ตอน2ร่างกายที่ร้อนลุ่ม

“นายเป็นใครปล่อยฉันนะ”

“อีกเดี่ยว ผมจะให้เธอรู้ว่าผมเป็นใคร”

ผู้ชายที่ร่างกายสูงใหญ่

ตอนที่ก้มศีรษะของเขาลงมาพูด

ลมที่ร้อนผ่าวได้โชยจากด้านในปากมาสัมผัสกับเ

เรือนร่างของจันวิภา

จนทำให้เธอรู้สึกคันคอขึ้นมายิบๆ

พระเจ้า

นี่มันสถานการณ์อะไรกันผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไร

กันแน่

“สารเลว นายคิดจะทำอะไร

รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” จันวิภาดิ้นรน เพื่อต้องการที่จะหนีออกจากอ้อมกอดของผู้ชายค นนี้

“เธอว่านอนสอนง่ายที่สุดเลยเด็กน้อย” ชายคนนั้นยื่นมือออกมาลูบไปบนคอที่เรียวยาวข องเธออย่างนุ่มนวล น้ำเสียงแหบแห้งแต่ไพเราะ

ทำให้อดไม่ได้เลยที่จะเคลิบเคลิ้ม

จันวิภาสั่นสะท้านขึ้นมาทันที แม้ว่าเธอไม่เคยผ่านเรื่องนี้มาก่อน แต่เธอก็รู้ดีว่าตอนนี้จะต้องเกิดอะไรขึ้น

“ถ้านายกล้าแตะฉันแม้แต่นิดเดียวล่ะก็C

ฉันจะไม่จบกับนายแน่ สารเลว รีบปล่อยฉันไปเดียวนี้” จันวิภาออกแรงดิ้นรนร่างกาย

“จะไม่จบกับผม เธอจะทำอะไรงั้นหรอ” สุมิตรกระดกคิ้วขึ้น

น้ำเสียงเต็มไปด้วยการเย้าหยอก

ไม่รอให้จันวิภาตอบกลับ สุมิตรเอนกายลงไปทางด้านหน้า ผลักเธอไปเข้ายังมุมของกำแพงห้อง

จันวิภาตกใจจนถึงขีดสุด จึงกรีดร้องออกมา

วินาทีต่อมา ผู้ชายคนนั้นยึดแขนออก

จันวิภาถูกยกตัวขึ้นมา แล้วโยนเธอลงบนเตียงขนาดใหญ่

จันวิภาเป็นดั่งปลาที่กำลังดิ้นอยู่

กำลังจะพลิกตัวออกไป

แต่ก็ถูกร่างกายของผู้ชายคนนั้นกดทับเธอเอาไว้ อย่างหนักหน่วง

ทำให้เธอไม่สามารถที่จะหนีไปไหนได้อีก และไม่มีแรงที่จะขัดขืน…

ชายคนนั้นจูบจนหายใจไม่ออก

ทำให้เสียงกรีดร้องทั้งหมดทั้งมวลของจันวิภาถูก กลืนหายไปจนไม่เหลือ….

หลังจากเหตุการณ์นั้น..

หยดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาจากเบ้าต าจันวิภาถลึงตาจ้องมองเขาแล้วกัดฟันจนแน่น อาศัยเพียงแสงที่เล็ดลอดออกมาจากผ้าม่านเพื่อต้องการที่จะมองหน้าตาของผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอ ให้ชัดเจน แต่มันค่อนข้างที่จะมีดไปเสียหน่อย

จึงมองไม่เห็นอะไรเลย

เพียงแค่รู้สึกได้อย่างเลือนรางว่าเขาแข็งแกร่งอย่า งน่าประหลาด และเป็นผู้ชายที่โหดเหี้ยม

“นายเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้”

“หี่ี… ผู้ชายยิ้มอย่างนุ่มนวล

มือข้างหนึ่งลูบคลำไปที่แก้มของเธออย่างอ่อนโย น “น่าสนใจจริงๆ

ท่าทีเมื่อกี้นี้ทำได้ไม่เลวเลยจริงๆ”

“ป๋าบ”เธอตบไปยังมือข้างหนึ่งที่ไม่อยู่นิ่งของผู้ชา ยคนนั้น จันวิภารีบลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ตระโกนออกมาด้วยความโมโห “ฉันถามนายว่า นายเป็นใครกันแน่”

“เอาใจผมสิแล้วผมจะบอกเธอ ว่าผมเป็นใคร”

สุมิตรกล่าว

พร้อมกับเตรียมยื่นมือออกไปดึงจันวิภาให้เข้ามาอ ยู่ข้างกายของตนเอง

ไร้ยางอายถ่อยสถุล

“สารเลว ใครอยากจะเอาใจนายกัน” คลำหาเสื้อผ้าที่ตกลงอยู่บนพื้น จากนั้นจันวิภาจึงได้ห่อผ้ากับตัวเองเอาไว้จนแน่น

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร

ตอนนี้เธอจะต้องหนีออกไปให้ได้ และจะไม่มาพักที่นี่อีกอย่างเด็ดขาด

เหมือนกับว่าจะคาดเดาความคิดที่อยู่ในใจของจันวิภาได้ ชายคนนั้นจึงหัวเราะออกมา ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยการหยอกล้อและยั่วเย้า

ราวกับว่าเขาเป็นราชาที่สามารถควบคุมทุกอย่าง ที่นี่ไว้ได้ทั้งหมด

“เธอคิดว่าเธอจะหนีออกไปได้งั้นหรอหญิงน้อย ทางที่ดีที่สุดผมแนะนำให้เธอก็คือ เอาความคิดที่งี่เง่านี่ทิ้งไปซะ”

นิ้วมือลูบคลำไปที่ริมฝีปากที่เบาบางของตนเอง

ชายคนนั้นพูดต่อไปด้วยรอยยิ้ม “หน้าตาที่ดุร้ายนี่ไม่เหมาะกับเธอเลย เธอเมื่อกี้นี้

ก็น่ารักมากอยู่แล้ว….”

คำพูดของเขา มีความหมายแฝง.

“สารเลว”

จันวิภาร้องตระโกนเสียงดังกึกก้อง แม้ว่าภายนอกเธอจะดูอ่อนแอ

แต่ทว่ากลับไม่ใช่ผู้หญิงที่ฝ่ามือไม่สามารถบีบไก้ใ ห้ตายได้ด้วยความโกรธ

จึงคว้าเอาถ้วยอะไรสักอย่างที่อยู่ข้างกายขึ้นมาแ ล้วโยนมันออกไปอย่างรุนแรง

ในความมืดมิด

ชายคนนั้นหลบหลีกถ้วยที่ท่าทางดูเหมือนจะอันต

รายนั่นได้อย่างง่ายดาย

ยกคิ้วขึ้นและต้องการที่จะลวนลามจันวิภาต่อ แต่ทว่ารอยยิ้มของเขายังไม่ทันที่จะได้ยิ้มออกมา

จู่ๆก็ได้มีอาการปวดท้องฉับพลันขึ้นมา”เธอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้า…

“มีอะไรที่ฉันจะไม่กล้าล่ะ”

จันวิภาขัดจังหวะคำพูดของเขา

แล้วดึงขาที่เรียวยาวของตนเองกลับมา

ฟังเสียงร้องโหยหวนของอีกฝ่ายอย่างพึงพอใจ แล้วจึงพูดอย่างโหดเหี้ยมออกมาในทันที

“คนที่สมองมีแต่อสุจิแบบนาย

ก็ควรที่จะถูกสั่งสอนด้วยบทเรียนดีๆอย่างนี้”

พูดจบ

จึงได้ฉวยโอกาสชั่วพริบตาที่ฝ่ายชายเจ็บปวดจน ยากจะทานทน จันวิภารีบสวมใส่เสื้อผ้า เปิดประตู แล้วจึงวิ่งออกไป

เมื่อเห็นเธอกำลังวิ่งออกไป สุมมิตรขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ตำหนิอย่างไม่พอใจเป็นที่สุด “เธอ หยุดซะ ไม่อนุญาตให้หนีออกไป”

“ไม่หนีก็โง่แล้ว” จันวิภามองดูเขา

แล้วพูดอยากล้ออย่างจริงจัง “ฉันจะบอกนายให้ครั้งหนึ่งนะ แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกของฉัน แต่ก็รู้ได้ว่าสิ่งที่นายแสดงออกมานั้น มันโคตรจะต่ำ ทราม”

พูดจบ ก็ออกไปทันที

หลบหนีออกจากโรงแรม หายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่ง หลังจากจันวิภาสงบจิตใจลงได้

ถึงลูบคลำไปบนบริเวณลำคอของตนเองเป็นประจำ

แต่ทว่าสิ่งที่สัมผัสได้กลับมีแต่เพียงความว่างเปล่า ทำให้เธอชักงันขึ้นมาทันที

“พระเจ้าหยกโบราณของฉันล่ะนั่นเป็นหยกประจำ ตระกูลที่พ่อทิ้งไว้ให้ฉันนะ”

โรงแรม

มันจะต้องหล่นอยู่ในโรงแรมแน่นอน

แต่….เธอจะไปเอากลับมาได้อย่างไรล่ะ

ผู้ชายคนนั้นยังอยู่ในโรงแรม

เมื่อคิดถึงชายคนนั้น

หยดน้ำตาของจันวิภาก็กลั้นไว้ไม่ได้ที่จะล่วงไหล ลงมาครั้งแรกของเธอ….ไม่น่าจะเป็นอย่างนี้….

และแม้แต่รูปร่างของชายคนนั้นก็ยังเห็นไม่ชัดอีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ