ตอน375หนึ่งหลังสามคน

ตอนที่ 375 หนึ่งหลังสามคน

รถจอดอยู่ข้างนอกบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์ จันวิกาลงจากรถ เงยหน้ามองบ้านพักตากอากาศที่โอ่อ่าสวยงามดุจพระราชวัง พูดไม่ออกสักคำ สุมิตรจูงมือเธอ

สุมิตร : “หลังจากที่ นี่ก็เป็นบ้านของคุณจริงๆ เพียงแต่ ก่อนหน้านี้มันเป็นห้องขังสำหรับคุณ

น้ำเสียงของสุมิตรมีความเสียใจรู้สึกผิด และก็ท้ายที่สุด ก็ได้รับความชื่นชอบของฉันวิภา ทั้งสองคนได้ผ่านสวนดอกไม้ ของลานหน้าบ้าน เวลานี้ประตูบ้านจู่ๆเปิดออก นิเวศน์ยืนอยู่ หน้าประตู พูดด้วยความปิติยินดี

นิเวศน์ : “เตี้ย มามี่ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ

จันวิภา ตกใจจนตาแทบจะถลนออกมาแล้ว ไม่เพียงแต่ นิเวศน์จู่ๆ ก็ปรากฏออกมาอยู่ตรงนี้ และการแต่งตัวของ นิเวศน์ บนหัวเขาสวมหมวกซานตาคลอสสีแดง ที่ลำตัวสวม ใส่เสื้อหลากสี มือข้างหนึ่งถือกุหลาบสองต้น มืออีกข้างหนึ่ง จับกลีบดอกไม้อยู่ มือ ในขณะที่นิเวศน์พูด เขากระโดดดีใจ เหมือนอยู่ในงานเลี้ยงเฉลอง ลักษณะแบบนั้นดูไปแล้วน่าตลก ขบขันเลยทีเดียว เป็นการวางแผนอันลุ่มลึกของอัจฉริยะตัวน้อย ที่ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่

จันวิภาและสุมิตรทั้งคู่ถูกนิเวศน์เล่นจนหัวเราะเลย

ทำไมจู่ๆถึงได้ปรากฏออกมาที่นี่ คงไม่ได้ปืนกำแพงออก

มาหรอกนะ (จันวิภาแสดงใบหน้าด้วยท่าทางเคร่งขรึม) นิเวศน์ ก็ไม่อธิบาย เพียงแต่จ้องหน้าสุมิตรด้วยกัน แล้ว หัวเราะดังขึ้นมา

สุมิตร : “คือฉันนี่แหละจัดการให้นิเวศน์ออกมาอยู่ตรงนี้ เดิมทีเมื่อคืนเขาก็รอพวกเราอยู่ แต่คุณบอกว่าอยากจะไปดูด วงจันทร์ ดังนั้นนิเวศน์อยู่คนเดียวเดาว่าน่าจะเบื่อๆว่างมาก ก็ เลยแต่งตัวแบบที่เห็นนี่ละ

นิเวศน์ (ขมิบริมฝีปาก) : “ไม่ได้ว่างซะหน่อย ก็แค่อยาก ให้มามีกลับมาแล้วดีใจ อีกอย่าง ตอนนี้ที่นี่ก็เป็นบ้านผมแล้ว ยังจะต้องปืนจําแพงเข้ามาอีกทำไม

ดูเหมือนว่าจะพูดมากไปหน่อย จนวิภาหยิกเบาๆไปที่ใบ หน้าน้อยๆของนิเวศน์ พูดแบบไม่พอใจว่า

จนวิภา : พวกเธอสองคนพ่อลูกใจผูกกันและกันจริงๆ

สุมิตร กอดนิเวศน์ ทั้งสองคนรวมตัวกันมีส่วนต่างๆ ที่ เหมือนกันมากจริงๆ นิเวศน์หันหน้าไปทางอื่นทันที นิเวศน์ (หัว เราะเงียบๆ) : มามีและเตียเมื่อคืนทำเรื่องไม่ดีมาหรือเปล่า”

สุมิตร : (ที่ดี) * ไม่แน่มาทำเรื่องไม่ดีกับเตียแน่เลย สุ มิตรตอบคำถามลูกชายอันเป็นที่รัก
จันวิภา ไม่สนใจความเป็นปี่เป็นขลุ่ยของทั้งสอง แล้วเดิน เข้าไปในบ้านพัก

ภาพที่คุ้นเคย ยังคงเป็นเหมือนไฟเพดานขนาดใหญ่ที่ กะพริบอยู่ เป็นเหมือนกับผ้าม่านที่เก่าและสวยงาม เป็น เหมือนกับพื้นที่ฝนไม่จับเพียงแต่ว่า การมาถึงที่นี่อีกครั้งนึง ใน ใจจนวิภาสุดท้ายแล้วทำให้สถานที่เปลี่ยนเป็นบ้านของตนเอง พอคิดถึงแบบบนี้ จันวิภากร้องไห้ขึ้นมา

สุมิตร (พูดเบาๆ) : “แต่ก่อนคนรับใช้ที่เปลี่ยนทิ้งไปบ้าง แต่สิ่งแวดล้อมตอนนี้ก็ไม่เปลี่ยนแปลง หรือบางทีสิ่งเหล่านี้อาจ ทำให้คุณคุ้นชินมาบ้าง

จันวิภาไม่ได้ตอบสุมิตร แต่มองดูรอบตัวเงียบๆ ในอดีตที่ นี้ คือสถานที่เธอและสุมิตรทะเลาะกัน ภาพเหล่านั้นยังคง เป็นบาดแผลหลงเหลือไว้ในอากาศเพียงแต่ว่าฉันวิภาแทบจะ ไม่มีผลกระทบ เพียงแค่คิดว่าโชคชะตาเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ เธอก้าวอย่างนุ่มนวลช้าๆ ตั้งแต่ห้องรับแขกค่อยๆขึ้นไปชั้น สอง ทุกก้าวที่เดินจะต้องหันไปมองพ่อลูกทั้งสองยิ้มแย้มกัน และสุมิตรและนิเวศน์ก็ตามหลังมา เหมือนกับองครักษ์ตัวเล็ก คนนึงตัวใหญ่คนนึงที่อยู่ข้างกายของเจ้าหญิงเดินไปถึงชั้นสอง แล้ว จันวิภายืนอยู่นอกประตูห้องที่ตนเองเคยอาศัยอยู่บิด กลอนเบาๆ ทั้งห้องนอนและทางที่เธอเดินมาไม่มีอะไร เปลี่ยนแปลง

สุมิตร : “ที่จริงตอนนั้นฉันสูญเสียความทรงจำแล้ว และก็ ไม่รู้สถานการณ์อะไรเลย คือฉันอาศัยความทรงจำ จากเดือนที่แล้วจัดระเบียบออกมา คุณลองดู ตอนนี้) กับตอนที่ ออกมาเหมือนกันไหม

จนวิภา (ยิ้ม) : “สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือเรา เดินไปด้วยกัน

บ้านหลังนึงกับเราสามคนเดินเข้าไปในห้องด้วยกัน มิตรเปิดประตูตู้เสื้อผ้าบานใหญ่ ข้างในปรากฏว่าเป็นเสื้อผ้า จำนวนมากทั้งหมดนั้นล้วนเป็นของที่จันวิภาเคยสวมใส่ สัญญาได้ จะหลงเหลือเก็บไว้อยู่ แต่ว่าถ้าคุณกลัวว่าจะนึกถึง เรื่องราวที่ไม่ดี ก็สามารถนำไปทิ้งได้ สุมิตร ร้องขอความเห็น ของจันวิภา

จันวิภา (ยิ้ม) : “เก็บไว้แหละ นี่สามารถทำให้ฉันนึกถึง เรื่องเลวร้ายที่คุณเคยทำ ก็นับว่าเป็นหลักฐาน ภายหลังถ้าคุณ จะล่วงเกินฉัน

สุมิตรยิ้มไปที่นิเวศน์และพูดว่า “เธอดูมาเธอจิตใจไม่ดี จริงๆ”

นิเวศน์ตอบกลับ “ดังนั้นเตี้ยจะไม่ทำเรื่องผิดอีกแล้วได้ ไหม ไม่งั้นผมคงลำบากใจที่จะช่วยพูดให้แล้ว

สุมิตร (ยิ้มพยักหน้า) พูดว่า “แต่สิ่งของเหล่านี้ถ้าจะทิ้งก็ ทิ้งไว้ที่นี่ อีกอย่างหลังจากนี้ที่นี่ก็ไม่มีคนอยู่แล้ว

จันวิภา : “ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่?”

สุมิตร (ขมวดคิ้ว) บอกว่า “พูดอะไร? แน่นอนคุณกับฉันนอนในห้องเดียวกัน หรือว่าคุณยังจะหนี เรื่องของเมื่อคืนยังไม่ จบเลย

ที่แท้แต่ก่อนนวิภาและสุมิตรก็แยกห้องนอนกัน แต่หลัง จากนี้เกรงว่าคงจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว

จันวิภาพูดแบบไม่พอใจว่า “คุณเป็นถึงพ่อคนเลยนะ อยู่ ต่อหน้าเด็กพูดอะไรระวังหน่อย

สุมิตรไม่สนใจกะพริบตาที่นิเวศน์พูดว่า “ไอ้ตัวเล็กนี่มัน ไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว อีกทั้งเขายังเป็นลูกรักของพวกเรา จะกลัว อะไร” เธอดูหน้ามามีบางจริงเชียว)

นิเวศน์ (ยิ้มจนไม่เห็นตา) อ้าปากแล้วบอกว่า ” ใช่ๆ

ทั้งสามคนเดินกันตามใจภายในบ้าน แล้วก็ให้คนรับใช้ เตรียมชายามบ่ายไว้เรียบร้อย หลังถึงสามคนอยู่ด้วยกัน พูด คุยยิ้มแย้มกันไม่หยุด

สุมิตรเรียกคนรับใช้มา แล้วบอกพวกเขาว่า “หลังจากนี้ จนวิภาก็คือนายหญิงของบ้านนี้ นิเวศน์คือคุณชายน้อยของ บ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์

คนรับใช้ตกใจอย่างมาก ไม่เข้าใจทำไมถึงได้มีคุณนาย หญิงและคุณชายน้อยทันที เพราะว่าแต่ก่อนจันวิภาก็เคยอยู่ บ้านหลังนี้ แต่ตอนนั้นสถานะไม่ได้ให้ความเคารพอย่างสูง แบบนี้ หลังจากที่คนรับใช้พากันวิภาขอตัวออกไปด้วยความเคารพแล้ว

จนวิภา (ยิ้ม) พูดว่า “ความรู้สึกนี้จริงๆ ในที่สุดฉันได้เป็น นายหญิงของบ้านนี้ ถ้าเกิดว่าคนรับใช้ก่อนหน้านี้ยังอยู่ ฉันจะ ไม่ทำให้เขาโมโหไม่ได้

จันวิภาพูดพลางยิ้มเป็นธรรมชาติ สุมิตร ก็จิบกาแฟอยู่

สุมิตร : “ถึงแม้ว่ามีคนรับใช้ แต่หลังจากนี้ฉันอยากลอง ชิมฝีมือของคุณ ทานอาหารจากสิ่งที่คุณผู้หญิงของเราทำให้จึง เรียกได้ว่าเป็นครอบครัวแหละ

จันวิภา (พยักหน้า) : “ได้เลย ถือว่าคุณได้ให้เวลาฉัน ลงมือแล้ว เพราะว่านิเวศน์ชอบทานเฉพาะที่ฉันทำให้เท่านั้น ช่วงเวลานี้ถือว่าดูแลคุณที่ไม่มีเวลาทำกับข้าว เกรงว่านิเวศน์ จะไม่ได้กินอิ่มเลย ในช่วงไม่กี่วันนี้ให้ฉันลงมือทำได้เลย

นิเวศน์ (ดีใจลึกๆ) บอกว่า “ยังไงๆมาเข้าใจผมที่สุด

สุมิตรได้ยินคำพูดของนิเวศน์ พลันนึกถึงเรื่องราวเหล่านั้น ที่เขาได้ทำให้กับบริษัทแต่ก่อน รวมถึงพรสวรรค์ด้าน คอมพิวเตอร์

สุมิตร : นิเวศน์สนใจจะทำงานไหม ต้องการให้ฉันจัด ตำแหน่งงานไว้ลองเล่นดูไหม?