต่ก็ทำให้พัชรีเชื่อจริงๆ เธอพยักหน้าค่ะ

เป็นเพราะว่าพัชรีไม่ใช่คนที่คิดมากหรือไม่ก็พัชรีรู้สึก ว่าการเลือกดอกกุหลาบสีแดงก็ถือว่าเลือกได้ดีสำหรับเหตุผล ถ้าเป็นการมอบดอกกุหลาบสีแดง ให้เพื่อแสดงถึงการขอโทษ ในครั้งนี้ก็ถือว่าไม่เลว

หลังจากมอบดอกไม้เสร็จแล้วทั้งสองก็เข้าสู่บรรยากาศ เงียบอีกครั้ง

พัชรีถอนหายใจออกแล้วพูด จริงๆแล้วมาเพื่อจะดื่มเหล้า กับจันวิภาเมื่อธุระของเราจบแล้วฉันก็ต้องก้าวต่อไป

ธนภาครู้สึกไม่ค่อยพอใจเพราะเขารู้สึกหดหูมากเขาขอบ บรรยากาศ ในตอนนี้แต่คำพูดของพัชรีที่พูดนั้นถูกต้องจึงไม่มี เหตุผลที่จะปฏิเสธ

“ถ้างั้นก็ตกลงหลังจากนี้ไปก็อย่าลืมชวนฉันกับจันวิภา ไปเที่ยวบ่อยๆ”ธนภาคก็รู้สึกโล่งใจขึ้นเหมือนกัน

“แน่นอน”

พัชรีพูดจบก็เดินออกจากห้องไปธนภาคพึ่งเห็นว่าดอก กุหลาบที่มอบให้พัชรีนั้นยังวางอยู่บนโต๊ะพัชรีไม่ได้ถือไปด้วย

คิดแล้วคิดอีกน่าจะเหมาะสมในฐานะที่เป็นคนขอโทษถ้า ส่งไปให้มันไม่ค่อยจะถูกในใจของธนภาครู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ไม่ใช่เพราะตัวเองไม่สนใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่แต่ว่าเพราะพัชรีได้ยกโทษให้แล้วเธอก็เป็นคนดีคนหนึ่ง

ในช่วงเวลาที่ธนภาคกำลังเหม่อลอยอยู่นั้นข้างนอกห้องมี เสียงดังเข้ามาเขาหัวใจเต้นถี่ในใจคิดว่านั่นอาจจะเป็นเสียง ของพัชรี กลับมาเอากุหลาบที่ลืมไว้

ธนภาครีบเดินออกจากห้องเพื่อมาดูปรากฏว่ามีเพียงบริ กรผับที่อยู่ในทางเดินน่าจะเป็นเพราะว่าพวกเขาได้ยินเสียงนั้น เหมือนกัน

แต่ทว่าในใจของธนาภาคยังมีความรู้สึกไม่สบายใจใน ตอนที่เขาเช็คเอาท์และออกจากบาร์ไปก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

รถจอดอยู่ที่ถนนมองไปที่นาฬิกาธนภาคคิดที่จำไปบริษัท ตะวันกรุ๊ปจำกัดเพื่อไปหาสุมิตรพูดคุยปัญหาหัวใจถ้าสามารถ นัดให้เขาได้ดื่มเหล้าได้ก็ถือว่าดีแล้ว

แต่ทว่าจากคนที่ป่วยหนักกลับเปลี่ยนเป็นผู้ชายที่แสนดี ของเป็นห่วงเป็นใยครอบครัวถ้าเขาไปแล้วจะกลายเป็นไปเพื่อ เรื่องอื่นหรือเปล่า

เมื่อมือของธนภาคกำลังสัมผัสกับมือจับประตูแท่งวัตถุสี ดาก็เข้าโจมตีจากที่ด้านหลังของเขา

ธนภาครู้สึกว่าที่ลำคอของเขาเปียกชุ่มลางสังหรณ์ที่อยู่ใน ใจนั้นได้เกิดขึ้นแล้วตอนที่เขาเปิดประตูรถนั้นได้เห็นว่ามีสีดำ ปรากฏอยู่แล้ว

เสียงดังปั๊ว!
เป็นไม้เบสบอลที่พุ่งมาตามอากาศทั้งรวดเร็วและรุนแรง จนทุกให้กระจกรถยนต์นั้นแตกยับ

อันที่จริงเป้าหมายคือนภาคแต่พลาดไปที่ด้านข้าง

ธนภาคพันศีรษะกลับมาพบว่ามีคนสวมชุดแข่งรถสวม หมวกเบสบอลผู้ชายคนนั้นในมือถือไม้เบสบอลในตาแดงจ้อง มองตัวเอง

เด็กวัยรุ่นอันธพาลธนภาคพบว่ามีหลายคนแต่ไม่มีใคร กล้าที่จะประทะกับเขา

“อยากตายหรือ”

ธนภาคเหล่ตามองความกลัวที่มีน้อยนิดนั้นไม่ใช่เพราะ อาวุธที่อยู่ในมือของวัยรุ่นอันธพาลแต่ก่อเกิดจากกลัวใจ

วัยรุ่นอันธพาลหัวเราะเยาะในดวงตาแสดงออกถึงความ หวาดหลัวพูดเสียงดัง คิดไม่ถึงเลยว่าครอบครัวร่ำรวยที่จะให้ ความร่วมมือดีอย่างนี้แต่ก็ต้องมาถูกดูถูกดูแคลน ให้เจ็บช้ำ น้ำใจ”

หลังจากวันวัยรุ่นพูดจบก็ไม่รอต่อค่ายืดยาวไม่รีรอจับไม้ เบสบอลฟาดไปที่กรามล่างของธนภาคทันที

ธนภาคไม่ทันรู้ตัวจึงถอยไปทางด้านหลังแต่พอถอยก็ไป

ชนเข้ากับรถ

ไม้เบสบอลฟาดโดนที่ประตูรถเข้าอย่างแรงธนภาครู้สึก ว่ากะโหลกศีรษะว่าเปล่าจึงหันหลังกลับอีกครั้ง
ลมพัดผ่านเหมือนมีดปาดผ่านศีรษะของคนภาคไปตีที่ไม่

ทำให้เขาได้รับบาทเจ็บ

หลังจากนั้นธนภาคก็เริ่มที่จะสวนกลับ

วัยรุ่นฟันหักแสยะปากแต่ด้วยความดวดดีจึงไม่มีเสียงร้อง

เจ็บปวด

ธนภาคผลักวัยรุ่นออกไปจากนั้นเตะอย่างแรงไปที่ท้อง

น้องของวัยรุ่น

ธนภาคไม่คิดเลยว่าได้ลงมือสะเปะสะปะแต่ก็ซัดไปสอง ครั้งแล้วอย่างไรก็ตามก็ได้ประคองร่างกายหลบท้าวของธน ภาคได้

จากนั้นไม้เบสบอลก็หลุดออกจากมือลอยออกไปโดนธน

ภาค