ตอน246ธนภาคนอนหลับ

ตอนที่246 ธนภาคนอนหลับ

ตอนนี้ที่เจริญศรีกล้าทำแบบนั้น เป็นเพราะสุมิตรมักจะยุ่งกับงาน หรือว่าเพราะสุมิตรไม่สนใจกันแน่

แล้วสุมิตรรู้เรื่องนี้หรือไม่

เพราะมีบางอย่างในใจ

จันวิภากับนิเวศน์จึงคุยเรื่องทั่วไปอีกไม่ นาน แล้วจึงยกเลิกวิดีโอไป

ถ้าหากสุมิตรยังไม่รู้ นั่น….ในเวลาอันสั้น

จันวิภารู้สึกว่าตัวเองดูเหมือนจะได้ค้นพ บความลับที่น่าทึ่ง

และทางด้านนิเวศน์ หลังจากเพิ่งปิดวิดีโอไป

ก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ประตู เขาคิดว่าธนภาคกลับมา รีบแสร้งทำสีหน้าร่าเริง วิ่งออกไปและตะโกนเสียงดัง “อาภาคคุณกลับมาแล้ว….อ้าว พี่พัชรี คุณอยู่กับอาภาคได้ยังไง…

พูดยังไม่ทันจบ

ก็ตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ธนภาคไม่รู้ว่าเพราะเรื่องอะไร เมามายอยู่บนไหล่ของพัชรี ซึ่งพัชรีเกิดมาพร้อมร่างกายที่แข็งแรง มาก จึงแบกเขากลับมา

เมื่อถึงปากประตู พัชรีก็เหนื่อยมาก เธอดึงร่างของธนภาค หายใจหอบพลางพูดกับนิเวศน์ “เด็กบ้า รีบ ๆ มาช่วยอาภาคของเธอเลย ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”

“อืมอืม….

นิเวศน์วิ่งไปด้วยร่างกายเล็ก ๆ มาถึงตัวธนภาค บอกว่ารีบช่วย แต่ในความเป็นจริงเขาแค่จับแขนธนภา ค แล้วดึงเขาไปพอเป็นพิธีเท่านั้น

นิเวศน์อายุเท่านี้

ไม่ใช่คนที่มีความแข็งแรงมากพอจะช่ว ยธนภาคที่ตัวหนักมากได้

“เด็กบ้านี่ไปเรียนรู้คำพูดอะไรของผู้ให ญ่มาเนี่ย! เป็นเด็กเป็นเล็ก!” จันวิภาเคาะศีรษะของนิเวศน์อย่างโมโ ห แต่กลับไม่ได้แรงมากนัก

รอจนกระทั่งตอนที่ยกธนภาคขึ้นบนโซ ฟา พัชรีก็เหนื่อยเกินไปที่จะทำแล้ว เธอนั่งอยู่ข้างธนภาค ทั้งหมดล้มลงไปบนโซฟา แล้วร้องตะโกนออกมา “แม่จ๋า เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว..……..

นิเวศน์มองดูท่าทางของคนทั้งสอง รู้สึกว่าพวกเขากำลังเล่น ธนภาคดื่มจนเมามายกลับมา พัชรียังใจดีมาส่งเขาถึงบ้าน มองท่าทางของพัชรี ก็ดูจะดื่มไวน์ไปไม่น้อย บางทีเธออาจจะดื่มได้ดีกว่า ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ไม่มีอาการเมามา

ย

จริงอย่างที่คิด

รอจนพัชรีได้พักหายใจแล้ว

เธอก็เตะไปที่ธนภาคที่กำลังหมดสติด้ว

ยความโกรธเกรี้ยว พูดด้วยความโกรธว่า

“คุณมันไม่ใช่ผู้ชาย

ไม่อยากเชื่อเลยว่าแค่ไวน์ไม่กี่ขวดก็ค ว่ำแล้ว ใช้ไม่ได้!”

นิเวศน์แสร้งทำเป็นอยากรู้อยากเห็น ถามด้วยเสียงเด็กน้อยว่า “พี่พัชรี เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณเหรอครับ ทำไมถึงดื่มไวน์มากขนาดนี้ล่ะ”

ไม่พูดยังดีกว่า

เมื่อพูดแล้วพัชรีก็โกรธมากขึ้น เธอจ้องมองธนภาคอย่างโกรธเคือง พูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า

“ถ้าไม่ใช่เพราะอาภาคของเธอเห็นฉัน

แล้วก็บอกว่าอยากหาใครสักคนมาดื่มกั บเขา และรู้ว่าเขาดื่มไวน์ได้แย่มาก ฉันก็ไม่ดื่มกับเขาหรอก!” หลังจากได้บ่นแล้ว พัชรีก็อารมณ์ดีขึ้น เธอพูดกับนิเวศน์ว่า “เด็กบ้า เธออยู่บ้านเฝ้าอาภาคของเธอเถอะ

พี่กลับก่อน

ไว้คราวหน้าจะมาเล่นกับเธอ”

นิเวศน์เพิ่งพยักหน้า

ก็เห็นธนภาคยื่นมือออกมาจับมือของพั ชรีไม่ให้เธอไป ปากยังพูดด้วยว่า “อย่าไป…”

เมื่อเห็นฉากนั้นนิเวศน์ก็ลอบยิ้ม เขากระซิบกับพัชรีว่า

“ผมว่าคุณอยู่เฝ้าอาภาคเถอะ ผมง่วงแล้ว จะกลับห้องไปนอน”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว

นิเวศน์ก็วิ่งเตาะแตะกลับไปที่ห้อง

“นี่!” พัชรีเรียกแล้วเรียกอีกก็ไม่กลับมา พัชรีมองไปที่ด้านหลังเล็ก ๆ นั่นแล้วก็บ่นพึมพำ “เด็กบ้านี่ ไหงจิตใจแย่ขนาดนี้.…….

กระแสเสียงลดลง

พัชรีคิดว่านิเวศน์ดูคุ้นๆ แต่วันนี้เธอดื่มมากไปหน่อย แล้วสมองก็มึนงง เพียงชั่วครู่เดียวก็ไม่ได้มีการคิดเกี่ยวกั บมันอีกว่านิเวศน์คล้ายกับใครสักคนที่เ ธอคุ้นเคย

พัชรีก็เป็นอย่างนี้ ถึงแม้ว่าจะเมา แต่สีหน้าก็ยังดูปกติ คนนอกมองจะเห็นว่ามีสติอยู่มาก แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ รู้ว่าอะไรคือสมองปลอดโปร่งหรือรู้สึก ว่าอะไรที่เรียกว่าอ่อนแอลงทั้งหมด

ธนภาคยังคงจับมือเธอ พัชรีสะบัดทิ้งอย่างแรง

แต่พบว่าตัวเองไม่สามารถสะบัดมือขอ งธนภาคทิ้งไปได้เลย พัชรีดวงตาเบิกกว้างทันที เยี่ยมมาก

จับไว้แน่นขนาดนี้

ไม่ใช่ว่าแกล้งเมาหรอกเหรอ

พัชรีเตะธนภาคด้วยความไม่เชื่อ ก็ต้องละทิ้งความคิดที่จะปลุกเขาไปอย่

เห็นเขายังไม่มีอะไรตอบสนอง

างหมดหนทาง

เห็นเขาดูเหมือนคนตาย เดาว่าก็คงเมาจริง ๆ

สำรวจดูการตกแต่งบนโซฟา มันไม่มีผ้าห่มและมันก็ไม่กว้างพอ

ถ้าต้องให้เธอดึงธนภาคขึ้นอีกในคืนนี้ มันก็ไม่ใช่วิธีการที่ดีอะไร ด้วยความสินหวัง

พัชรีจําต้องดึงธนภาคขึ้นมาอีกครั้ง ลากเขาไปที่ห้องของเขา

ห้องของธนภาคอยู่บนชั้นสอง เมื่อพัชรีดึงลากเขาเข้าไปที่เตียง ก็เหนื่อยเกินไปที่จะหายใจอีกครั้ง และด้วยไม่ทันระวัง ตอนที่เธอทิ้งธนภาคลงบนเตียง ตัวเองก็ล้มลงไปด้วย

ชั่วพริบตาเดียว

พัชรีก็ล้มลงไปอยู่ในอ้อมแขนของธนา

าค

กลิ่นอายของชายหนุ่มวนเวียนอยู่แถวจ

มูก

ยังมีกลิ่นนํ้าหอมบนร่างกายของธนาค

มันเป็นกลิ่นทีพัชรีชอบ

เธออดไม่ได้ที่จะนอนในอ้อมแขนของธ นภาคเพราะกลิ่นน้ำหอมกลิ่นที่ดีนั้น

ผ่านไปครู่หนึ่งพัชรีก็กลับมาได้สติ ธนภาค แต่ธนภาคกลับล้อมไว้

เธอรีบพยายามลุกขึ้นจากอ้อมแขนของ

กอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น

ตอนแรกพัชรีมีความตกตะลึง หลังจากนั้นความโกรธเกรี้ยวก็เข้าครอ บงำจิตใจทันที

เธอใช้พลังทั้งหมดที่มีปลดตัวให้หลุดพ้ นจากอ้อมแขนของธนภาค เธอเอื้อมมือไปจับแขนของธนภาคอย่า งรุนแรง แล้วก่นด่าว่า “คุณไปตายซะ จะฉวยโอกาสตอนเมางั้นเหรอ

อย่าแม้แต่จะคิด!”

ธนภาคหลับไปแล้ว จึงไม่มีการตอบสนองคำพูดของเธอ

พัชรีจ้องเขม็งสักพัก

ก่อนที่จะบังคับให้ภายในร่างกายหยุดก

ระสับกระส่าย

พยุงตัวขึ้นและพยายามที่จะลุกออกจา กเตียง แต่ฤทธิ์ของไวน์ตีรวนขึ้นมา แข้งขาอ่อนแรง

และล้มลงไปในอ้อมแขนของธนภาคอี กครั้ง

จิตใต้สำนักสั่งให้ธนภาคเอื้อมมือออกม

โอบกอดร่างกายที่บอบบางไว้ในอ้อม แขน และตอนนี้ พัชรีไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนอีกต่อไปแ ล้ว ทันทีที่ฤทธิ์ของไวน์แรงขึ้น

ทั้งร่างของเธอก็อ่อนแรง สมองพร่าเบลอมึนงง

ช่วงเวลาแห่งความงนงงพร่ามัว พัชรีก็คิดว่าควรปล่อยมันผ่านไป

เธอง่วงจะตายอยู่แล้ว

ขี้เกียจเกินไปที่จะคิดมากอีก

ดังนั้น

ความนึกคิดเดียวของพัชรีคือถูกธนภาค นอนกอดเอาไว้ทั้งคืน

ตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดไป เมื่อพัชรีลืมตาก็เห็นสิ่งที่น่ารังเกียจปรา

กฏสู่สายตา

หลังจากตกตะลึงไปหลายวินาที เธอก็เห็นถึงสถานการณ์ของตัวเอง

“อ๊ากกกก! ฉันจะฆ่าคุณ!

พัชรีกรีดร้องด้วยความตกใจ ในขณะที่เธอกรีดร้องก็กระโดดลุกขึ้นไ ปพร้อมกันด้วย จุดมุ่งหมายอยู่ที่ร่างกายของธนภาคแ

วก็เตะ

ธนภาคถูกปลุกด้วยเสียงกรีดร้องและก ก่อนที่เขาจะได้ทันตอบสนอง

ารเตะของพัชรี

ก็ถูกเตะอีกครั้งจนตกเตียง

“….โอ๊ย!”

ธนภาคเจ็บทีหลังศีรษะ เขาสัมผัสทีหลังศีรษะ

ลุกขึ้นยืนด้วยความเจ็บปวด จนกระแทกเข้าที่ใบหน้าของเขา

เขาเพิ่งยืนขึ้นมาได้ หมอนก็ถูกปามาอีก

หมอนตกลงไปบนพื้น

ธนภาคที่หน้านิ่งมองด้วยความโกรธแล้ วถามพีชรีด้วยความสงสัย

“เช้าขนาดนี้คุณมาโมโหอะไร”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ