ตอน310ครอบครัว

ตอนที่ 310 ครอบครัว

ได้ยินคำพูดของสุพจน์ นิเวศน์ก็รู้ความรู้สึกลึกซึ้งที่เขามี ต่อจนวิภาแล้ว แต่ไหนแต่ไรมา พ่อบุญธรรมก็ชอบมามีมา ตลอด……….

แต่นิเวศน์ไม่เคยรู้เลย คิดว่าสุพจน์ทำไปในฐานะเพื่อนที่ดี ของมาม

เมื่อก่อนตอนที่ยังเล็ก ถึงแม้ว่าเขาจะล้อเล่น ให้เขากับมา มีอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนั้นเขายังเล็ก และไม่รู้ว่าพ่อที่แท้จริงคือ ใคร นั่นจึงเป็นเหตุให้ทำเรื่องล้อเล่นออกไปเช่นนั้น

เมื่อโตขึ้นได้รู้ว่าพ่อที่แท้จริงของเขาเป็นคนอื่น นิเวศน์ ไม่ล้อเล่นแบบนั้นอีกแล้ว

ตอนนี้ดูเหมือนว่า…

นิเวศน์ลอบถอนหายใจในใจ ดูเหมือนว่าสุพจน์ยังติดอยู่

กับชีวิตในอเมริกา คิดว่าพวกเขาสามคนเป็นครอบครัว ซึ่งไม่รู้ ว่าในใจของเขามีพ่อที่แท้จริงอยู่ในใจ และเขาก็มีความสุขกับ พ่อที่แท้จริงของเขา

ถึงไม้ว่านิเวศน์จะเคารพสุพจน์ แต่ก็ไม่สามารถมาทำลาย ความสัมพันธ์นี้ลงได้
เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมต่อไป นิเวศน์กะพริบ ตาปริบปรับมองไปที่สุพจน์ ทั้งความไม่พอใจไว้และแกล้งทำ เป็นเด็กไม่รู้ความ พูดออกมาอย่างไร้เดียงสา “แต่พ่อบุญธรรม ผม มา และคุณพ่อของผม ถึงจะเป็นครอบครัว

ที่นิเวศน์พูดแบบนี้ออกมาก็เพื่อเป็นการเตือนสุพจน์ มันจะ ดีกว่าที่จะตัดความคิดที่มีต่อมามีออกไป มามีสามารถเป็นของ คุณพ่อได้เท่านั้น

นอกจากนี้เขายังต้องการให้ตัวเองออกจากเส้นทางของ พ่อบุญธรรมที่เคารพนับถือ ระวังไม่ให้พลาดอีก เนื่องจาก นิเวศน์ได้เรียนรู้แล้ว ว่าสุพจน์ทำเรื่องเลวร้ายบางอย่างกับ มิตรลับหลัง….

แต่สำหรับสุพจน์ หลังจากได้ยินคำพูดของนิเวศน์สีหน้า ของเขาก็จม เขามองไปที่นิเวศน์อย่างค่อนข้างไม่มั่นคงและ ถามว่า “นิเวศน์ พ่อบุญธรรมไม่ใช่ครอบครัวเหรอ”

สุมิตร! อะไรๆก็สุมิตร! ทำไมต้องเป็นมันทั้งหมดด้วย! ฉัน

วิภาก็มีมันอยู่ในใจ แม้แต่ในหัวใจของนิเวศน์ก็ยังมีมัน! ตน

พยายามอย่างหนักมาหลายปี ด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่เขา

ทุ่มเทให้กับสเปิร์มนี้ แต่กลับมาปฏิเสธความพยายามของตน

โดยสิ้นเชิง!

ใจของสุพจน์ไม่ยอม ความเกลียดชังที่มีต่อสุมิตรยิ่ง รุนแรงมากขึ้น!

ได้ยินคำพูดของนิเวศน์ สีหน้าของสุพจน์ก็หมองคล้ำลงเล็กน้อย “พ่อบุญธรรมไม่สามารถเป็นพ่อของเธอได้เหรอ

“พ่อเหรอครับ” นิเวศน์แสดงสีหน้าแห่งความสงสัยของ เด็กเล็กออกมาและถามอย่างสงสัย “นิเวศน์ไม่ใช่ว่ามีคุณพ่อ คนเดียวเหรอครับ คุณพ่อคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้อง สองคนหรอก” มีถึง

ใช่ คุณพ่อคนเดียวก็เพียงพอแล้ว

หรอก…..

ไม่ต้องมีถึงสองคน

ประโยคนี้เป็นการเตือนสุพจน์ให้มีความปรารถนา อย่างแรงกล้าในใจ ว่าระหว่างเขากับสุมิตร เป็นความจริงที่ ต้องมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ควรมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้

มีเขาก็ต้องไม่มีสุมิตร มีสุมิตรก็ต้องไม่มีเขา! เพราะฉะนั้น สุมิตรต้องตาย!

ตราบใดที่สุมิตรตาย นิเวศน์ก็จะเต็มใจยอมรับให้ตนเป็น

พ่อของเขา!

แววตาของสุพจน์ส่องประกายวาบ มุมปากของเขาเกิด

รอยยิ้มเยาะหยัน กอดนิเวศน์และลูบศีรษะเขาเบาๆ จากนั้นก็ พูดเสียงต่ำว่า “นิเวศน์ เธอพูดถูก ฉันเข้าใจความหมายของ เธอแล้ว”

นิเวศน์เงยหน้ามองสุพจน์ เห็นสีหน้าของเขามีร่องรอย

ของความภาคภูมิใจ ไม่รู้ว่าเขาเข้าใจความหมายของตนจริง หรือเปล่า หรือเข้าใจผิดความหมายของเขา
นิเวศน์ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วมัน จะจบอย่างไร มันก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของสุพจน์ ในฐานะที่ เขาเป็นลูกชายของสุมิตร ถ้าสุพจน์หมายจะลงมือขึ้นมาจริงๆ แน่นอนตนจะไม่เพิกเฉยต่อสุมิตรไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม แม้ว่าเขาจะเคยทำอะไรไว้กับมามี แต่นั่นก็เข้าใจถึงเหตุผลที่มี

ได้

ทางด้านจันวิภา รอจนในที่สุดอารมณ์ของเธอสงบลง ก็ได้สังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ตาของธนภาค จึงให้ธนภาคกลับไป พักผ่อน

สองวันหนึ่งคืนที่ไม่ได้นอนเลย ไม่ใช่แค่เพราะกังวลเรื่อง สุมิตร ยังมีความรู้สึกตึงเครียดที่ต้องประคองตัวเองเอาไว้ของ ธนภาค ไม่อย่างนั้นเขาก็จะต้องล้มลง

ตอนนี้เห็นในวิภามาดูสุมิตรแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผ่อน คลาย ทำให้ความเหนื่อยล้าอันเกิดจากการอยู่ต่อเนื่องเป็น เวลาสองวันหนึ่งคืนเกิดขึ้นทันที ธนภาคต้องการหาเตียงและ ล้มตัวลงไปทันที

“เอางั้นก็ได้ ผมจะกลับไปนอนก่อน” จากที่ได้รับการกระ ต้นจากจั่นวิภา ธนภาคจึงไม่เกรงใจอีก เขาเดินช้าๆ ไปที่ประตู แต่เมื่อเดินไปครึ่งทาง ทันใดนั้นกลับมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา

ธนภาคหันกลับมาพูดกับจันวิภาด้วยสีหน้าตรงไปตรงมา “จริงสิ ถ้าคุณมีเรื่องอะไรต้องไปทำ ก็ให้โทรมาบอกผมนะเมื่อคืนคุณจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมยังคิดอยู่เลยว่าคุณ ไปไหน

จนวิภาที่กำลังมองสุมิตรอย่างตั้งใจ ได้ยินคำพูดของธน ภาคแล้วเธอก็มีปฏิกิริยาขึ้นมาอย่างฉับพลัน

เมื่อคืนเธอถูกสุพจน์ลักพาไป ไม่มีโอกาสที่จะบอกชนภาค ด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องสำคัญของสุมิตร เขาอาจจะสงสัย ว่าที่จันวิภาหายไปโดยไม่พูดอะไรสักคำนั้นเป็นการถูกลักพา ตัวไป

เมื่อธนภาคพูดถึงเรื่องนี้ในวันนี้ จันวิภาก็รู้สึกถึงอันตราย ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ว่ามากแค่ไหน ถ้าเมื่อคืนไม่ใช่เพราะสุพจน์ ลักพาตัวเธอไป บางทีตอนนี้เธออาจจะถูกหั่นเป็นชิ้นๆ โดย ไม่มีใครรู้ไปแล้ว

เมื่อลองคิดถึงตรงนี้ จันวิภาก็มีเหงื่อบนหน้าผาก เธอหัน หน้าอย่างอึดอัด และพูดกับธนภาคว่า “ขอโทษนะ เมื่อคืนมัน เป็นความผิดของฉันเอง ฉันเหนื่อยเกินไป ดังนั้นฉันจึงจากไป โดยไม่บอกคุณ…และไม่ใช่ว่าคุณกำลังใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อยู่เหรอ ฉันก็เลยไม่อยากรบกวนคุณนะ………..

จันวิภารีบหัวเราะกลบเกลื่อน เพื่อหาข้อแก้ตัวในการจาก ไปให้ตัวเอง เพียงเพื่อไม่ให้ธนภาคสงสัย มันไม่มีทางเลือก เธอไม่สามารถบอกธนภาคได้ว่าเธอถูกขอร้อง” ให้ออกไป ด้วยวิธีที่ผิดปกติ

และเธอไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของสุพจน์ได้ ถ้าให้ธนภาครู้ว่าสุพจน์เกลียดสุมิตร ก็จะบอกเรื่องนี้กับสุมิตรแน่นอน และคงทําให้เป็นเรื่องใหญ่ สุพจน์ดีต่อเธอ จนวิภาไม่สามารถ ทำสิ่งนี้ทั้งในแง่ของความรู้สึกและเหตุผล

ได้ยินคำพูดของฉันวิภา ธนภาคก็พยักหน้าอย่างวางใจ ความง่วงถาโถมเข้ามาตั้งคลื่นลูกใหญ่ ธนภาคจึงไม่ได้คิด อย่างรอบคอบ แล้วเขาก็หันหลังกลับและออกจากโรงพยาบาล ไป

เมื่อธนภาคออกไปแล้ว จนวิภาก็ถอนหายใจหนัก โชคดี ที่ธนภาคไม่ได้สังเกตอะไรเลย เพื่อปกปิดการมีอยู่ของสุพจน์ เธอก็จะไม่ยอมให้ธนภาคกับสุมิตรได้รับรู้

ดูจากเสื้อผ้าที่สกปรกของตัวเองและผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็ก น้อยหลังจากการทะเลาะกับเจริญศรี และก็รู้แล้วว่าตอนนี้ตัว เองน่าเวทนามากแค่ไหน และการร้องไห้แบบเมื่อครู่จันวิภา ก็ไม่รู้ว่าธนภาคคิดอย่างไรกับเธอ

จนวิภาเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำความสะอาดตัวเองก่อนที่ จะกลับไปที่เตียงนิเวศน์นอนนิ่งบนเตียงผู้ป่วย