ตอน488การเริ่มต้นครั้งใหม่ (ตอนจบ)

ตอนที่488การเริ่มต้นครั้งใหม่

จันวิภายกมือเบรกพัชรีเอาไว้หน้าตาไม่แสดงสีหน้า ใดๆ ฉันจองไว้แค่ห้องเดียวเท่านั้นไม่มีส่วนของแกเลย

“ห้องเดียวก็พอแล้วเราก็นอนด้วยกันได้นี่นาตอนที่อยู่หอ ตอนนั้นเราก็นอนห้องเดียวกันไม่ใช่หรอ

“ห้องนี้มีแค่เตียงเดียว

“อ้อ พัชรีหยุดแปปนึงก่อนจะโดดเด้งขึ้นมาอย่าง

แฮปปี้”งั้นฉันนอนพื้นก็ได้ไม่เป็นไรเลย

“แต่ฉันเป็น! “จันวิภาครามเสียงดัง“นี่แกจะแกล้งโง่ไป ถึงเมื่อไหร่เนี่ยอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่แกรีบจอง ตั๋วเครื่องบินกลับไปดีกว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก

จันวิภาหัวร้อนแล้วแต่ทัศนคติของพัชรีตอนนี้กลับนุ่มเป็น นุ่น ฉันก็จะยุ่งแบบนี้หล่ะแกจะทำไมกับฉันหล่ะ

พอพูดจบพัชรีก็เดินผ่านจันวิภาไปที่เคาว์เตอร์บอกชื่อและ รับกุญแจห้องมาสวยๆ

เธอยกกุญแจหันไปทางจันวิภา”มาเร็วไปห้องกัน
ครั้งนี้จนวิภาหมดหนทางของจริงแล้วเลยหล่ะ

เธอเก็บของนิดๆหน่อยก่อนจะเอาไปไปยื่นที่โรงเรียน โดยที่พัชรีก็เดินเล่นไปรอบๆ

ขบวนการเอกสารผ่านไปอย่าราบรื่นในวันพรุ่งนี้จนวิภา จะสามารถเข้าเรียนได้ตามปกติแล้ว

จันวิภาถืออุปกรณ์การเรียนต่างๆลงมาข้างล่างก่อนจะพบ ว่าพัชรีได้หายตัวไปแล้ว

ไปวิ่งเล่นที่ไหนหล่ะฮะเนี่ย?

แม้ว่าเธอจะโกรธแต่จันวิภาก็ยังคงเป็นห่วงพัชรีกลัวว่า เธอจะหลงทางกลัวว่าใครจะลักพาตัวไป

ในพระที่เธอลังโทรหาพรีอยู่ตรงแยกก็มีมือของใครบาง

คนมาแตะที่ข้างหลังเธอเอาไว้

จันวิภาหันหน้าไปก็พบกับใบหน้าแดงเป็นลูกตำลึงของพืช รีเะอพูดอย่างดีด้า อยผู้อิตลีดีมากเมื่อกี้มีนักเรียนคนหนึ่งมา คุยกับฉันเขาอยากให้ฉันไปเป็นแบบให้แหล่ะ

ความกังวลใจเมื่อครู่พันมลายหายไปในวิภาหรี่ตาลง ส่ง เธอมาเป็นสายลับเนี่ยไม่ช้าก็เร็วธนภาคคงจะเสียใจแน่

“เขาจะมาเสียใจอะไรเล่าเขาก็ต้องแฮปปี้อยู่แล้วที่มีเพื่อน เคียงบ่าเคียงไหล่อย่างฉันมาที่นี่มีโรงอาหารมั้ยอ่ะฉันหิวแล้ว เราไปกินข้าวกันมั้ย?อะเฮ้อย่าเดินไวนักสิรอฉันด้วย
จันวิภาต้องการที่จะเรียนรู้การออกแบบแฟชั่นการที่ สามารถเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียง ในอิตาลีแบบนี้ได้มันเป็น ความฝันที่เะออยากมาตั้งนมนานแล้ว

และตอนนี้ฝันก็เป็นจริงเธอยังแอบไม่เชื่ออยู่ในโลยว่ามัน

เป็นเรื่องจริงเธอหันไปมองพัชรีที่อยู่ข้างๆก่อนจะขมวดคิ้วขึ้น

ในมหาวิทยาลัยมีนักเรียนนานาชาติเต็มไปหมด โรงเรียน ในอิตาลีอนุญาตให้นักเรียนนั่งดูข้างๆได้ดังนั้นพัชรจึงนั่งอ่าน ทั้งสทอการ์ตูนอยู่ข้างๆเธออ่านอย่างตั้งใจทีเดียวหล่ะ

จันวิภาเคาะโต๊ะลงก่อนจะกล่าวเตือน พัชรีแอบๆหน่อย “ฉันก็แอบมากแล้วนะนี่ฉันอยากจะทำยังไม่ออกเสียงเลย

จันวิภาได้แต่ตบหน้าผากตัวเองก่อนจะตัดสินใจไม่พูด อะไรกับพัชรีอีกเพราะที่พูดไปก็ดูเหมือนจะสีซอให้วัวฟังซะ

เฉยๆ

กราบเรียนจบสิ้นลงจัยวิภาก็เก็บข้าวของเสนียมจะออก จากห้องเรียน

แต่ก็ยังมีผู้ชายหัวทองคนหนึ่งเรียกเอเอาไว้เขาเป็นชาย หนุ่มวัยรุ่นยิ้มมาให้ด้วยท่าทีเขินๆอายๆ

“เฮ้เห็นคุณจดอย่างตั้งใจเลยผมขอยืมดูบันทึกหหน่อยได้ มั้ย?”
“อ่อได้สิ”

เธอส่งบันทึกของเธออย่างไม่เห็นแก่ตัวแสดงให้เห็นถึง ความเป็นมิตร

ชายหนุ่มยิ้มรับสมุดบันทึกของจันวิภาไปอย่างดีใจ ใบหน้านั้นปรากฏกระชัดเจน

“ขอบคุณครับงั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเอามาคืนนะ

“อื้อไม่เป็นไร”

พอพูดลาอีกฝ่ายเสร็จจัยวิภาก็สะพายกระเป๋าขึ้นหลัง แต่ยังเดินไปไม่กี่ก้าวก็มีเสียงพัชรีรุ้งงิ้งดังมาจากข้างหลัง

“ให้ฉันเดานะเดี๋ยวหนุ่มนั่นก็จะพาแกไปเลี้ยงข้าวเพื่อ เป็นการขอบคุณที่ให้ยืมโน๊ตพอเสร็จก็จะชวนแกไปอ่านหนังสือ ที่ห้องสมุดอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดก็สารภาพกับแกบอก ว่าเขาจับตาดูแกมานานอยากให้แกเป็นแฟนของเขา

จันวิภาได้แต่กรอกตา หยุดมโนที่แม่คุณ! ทำตัวเป็นเด็ก

ไปได้”

“แหน่ะบอก่าฉันทำตัวเป็นเด็กงั้นหรอ?ถ้าไม่เชื่อเรามา พนันกันมั้ยหล่ะมาดูกันว่าหนุ่มคนนั้นจะชวนแกเดทรึเปล่า

“นี่ฉันไม่มีเวลามาเล่นด้วยกับแกหรอกนะเดี๋ยวฉันต้อง ห้องเรียนอีกแกกลับหอก่อนนะ

“ไปเรียนหรอ?ฉันไปด้วย!
พัชรีหวังจะตามไปแต่ในวิภาตั้งเอาไว้ก่อน

“แกจะไปทำไมไปมโนต่อรึไง?ขอที่ฉันไม่ต้องการที่จะทำ สิ่งที่แปลกแยกก่อนที่จะเริ่มเรียน

แกปล่อยฉันไว้คนเดียวได้มั้ย?”

“ฉันจะทำให้แกแปลกแยกจากคนอื่นยังไม่มีผู้หญิงที่น่ารัก และมีชีวิตชีวาอยู่ข้างๆคุณนั่นก็จะได้ช่วยเพิ่มสีสันให้แกไง หล่ะ”

“งั้นฉันก็ขอขอบคุรแกละ แต่อย่าได้ให้สีสันอะไรกับมัน เลยขอร้องหล่ะขอที

พอพูดจบจันวิภาก็หมุนตัววิ่งไปด้วยความเร็วแสง

“อั้ยแก….…..

พัชรียกมือขึ้นและชี้นิ้วไปที่เธอแล้วก็เอาลงในที่สุดเธอบ่น อย่างไม่พอใจ ไม่รู้จักกตัญญูต่อผู้มีพระคุณเอาซะเลย

พอกลับถึงห้องพักพัชรีก็เปิดคอมพิวเตอร์แล้วก็เริ่มเข้า

เน็ต

ดูไปเรื่อยๆอยู่สักพักเธอก็รู้สึกว่ามันน่าเบื่อเธอเลยกด ดับเบิ้ลคลิกเข้าแอพไลน์

เสียงรอสายดังอยู่พักหนึ่งก็มีเสียงของใครคนหนึ่งดัง

เธอพบเข้ากับดวงตาสีดำคู่นิเวศน์มองดูเธออย่างไม่พอใจบนหน้าจอ น้าพัชมันยังเช้าอยู่เลยตอนนี้ผมอยู่วัยกำลังโตนะ นอนไม่เพียงพอสามารถส่งผลกระทบต่อการเจริญเติบโตและ การพัฒนาการเขียว

สองมือของพัชรีจับโต๊ะเธอกล่าวด้วยรอยยิ้มที่นายติบโต ขึ้นและเติบโตเกินอายุของนายหน่ะมันไม่สำคัญหรอกว่ามันจะ มีผลต่ออะไรจะพูดก็คือนายไม่ต้องการที่จะรู้หรอว่าเกิดขึ้นกับ หม่ามี้นายมั่ง?”

“เกิดอะไรขึ้นหล่ะ?”

พัชรีพยายามพูดเสียงให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ ก็อย่างที่ ฉันบอกหม่ามีนายเป็นที่นิยมมากในอิตาลีผู้ชายพวกนั้นชอบ มาอยู่รอบๆตัวเธออย่างกับแมลงวันไล่ไงก็ไม่ไป

“แล้วหม่ามีหล่ะหวั่นไหวมั่งมั้ย?

“ตอนนี้หน่ะยังแต่ศัตรูที่นี่หน่ะแข็งแกร่งเกินไปใครจะรู้ว่า เขาจะยอมแพ้มั้ยมันยังเป็นที่แปลกจาน่าหลงใหลอยู่นะหม่าม แกหน้ะแล้วผู้ชายหล่อๆจากนานาชาติ…..

ปัง—

พัชรียังไม่ทันพูดให้จบก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากฝั่ง

ของนิเวศน์

“เกิดอะไรขึ้นหน่ะ?”

“อ้อเหมือนเสียงแจกันแตกหน่ะ