ตอน482ทริคเล็กๆน้อยๆของนิเวศน์

ตอนที่48 ทริคเล็กๆน้อยๆของนิเวศน์

“นี่เป็นคำตอบของป่านะจำมันไว้ดีๆ อ้อแล้วห้ามกลับ ค่าด้วยผมจะไปหาให้หม่ามียืนยันก่อน

มือทั้งสองซ้อนกันบนหน้าอกหนุ่มแน่นสุมิตรถามขึ้น แล้ว หม่ามี้จะยอมไปหรอ?”

“วางใจได้เลยผมมีวิธีของผมแล้วมันจะต้องสําเร็จแน่นอน รอฟังข้าวดีจากผมได้เลย

พอพูดจบนิเวศน์ก็หันหลังกลับออกไปทางด้านสุมิตรกวาง

เอกสารทุกอย่างไว้ตกอยู่ในห้องของความคิดตัวเอง

จันวิภาเดินถือแจกันลงบันไดมาพบกับนิเวศน์ที่กำลังนั่ง หน้าทิ้งอยู่ที่โซฟา เวศน์เป็นอะไรไปหล่ะลูก?”

พอได้ยินเสียงของจันวิภานิเวศน์ก็ลุกยืนขึ้นแล้วก็ฟุบร่วง ลงไปร้องห่มร้องไห้

“หม่ามี้ผมเสียใจ”

จนวิภาเห็นดังนั้นก็วางแจกันดอกไม้ในมือลงเดินตรง เข้าไปหานิเวศน์อย่างว่องไวก่อนจะกอดไหล่เด็กชาย เป็นอะไรผมเพื่อนปฏิเสธเพื่อนเขาอยากเล่นผม

เหมือนว่าร้องไห้ด้วยความเสียใจอย่าง

ทำไมเป็นอย่างนั้นลูกใช่เป็นที่รักของหมู่เด็กแล้วหรอ

ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปแบบนั้น

นิเวศน์พยักหน้าหงิกใช่ครับผมโดนแยกออกมาหม่าม ก็เด็กๆเขามีกลุ่มน้อย

“แต่ลูกไม่แปลกไปกว่าเขาครับ

“แต่ก่อนไม่แปลกมองแม่ของเขา เดี๋ยวทั้งป่าหม่าต่างก็ไปผมเรียนมันเลยอปลกพวกเขาต่างไปพูดลับน่าสมเพชมากจริงๆ

เด็กน้อยเอาจันวิภาออก แล้วลูกเชื่อรึเปล่า

“ทําไมจะไม่เชื่อหล่ะทุกเขาก็มีตาจมูกหันทั้งนั้น นิเวศน์คนหนึ่งนะม้าไม่เพิกเฉยความรู้สึกภายในของแบบนี้มันเจ็บปวดมาก เลยนะครับ”
“พูดเกินจริงไปไหมหล่ะเนี่ยฮะ?”

“หมันต้องเกิดอะไรขึ้นซะก่อนใช่มั้ยครับหม่ามีถึงจะคิดว่า มันเป็นเรื่องจริงหน่ะ!

จันวิภาหมดสิ้นหนทาง เอาหล่ะๆงั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้หม่ามีไป รับที่โรงเรียนจะได้กลบคำนินทาพวกนั้นไปเลยดีมั้ย?

“อื้อก็พอได้”

“อารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้วรึยัง?

“นี้ดดเดียวเท่านั้นแหล่ะผมว่าผมต้องการอาหารอะไรสัก หน่อยเพื่อที่จะปลอบประโลมหัวใจที่แตกสลายนี้

“อ่ะงั้นลูกอยากกินอะไรหล่ะ?”

นิเวศน์คิดนิดนึงก่อนจะบอก คุกกี้

“โอเคเดี่ยวหม่ามีไปอบให้เดี๋ยวนี้เลย ขณะที่พูดจนวิภาก็เขย่ามือนิเวศน์อย่าไม่มีทางเลือก

พอถึงเวลาเลิกเรียนประตูโรงเรียนก็เปิดให้ผู้ปกครองเข้า มารับลูกบรรยากาศดูคึกคักเต็มไปด้วยความอบอุ่น

และตามคำของนิเวศน์ นวิภาจึงยืนอยู่ท่ามกลงคนหมู่ มากสวมชุดสุภาพใบหน้าเปื้อนยิ้มน้อยๆกำลังคอยรอรับ นิเวศน์ที่กำลังจะเลิกเรียน
แต่ท้ายสุดจนวิภากไม่พบนิเวศน์เพียงแต่ได้รับโทรศัพท์ จากเด็กหนุ่มเท่านั้น

“หม่ามี้มันมีกิจกรรมกะทันหันขึ้นหน่ะครับก็เลยต้องเลิกซ้า หน่อยนะ”

“งั้นจะต้องเลทนานมั้ยหล่ะครับ?

“ประมาณชั่วโมงหนึ่งหม่ามหาที่นั่งพักรอไปก่อนนะเดี๋ยว ผมเสร็จกิจกรรมแล้วจะไปหา

“โอเคครับ”

พอวางสายจันวิภาก็ได้แต่ปากเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี

ระหว่างที่นั่งรอ

หันซ้ายยแลขวาเธอก็พบเข้ากับร้านกาแฟร้านหนึ่งจึง

ตัดสินใจเข้าไปนั่งเพื่อฆ่าเวลา

ในขณะที่เดินเข้าไปนั้นเองเธอก็พบเข้ากันร่างคุ้นตาของ

ใครบางคน

สุมิตร?

พอดีกันกับสุมิตรที่มองเข้ามาปะทะกสายตาของจันวิภา พอดิบพอดีหลังจากทำสีหน้าประหลาดใจก็คืนหน้าสู่ปกติ

จันวิภาหันเตรียมจะดินกลับออกไปแต่พอคิดได้ว่าเธอเอ

งไม่ได้ทำผิดอะไรทำไมเธอต้องหลบหน้าเขาด้วย

คิดได้เท่านั้นเธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหันตัวกลับแต่ก็ปะทะเข้ากับใบหน้านิ่งราวน้ำแข็งของสุมิตรอยู่ตรงหน้า

เธอ

“คุณ…

“นั่งก่อนสิ”

จันวิภายังพูดไม่จบสุมิตรก็ให้เธอนั่งลงมาก่อนก่อนจะ หยิบเมนูให้เธอสั่งน้ำ

“ลาเต้แก้วนึง”

“กินกาแฟตอนนี้เดี๋ยวกลางคืนก็นอนไม่หลับหรอกกินน้ำ

ผมไม้สิ”

สุมิตรมองดูเมนูก่อนที่จะส่งน้ำแอปเปิลให้เธอ

ถ้าแม้ว่าสุมิตรจะหวังดีตจนวิภาก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งใดๆ เธอบ่นกับตัวเองพึมพำ เชอะแล้วจะถามฉันเพื่อ?

“ คุณพูดว่าอะไรนะ”

จนวิภาทำหน้าไม่สบอารมณ์ตอบเปล่านี่

เห็นหน้าจันวิภาเป็นแบบนั้นสุมิตรก็กระชับกำปั้นขึ้นเล็ก น้อยเป็นสามีภรรยากันแท้ๆอยู่บ้านใต้ชายคาเดียวกันแต่มา แสดงกิริยาแบบนี้ใส่กันเวลาพูดมันน่าหงุดหงิดใจจริงๆ

พอเห็นว่าสุมิตรไม่ได้พูดอะไรจนวิภาก็เงยหน้าขึ้นมอง หน้าที่ดูเหมือนกำลังจมอยู่ในความคิดของเขา
สายตาที่เต็มไปด้วยความรักของสุมิตรแทบทำให้จนวิภา

ลืมวันลืมปี

“ภาเรา….

เสียงของสุมิตรดึงสติของจันวิภาให้กลับคืนเธอก้มหน้า พลางพูดตัดบทของสุมิตรทันที

“คุณก็มารับนิเวศน์เหมือนกันหรอ?”

“อื้อ”

ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้ใส่ใจลูกกันเลยจิตใจเด็กน้อยเลยอ่อน

ไหวไป”

“ไม่ใช่เราหรอกแต่เป็นคุณหน่ะผมใส่ใจในความสำเร็จ ของลูกมาโดยตลอด

จันวิภายิ้มเยาะ“ดูครพูดเข้าฉันก็ดูแลใส่ใจชีวิตของเขานะ ทั้งเรื่องเรียนการใช้ชีวิตเขากำลังเติบโตขึ้นระหว่างความแตก ต่างจากเราทั้งสองฝ่ายอย่าทำปัญหาให้เขาต้องสับสน

“งั้นไหนคุณพูดมาว่าเราต้องทำยังไง?

สุมิตรทิ้งปัญหาไปที่วิภาเอชะงักก่อนจะตั้งสติ

“เอ้อก็ต้องอยู่กับเขาบ่อยๆคนกับเขาเยอะๆนิเวศน์เขาเป็น เด็กที่อ่อนไหวการที่ผู้ใหญ่เปลี่ยนแปลงไปมันก็ทำให้เขาสับสน และทุกข์ใจ”

“ถ้าเลี้ยงเขาให้เหมือนเป็นเพื่อนแหงหล่ะมันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแต่ถ้าไม่ใส่ใจสู้ให้อยู่เดียวไปดีกว่ามั้ย

เอ๊ะอะไรเนี่ยทำไมวันนี้เขาถึงต้องจ้องเอาชนะเธอแบบนี้ ด้วยนะ!

จันวิภาขมวดคิ้วมองหน้าสุมิตรก่อนจะพูดด้วยเสียงไม่สบ อารมณ์ อื้อหือคุณสุมิตรทำไมถึงได้ฉลาดหลักแหลมปานนี้มัน ติ้งเป็นคุณเลยนะเนี่ยถึงจะแก้ปัญหาๆนี้ได้งั้นก็รบกวนคุณบอก มาด้วยว่าจะให้ฉันทำยังไง!

“ผมแค่พูดตามที่คิดไม่ได้สั่งให้คุณทำอะไรสักหน่อย

จันวิภาตบฝ่ามือลงบนโต๊ะพูดอย่างเดือดดาล ไม่ได้สั่ง หรอ?คุณแทบจะจิ้มมาที่จมูกฉันอยู่แล้วมั้งแล้วมาบอกว่าไม่ใช่ คุณจะว่าอะไรฉันก็ได้แต่จะมาว่าเรื่องการสอนลูกของฉันขอ เถอะอย่าพูดเลยเพราะตลอดหลายปีมาคนที่ดูแลนิเวศน์มา โดยตลอดมันคือฉัน

สุมิตรฟังจันวิภาบันดาลโทสะออกมาอย่างเงียบๆ

บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียดทำให้คนที่อยู่มุมบันไดสอง คนต่างเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก

นิเวศน์ขมวดคิ้วก่อนจะพึมพำเสียงแผ่วเบายังไงดีพวก เขาดูเครียดกันมากเลยอ่ะ

“สถานการณ์ไม่ค่อยดีเลย ธนภาคตบบ่านิเวศน์เบาๆก่อน จะพูด “นิเวศน์ไม่อย่างนั้นนายลงไปก่อนดีกว่าฉันว่าถ้าให้คุย กันมากกว่านี้จะมองหน้ากันไม่ติดเอา
เขากัดปากอย่างใช้ความคิดก่อนจะเดินออกไปทางประตูหลัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ