ตอน297เส้นชีวิต

ตอนที่ 297เส้นชีวิต

สิ่งที่สุมิตรทนไม่ได้มากที่สุดก็คือการหักหลังเมื่อก่อนคือ จนวิภาตอนนี้เป็นเพื่อนรักของเขาที่คบหากันมานานหลายปีนี้ เขาจะทนได้ไง? รวมถึงปริศนาแห่งความลึกลับเมื่อหกปีที่แล้ว มันทำให้สุมิตรคลั่งขึ้นมาอดไม่ได้ที่จะตะคอกใส่ธนภาคด้วย ความโกรธ

“…อหน้าคำกล่าวโทษของสุมิตรธนภาคเม้มปากไม่ได้

พูดอะไรออกมา

เขายอมรับมันเป็นผลที่เขาปลูกเอาไว้ก็ต้องกินมันเอง

ตอนที่เขาตัดสินใจที่จะปิดบังเรื่องนี้กับสุมิตรก็คิดแล้วว่า จะต้องมีวันนี้สักวันหนึ่งเขาไม่ได้โต้แย้งอะไรสุมิตรพูดถูกแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินความเป็นคงวามตายของสุมิตร

แต่ทว่าหากสวรรค์ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งธนภาคก็ยังจะ เลือกที่จะปิดบังสุมิตรต่อไปเมื่อเทียบกับชีวิตของสุมิตรแล้ว ความเข้าใจผิดนี้ช่างมันปะไร

ความเงียบของธนาคเปลี่ยนมาเป็นดวงตาที่เย็นชาของ สุมิตรเขาส่งเสียงที่ออกมาอย่างเยือกเย็นวางกระดาษข้อมูลไว้ บนชาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เอาแต่ใจ” ในเมื่อนายไม่มีอะไรจะงั้นก็หุบปากไปอย่ามาขวางฉัน!

“สุมิตร… เมื่อเห็นสุมิตรยืนยันที่จะตธนภาคก็อดไม่ได้ที่ จะส่งเสียงออกมาห้ามปราบ

“หุบปาก! ถ้าพูดออกมาอีกค่าเดี๋ยวฉันจะไล่นายออก ไป! “สุมิตรเหลือบมองเขาอย่างเย็นชาสายตาส่องประกาย ความเยือกเย็น

เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วธนภาครู้ดีว่าขวางไปก็ไม่มี ประโยชน์ด้วยอารมณ์ของสุมิตรคงจะไม่อาจโน้มน้าวได้ง่ายๆ แน่เขาได้รับเบาะแสที่น้อยนิดนี้มาไฉนเลยจะยอมปล่อยให้ หลุดมือไปง่ายๆ

ท้ายที่สุดธนภาคก็ทำได้เพียงแค่นั่งลงข้างๆสุมิตรอย่าง ไม่รู้จะทำอย่างไรมองดูข้อมูลด้วยกันกับเขาภายในใจภาวนา อยู่ตลอดว่าให้ลิ่มเลือดในสมองของสุมิตร ให้คงที่อย่าคุกคาม ถึงชีวิตของสุมิตร

อย่างน้อยดูจากสถานการณ์ของรูปถ่ายในตอนนี้ท่าทีของ สุมิตรก็ยังนับว่าไม่เลวมองดูเขาอยู่ข้างๆ ก็ไม่น่าจะมีปัญหา อะไรเกิดขึ้น

แต่ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์ให้เห็นว่าธนภาคคิดได้ไร้เดียงสา จริงๆเรื่องเช่นนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งแล้วทำไมมันถึงจะ ไม่มีครั้งที่สอง
ดังนั้นเมื่อสุมิตรอ่านข้อมูลทั้งหมดของฉันวิภาเขาก็ขมวด คิ้วขึ้นจนแทบจะเป็นเส้นเดียวกันและข้อมูลนี้ยิ่งอ่านก็ยิ่งทำให้ ตกตะลึงมีเรื่องที่เขาไม่รู้เกี่ยวกับจัน ภามากมายขนาดนี้!!

และยังมีเรื่องที่สุมิตรเคยแต่งงานกับจันวิภาหลังจากนั้นก็ ยังมีลูกด้วยกันอีกคนหนึ่งมือทั้งสองที่เขาถืออ่านข้อมูลอยู่นั้น สั่นเทาขึ้นมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

สุมิตรอ่านตัวหนังสือบนกระดาษข้อมูลพร้อมกับนึกถึง เรื่องราวของเมื่อปีนั้น ในสมองอย่างไรก็ตามในสมองของเขา นอกจากภาพที่แว๊บเข้ามาอย่างต่อเนื่องก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ภาพที่ปรากฏออกมาในสมองยิ่งมากขึ้นมันโพล่งขึ้นมา แว๊บเดียวอย่างรวดเร็วสุมิตรอยากที่จะไปจับมันอยากที่จะกลับ ไปสู่ความทรงจํา

อย่างไรก็ตามสุมิตรยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวเมื่อคิดถึงเรื่องที่ธน ภาคเคยพูดเอาไว้เคยพูดเตือนเรื่องที่เขามีลิ่มเลือดในสมองอยู่ นับครั้งไม่ถ้วนสุมิตรจึงได้ลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่ง

แต่ทว่าความลังเลนี้เพียงไม่นานก็ถูกความสงสัยเอาชนะ ไปจนได้ความสงสัยที่อยู่ภายในใจค่อนข้างมากภาพที่ปรากฏ ขึ้นในสมองเพียงไม่นานก็สลายหายไปจนมองได้ไม่ชัดยิ่ง พยายามนึกถึงศีรษะของสุมิตรก็ยิ่งปวดมากขึ้นทุกที

ท้ายที่สุดสุมิตรจึงส่งเสียง “โอ๊ย ออกมาอย่างทนไม่ไหว ร่างกายค่อยๆล้มลงไปบนโซฟา
“มิตร! “ธนภาคที่สังเกตท่าทีของสุมิตรอยู่ตลอดเมื่อเห็น เช่นนี้ใบหน้าจึงเปลี่ยนสีเขารีบพยุงร่างกายของสุมิตรแล้ว ตะโกนออกมา มิตร! นายเป็นอะไรไปปวดหัวงั้นหรอ! นาย เตือนนายแล้วว่าไม่ให้นาย! ทำไมนายถึงไม่ฟังฉัน!

น้ำเสียงของธนาคเปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจแต่ตอนนี้ โทษสุมิตรไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขามองดูสุมิตรที่กำลังทรมาน เพราะความปวดหัวตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วว่าจะต้องส่งเขาไป โรงพยาบาล

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปที่เบอร์120ธนภาคคิดถึงจันวิภา ที่อยู่ข้างนอกจึงรีบก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว โรศัพท์พร้อม กับเรียกกันวิภา ให้เข้ามา

จันวิภาที่กำลังทำงานอย่างใจจดใจจ่อจู่ๆประตูห้อง ทำงานก็ถูกคนเปิดออกธนภาคพูดด้วยสีหน้าที่ร้อนรนเป็น อย่างมาก จนวิภา! เธอรีบเข้าไปดูสุมิตรเร็ว! อาการป่วยเขา กําเริบขึ้นแล้ว!

จู่ๆ ข่าวคราวก็มาอย่างทันควันครู่หนึ่งในวิภาจึงจะมี ปฏิกิริยาตอบสนองเธอตกตะลึงอยู่พักหนึ่งจากนั้นจึงคิดอาหาร ป่วยของสุมิตรขึ้นมาได้นึกขึ้นมาได้ว่าครั้งที่แล้วตอนที่สุมิตรอยู่ ในบ้านของตนเองท่าทางที่ทรมานนั่นรีบลุกขึ้นยืนทันทีราวกับ กระต่ายที่หวาดกลัวครั้งนี้ไม่ต้องให้ธนภาคมากระตุ้นเธอก็รีบ วิ่งเข้าไปในห้องทำงานทันที

ตอนที่ฉันวิภาเห็นสองมือของสุมิตรจับศีรษะเอาไว้แล้วขอตัวด้วยความปวดอยู่บนโซฟาหัวใจถูกยกขึ้นในพริบตา เคียดแค้นชิงชังอะไรพวกนั้นความไม่พอใจต่อสุมิตรอะไรพวก นั้นในตอนนี้ได้ถูกจันวิภาโยนสะบัดทิ้งไปข้างๆ

เธอพุ่งไปทางสุมิตรอย่างรวดเร็วตะโกนออกมาเสียงดัง แล้วพยายามดึงดูดความสนใจของสุมิตร สุมิตร! นายฟื้นขึ้น มา! ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย? ฉันคือนวิภา ”

อย่างไรก็ตามครั้งนี้สุมิตรราวกับจะปวดหัวรุนแรงกว่าครั้ง ที่แล้วปากของเขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง เสียงเช่นนั้นทำให้ฉันวิภาที่ได้ยินกลุ้มใจเป็นอย่างมากจึงอดใจ รอไม่ไหวที่จะช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของเขา

คราวนี้ธนภาคที่ออกไปโทรศัพท์ก็ได้กลับเข้ามาแล้วเขา เองก็เห็นท่าทางที่ทรมานของสุมิตรจึงรีบออกคำสั่งกับฉัน วิภา จันวิภา! เราไม่รอรถฉุกเฉินแล้วเธอช่วยฉันฉันจะพยุงสุ มิตรลงไปชั้นล่างตอนนี้พวกเราจะส่งเขาไปโรงพยาบาล

เมื่อเห็นท่าทางที่เจ็บปวดของสุมิตรจันวิภาไม่อาจแสร้งทำ เป็นไม่แยแสเหมือนแต่ก่อนได้เธอพยักหน้าอย่างสับสนแล้วพูด อย่างล้ำๆอึ้งๆ” โอเคนายจะให้ฉันช่วยนายอย่างไร?

“เราสองคนจะพยุงคนละข้างเธอไปด้านนั้นฉันจะอยู่ด้าน นี้ ขณะที่พูดธนภาคก็ยื่นมือออกมาประคองไหล่ของสุมิตรเมื่อ จันวิภาเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปช่วย

การกระทำทั้งหมดจากสายตาของฉันวิภาเห็นเพียงข้อมูล ที่กระจัดกระจายอยู่บนโซฟาและบนพื้นมีรูปภาพของเธอและสุมิตรนอกจากนี้ยังมีค่าที่คุ้นเคยเล็กน้อยเกี่ยวกับข้อมูล

เมื่อเห็นสิ่งของพวกนี้จนวิภาที่กำลังพยุงสุมิตรอยู่จึงได้ ชะงักลงสายตามองตรงไปยังข้อมูลพวกนั้นชั่วพริบตาดูราวกับ จะเข้าใจเรื่องราวอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ธนภาคที่ก้าวเท้าออกไปถูกหยุดชะงักเอาไว้หันหน้ากลับ มาจึงพบว่าจันวิภายีนตกตะลึงอยู่ที่เดิม

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดคุยเรื่องเหล่านี้เรื่องของข้อมูล พวกนี้สามารถที่จะเก็บไว้อธิบายคราวหลังได้แต่ชีวิตของสุมิตร นั้นรอไม่ได้แล้ว

“จันวิภารีบเดินเร็ว! มิตรใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว! “ธน ภาคพูดกระตุ้นออกมาอย่างรีบร้อน

“อ้อ…….ฉันรู้แล้ว! “ฉันวิภาถูกเสียงเรียกของธนภาคจน ได้สติกลับมาในใจว่าตนเองที่ไม่มีสติในตอนนี้พร้อมกับดึง แขนของสุมิตรมาที่ไหล่ตนเองจากนั้นจึงพยุงสุมิตรไปโรง พยาบาลพร้อมกับธนภาค

เนื่องจากพวกเขาเดินไปที่ลิฟท์เฉพาะของประธานจึงตรง ไปยังลานจอดรถได้ทันทีดังนั้นจึงไม่ได้ทำให้เพื่อนร่วมงานใน บริษัทคนอื่นตกใจ