ตอน454ประสบการณ์ชีวิต

ตอนที่454 ประสบการณ์ชีวิต

จันวิภาสับสนกับจุดประสงค์ของเปมิศา เธอขมวดคิ้ว พลางถาม “เปมิศา เธอกำลังจะทำอะไร

“เธอไม่ต้องพูด และไม่ต้องถาม อีกเดี๋ยวฟังแผนการของ

ฉันก็พอ”

เปมิศาพูดพลางลากจั่นวิภาไปด้านหน้า

พูดอย่างสัตย์จริง กินฟรีดื่มฟรีก็ไม่ได้ใช้เทคนิคอะไร เพียงแค่ต้องมีหน้าหนาๆและใจที่ไร้ยางอาย

โชคดีสําหรับเปมิศาที่มีหน้าหนาในเรื่องนี้ หน้าไม่แดงใจ ไม่เต้นตรงไปทางพนักงานเพื่อโกหก จันวิภาฟังอย่างเบื่อ หน่าย

“นี่คือชุดทำงานของพวกเธอ รีบไปเปลี่ยนเถอะ วันนี้ที่

ร้านมีลูกค้าวีไอพีมา ว่องไวหน่อย อย่าทำอะไรให้ผิดเด็ดขาด

“ค่ะ ค่ะ พวกเราจะทำให้ดีค่ะ”

เมื่อพนักงานไปแล้ว จันวิภายกชุดขึ้นมาพลางถามว่า “ช่วยอธิบายฉันหน่อยว่านี้หมายความว่าอะไร

“ฮ่าๆ” เปมิศาหัวเราะออกมาและอธิบายว่า “มาเป็นนักแสดง และหาประสบการณ์ชีวิต วันนี้ฉันพาเธอมาหา ประสบการณ์ชีวิต”

“แต่เธอบอกอย่างชัดเจนว่าพวกเราจะมาดื่มชากัน ทำไม ถึงเปลี่ยนเป็นเปลี่ยนเป็นคนในชาแล้ว

“อย่างไรก็ตามก็ไม่ต้องจ่ายเงินเหมือนกัน

“เหมือนด้ายที่ทําด้วยขนสัตว์

จันวิภากำลังจะบ้า แต่เปมิศากลับยิ้มอย่างอารมณ์ดี

แม้ว่าจะโกรธ แต่ตอนนี้ก็เป็นอย่างนี้แล้ว ก็ต้องแสดงเป็น

เพื่อนเปมิศาต่อไป ด้วยการมองว่าเธอเล่นโดยการใช้เทคนิค

อะไร

หลังเปลี่ยนชุดทำงานแล้ว ก็มีพนักงานเก่ามาอธิบายการ ทำงานให้ฟัง หลังจากนั้นก็พาพวกเขาไปที่หลังควรและส่งสิ่งที่

สำคัญที่สุดในการทำงาน ที่ล้างถ้วยชา

อ่า เพิ่งจะรู้ว่าวันนี้มาทำอะไร จันวิภาคิดอยากจะกลับไป อยู่ห้องที่ขึ้นราของเธอ

ทางด้านที่จันวิภาคพึมพำถอนใจ ส่วนทางด้านเปมิศา กลอกตาไปมา ไม่รู้ว่ามีแผนการอะไรอยู่

“แบบนี้ไม่ได้”

“อะไรไม่ได้”

เปมิศาก็ยังไม่ได้ตอบในวิภา

หันหลังกลับไปที่พนักงานที่เข้าเข้าออกทางประตูถัดไป เหล่ตามอง

วางถ้วยชาในมือลง เปมิศาล้างมือ และตรงเข้าไปในนั้น

เห็นเปมิกาเดินอย่างสง่าไป จนวิภาจึงถามอย่างสงสัยว่า “เธอจะไปไหน คงไม่ใช่ไปขโมยใช่ไหม ถ้าเธอกล้าเอาของ พวกนั้นมาให้ฉัน ฉันกับเธอเลิกคบกัน

จันวิภายังไม่ทันจบ ก็เห็นว่าเปมิศาเดินไปอยู่ข้าง พนักงานหญิงแล้ว ถือโอกาสตอนไม่มีใครสนใจ เอื้อมมือออก ไปผลักเธอทันที

พนักงานงานหญิงร้องกรี๊ดออกมาครั้งหนึ่ง ร่างกายก็เสีย สมดุล ล้มลงกับพื้น แก้วชา ในมือก็หล่นแตกกระจัดกระจาย

หมด

ผู้จัดการบ้านชาได้ยินเสียงจึงรีบมาตรวจดู หลังจากที่ได้

เห็นสถานการณ์กับตา ก็ขมวดคิ้วทันที

ผู้ที่กระทำความผิดจึงแสร้งเป็นห่วง ถามอยู่ข้างๆว่า “คุณ ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“มือฉันบาดเจ็บ”

“คุณพระ แล้วจะทำยังไงดี ไปหาหมอไหม

“ยังต้องไปหาหมอเหรอ รู้ไหมว่าฉันเปิดร้านแล้ว ผู้จัดการขัดจังหวะทั้งสองคนอย่างร้อนใจ อารมณ์บ้าคลั่ง เดิมทีพนักงานร้านนี้คนก็ไม่พออยู่แล้ว ตอนนี้มาบาดเจ็บอีก ผู้จัดการจะร้อนรนก็ไม่แปลก

มองดูพนักงานคนใหม่ ดูแล้วนับว่าว่องไว ผู้จัดการคิดอยู่ ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เธอไปทำหน้าที่นี้แทนเขาก่อน เอากา ร้อนไปส่ง จำไว้ว่าอย่ามองอะไร และอย่าพูดอะไร วางกาน้ำ ร้อนเสร็จก็ออกมาเลย

เปมิสารีบพยักหน้า “ค่ะ ค่ะ ฉันจะทำให้ดี

“โอเคแล้ว ไม่ต้องมามุงกันแล้ว รีบไปทำงาน

“ทุกคนกระจัดกระจายกันไปคนละทาง และเปมิศาก็หัน หลังกลับ ยิ้มให้กับจันวิภาที่ดูความครื้นเครงอยู่

เธอยิ้มที่มุมปาก จันวิภาไม่เคยรู้ว่าเปมิศาแสดงได้เก่ง

มาก

เมื่อวันวิภาล้างถ้วยชาใบที่ห้าสิบเสร็จ เปมิศาก็รีบร้อน

กลับมา

จันวิภาเพิ่งจะอ้าปาก ก็เห็นเปมิศาถอดชุดพนักงานออก อย่างคล่องแคล่ว

“ไป ประสบการณ์ชีวิตวันนี้จบแล้ว ไปเลี้ยงของอร่อย

จบอะไร เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า
จนวิภาถูกถอดชุดออกแล้ว จึงถามอย่างไม่รู้ว่า “พวกเรา ไปกันอย่างนี้ ได้เหรอ

“ถ้าเธอยังมัวแต่ถามไว้ ก็คงไม่ได้แล้ว

พูดเสร็จ เปมิศาก็สะบัดชุด ลากจั่นวิภาออกไปทางประตู

หลัง

นอกประตู ปอกนั่งอยู่ในรถ เห็นเปมิศาและจันวิภา รีบ เขาไปกวักมือเรียกพวกเขา

วิ่งไปได้สองสามก้าว เปมิศาก็นั่งลงบนที่นั่งในรถและถอน หายใจอย่างโล่งอก

มองเปมิศาแล้วก็มองปอง ทำให้ใบหน้าของวันวิภาเต็ม

ไปด้วยความสงสัย

“เปมิศา ไม่ใช่ว่าเธอบอกว่าวันนี้ปองมีธุระเหรอ”

เสียงจริงจังของจันวิภา ท่าทางเหมือนกำลังสอบปากคำ

“เขาทำธุระเสร็จแล้วก็มาหาพวกเรา เปมิศาพูดพลางเอา อุปกรณ์บางอย่างออกจากกระเป๋า แล้วโยน ให้ของ

ปองขยับเล่นอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นหูฟังวางใส่ไว้ที่หู

“มีเสียงแล้วเหรอ”

“อือ ชัดมาก”

ได้ฟังคำตอบแบบนี้ เปมิกาเอนตัวลงบนพนักพิงอย่างผ่อนคลาย ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่มีเรื่องอะไรยาก

พูดจบ เปมิศาก็พบว่ามีคนกำลังจ้องเธออยู่ เธอหันกลับ ไปถามอย่างยิ้มๆว่า “ทำไมใช้สายตามองฉันอย่างนั้นล่ะ จันวิภามองสิ่งที่เปมิศาส่งให้ปองแล้ว ก็รู้ทันทีว่าเป็น

เครื่องดักฟัง

“งานพาร์ทไทม์ของเธอคือเป็นนักสืบเหรอ”

เปมิศาขมวดคิ้วเล็กน้อย และเลี่ยงไม่ได้จะจะตอบคำถาม

“ไม่ใช่ แต่ก็ไม่เชิง”

“ดูเหมือนว่า ความลับของเธอก็ไม่ได้น้อยไปกว่าฉันเลย

“ก็เป็นคนมีความลับกันหมด เชื่อว่าเธอจะเข้าใจฉัน

“พูดมาอย่างนี้ การเป็นเด็กฝึกก็เป็นแค่การปลอมตัวของ

เธอใช่ไหม”

“เธอจะพูดอย่างนั้นก็ได้

“ถ้าอย่างนั้นเธอ…

เห็นว่าในวิภาถามไม่หยุด เปมิศาจึงขัดจังหวะขึ้น อีก

เดี๋ยวพวกเราค่อยกินไปคุยไป ตอนนี้ท้องฉันหิวแล้ว ตอนเช้า พวกเราก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย หรือเธอไม่หิว

“หึ เธอก็รู้ว่าตอนเช้าไม่ได้กินอะไรเลย

นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา จันวิภาก็รู้สึกหดหูขึ้นมา
พักผ่อนอะไร ชัดเจนแล้วว่าออกมาช่วยคนอื่นทํางาน

เปมิศาต้องประมาณการเตรียมพร้อมมาแล้ว ส่งข้อมูลใบ สมัครกับร้านชา ไม่อย่างนั้นวันนี้จะสามารถเข้าไปในร้านอย่าง สะดวกเหรอ

เฮ้อ ตัวเองโง่จริงๆ แม้กระทั่งวันนี้ที่คิดว่าจะมา เพลิดเพลิน

จันวิภารู้สึกไม่พอใจ และปองก็จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ในมุม ขมวดคิ้วถามว่า “เปมิศา เธอรู้จักผู้หญิงคนนั้นไหม

เปมิสาหันกลับมาสีหน้ามองอย่างไม่คาดคิดและพูดว่า “รู้จัก คือฟ้าใส ถูกไล่ออกจากการฝึก

“เธอกับเขาเคยมีเรื่องกันไหม เขาเหมือนจะเจอเธอแล้วมี

แววตาดุร้าย

“ไม่ใช่เขากับเปมิศาที่มีเรื่องกัน แต่เป็นผม

จันวิภาเห็นฟ้าใสแล้ว อธิบายด้วยน้ำเสียงเงียบขรึม

คำพูดนี้ที่ทำให้ปองเปิดเผยสีหน้ากังวลออกมา นี้เป็น เรื่องยุ่งยากแล้ว ถูกคนคุ้นเคยพบเข้า ง่ายต่อการถูกเปิดเผย มาก”

“นี้เป็นเรื่องความไม่พอใจส่วนตัวของผมกันฟ้าใส ผมจะ ลองไปเตือนเขา”
พูดพลาง จันวิภาก็ต้องการจะลงจากรถ

แต่เปมิศาขวางจนวิภาไว้ พูดอย่างไม่แยแสว่า “ไม่ต้องไป สนใจผู้หญิงคนนั้น ฉันก็ไม่เชื่อแล้ว ไม่สนใจคนโง่อย่างนั้น

เมื่อเทียบกับความไม่สนใจของเปมิศา ปองไม่ได้สบายใจ ขนาดนั้น “ผมเห็นว่าเมื่อกี้เธอลงมาจากรถของคุณไก่ พวกเรา ระวังตัวไว้หน่อยน่าจะดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ