ตอน457 ยัดเหยียดความผิด

ตอนที่457 ยัดเหยียดความผิด

เห็นเปมิสาเข้ามาใกล้ตัวเอง ฟ้าใสจึงถอยหลังทีละก้าวๆ พลางพูดว่า “เธอ….เธอไม่ต้องเข้ามา

“พวกเราก็ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมเรียนกัน พูดคุยกันดีกว่า สะดวกในการคิดบัญชีทั้งเก่าทั้งใหม่

เปมิศามีสีหน้าเยือกเย็น เอื้อมมือไปจับฟ้าใสไว้

ใช้แรงบิดร่างกาย ฟ้าใสยังไม่เลิกฝ่ายตกข้ามพลางพูด ว่า “ตอนนี้ฉันเป็นคนของธามเธอกล้าทำร้ายฉันเหรอ”

“ถามแล้วยังไง ในเร็ววันนี้ เขาก็ต้องเจอความหายนะ ใครทำงานกับเขาก็ต้องซวย พูดมาขนาดนี้แล้ว ตอนนี้ฉันจะสั่ง สอนเธอสักหน่อย ในทางตรงกันข้ามก็คือช่วยเธอ

“ผู้หญิงอย่างเธอบ้าไปแล้วเหรอ กำลังพูดไร้สาระอะไร

“ฉันพูดไร้สาระหรือไม่ ช้าหรือเร็วเธอก็จะรู้ แต่ตอนนี้ เธอ ต้องชดใช้ให้กับการกระทำโง่ๆของเธอ

คำพูดของฟ้าใสยังไม่ทันจบ ก็หน้ามืดแล้วก็สลบไป
เปมิศา ใส่ถุงมือด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ มองลงไปที่ร่างของ ฟ้าใส และยกเธอขึ้นมาวางไว้บนกล่องขนาดใหญ่

ผ่านเรื่องวันนั้นไป จันวิภารู้สึกได้ชัดว่าเปมิศามีความ เปลี่ยนแปลงไป

แม้ว่ายังพูดกันได้หัวเราะกันได้ แต่เปมิสาระคายเคืองง่าย

ไม่มีความอดทนต่ออะไรเลย

จันวิภาก็เริ่มคิดที่จะไปหาเพื่อพูดคุยกับเปมิศา หวังว่าจะ สามารถช่วยเธอได้

แต่เปมิศาก็บอกว่าตัวเองไม่เป็นไร ยังบอกว่าในวิภา

คิดมาก

คิดมากงั้นเหรอ งั้นก็คงไม่จำเป็นแล้ว

วันอบรมวันนี้เสร็จสิ้น เปมิศาและจันวิภาก็กลับไปอาบน้ำ

ด้วยกัน

เพราะว่าครั้งหนึ่งอาบน้ำได้คนเดียว เปมิศาเลยให้จนวิภา อาบน้ำก่อน รอให้เธออาบเสร็จ ตัวเองค่อยเข้าไป

เมื่อล้างเหงื่อและความเหนื่อยล้าออกไปแล้ว เปมิศาที่นั่ง กระโจมอกผ้าเช็ดตัวออกมา ก็พบว่าในวิภาไม่อยู่แล้ว

“ไม่ใช่ว่าพูดว่าอาบน้ำเสร็จจะไปกินข้าวเหรอ ผู้หญิงคนนี้ นี่หนีไปไหนแล้ว”
เปมิศาด้านหนึ่งกำลังมัดผม อีกด้านหนึ่งเดินไปที่หน้าต่าง และมองไปรอบๆ

และมองเห็นเงาคนสองคนที่คุ้นเคย

คือผู้จัดการคุณปอกและจันวิภา

“คนไม่เอาไหนคนนี้ ยังกล้ามารบกวนในวิภาอีก เปมิศาหรี่ดวงตาลง โยนผ้าเช็ดตัวแล้วกลับไปในห้อง ล่างตึก

ผู้จัดการคุณปอกมีความคิดถึงเป็นห่วงจันวิภานานมาก แล้ว มองผู้หญิงตรงหน้าเหมือนดอกบัวที่โผล่พ้นผิวน้ำ อดไม่ ได้ที่จะกระสับกระส่าย

ฝ่ายตรงข้ามเพ่งมองร่างกายเธอ ทำให้ในวิภารู้สึก เกลียดชังมาก จึงถามอย่างอดทนไม่ได้ว่า “ ผู้จัดการคุณบอก หาฉันมีธุระอะไร”

“ไม่ต้องเย็นชาขนาดนั้น ฉันทำเพื่อเธอ แต่ถูกประธานา ฉันยกใหญ่ แถมยังถูกหักโบนัสไปครึ่งปี ฉันทำงานมานาน ขนาดนี้ ยังไม่เคยถูกลงโทษแบบนี้เลย นี้เป็นเรื่องที่น่าอับอาย ในอาชีพการงานจริงๆ

“แต่แม้ว่าจะไม่ได้รับความเป็นธรรมไปบ้าง แต่ฉันก็ไม่ได้

หักหลังเธอ ยังร่วมมือกับเปมิศาช่วยกันแสดงละครไปฉากหนึ่ง ปกป้องไม่ให้คุณมีเรื่อง เป็นไง มิตรไมตรีของฉันที่มีต่อเธอ เธอควรจะดูมันออกใช่ไหม
พูดพลาง ผู้จัดการคุณปอกก็มองจันวิภาอย่างคาดหวัง รอคอยความห่วงใยของเธอ

หลังจากวันนั้นผ่านไป ผู้จัดการคุณปอกก็รอให้จนวิภา มาขอบคุณเขาตลอด แต่รอมานานแสนนาน ก็ไม่ได้รับ ข้อความจากจั่นวิภา สุดท้ายทำได้เพียงใช้ความคิดที่จะมา ด้วยตัวเองสักเที่ยว ลองดูว่าในวิภาจะมีอะไรไหม

แต่เมื่อมาถึง สิ่งที่ผู้จัดการคุณปอกรอมากลับได้รับเป็น ความเย็นชาและความไม่สนใจจากจั่นวิภา

ความเงียบขรึมของจันวิภาทำให้ ผู้จัดการคุณปอกรู้สึกว่า ไม่ควรมา สีหน้าเปลี่ยนเป็นข่มขู่และพูดว่า “เธอคิดว่าเหรอฉัน จะไม่กล้าทำอะไรเธอ ฉันจะบอกเธอให้นะ อยู่กับฉันเป็นลูก น้องฉันต้องเชื่อฟังฉันไม่อย่างนั้นเธอจะเหมือนฟ้าใส”

“ผู้จัดการคุณปอกหมายความว่าอะไรคะ”

“คนฉลาดอย่าเธอ ไม่มีทางที่จะไม่รู้

จันวิภาหัวเราะออกมาอย่างเย็นๆ และพูดว่า “คุณชมฉัน เกินไปแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไง ไม่อย่างนั้น คุณชี้แนะ ให้ฉันหน่อย”

ผู้จัดการคุณปอกหยิบคีย์การ์ดห้องออกมาจากกระเป๋า เสื้อ ส่งให้ในวิภา พลางพูดว่า “ฉันลาให้คุณแล้ว ตอนบ่ายมา พบฉันที่นี่”

ผู้จัดการคุณปอกหัวเราะอย่างอื่นกาม ทำให้จนวิภาอยากจะอาเจียน ถ้าในมือเธอมีแก้วสักใบก็คงไม่ลังเลที่จะฟาดลงไป บนหน้าของเขา

เธอที่ยืนอยู่ระหว่างคนทั้งสอง มือบางยื่นมือมาหยิบคีย์ การ์ดห้อง

เปมิศาดูสถานที่บนการ์ด และผิวปากพลางพูดว่า “ได้ยิน ว่าบรรยากาศที่นี่ไม่เลว เพียงแต่ราคาไม่ธรรมดาเลย ดูเหมือน ว่า ผู้จัดการคุณปอกคงต้องหลั่งเลือดแล้วล่ะ

ผู้จัดการคุณปอกมองเปมิศาอย่างกระหืดกระหอบ สีหน้า

ขาวซีด

“เอาของมาให้ฉัน

“ไม่ใช่ว่าคุณอยากให้ไอติมเหรอ ฉันช่วยเธอเก็บเอง “นี้เป็นเรื่องของฉันกับเขา ไม่ต้องให้เธอมายุ่งเกี่ยวด้วย พูดแล้ว ผู้จัดการคุณปอกก็ยื่นมือไปแย่งมา

แต่ความเร็วของเขาก็ไม่ทันเปมิศา เรี่ยวแรงใน ร่างกายทั้งหมดมาใช้ แต่ยังมีช่องว่าง และยังเกือบจะล้มลงบน

เปมิศาหุ้นตัวกลับพร้อมหัวเราะและพูดว่า “ผู้จัดการคุณ ปอก มีเวลามาจีบพนักงานหญิง จะดีกว่านะถ้าจะเอาไปออก กำลังกาย เพื่อว่าวันไหนทำงานมากเกินไป จะตายอยู่บน เตียง”
พูดจบ เปมิศาก็ลากจั่นวิภาไป ไม่แม้แต่จะกล่าวลา จัดการคุณปอกที่ตอนนี้สีหน้ากลายเป็นสีแดงเหมือนตับหมูไป

แล้ว

น่ารังเกียจ ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงกล้ามาหยิ่งผยองต่อหน้า

ตัวเอง

ผู้จัดการคุณปอก โกรธอย่างสุดขีด และไม่สนว่าเบื้องบน จะมอบงานอะไรให้ เพียงคิดที่จะทำให้หายไปจากตรงหน้าเขา จะได้ไม่ไปทำลายเรื่องดีๆของเขาอีก

เสร็จสิ้นหนึ่งวันของการอบรม เปมิศากลับไปที่ห้อง เตรียมตัวพักผ่อน

เห็นเปมิศาไม่สนใจ จันวิภาก็เลยคิดอยากทำให้เธอ อารมณ์ดี และก็รู้ว่าเธอชอบดื่มเบียร์ ก็เลยไปซื้อเบียร์ที่ร้าน สะดวกซื้อล่างตึกมาสองกระป๋อง

ก๊อกๆๆ

ได้ยินเสียงเคาะประตู เปมิสายังคิดว่าในวิภากลับมา ใน เวลาเดียวกันที่เปิดประตู ยังแปลกใจอยู่ว่าตัวเธอเองก็มีกุญแจ ทำไมตัวเองไม่เปิดเอง

“ฉันว่าเธอลืมกุญแจแล้ว………………..

คำพูดของเปมิศายังพูดไม่จบ ก็มองเห็นคนหลายคนเข้า มา มองไปรอบๆ โดยไม่พูดอะไร
เปมิกาขมวดคิ้วแน่น มองดูคนที่เหมือนแมลงวันหัวขาด พวกนี้ และถามว่า “เฮ้ย พวกแกกำลังทำอะไร

ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้สนใจเปมิศาแต่อย่างใด ค้นหาบาง อย่างอยู่ครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงคนคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “หาเจอแล้ว

พูดแล้วคนคนนั้นก็หยิบกระเป๋าส่งให้คนที่เป็นหัวหน้า

“เปมิศา เธออธิบายมาหน่อยว่าทำไมห้องเธอถึงมีของ แบบนี้”

หรี่ตามองอยู่ครู่หนึ่ง เปมิศาก็เหมือนจะรู้ว่าคนพวกนี้จะ

ทําอะไร

เปมิศาเอามือกอดอก และก็ไม่ได้คิดว่าจะถูกใส่ร้าย เธอ ยังคงมีสติและพูดว่า “ของนั่นไม่ใช่ของฉัน ฉันยังไม่รู้เลยว่า ของนั่นคืออะไร”

“ฮ่าๆ ยาเสพติด ยังคิดที่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอีกเห รอ” นี้คือยาเสพติด ภายในวันนี้ เธออย่าคิดว่าจะยังได้อยู่ที่ บริษัทMG ไสหัวไป

“ยาเสพติดอะไร พวกคุณเข้ามาโดยไม่พูดอะไรสักคำ เปิดหาอะไรไปทั่ว ฉันยังคิดว่าพวกคุณยัดเยียดของโจรให้ฉัน

“ไม่สำนึกจริงๆ ทำชั่วแล้วยังไม่กลับใจอีก ยังมาใส่ ร้ายคนอื่นอีก คนอย่างเธอ โดยพื้นฐานแล้วไม่มีคุณสมบัติมา เป็นเด็กฝึก

“ถ้าอย่างนั้นพวกคนที่กำลังกลับถูกให้เป็นผิดอยู่ ก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่” เปมิศาพูดกลับอย่างไม่ได้เหยียดหยามว่า “ฉันรู้ว่ามีคนสั่งให้พวกคุณทำอย่างนี้ ใช่ไหม คนคนนั้นคืนสิ่ง ที่ทำสัญญาให้พวกคุณใช่ไหม เพียงแต่ทําด้วยความเขลา พวกคุณไม่กลัวจริงเหรอ

ท่าทีเอาจริงของเปมิศา ทำให้พวกเขาถอยหลังไป ความ

กล้าก็อ่อนลงมากแล้ว