ตอน193รัก

อย่างไรก็ตามสิ่งที่น่าเสียดายก็คือแม้ว่าในวิภาจะซาบซึ้งทุก อย่างที่สุพจน์ทำไว้ให้แต่กลับไม่ได้ชอบเขาไม่รู้เพราะอะไรเธอ จึงไม่รู้สึกชอบใครสำหรับความรักที่ลึกซึ้งของนราวิชญ์กับสุ พจน์แม้แต่นิสัยของทั้งสองคนนี้ก็ยังแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกัน วิภาก็ยังไม่ชอบพวกเขาเลยสักคน

ไม่มีรากฐานทางอารมณ์ไม่มีความรักใคร่จะไปอยู่ด้วยกัน ได้อย่างไรเธอไม่ได้ชอบพวกเขาจะลากพวกเขามาอยู่ด้วย ทําไมล่ะ?

อย่างไรก็ตามสุพจน์ที่ดีสำหรับพวกเขาแม่ลูกจันวิภา อยากที่จะกลับแต่ก็กลับไม่ได้ดังนั้นหลังจากที่สุพจน์สารภาพ ออกมาจนวิภาจึงนิ่งเงียบไป

เธอทนไม่ได้ที่จะทำร้ายคนที่ดูแลพวกเขาแม่ลูกมาหกปี หากตอนแรกไม่มีสุพจน์อยู่ล่ะก็เธอคงไม่อาจหนีออกมาจาก ประเทศจีนได้ง่ายๆแล้วไปใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกา

จนวิภาไม่มีทางที่จะทำร้ายสุพจน์ได้และไม่อาจทำเหมือน กับนราวิชญ์ได้ที่พูดคำพูดที่โหดร้ายออกมา……..

ความเงียบของจันวิภาก็คือปฏิเสธที่จะตบตาสุพจน์กอด เธอเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งจึงจะปล่อยเธอไปอย่างใจ

คนทั้งสองไม่พูดคุยกันอีกบรรยากาศอึดอัดอยู่เล็กน้อย
จันวิภาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีกระทั่งไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้า กับสุพจน์อย่างไร และสุพจน์เองก็เหนื่อยใจมามากพอแล้วจึง ไม่อยากจะพูดอะไรออกมาอีก

ช่วงเวลานี้ความเจ็บปวดของเขาที่มีต่อจนวิภามันราวกับ

โดนมีดแทง!

ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน โดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำนี้เป็น ครั้งแรกที่พวกเขาทั้งคู่ต่างรู้สึกผิดหวังตอนค่ำวันวิภาเข้าครัว ด้วยตนเองลงมือทำอาหารที่สุพจน์ชอบที่สุด

ถึงกระนั้นอารมณ์ของสุพจน์ก็ยังดูจืดชืดราวกับถูกจันวิภา แทงหัวใจจนทะลุ

ตอนที่นอนหลับในวิภาได้ถามสุพจน์ว่าจะนอนที่โรงแรม หรือว่าจะนอนกับเธอที่นี่สุพจน์จึงได้เอ่ยปากพูดออกมา ผม กลับไปนอนที่บ้านรอเธอนอนหลับก่อนผมค่อยออกไป

จริงเขาก็มีบ้านอยู่ในประเทศจีนนี่นา

ตนเองทีมไปอยู่พักหนึ่งแต่สุพจน์เอ่ยปากพูดออกมาก็ยังดี จนวิภาหันตัวเดินไปที่ห้องแล้วนอนหลับ

เนื่องจากภายในใจมีเรื่องวุ่นวายในวิภาจึงนอนไม่หลับ พลิกไปมาเธอเป็นเช่นนี้หากในใจมีเรื่องกังวลก็จะต้องนอนไม่

หลับ

จนวิภาเอนตัวนอนไปได้หนึ่งชั่วโมงแล้วครุ่นคิดอยู่ว่า พจน์ทำอะไรอยู่ข้างนอกนั่นกันแน่นะไม่ใช่เขาพูดว่ารอให้ตนเองหลับก่อนค่อยออกไปหรอกหรือ? เขาจะออกไปตอนไหน กัน? หรือว่าเขาออกไปแล้ว?

กำลังครุ่นคิดอยู่ประตูห้องก็ค่อยๆถูกคนเปิดออกจนวิภา ตกใจเสียจนปิดตาแกล้งหลับเสียจนแน่น

สุพจน์เดินมาที่ข้างเตียงของจันวิภาอย่างเบามองดูเธอที่ หลับสนิทจึงจะเอนตัวลงข้างเธออย่างวางใจยื่นมือออกมาโอบ เธอเอาไว้

การกระทำของสุพจน์ทำให้จนวิภาตกใจเป็นอย่างมากแต่ ที่รับรู้ได้จากสุพจน์มีเพียงการกอดเธออย่างเงียบสงบไม่มีอะไร เกินเลยเธอจึงจะวางใจลง ในขณะเดียวกันก็คาดเดาว่าสุพจน์ ต้องการที่จะทำอะไรกันแน่

สุพจน์กอดจนวิภาเบาๆเขาจ้องมองดูขนตาที่ยาวนั่นที่อยู่ ใต้ตาเธอนอนหลับได้อย่างสงบและสวยงาม

ผู้หญิงที่เขาดูแลอย่างเอาใจใส่ถึงหกปีสุดท้ายก็กลับ กลายเป็นของคนอื่นพอคิดถึงตรงนี้สุพจน์จึงรู้สึกไม่ค่อยพอใจ

นัก

น้ำเสียงของเขาทุ่มต่ำและน่าดึงดูดในตอนนี้ด้วยอารมณ์ ที่รุนแรงเสียงจึงเปลี่ยนเป็นแหบแห้งเขาพูดออกมาด้วยเสียงที่ “ผมคิดว่าหกปีมานี้เธอจะคิดว่าผมเป็นคนในครอบครัวแต่ ผมคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะกลับไปอยู่ข้างกายของสุมิตร…..

“นวิภา……เธอจะให้ผมทำไงล่ะ?”
“เธอพูดมาผมควรทำไงดี?

“จันวิภาปิตตาจนแน่นไม่กล้าขยับแม้เพียงนิดและยิ่ง

ไม่กล้าเอ่ยปากตอบ

จันวิภารู้สึกผิดต่อสุพจน์เขาทำมาเพื่อตัวเองตั้งหลายปี

ไม่ได้รับคําตอบสุพจน์ถอนหายใจออกมาอย่างแรงเสียง ถอนหายใจดังลึกอยู่ในขั้วหัวใจทำให้จนวิภาจิตใจเจ็บปวด

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าสุพจน์จะต้องการผลลัพธ์นี้ฉัน วิภาไม่พูดอะไรออกมาและนอนไปทั้งอย่างนั้นเช่นนี้เขาจึงจะ

พูดคำพูดที่แสนเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจออกมาได้อย่างรวดเร็ว

สุพจน์กดพร้อมกับพูด “จันวิภาเธอรู้มั้ย?หกปีก่อนผมมี โอกาสฆ่าสุมิตรทำให้เขาไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีกปล่อยให้เขาล้ม ละลายและจะไม่มีทางดำลงไปในโลกแห่งการค้าและโลกมือ ได้อีกไม่มีทางตั้งหลักได้…….

“แต่เธอรู้อะไรอีกมั้ย?เพื่อเธอแล้วผมเลยปล่อยโอกาสนั้น ให้หลุดลอยไปผมอยากอยู่ด้วยกันกับเธอและสร้างครอบครัวที่ มีความสุขด้วยกันกับเธออยากตะแค่จับมือกับเธออยู่กับ ลูกชายของเธอเติบโตไปด้วยกัน…….แต่ว่าเธอก็ไม่เคยรู้เลย เธอไม่รู้เลยเพื่อเธอแล้วฉันปล่อยวางความโกรธแค้นที่มีต่อ ผู้คนมากมายปล่อยวางแผนการหลายปีของฉันปล่อยวางการ ล้างแค้นกับสุมิตรและหักหลังกับหลักการของตัวผมเอง…….

“เธอไม่รู้แน่ๆล่ะเธอจะไปรู้ได้อย่างไง……..แม้แต่ผมทำ อะไรไปปล่อยอะไรไปรักเธอมากแค่ไหนเธอก็ยังไม่เคยรู้“หลังจากที่รู้ว่าเธอกลับประเทศมาแล้วผมโกรธมากและ ผิดหวังมากและผมก็ไม่พอใจมากเช่นกันเธอไม่บอกผมสักคำ บินกลับมาที่จีนแล้วเธอรู้มั้ยว่าผมเศร้าเสียใจแค่ไหนกัน ผม พยายามมาหลายปีทําหลายอย่างคิดไม่ถึงเลยว่าเธอยังจะกลับ ไปอยู่กับสุมิตรอีก! งั้นผมเป็นตัวอะไรกัน?! ”

“ฉันวิภา! ในใจของเธอแท้จริงแล้วมีที่ว่างให้ฉันอยู่บ้าง มั้ย!

สุพจน์พูดออกมาน้ำเสียงยิ่งรุนแรงเคียดแค้นมากขึ้นจน เข้าไปโจมตีในใจผู้ได้ฟังกันวิภาที่ได้ยินจึงอดใจไม่ได้อยู่ครู่ หนึ่งเธอแทบจะกอดสุพจน์กลับแล้วพูดขอโทษอยู่ในอ้อมกอด ของเขาซ้ำไปซ้ำมา

เธอรู้มาตั้งนานแล้วว่าสุพจน์มีความเกลียดชังกับสุมิตรแต่ เธอไม่รู้ว่าสุพจน์เกลียดสุมิตรมากถึงขนาดนี้กระทั่งเพื่อการล้าง แค้นถึงกลับวางแผนมาอย่างยาวนาน

และที่เธอไม่รู้เลยก็คือมันเป็นมุมที่เธอไม่เคยรู้เลยสุพจน์ ทุ่มเทเพื่อเธอมาหลายปี

แต่อย่างไรก็ตามเสียงร้องขอโทษนั้นทำได้เพียงแค่ถูกเธอ อุดเอาไว้อยู่ในท้องเท่านั้นแม้ว่าเธอจะตื่นขึ้นมาแล้วพูดปลอบ ใจสุพจน์แต่แล้วมันอย่างไรล่ะมันจะยิ่งทำให้เขาเศร้ามากขึ้น ไปอีกทำให้ระหว่างพวกเขาทั้งสองอึดอัดมากไปอีก

ให้เขาระบายออกมาแบบนี้ก็ดีแล้วอย่างน้อยบางคำเขาก็ไม่ต้องเก็บเอามาไว้อยู่ในใจอีก

จนวิภาอธิษฐานอย่างเงียบๆ ในใจร่างกายทำได้เพียงแค่ ให้สุพจน์กอดนิ่งๆอย่างเงียบๆ

เมื่อวันวิภาคิดว่าเขายังอยากจะพูดอะไรต่ออีกทันใดนั้น เองจู่ๆสุมิตร ก็หยุดนิ่งไปเขารักษาท่ากอดอยู่เป็นเวลานานจาก นั้นจึงก้มหน้าลงไปจูบเข้าที่หน้าผากของจันวิภาลุกขึ้นแล้วเดิน ออกจากห้องไป

จนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูจันวิภาจึงจะลืมตาขึ้นต้อง มองไปทางประตูด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด

สุพจน์ที่พึ่งออกจากคอนโดที่ชั้นหนึ่งก็ได้เห็นเข้ากับชาย ชุดยืนเรียงกายกันเป็นเลขหนึ่ง และที่อยู่ด้านหลังเป็นรถ ลิงคอล์นทรงยาวผู้คนทั้งหมดต่างก็หันหน้าไปทางสุพจน์

เมื่อเห็นเขาเดินลงมาจากข้างบนคนที่มีลูกน้องก็รีบเดิน ตามมาทันทีแล้วเอ่ยถามอย่างเคารพ “บอสใหญ่ครับ สถานการณ์ตอนนี้มันอะไรกัน? แล้วทางด้านของสุมิตรเป็น อย่างไงบ้างครับ?”

สุพจน์เดินขึ้นรถไปพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ เยือกเย็น” ในเมื่อกลับมาแล้วแผนการที่เริ่มใหม่อีกครั้งแล้วกัน ทุกคนรอรับคำสั่งหกปีก่อนสามารถทำลายสุมิตรได้หกปีนี้ก็ได้เหมือนกันแต่ว่า ….ตอนนี้ฉันจะยังไม่เคลื่อนไหวอะไรฉันมีเรื่อง

สำคัญกว่าให้ต้องไปทำ