ตอน239คิดตังค์คืนหนึ่งเท่าไหร่

ตอนที่239 คิดตังค์ คืนหนึ่งเท่าไหร่

หลังจากที่สองคนแยกย้ายไป พชรีมองไปผ่านหลังของจันวิภา เมื่อกี้ที่เธอมองไปใบหน้าของจันวิภา รู้สึกว่าเหมือนว่าจะเคยเห็นคนที่คล้ายค ลึงกับจันวิภา…….

แต่พยายามที่จะคิดแล้วคิดอีก เธอไม่เคยเจอผู้หญิงที่อายุและคล้ายค ลึงกับจันวิภาเลย นิสัยแบบผู้ชายก็ไม่มี คิดไปคิดมาคงไม่น่าจะใช่

พชรีไม่ต้องการคิดมันละ

เวลาที่จันวิภาถึงบริษัท

ซึ่งมาสายกว่าทุกทีที่เข้างานมาหนึ่งชั่ว โมง ยังดีที่ทักทายสุมิตรก่อน

แต่สุมิตรเจอเธอแล้วก็ไม่ได้มีปฏิกิริยา อย่างใดเลย

เพราะว่าเป็นช่วงเช้ากับคนเยอะอีกต่าง

หาก

สุมิตรไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับจันวิภาแล้ว ตั้งจิตตั้งใจยุ่งแต่ทำงานที่ห้อง

ในขณะที่จันวิภาเข้าไปรินกาแฟให้ มองไปที่เขาที่กำลังตั้งใจทำงานแบบนั้ น ก็อดที่จะคิดไม่ได้

ที่จริงสุมิตรนอกจากจะดำรงชีวิตส่วนตั ว เรื่องงานเขาก็ดูตั้งอกตั้งใจดี ก็ยังเห็นไปยุ่งเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่สก ปรก

เวลาหนึ่งวันก็ผ่านไปอย่างสงบสุข กลางคืนจันวิภากลับมาถึงบ้าน เพิ่งนั่งได้ไม่นาน เสียงอ๊อดหน้าประตูก็ดังขึ้น

จันวิภาประหลาดใจก่อนที่เดินไปเปิดปร

ะตู

ในใจคิดว่าช่วงเวลานี้แล้วทำไมอ๊อดดัง ขึ้น เพื่อนเธอก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น. ยังมีใครที่จะมาหาเธอได้?

จันวิภาเปิดประตูออก แท้จริงแล้วเป็นสุมิตร

จากนั้นก็ถอนหายใจ จันวิภาถามเหมือนคนไม่มีแรง :

“ท่านประธาน คุณมาทำอะไรที่นี่”

ตัวเขาเองก็มีบ้านอยู่ไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงชอบมาหาเธอ

“หรือว่าฉันไม่ควรมาที่นี่เหรอ?” สุมิตรเดินไปเดินมาก็เข้าห้องเลย

เขาเองก็อยากกลับคอนโดของตัวเอง แต่พอกลับไปถึงก็ต้องเผชิญหน้ากับห้

องที่เย็นและอ้างว้าง

ไม่รู้สึกถึงการมีคน

สุมิตรเลยไม่อยากกลับไป

เขาอยากมาห้องของจันวิภามันซึมซับกั

บบรรยากาศที่ทำอาหารกับเธอ ในใจก็คิดถึงและเหม่อตลอดเวลา รู้ตัวอีกทีเขาก็ขับรถมาถึงหน้าคอนโดจั นวิภาแล้ว ตลกตัวเอง

สุมิตรเลยจำใจขึ้นมา

แต่เหมือนกับว่าจันวิภาจะไม่ยินดีต้อนรั บเขาเลย สุมิตรลูบไปที่หัวของจันวิภา จากนั้นก็พูดไปอย่างปกติว่า :

“ฉันหิวแล้ว เธอทำอาหารหรือยัง?”

“ยังไม่ได้ทำ”

จันวิภาผลักมือสมิตรออกอย่างไม่สบอ ารมณ์ พูดหงุดหงิดว่า : “นี่

คุณท่าประธานค่ะ คุณนึกว่าที่นี่เป็นร้านอาหารหรือโรงแร มหรือไงกัน ฉันพูดกับคุณนะคะว่า ที่นี่ฉันคิดเงินอยู่นะ! ”

“หือ?” ตอบย่างสงสัย

สุมิตรขมวดคิ้วไปมา

เขาตั้งใจที่จะกวนจันวิภา

และตอบแบบกวนประสาทไปว่า :

“คืนละเท่าไหร่ละ?”

รู้สึกถึงสายตาของสุมิตร

ในตอนนั้นจันวิภาก็หน้าแดงขึ้นมา

เธอผลักสุมิตร ตอบแบบหงุดหงิดว่า

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น! ฉันแค่อยากให้คุณคราวหลังไม่ต้องมา

ที่นี่แล้ว ฉันไม่สะดวก”

“มีอะไรที่ไม่สะดวก เธออยู่บ้านคนเดียว ฉันก็อยู่บ้านคนเดียว

ยิ่งดีถ้าเราสองคนอยู่ด้วยกันก็ยิ่งดูสนุก ขึ้นไปสิ ”

สุมิตรพูดไปแบบไม่ได้คิดอะไรมาก . เขาเดินก้าวเท้ามายังโซฟา เดินไปด้วยถอดเสื้อนอกออกไปด้วย

สุมิตรนี้ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุเขา

จันวิภาเดินตามหลังสุมิตร พูดและจ้องไปที่เขาอย่างไม่พอใจ :

ขอความกรุณาอย่าพูดเหมือนเป็ฯปกติ แบบนี้ได้ไหม ฉันคือแม่คนที่ลูก ส่วนก็มีเป็นผู้ชายที่มีคู่หมั้นแล้ว การกระทำของพวกเรามันไม่เหมาะสม หรือสมควรที่จะทำนะ!” ฟังจากคำพูดของจันวิภา

สุมิตรหยุดชะงักแล้วก็คิด เขาหันตัวมาพร้อมใบหน้าที่ดูไปที่จันวิ ภาอย่างจริงจัง ถามไปว่า :

“ความหมายของคุณก็คือถ้าสมมุติว่าผ มไม่มีคู่หมั้น

ก็สามารถที่จะอยู่กับคุณได้เหรอ?

งั้นคุณวางใจได้ ขอเวลาผมอีกหน่อย ผมจะจัดการเรื่องงานหมั้นระหว่างเจริ ญศรี จากนั้นก็มาใช้ชีวิตอยู่กับคุณ รวมถึงลูกชายของคุณด้วย ”

เธอหมายความว่าแบบนี้ตั้งเมื่อไหร่กัน

!

จันวิภาโกรธจนจ้องไปที่สุมิตร กัดฟันพูด : “ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ ฉันหมายถึงว่าฉันมีลูกแล้ว

มันไม่สมควรที่เราจะมาอยู่ด้วยกันได้ หรือว่าคุณไม่กังวลใจที่ผู้หญิงของคุณ มีลูกติดมาแล้วอยู่ดำรงชีวิตประจำวันแ บบนี้เหรอ?”

เงียบไปแปป สุมิตรแปลกใจแปปหนึ่ง จากนั้นก็ยิ้ม พูดอย่างปกติไปว่า : “แล้วทำไมละ ถ้าเกิดผมชอบคุณ ผมก็ควรชอบทุกอย่างที่เป็นคุณ ฉันไม่สนใจว่าคุณจะผ่านอะไรมาบ้าง เพราะอะไรถึงได้แยกทางกับพ่อเด็ก ผมไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น ผมแค่อยากอยู่ด้วยกันกับคุณ”

คำพูดของสุมิตรทำให้จันวิภาใจเต้นรัว เธอนึกว่าหัวใจตัวเองจะหยุดเต้นแล้ว

สุมิตรไม่สนใจผู้ชายหรือเรื่องที่ผ่าน และไม่สนว่าเธอจะมีลูกกับคนอื่นแล้วอ ยู่ด้วยกันกับเขา สุมิตรที่ใจกว้างแบบนี้ ถ้าเป็นหกปีก่อนคงเป็นไปไม่ได้แน่! นึกถึงหกปีที่ผ่านหลังจากที่เขารู้ว่าฉันไ

ปมีลูกกับคนอื่น

บังคับให้เธอไปทำแท้ง

จนทำให้จันวิภาตัวสั่น

ก่อนที่เธอจะตอบเถียงอีก :

“ถึงแม้ว่าคุณจะไม่สนใจ แต่ลูกชายฉันสนใจ

เขาจะเรียกคนที่ไม่มีเลือดสายเดียวกัน

ว่าพ่อหรอก?!”

คำพูดพวกนี้ถึงจะเป็นจันวิภาพูดออกมา

เอง แต่ในใจลึกๆของเธอ ยอมรับไม่ได้กับเรื่องกระทำที่สุมิตรทำ ไว้กับเธอลงและอดที่จะปฏิเสธความปร ารถนาดีที่สุมิตรมีให้

สุมิตรเปลี่ยนไปมาก

ถึงจะรู้ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องที่ปลอมขึ้น มา จันวิภาก็อดที่จะรู้สึกตกใจไม่ได้ สุมิตรยิ่งทำดีต่อเธอมากขึ้น จันวิภายิ่งอยากหนีออกห่าง

เธอยอมรับไม่ได้

ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้า

คำพูดของจันวิภาทำให้สุมิตรชะงัก . เขาก็ค่อยเอ่ย : “จันวิภา.…………….

คงจะพูดถูกแทงใจไป

จันวิภารู้สึกว่าควรที่จะพูดกับสุมิตรให้ก ระจ่าง มีเรื่องบางเรื่อง ก็ควรรีบพูดมันออกมาให้กระจ่างแจ้งจ

ะดีกว่า

จันวิภายืดเอวให้ตรง

เธอก็มองไปที่ดวงตาของสุมิตร พูดขึ้นมาอย่างจริงจังว่า “สุมิตร

ฉันไม่ปิดบังคุณละ

ที่จริงฉันอยู่ประเทศอเมริกา

เพราะลูกชายฉันดื้อด้าน ฉันเลยกลับประเทศมาพร้อมกับเพื่อน

ครั้งนี้ฉันกลับมาเพื่อที่จะตามหาลูกชาย รอหาลูกชายเจอ ฉันก็จะบินกลับไปอยู่ที่ประเทศอเมริกา แล้ว ฉันไม่อยากอยู่ประเทศจีนอีกแล้ว

11

“เพราะอะไร ? ” สุมิตรขมวดคิ้ว กับใบหน้าเขาที่เต็มไปด้วยความประห ลาดใจ

“ไม่ใช่เพราะอะไร 11

ต้องพูดออกมาให้หมด

จันวิภาปล่อยวางไม่ลง จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาพูดต่อไปว่า :

“ฉันก็แค่ชอบการอยู่ต่างประเทศ

แต่คุณ

ตัดสินใจที่จะอยู่ประเทศและพัฒนาต่อ ไป

เพราะฉะนั้นระหว่างเราสองคนคงเป็นไ

ปไม่ได้

และขอให้คุณคราวหน้าไม่ต้องทำดีกับ

ฉันขนาดนี้

คุณลืมความสัมพันธ์ระหว่างเราเถอะนะ แบบนี้คงจะส่งผลดีต่อคุณและกับฉัน”

หลังจากจันวิภาพูดจบ

ก็ได้กัดริมฝีปากอย่างแน่น

ใครก็รู้ว่าเธอรู้สึกยังไงถึงได้พูดแบบนั้น

ออกมา

ถึงแม้ว่าเธออยากพูดกับสุมิตรตั้งนานแ

ล้ว

แต่พอเห็นใบหน้าสุมิตรที่แสดงอาการ ออกมาก็รู้สึกทำไม่ลง

ผิดที่เธอใจอ่อนเกินไป

ทนไม่ได้ที่จะเห็นคนอื่นเจ็บปวดเพราะ ตนเอง……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ