ตอน287นายหล่อไม่พอ

ตอนที่287 นายหล่อไม่พอ

พูดจบจนวิภาก็เดินไปทางประตูยังไม่ทันที่จะเปิดประตูสู มิตรก็ยกหัวขึ้นมาจากคอมพิวเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ ด้วยการดูถูกหนึ่งประโยคไป เธอลืมไปแล้วหรอว่าเธอพึ่งจะ เซ็นต์สัญญาไป อื้อหื

“สัญญามันทำไม?” จันวิภาถูกคำพูดของสุมิตรทำให้ตก ตะลึงเธอไม่เข้าใจแล้วบอกความเข้าใจของตนเองให้สุมิตร ฟัง บนสัญญาเขียนไว้แค่ฉันหนีออกไปจากนายไม่ได้ไม่ได้ จํากัดว่าฉันจะไปที่ไหน ?

“ก็ออกไปจากฉันไม่ได้ไง มือทั้งสองข้างของสุมิตรยันไว้ กับโต๊ะท้าวคางเอาไว้หรี่สายตามองมายังจันวิภาแล้ว พูด การกระทำของเธอตอนนี้ไม่ได้เรียกว่าออกไปจากฉันหรือ ไง? หรือเธอคิดจะฝ่าฝืน?”

เมื่อได้ยินคำพูดของสุมิตรจันวิภาก็ตกตะลึงความหมาย ของสุมิตรคือต้องอยู่ข้างกายเขาตลอดเวลาไม่อาจไปไหนได้ เลย?! แม้แต่การจากไปสักครู่ก็เป็นการผิดสัญญา?!

นี่นี่มันละเมิดสิทธิมนุษยชนเกินไปแล้ว!

จนวิภาอยากที่จะเข้าใจความหายของสุมิตรจ้องมองเขาอย่างตะลึงพูดออกมาด้วยความโมโห นายจะเอาแต่ใจเกินไป แล้วฉันจะไปทำงานไม่ได้เลยหรือไง?

“ทำงาน เธอทำงานอะไร ฉันอนุญาตให้เธอลาออกแล้ว งั้นหรอ?” ใบหน้าของสุมิตรเยือกเย็นเขาลุกขึ้นมาน้ำเสียงไงไว้ ด้วยความโกรธอยู่เล็กน้อย เธอออกโดยไม่ได้รับอนุญาตฉัน ยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลยและตอนนี้เธอยังกล้าที่จะต่อต้าน ฉันอยู่อีกงั้นหรอ? ยังจะกล้าไปทำงานกับบริษัทอื่นอีก…..จันวิภา เธอจะกล้าบ้าบินมากเกินไปแล้วนะ! ”

“นวิภาถูกคำพูดของสุมิตรขัดขวางเสียจน พูดไม่ออกอึ้งอยู่นานจนวิภาจึงถลึงตาจ้องมองสุมิตรแล้วพูด ด้วยความโมโห แม้ว่าจะพูดเช่นนี้แต่นายก็ทำไม่ถูกเช่นกันถ้า นายทำเรื่องที่แปลกๆกับฉันฉันจะหนีได้มั้ย?”

เมื่อได้ยินคำพูดของจันวิภาสุมิตรก็พูดออกมาอย่างไม่ เห็นด้วย ในเมื่อเธอแคร์มันซะขนาดนี้ก็ไม่ต้องรับปากฉันแต่ แรก ไม่ว่าเธอจะคัดค้านอย่างไงฉันก็จะไม่เปลี่ยนแปลง

จนวิภาจ้องมองด้วยความโกรธหน้าอกเต้นตุ๊บๆไม่หยุด พูดด้วยความโกรธ สุมิตรฉันก็เป็นคนเช่นกันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่ อยู่ในคอกของนาย! นายบังคับให้ฉันอยู่กับนายเช่นนี้มันดี แล้วหรอ?”

“งั้นแล้วทำไม?”สุมิตรยักคิ้วแล้วพูดออกมาอย่างไม่ พอใจ” ตราบใดที่เธอเต็มใจที่จะอยู่กับฉันก็คงจะไม่มีปัญหา มากมายขนาดนี้ว่ากันตั้งแต่ต้นจนวิภาเหตุผลคืออะไรกันแน่ที่ทำให้เธอปฏิเสธฉันได้ถึงขนาดนี้หรือฉันดีไม่พอ รวยไม่พอ หรือไม่หล่อ?”

เขาพูดคำพูดที่หลงตัวเองเช่นนี้ออกมา

จันวิภาส่งเสียงหัวเราะเยาะออกมาทางจมูกเมื่อเห็น บรรยากาศที่มีแนวโน้มจะเพิ่มขึ้นในวิภาเองก็ไม่กล้าที่จะฉีก หน้าอย่างไรก็ตามแผนการเดินของเธอก็คือทำให้สุมิตรเกลียด อยู่แล้ว

จันวิภาแหงนหน้าขึ้นแล้วพูดที่นายพูดมาก็ถูกในสายตา ฉันนายยังไม่พอรวยไม่พอหล่อไม่พอ! ดังนั้นฉันก็เลยแนะนำ ให้นายตัด ใจชั่วชีวิตของฉันจะไม่มีวันชอบนาย! ”

คำพูดของฉันวิภาทำให้สุมิตรที่ได้ยินโกรธเสียจนหัวเราะ ออกมาเขาพูดอย่างเยาะเย้ยจันวิภาอย่าพูดอย่างมั่นใจขนาด นั้นระวังว่าวันหนึ่งเธอจะชอบฉันเข้าแล้วฉันก็จะเขียเธอทิ้งเมื่อ ถึงตอนนั้นเธอจะมาร้องก็สายไปแล้ว

“ฉันไม่ร้องไห้ให้กับคนสารเลวอย่างนายหรอก! “ฉันวิภา พูดโต้ตอบสุมิตรอย่างรวดเร็ว

สุมิตรหัวเราะออกมาเบาๆอย่างไม่พอใจหลังจากที่จันวิภา พูดจบเขาก็กลับมานั่งที่เดิมอีกครั้งจ้องมองคอมพิวเตอร์ที่อยู่ ข้างหน้าด้วยอารมณ์ที่สงบนิ่ง

เห็นเช่นนี้ก็วางแผนที่จะไม่สนใจคำพูดของฉันวิภาเขามี ความมั่นใจในตัวเองอย่างแน่นอนจะต้องเอาชนะจันวิภาให้ได้อย่างแน่นอน

ในความเป็นจริงแล้วเหตุผลที่เขาดื้อดึงกับจันวิภาถึง ขนาดนี้มันมีองค์ประกอบของความโกรธอยู่ภายในเมื่อถึงตอน นั้นเขาไม่ได้ถูกคนเลียแข้งเลียขาถูกกลุ่มผู้หญิงไล่ตามและมี เพียงแค่จันวิภาที่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเธอก็ไม่สนใจใย ตีสิ่งนี้มันได้เสียดแทงความภาคภูมิใจของสุมิตรจนในปี

สุมิตรไม่สามารถทนกับความหงุดหงิดจากการถูกผู้หญิง เพิกเฉยได้สุมิตรตัดสินใจจะต้องเอาชนะจันวิภาให้จงได้ทำให้ เธอชอบตนเองให้เธอร้องไห้เพราะตนเองอย่างเจ็บปวด!

จันวิภาไม่รู้ความคิดที่อยู่ภายในใจของสุมิตรเธอเปิด ประตูอย่างโมโหแต่กลับพบว่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนที่อยู่ด้าน นอกยังคงยืนอยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นจันวิภาเปิดประตูพวกเขาก็หัน หน้าเข้าหาจนวิภาอีกครั้งดังเช่นกับแพงเนื้อสัตว์ที่ขวางกั้นอยู่ ตรงหน้าจันวิภา

เมื่อเห็นเช่นนี้จนวิภาจึงปิดประตูลงอีกครั้งด้วยความโกรธ เธอจ้องมองสุมิตรที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ด้วยใบหน้าที่ไม่ แยแสอย่างไม่พอใจพูดขึ้นมาอย่างโมโหสุมิตรฉันจะเข้า ห้องน้ำ

เมื่อได้ยินดังนั้นสุมิตรจึงชี้นิ้วมือไปทางห้องพักผ่อนแล้ว พูดออกมาอย่างไม่สนใจ ห้องน้ำอยู่ข้างในเธอเข้าไป

จันวิภาจ้องมองสุมิตรอย่างเคียดแค้นเธอก้าวเท้าอย่างไม่ พอใจเดินไปทางห้องพักผ่อน
เข้าไปจนถึงห้องน้ำจันวิภาล้างหน้าตนเองเพื่อที่จะทำให้ ตนเองสงบลงจะต้องสงบลง อย่าให้สุมิตรมาจูงจมูกได้

ค่อยๆอารมณ์ของจีนวิภาค่อยๆสงบลงเธอหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาโทรหาเจ้านายและพูดกับเขาถึงสถานการณ์และอธิบาย เรื่องราวของตนเอง

ฝ่ายตรงข้ามรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วจนวิภารีบพูดขึ้นมา ทันที บอสคะสิ่งต่างๆ เกี่ยวกับโครงการความร่วมมือจัดการ เรียบร้อยแล้วค่ะ…..และ…….บอสฉันอยากลาออกค่ะ”

“อะไรนะ?! “เจ้านายที่นั่นดูเหมือนจะถูกตีอย่างแรงเขา ตะโกนออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา เธออยากลาออก !

หูของจันวิภาสั่นสะเทือนอย่างเจ็บปวดเธอยื่นโทรศัพท์ ออกไปไกลจึงจะพูดต่อ” ใช่ค่ะเพราะมีเหตุผลที่พิเศษอยู่นิด หน่อยก็เลยต้องลาออกแล้วขอบคุณบอสมากนะคะที่ช่วยดูแล ฉันในช่วงที่ผ่านมารวมทั้งขอบคุณเพื่อนร่วมงานด้วยนะคะ ขอบคุณพวกคุณจริงๆ

“ไม่ไม่ใช่…..เจ้านายไม่สามารถยอมรับความจริงดัง กล่าวได้ในคราวเดียวเขาพูดออกมาอย่างติดอ่าง “ทำไมเธอถึง อยากลาออกนี่มันดีที่สุดแล้ว……ตอนนี้โครงการความร่วมมือก ไม่ใช่ว่าจัดการเรียบร้อยแล้วหรอฉันมีแผนที่จะเพิ่มเงินเดือน ให้เธอเธอทำไมเธอจู่ๆถึงพูดว่าจะไปล่ะ!

“ขอโทษนะคะ”จันวิภาก้มหน้าแล้วพูดตามตรง จู่ๆ ก็มี เรื่องเกิดขึ้นและฉันก็จำเป็นจริงๆ ขอโทษจริงๆนะคะบองฉันจะส่งจดหมายลาออกไปยังบริษัทถ้ามีโอกาสค่อยพบกันใหม่นะ คะ”

“ไม่ใช่…………จ้านายยังอยากที่จะพูดอะไรต่ออีก แต่ นวิภาคได้ตัดสายไปเสียแล้ว

จันวิภาพึ่งไปที่กำแพงอย่างซึมเศร้าความไม่พอใจและ ความอึดอัดที่อยู่ภายในใจได้พรั่งพรูออกมาทันทีถ้าไม่ใช่ เพราะความเอาแต่ใจของสุมิตรล่ะก็ตนเองก็จะสามารถทำงาน ที่ชื่นชอบได้อย่างมีความสุขแทนที่จะถูกสุมิตรยังเหมือนกับเป็น เชลย

หงุดหงิดจริงๆพ่ายแพ้จริงๆเมื่อใดกันนะที่เธอจะสามารถ ทำลายความสัมพันธ์ที่มีต่อสุมิตรให้ขาดสะบั้นลงได้?!