ตอน448 โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ตอนที่448 โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ได้ยินทีมงานคุยกันแบบนี้ ฟ้าใสโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ

เวลานี้ คนงานอีกคนหนึ่งเดินผ่านมา พูดกับครูฝึกสอง สามคนว่า : ” คนมาครบแล้ว ตอนนี้ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว คนที่ ยังไม่ได้แต่งหน้าก็ให้ไปแต่งให้เรียบร้อย

“ค่ะ”

ฟ้าใสแต่งหน้าเสร็จแล้ว จึงรีบไปเปลี่ยนชุด ภายในห้องเปลี่ยนชุด สีหน้าของฟ้าใสดุเหี้ยมอย่างน่า

กลัว

สาวหน้าตุ๊กตารู้ว่าฟ้าใสกำลังคิดอะไรอยู่ คอยใส่น้ำปลา ใส่น้ำส้มยุยงอยู่ข้างๆ : “ฉันก็แปลกใจ สายตาข ตาของครูนี่แปลก จริงๆ เอาคนบ้านนอกคอกนาแบบนั้นมาถ่ายโฆษณาคู่กับเธอ

ใส่กระโปรงสั้นอย่างนิ่งขรึม ฟ้าใสหุบปากเงียบไม่พูด

อะไร

“เมื่อสักครู่ยังมีคนชมว่ามันสวย ฉันถูกหัวเราะเยาะแล้ว ว่าตอนนี้เป็นยุคของคนบ้านนอกคอกนาหรืออย่างไรกัน ถ้า แบบนี้ทั้งชาติเราคงไม่ได้เกิดกันพอดี

คำพูดเองเออเองของสาวหน้าตุ๊กตาทำให้ฟ้าใสไม่พอใจ หันหน้าไปจ้องเธอตาเขม่น

ยักไหล่อย่างเซ็งๆ สาวหน้าตุ๊กตาเอ่ย : “ฟ้าใสฉันรู้ว่าเธอ ไม่ชอบฟังเรื่องแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้เรื่องก็มาถึงตรงนี้แล้ว พวก เราถูกทิพานั้นกดลงจนเงยหัวไม่ขึ้นแล้ว

ใช้แรงกระชากประตูตู้เสื้อผ้า ฟ้าใสโมโหยิ่งนัก เอ่ยขึ้น : “อย่างทิพาฉันจะเอาอะไรมาฉัน? สายตาของคนพวกนั้นมี ปัญหารึไง!”

พูดจบ ฟ้าใสก็เดินออกจากห้องแต่งตัวไป ท่ามกลาง สายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ฟ้าใสโมโหแล้ว แต่สาวหน้าตุ๊กตานั้นกลับพอใจ แกว่ง ถุงใส่เสื้อผ้าไปมา หัวเราะและเอ่ยขึ้น : “อยหย่า อีกสักครู่คงมี ฉากเด็ดๆ ให้ดูแล้วสิ

อีกฝั่งหนึ่ง ในวิภากำลังแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก ผู้ดูแล การแต่งหน้ากำลังขีดๆเขียนๆอยู่ที่หน้าของเธอ

หลังจากแต่งหน้าเสร็จ จันวิภาพะว้าพะวังดึงเปมิศาที่อยู่ ข้างๆ ถามขึ้น : “เธอว่า ฉันซ่อนอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายที่อยู่ ตรงหน้า เขาคงมองเห็นหน้าฉันไม่ชัดหรอกใช่ไหม?

เปมิศาหัวเราะ ถามขึ้น ทำไม กลัวว่าคนที่บ้านจะจำ

ได้หรอ?”

“ก็มีส่วน

“วางใจได้ พวกเราเป็นแค่ตัวประกอบ ปล่อยขาเธอให้

โชว์ออกมาก็พอ ไม่มีใครเขาสนใจหน้าตาเธอหรอก อีกอย่าง คนที่ดูโฆษณานี้เขาก็สนใจแด่พระเอกในโฆษณา นับประสา อะไรกับพวกเรา เธอทำใจให้สบายเถอะ

“ที่เธอพูดมันก็ถูก

ยกมือขึ้นมากุมหัวที่พร้อมจะระเบิดของจันวิภา เปมิศา แซวหยอก : “แต่งซะเกินจริงขนาดนี้ เธอแน่ใจหรอว่าที่บ้านจะ จําเธอได้?”

พอเปมิกาเตือนสติ จันวิภาจึงพิจารณามองการแต่งหน้า ของตัวเอง เงยหน้ามองตัวเองที่อยู่ในกระจก

เพียงแค่มอง แวบแรกก็รู้สึกตกใจ

นี่จะถ่ายโฆษณาหรือว่าจะถ่ายสารคดีสัตว์โลก ทำไมตัว เองเปลี่ยนเป็นลิงไปได้?

มองซ้ายมองขวา จนวิภารู้สึกชื่นชมฝีมือช่างแต่งหน้ามาก

หน้าแบบนี้ แม้ขนาดแม่แท้ๆก็ยังจำไม่ได้

หลังจากที่ทุกคนฝึกซ้อมกันเสร็จ ทีมงานก็เริ่มจัดคิวให้ พวกเธอ

สายตามองหน้าคนที่อยู่รอบๆ ทีมงานเดินไปหยุดตรง หน้าของฟ้าใส

ยืดอกขึ้นอย่างมั่นใจ

โอ้อวด

ปากเผยรอยยิ้มออกมาอย่าง

“เธอ เธอไปยืนอยู่ตรงนั้นไป

อะไรนะ!?

ฟ้าใสแปลกใจ มองทีมงานอย่างไม่กล้าเชื่อสายตา

“ม่วงงอะไรอยู่ รีบๆไปสิ! และเธอ มายืนตรงนี้ ยื่นมือไปที่จันวิภา ทีมงานชี้ไปที่ตำแหน่งตรงกลาง

แม้ว่าตำแหน่งตรงกลางและขอบสุดจะห่างกันไม่กี่คนยืน แต่ความหมายในนั้นไม่ธรรมดา แสดงถึงการยอมรับถึงความ สามารถของผู้ฝึก

ฟ้าใสคิดว่า ในที่นี้ตัวเองโดดเด่นที่สุด คิดไม่ถึงว่า ถูกนำ ไปเปรียบกับจันวิภา เธอโกรธจนจะเป็นจะตายแล้ว

แต่ทว่า สายตาเอาชนะของฟ้าใส กลับทำให้ฉันวิภารู้สึก

ปวดประสาท

ฟ้าใสไม่อยากเป็นที่โดดเด่น ดีที่สุดคือให้แอบอยู่หลัง เพื่อน ไม่ให้ใครมองเห็นตัวเอง

แต่ความจริงไม่ได้เป็นดังใจอยาก ตนเองกลับถูกผลักให้ มาอยู่ตรงกลาง รอบๆไม่มีใครบดบังแม้แต่คนเดียว

จันวิภาอยู่ตรงนี้ทุกข์ใจจะเป็นจะตาย แต่ฟ้าใสที่อยู่ตรง นั้นกลับเริ่มวางแผนกลั่นแกล้งเธอ

ไม่ได้ จะให้ผู้หญิงคนนี้โดดเด่นอีกต่อไปไม่ได้

“ไฟพร้อม ทุกคนประจำตำแหน่ง พวกเราก้าวเวียน

ตำแหน่ง

ทำตามที่ผู้กำกับออกคำสั่ง หลอดไฟทุกดวงถูกเปิดติด เครื่องมือทุกอย่างประจำการ เริ่มเตรียมความพร้อมก่อนถ่าย

มีคนอธิบายตำแหน่งการเรียนให้กับนักเรียนการแสดง บอกกับพวกเขาว่าต้องหยุดอยู่ตรงไหน ต้องหมุนอยู่ที่ใด

จริงๆแล้วงานวันนี้ไม่ได้ยากอะไร เพียงแค่เดินวนสวยๆ

สองรอบก็พอแล้ว

แต่ว่าผู้หญิงทุกคนต่างใส่รองเท้าส้นสูงถึงสิบห้านิ้ว ยัง ต้องยืนอยู่บนแคทวอล์ค ถ้าเกิดสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็อาจ จะตกได้รับอันตรายตลอดเวลา

ทำตามที่สั่ง เหล่าหญิงสาวยืนรายเรียง ก้าวเท้าเดินตาม

จังหวะเพลง

หมุนตัว ฟ้าใสและจันวิภาเดินเคียงข้างกัน เหลือบสายตา มองเธอ สายตาลึกๆ เต็มไปด้วยแผนการร้าย

วินาทีนั้น ฟ้าใสยื่นมือออกมา ผลักจนวิภา

“เฮ้ย—“

จันวิภาใจสั่น สายตามอง กำลังจะล้มลงไป

ทุกๆคนต่างตกใจใหญ่ มีเพียงฟ้าใส ที่เผยรอยยิ้มอย่าง

สะใจออกมา

แต่ความสะใจนี้ไม่นานก็เก็บซ่อนกลับ เพราะว่าอยู่ต่อ

หน้าผู้คน จันวิภาคว้าจับที่ราวไว้ได้พอดี ค่อยๆพยุงตัวเองให้

นิ่ง

เห็นว่าทุกกลุ่มต้องวุ่นวายกันหมด ผู้กำกับถามอย่างหน้า

นิ้วคิ้วขมวด : “เกิดอะไรขึ้น?

“ผู้กำกับค่ะ เพราะทิพากันเดินสะดุดขาตัวเอง เกือบจะ ตกลงไปแล้วค่ะ”

สาวหน้าตุ๊กตาถือโอกาสฟ้อง เปลี่ยนจากดำเป็นขาว ชั่ว

“นี่มันอะไรกัน ขนาดเดินยังเดินไม่เป็น ถ้าเกิดว่าทำไม่ได้

เป็นดี

ก็เปลี่ยนคนอื่นมาทํา “

ผู้กำกับบอกกับทีมฝึกอย่างโมโห แต่สีหน้าของสาวหน้า ตุ๊กตาและฟ้าใสกลับแสดงสีหน้าตรงข้าม ส่วนในวิภา สีหน้าได้ ความรู้สึกใดๆ

ทุกๆคนต่างกลับไปยืนยังตำแหน่งเดิม เพื่อเริ่มใหม่ มี เพียงจันวิภายืนอยู่ตำแหน่งเดิม แววตาเย็นยะเยือก

“เธอ…. ”

กำกับพูดยังไม่จบ ผู้ ฟ้าใสด้วยอารมณ์โมโห

จันวิภาก้าวเท้า

เดินไปหยุดอยู่ข้าง

พอกันที เธอยอมผู้หญิงคนนี้มามากพอแล้ว! ความอดทน นับต่อนับครั้ง จะยิ่งเพิ่มแรงให้กับเธอ งั้นก็ให้เธอได้ลิ้มรสชาติ ความเจ็บปวดสักหน่อยแล้วกัน !

ยื่นมือมาจับฟ้าใส จันวิภาตบไปที่หน้าของฟ้าใสไปที่หนึ่ง

เพีย

เสียงเพี้ยดังขึ้น ทำให้ทุกคนต่างตะลึงค้าง

ฟ้าใสกุมหน้าตัวเอง มองจันวิภาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

สายตา

ถึงตอนนี้ จนวิภาไม่อาจจะปกปิดความเคร่งขรึมตัวเองอีก ต่อไป จ้องไปที่ฟ้าใสแล้วเอ่ยขึ้น : “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเมื่อ ครูเป็นฝีมือเธอ ฉันจะบอกเธอให้นะ อยากจะเอาชนะฉัน ก็ใช้ ความสามารถมาสู้สิ อย่ามาใช้วิธีสกปรกแบบนี้!

“ฉัน….แก….

จันวิภาเผยธาตุแท้ทั้งหมด ฟ้าใสตกใจจนพูดติดอ่าง

“ฉันอะไร แกอะไร ใจเสาะจนพูดไม่ออกเลยหรอ? ฟ้าใส ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ถ้าเธอกล้ามาหาเรื่องฉันอีก ฉันจะตบ ให้จมูกเธอเบี้ยวไปเลย!

พูดจบ จันวิภาก็ยื่นมือมาดันจมูกของฟ้าใส

ฟ้าใสร้องออกมาเบาๆ รับเอามือกุมจมูกไว้ กลัวว่าจมูกที่ ตนจึงทำจะถูกจันวิภาดันจนเบี้ยวไป

“ก่อเรื่องอะไรกัน ทั้งสองคนอยากจะตบตีกันก็ไปตีกันข้าง นอก อย่ามาถ่วงเวลาถ่ายทำ

ผู้กำกับกวักมือไล่อย่างรำคาญ บอกเป็นนัยให้ทั้งสองรีบ

ออกไป

“ผู้กำกับ ฉัน…”

ยังไม่รอให้ฟ้าใสพูดจบ รองผู้กำกับก็เดินเข้ามาจัดการ

ฟ้าใสแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว จะเป็นตายยังไงก็ไม่อยากไป ต้องไปบอกกับผู้กำกับว่าตัวเองไม่เกี่ยวให้ได้

จนวิภากลับรู้สึกว่าเป็นอิสระ เดินออกไปจากกองถ่าย

อย่างดีใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ