ตอน473อย่าทําร้ายเธออีก

ตอนที่ 473อย่าทำร้ายเธออีก

สุมิตรตัดบทจันวิภา วันนี้ไปเที่ยวทั้งวันคงจะเหนื่อยเธอ กลับไปพักผ่อนเถอะถ้าไม่อยากจะลงมากินข้าวเย็นเดี๋ยวฉันจะ ให้คนเอาขึ้นไปให้

สุมิตรพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่กลับทำให้ในวิภารู้สึกไม่ พอเห็นว่าสุมิตรกำลังจะไปแล้วจันวิภาก็รีบหยุดเขาโดย

สบายใจ

ถามว่า “นายไม่ทำร้ายเปมิศาอีกได้ไหม?”

ทันใดนั้นเขาก็หยุดเดินแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงหมองหม่น ว่า“เมื่อกี้เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากฟังว่าฉันจะพูดอะไร แต่อยากเห็นว่าฉันจะทำอะไรมากกว่าในเมื่อเป็นแบบนั้นฉันพูด ไปจะมีประโยชน์อะไร” “อืมก็ใช่

เขายืนนิ่งอยู่พักนึงแล้วก็เดินออกจากห้องไป

จันวิภายืนพิงผนังห้องอย่างหมดแรงแล้วหลับตาลงช้าๆ

ความสัมพันธ์ของพวกเขาทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้? ผ่านอุปสรรคมาตั้งมากมายทำไมถึงยังไม่มีความสุขซักที่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ….

ในขณะที่จันวิภากำลังคิดหนักอยู่นั้นก็มีคนมารายงานเธอ ว่าเปมิศาฟื้นแล้ว

พอรู้ข่าววันวิภาก็ไม่รอช้าตรงไปที่ห้องของเปมิศาทันที

“เป็นไงรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?

เปมิศามองหน้าในวิภาอย่างประหลาดใจแล้วถามขึ้นมา ว่า ทำไมฉันรู้สึกเจ็บจังเลยเกิดอะไรขึ้น?

“หมอบอกว่าแผลเธอปริน่ะแต่ว่าไม่ต้องห่วงหรอกนะเดี๋ยว มันก็จะดีขึ้นในวิภาเลียริมฝีปาก โดยไม่ได้ตั้งใจแล้วถาม ต่อ เปมิศาบอกฉันได้ไหมว่าเธอได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?”

เปมิศาเสแสร้งว่าพยายามนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา แล้วก็ยิ้มออกมา “อ๋อเพราะฉันไม่ระวังเองแหละเพราะว่าตอน บ่ายมันค่อนข้างร้อนฉันก็เลยอยากจะไปอาบน้ำซักหน่อยก็เลย เผลอล้มไปฉันก็นึกว่ามันจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยไม่คิดว่าแผล จะปริขนาดนี้” “ถ้าเกิดว่าแค่หกล้มเฉยๆแผลก็คงไม่เปิดร้าย แรงขนาดนี้หรอกเธอไม่ต้องกังวลนะอยากพูดอะไรก็พูดมา เลย”

เปมิศาหัวเราะเล็กน้อย ฉันจะกังวลอะไรล่ะแค่มีชีวิตอยู่ จนถึงตอนนี้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว

“อย่าพูดแบบนั้นไม่มีใครบังคับเธอได้ทั้งนั้นรอให้แผลเธอหายดีก่อนฉันจะส่งเธอไปจากที่นี่ด้วยตัวเองเลย

ถึงแม้ว่าจันวิภาจะพูดอย่างจริงใจแต่เปมิศาก็ไม่ได้คาด

หวังอะไรพร้อมส่ายหน้า ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้วพัก รักษาตัวให้ดีก่อนดีกว่า คนที่ทำเรื่องร้ายๆอย่างเปมิศาก็เสแสร้งว่าไม่อยากให้

เรื่องนี้มีปัญหา

นั่นมันทำให้ฉันวิภายิ่งรู้สึกผิดเพราะว่าเธอเคยรับปา กกับเปมิศาไว้แล้วว่าจะปกป้องเธอแต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะยัง ต้องมาเจ็บตัวอีกครั้ง

“ขอโทษนะ”

เปมิศานิ่งไปพักนึงแล้วก็ยิ้มพร้อมส่ายหน้า เรื่องนี้มันไม่ ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลยเธอทำได้ดีมากๆแล้วฉันไม่อยากให้ เธอหย่ากับสุมิตรเพราะฉันหรอกนะ

พอเปมิศาพูดจบก็จ้องหน้าในวิภาก็เห็นว่าเธอนิ่งไป

เธอกำมือแน่นอยู่ภายใต้ผ้าห่มแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยเอ่ย ถามว่า”ใช่สออกไปเที่ยวสนุกไหม?”

จันวิภาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอบว่า “สนุกยัง อยากพาเธอไปด้วยกันเลยแต่ว่าดูเหมือนว่าน่าจะต้องเป็นหลัง จากนี้นะ”

เปมิศาก็รู้สึกเสียดายเหมือนกันเธอพึมพำว่า “นอนอยู่ที่นี่ มานานแล้วจนรากฉันจะงอกอยู่แล้วฉันก็อยากจะออกไปเดินเล่นบ้างเหมือนกัน”

“งั้นเธอก็รีบๆหายซะเมืองมีที่ให้ไปเที่ยวเยอะเลยไว้ถึง ตอนนั้นฉันจะเป็นไกด์นำเที่ยวให้เธอเอง

“อืมโอเค”

จันวิภายนมอไปถึงผ้าห่มมาห่มให้เปมิศาแล้วพูดว่า “ตอน นี้ก็พักผ่อนเถอะหมอบอกว่าเธอต้องพักผ่อนเยอะๆไม่ต้องคิด อะไรมากแล้ว”

“แต่ว่าฉันพึ่งตนเองนะนอนไม่หลับหรอก

“งั้นก็หลับตาซักหน่อยแล้วก็เม้ามอยกันแบบนี้ล่ะ

เปมิศาหลับตาลงอย่างเชื่อฟังคำสั่งแต่คำพูดของเธอยัง

คงรุนแรง

“จันวิภาฉันจะมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ไหม?”

“แน่นอนฉันสัญญาเลย!

จันวิภาตอบเสียงดังราวกับว่าเธอตอบเปมิศาพร้อมกับ ตอบตัวเองด้วย

“ฉันยังไม่อยากตายแต่นั่นไม่ใช่เพราะว่าฉันกลัวตายนะ แต่เพราะว่าฉันยังไม่ได้ทำสิ่งที่ปรารถนาสำเร็จ เปมิศาหยุดพูด ครู่นึงแล้วเอ่ยถามต่อ ฉันเคยบอกเธอยังว่าทำไมฉันถึงอยู่ที่ บริษัทMG?”

จันวิภาพยักหน้าแล้วตอบว่า เคยบอกอยู่เธอบอกว่าเธออยากทำให้ความปรารถนาของคนๆนึงสำเร็จ

“แต่ว่าฉันก็ไม่เคยบอกใช่ไหมว่าความปรารถนาของเขา คืออะไร พอนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวเมื่อก่อนเปมิศาก็ยิ้ม อ่อนๆ แล้วพูดต่อ คนๆนั้นคือเพื่อนสมัยเรียนเพื่อนที่ทำงานแล้ว ก็เพื่อนร่วมรบของฉันพวกเรารู้จักกันมานานมากฉันรู้ว่าเขาเป็น คนบ้างานแล้วก็รู้ว่าเขาทุ่มเทขนาดไหนเพื่อจับธามให้ได้

“ที่จริงตอนแรกคนที่เริ่มเรื่องนี้ก็คือเขาแต่ว่าตอนที่สะกด รอยตามอยู่นั้นเขาโดนจับได้เลย โดนธามโยนลงทะเลไปตอนนี้ ยังไม่มีใครหาเจอ

ถึงเรื่องมันจะผ่านไปนานแล้วแต่พอพูดถึงมันขึ้นมาอีกครั้ง เปมิศาก็รู้สึกปวดใจ

น้ำเสียงตอนที่เปมิศาเล่าให้ฟังมีทั้งความหวานความขม จันวิภาก็รู้ทันทีว่าคนๆนั้นมีความหมายกับเปมิศามากขนาด ไหน

เปมิศาหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดต่อว่า นั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมฉันถึงต้องจับธามให้ได้การนำเขาเข้าสู่กระบวนการ ยุติธรรมถือว่าได้ชดใช้ให้ชีวิตของเขาคนนั้นแล้ว

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองไม่น่าล่ะเธอถึงทุ่มเทชีวิตขนาด

“เธอก็มีคนที่เธอรักเธอก็คงจะเข้าใจว่าฉันรู้สึกยังไงแต่ฉัน ไม่เข้าใจว่าทำไมสุมิตรถึงไม่ยอมมอบหลักฐานนั้นให้ฉันแต่ถึงยังไงมันก็สิ่งที่เขาเลือกฉันไม่มีทางไปบังคับได้หรอกถ้าเขาไม่ ยอมให้ฉันก็จะไปตามหาเองด้วยวิธีของฉันตอนนี้ร่างกายฉัน ยังไม่หายดีรอขึ้นให้ดีกว่านี้ก่อนฉันจะกลับไปหาหลักฐานที่ เมือง อีกครั้ง”

จันวิภาตกใจแล้วรีบพูดว่า”ไม่ได้ตัวตนของเธอก็ถูก เปิดโปงแล้วถ้ากลับไปอีกครั้งจะอันตรายมากเลยนะถ้าการจับ คนเลวมันยากกับเธอมากเกินไปเธอก็เลือกทางอื่นเปลี่ยนมา ทํางานช่วยเหลือคนอื่นก็ได้นี่

เปมิศายึดมั่นมากเธอส่ายหน้าแล้วพูดว่าไม่มีใครรู้จัก นิสัยของคุณธามดีเท่าฉันอีกแล้วถ้าฉันถอนตัวตอนนี้สิ่งที่ พยายามมาก่อนหน้านี้ทั้งหมดก็จะสูญเปล่าถ้าคนใหม่เข้ามาก็ ต้องใช้เวลาในการปรับตัวเพียงแค่ช่วงนี้ฉันเสียโอกาสไปเยอะ แล้วแต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมหรอกฉันต้องจับเขาให้ได้

“แล้วความปลอดภัยของเธอล่ะ?”

เปมิศายิ้มแล้วตอบอย่างไม่แคร์ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกฉัน เป็นใครที่เคยเฉียดตายมาแล้วครั้งหนึ่งนะยังจะกลัวอะไรอีก

“เธออย่าพูดแบบนี้สิมันยิ่งที่ให้ฉันรู้สึกผิดนะเพราะว่าฉัน เธอถึงต้องมานอนอยู่ตรงนี้

“อย่าโทษตัวเองเลยมันคือสิ่งที่ฉันเลือกเองโทษคนอื่นไม่ ได้หรอกจริงนะฉันไม่โทษเธอแล้วก็ไม่โทษสุมิตรด้วยแต่ฉัน โทษที่ความสามารถของฉันมันไม่เพียงพอ
เปมิศาลูบหลังมือของฉันวิภาเธอหายแล้วก็พูดออกมา ว่า “โอเคไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้วฉันเริ่มง่วงละ ถึงจะรู้ว่าเปมิศาก็แค่อ้างไปยังงั้นแต่จันวิภาก็ไม่รู้จะพูด

อะไรเธอหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า”งั้นเธอพักผ่อนเถอะฉันไป

ก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาใหม่

“อืม โอเค”

หลังจากรอให้จันวิภาออกจากห้องไปแล้วเปมิศาก็ลืมตา ขึ้นอีกครั้งดวงตาของเธอสั่นเทา