ตอน453ไปเองสักครั้ง

ตอนที่453 ไปเองสักครั้ง

สุมิตรอ่านชื่อนี้อย่างช้าๆและตัดสินใจได้หนึ่งสิ่ง

“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องไปเมืองนี้สักเที่ยวแล้ว

ธนภาคฟังแล้วจึงถามว่า “คุณคิดว่าฉันวิภาอยู่ที่เมืองนี้เห รอครับ”

“สุพจน์พยายามที่จะเฝ้าจับตามองที่ฉัน เป็นเพราะเขา ทำให้ในวิภาหายตัวไปแล้วแน่ และไม่รู้ว่าในวิภาไปไหน ตอน นี้มีเรื่องใหม่ให้ทำแล้ว มีความสัมพันธ์ที่ผูกพันกับจันวิภา อย่างไรก็ตามฉันไม่สามารถปล่อยวางได้เพราะอะไรก็เป็นไปได้ ครั้งนี้ไม่ไปไม่ได้”

“ถ้าอย่างนั้นผมไปกับคุณ

“ไม่ นายไปดูบริษัทนี้ เพื่อว่าสุพจน์จะโวยวายอีก ธนภาคทำอะไรสุมิตรไม่ไหว ทำไม่แค่เห็นด้วย

“พ่อครับ ถ้าอย่างนั้นให้ผมไปกับเมืองนี้กับพ่อเถอะ นิเวศน์อาสาสมัครที่จะไป

ยังไม่รอให้สุมิตรออกปาก ธนภาคก็พูดขึ้นว่า “ผมคิดว่า ความคิดนี้ไม่เลว มีนิเวศน์อยู่ คุณจะได้ไม่หุนหันพลันแล่นสามารถมีศีลธรรม

และผมพบว่ามีบางอย่างที่น่าสนใจ มีคนกำลังตรวจสอบ โทรศัพท์มือถือและข้อความทางอินเทอร์เน็ตของพ่อ”

“เรื่องนี้ ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่ารู้แล้วเหรอ

“ไม่ ความหมายของผมคือ นอกจากคนนั้น ยังมีอีกคนที่ เข้ามาตรวจสอบ และนี้เป็นสองพวก ที่ทั้งคู่ต้องการข้อมูลของ

นิเวศน์ดูเหมือนว่าจะหาคู่ต่อสู้ที่เข้าคู่กันได้ดี จึงทํา ประลอง “ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อนของเรา บางที สามารถหาก องกำลังที่ซ่อนอยู่ เราเอามาใช้ประโยชน์

เห็นว่านิเวศน์สนใจแบบนี้ สุมิตรพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใน เมื่อลูกอยากเล่นสนุก ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกันเถอะ พวกเราไป เมืองบีด้วยกัน ไปรับแม่ลูกกลับมา

“ครับ ได้”

ธนภาคมองดูพ่อลูกคู่นี้ จึงเตือนขึ้นอย่างไม่วางใจ “ต้อง ระวังให้มาก อย่าหุนหันพลันแล่น ถ้าต้องการความช่วยเหลือ โทรหาผมได้ตลอดเวลา

“ได้ๆ รู้แล้ว ลุงธนภาค นานเข้าคุณยิ่งขึ้น

“ฉันทำให้แม่ของลูกหายไป

ไม่อยากให้พวกลูกหายไป

อีก”
ถึงแม้ว่าสุมิตร พ่อลูกคู่นี้สามารถลืมได้แล้ว แต่ธนภาคยัง ไม่สามารถยกโทษให้ตัวเองได้

ไม่ว่าเกิดเหตุอะไรขึ้น แน่นอนว่าต้องพากันวิภากลับมา

ทำให้ครอบครัวพวกเขาอยู่พร้อมหน้ากัน เห็นว่าสีหน้าของธนภาคเปลี่ยนไปมาก สุมิตรจึงเดินไป ตบไหล่เขาและพูดว่า “อย่าคิดมาก ทุกอย่างผ่านไปแล้ว

ธนภาคพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มอันขื่นขม

“หรือว่า สามารถจัดการกำจัดกับคนของสุพจน์ที่มาอยู่ ช้างตัวฉัน”

ธนาคเงยหน้าขึ้นถามสุมิตร “ ทั้งหมดเหรอ”

เพื่อที่จะตามหาจนวิภา สุมิตรอดทนตามหามาโดยตลอด และตอนนี้ ทั้งหมดนี้ไม่ต้องการอีกแล้ว

ถึงแม้การฝึกจะยากลำบาก แต่ทุกๆ ครึ่งเดือน บริษัทMGจะให้เวลาเด็กฝึกมีเวลาหนึ่งวันในการพักผ่อน

วันที่น่าเบื่อ เพราะว่ามีวันหยุดเลยทำให้มีหวัง ดูเหมือ นว่าเปมิศาที่ชอบความครื้นเครงอย่างนี้ ยิ่งนับวันอย่างมีความ

หวัง

วาดส้อมลงในปฏิทิน สายตาของเปมิสาโค้งงอ เปิดเผย

ลักษณะที่แปลกประหลาด
เปมิสาหันหลังกลับไปมองจันวิภา “ใกล้จะถึงวันพักแล้ว วางแผนอะไรไว้บ้าง

จนวิภาจะกล้ามีแผนอะไร แน่นอนว่าก็ต้องอยู่แต่ที่หอ ไป

ไหนก็ไม่ไป

ฟังการตัดสินของจันวิภาแล้ว เปมิศารู้สึกว่าคงไม่คิดถึง

“ไม่ใช่แล้วไหม ไม่ง่ายที่จะมีวันพักผ่อน เธอยังจะทำรังอยู่ ในหอขึ้นรานี้อีกเหรอ โอกาสของวันดีๆ ก็ต้องไปด้วยกัน

“ฉันกลัวว่าไปแล้วจะไม่มีชีวิตกลับมา

เปมิศากลอกตาไปรอบหนึ่งแล้วถามว่า “เธอกลัวว่าจะเจอ กับสุพจน์เข้าเหรอ”

จันวิภาพยักหน้าเบาๆ

“เรื่องคราวก่อน สุพจน์ไม่เจอพิรุธ เธอไม่ต้องกังวล จนวิภาเงยหน้ามองเปมิศาและถามว่า “ทำไมเธอมั่นใจ ขนาดนั้น”

“เพราะว่าพี่มีความมั่นใจในตัวเองไง

เห็นสีหน้า

“โอเค พูดจริงจังเลยนะ” เปมิศานั่งลงข้างจันวิภา และพูด ว่า “ตอนนี้เธอต้องผ่อนคลายสักหน่อยนะ เธอไม่คิดว่าตัวเอง ตึงเครียดตลอดเวลาเหรอ ทำให้จิตใจผ่อนคลายหน่อย ถึงจะ สามารถตื่นตัวได้ จะได้รู้ว่าเส้นทางในอนาคตจะไปยังไง
คำพูดของเปมิศามีเหตุผลมาก จนวิภารู้สึกเหนื่อยจริงๆ

“ฉันมีเรื่องน่าสนใจหนึ่งมีที่ลับที่หนึ่ง ไม่ไกลจากบริษัท

ของเรา รับรองว่าเธอจะต้องชอบ

จนวิภาถามอย่างมีชีวิตชีวาว่า “ที่ไหน”

“ดื่มชา”

“ดื่มชาเหรอ” จันวิภาพูดเหมือนจะหัวเราะว่า “เธอไม่ เหมือนคนที่ชอบดื่มชาเลย

“เพราะเธอยังรู้จักฉันไม่มากพอ ที่จริงแล้วฉันก็เป็นผู้หญิง ที่มีความฉลาดที่เก็บซ่อนอยู่ภายใน

“มาเลย” จันวิภาพูดอย่างยิ้มๆว่า ไม่ง่ายเลยสำหรับวัน พักผ่อนหนึ่งวัน เธอไม่มีนัดกับของเหรอ

“เขาเป็นคนที่ยุ่งมาก มีภารกิจ ก็ยุ่งทั้งวันเช้ายันค่ำ

ในวิภาถามอย่างไม่เข้าใจ “มาเฟียก็ต้องทำงานเหรอ”

“มีแน่นอน มีคนจ้างเขา มอบหน้าที่ให้เขา นึกถึงนิเวศน์ เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เป็นยังไงบ้าง สรุปแล้วเธอจะไปไม่ไป พี่สาวฉันยอม เสียงเพื่อเธอ ให้เธอไปดื่มชาเป็นเพื่อนฉัน ทำไมเธอถึงยังไม่ ยอมไป

ทนการอ้อนของเปมิศาไม่ไหว จันวิภาจึงตอบอย่าง

ประนีประนอม “โอเคโอเค ฉันจะไปกับเธอ
“อย่างนี้ค่อยดีหน่อย

เมื่อถึงวันพักผ่อน เปมิศาก็รีบลากจนวิภามาแต่เช้า เธอ เตรียมตัวที่จะออกแล้ว

ปกติวันฝึกที่ต้องตื่นเช้าก็ช่างมันเถอะ แต่วันนี้วันพักผ่อน ทำไมถึงยังขี้เกียจตื่นล่ะ

จันวิภามองไปยังเปมิศาด้วยดวงตาสะลึมสะลือ และถาม

ว่า “ดื่มซาจะไปเมื่อไหร่ก็ได้ ขอให้ฉันนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ ไหม”

“ไม่ได้” เปมิศาตอบอย่างเด็ดขาด “ที่ร้านชานั้นในทุกๆ วันจะมีใบชาที่ดีจัดส่งมา ชาในตอนเช้าจะสดใหม่ที่สุด พอถึง ตอนบ่ายรสชาติก็เปลี่ยนแล้ว

“แต่ก็เป็นใบชาไม่ใช่เหรอ เช้าหน่อยเย็นหน่อยจะแตก

ต่างอะไร”

“แตกต่างมาก เฮ้ยๆ ไม่ต้องนอนอีกแล้ว รีบตื่นเลย” เปมิศาไม่เพียงแต่เรียกให้เธอลุกแต่เธอยังลากให้จนวิภา ลุกขึ้นจากเตียงและดันเธอเข้าไปในห้องน้ำ

สำหรับกำลังที่มีแล้ว แต่ไหนแต่ไรมาจันวิภาไม่ใช่คู่แข่ง ของเปมิศา การที่จะถูกดันเธอเข้าไปในห้องน้ำจึงเป็นเรื่องง่าย

ในความทรงจำของจันวิภา บ้านชาควรจะโบราณ มีเพลง กู่เจิง ดินแดนแห่งสวรรค์
แต่วันนี้มาที่บ้านชาแห่งนี้ กลับแตกต่างจากสิ่งที่เธอคิด

โดยสิ้นเชิง

“เป็นยังไง บรรยากาศไม่เลวใช่ไหม

จันวิภาเงยหน้าขึ้นมองความงดงามของบ้านชา พลางพูด ว่า “ราคาของที่นี่ต้องแพงแน่ใช่ไหม

“มีคนจ่ายให้ เธอไม่ต้องกังวล

“มีคนจ่ายให้เหรอ”

เปมิศากะพริบตาอย่างภาคภูมิใจให้กันวิภาและพูดว่า

“วันนี้พวกเราแค่มาดื่ม มีคนจ่ายหมดแล้ว”

“งั้นเธอรู้จักทุกคนไหม

เปมิศาส่ายหน้า “ไม่รู้จัก

“เธอยังจะมาที่นี่ทำไม

จันวิภาอดไม่ได้ที่จะพูดพลางดึงเธอไว้

“เฮ้ย เธอจะรีบอะไร ทุกคนเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ เขาไม่มา สนใจเงินเล็กน้อยหรอก และวันนี้ฉันก็พาเธอมาทำภารกิจ ด้วย”

เปมิศาพูดพลางเขย่ากระเป๋าตัวเอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ