ตอน445แฟนแฮ็กเกอร์

ตอนที่ 445 แฟนแฮ็กเกอร์

จันวิภาปรายตามองเปมิศาแล้วพูดว่า “ฉันยังอยากเปิด เผยไม่เยอะมาก ถ้าฉันเป็นอาชญากรต้องวิ่งไปเปิดโทรทัศน์ดู ตัวเองออกอากาศแล้ว

“งั้นคุณจะกลัวกล้องวงจรปิดจับภาพคุณทำไม

“ฉัน….ตอนที่ออกจากห้องฉันไม่ได้แต่งหน้ามา กลัวกล้อง “ได้นะได้ แต่น่าเสียดายคนที่ไม่ได้แต่งหน้ามายังสามารถ

ไม่ได้เหรอ

มองเห็นได้ แต่กินไม่ได้ น่าเสียดายมากๆ

พูดอยู่เปมิศายังไปหยิบเนื้อไก่ขึ้นมาแล้วไปส่ายที่หน้าจัน

ผู้หญิงคนนี้…..

ปองมองเปมิศาอย่างอ่อนใจ หลังจากนั้นหยิบโทรศัพท์

ออกมา

“ตอนนี้พอแล้ว ไม่มีกล้องวงจรปิดจับภาพคุณหรอก

อืมเหรอ
จนวิภาหันหน้าไปมอง

“ว้าว คุณสุดยอดมากเลย

เปมิคาเงยหน้ามองอย่างเชิดๆ พูดว่า “แน่นอน ของเขา เป็นแฮ็กเกอร์ที่ฝีมือสุดยอดมากเลยนะ ทีมของพวกเขาโด่งดัง มาก”

คำพูดนี้ทำให้ดวงตาจันวิภาเปล่งประกาย จ้องไปที่ปอง และเอ่ยถามว่า “คุณเป็นแฮ็กเกอร์จริงๆเหรอคะ”

“ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ

“ไม่มีอะไรค่ะ คุณเก่งมาก ดีมากเลย

ดวงตาจันวิภาเป็นประกาย มองปองอยู่นั้นดูเหมือนกำลัง มองเนื้อวัวที่อยู่บนตะแกลงเหล็กแล้วน้ำลายจะไหล

“สายตาของคุณทำไมมันแปลกๆครับ” เปมิศาหันหน้าไป มองจันวิภา พูดว่า “ทำไมเหรอ คุณกำลังมองของเหรอ ถ้าคุณ สนใจในตัวเขาล่ะก็ เราคงได้เห็นดีกันแน่

ปองส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย แต่จนวิภารีบจับมือแล้วพูด

ว่า “อย่าเข้าใจผิด ฉันเพียงแค่อิจฉาแฮกเกอร์เท่านั้นเอง คิด ว่าเป็นอาชีพที่ยอดเยี่ยมสุดๆ

ยกมือเกาหัว ในวิภารู้สึกเขินอายจนเล่นหนังหัว จึงถาม ว่า “คุณ ฝีมือเก่งจริงๆ ใช่ไหมคะ

พบว่ากล้องวงจรปิดหันไปทางอื่น
ปองยิ้มแล้วพูดว่า “คุณอย่าไปฟังเปมิศาเลย ผมแค่ชอบ เล่นคอมพิวเตอร์เท่านั้นเอง

“งั้นฉันขอให้คุณช่วยฉันเรื่องหนึ่งจะได้ไหมคะ

“ได้สิครับไม่ต้องเกรงใจ พูดมาได้เลยครับ

“ฉันมีหมายเลขอันนี้ คุณพอจะดูได้ไหมคะว่าหมายเลขนี้ ถูกควบคุมอยู่ไหม

รับตัวเลขที่จันวิภาส่งมา ปองพูดว่า “ได้ครับ แล้วจึงเริ่ม

ทดสอบ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป สีหน้าของปองยิ่งเคร่งขรึม คิ้วก็ยังผูก

กันอยู่

สีหน้าของปองทำให้เปมิศาวางตะเกียบลง ถามด้วย ความแปลกใจว่า “มีอะไรเหรอ”

“มีคนควบคุมหมายเลขนี้อยู่

อย่างนี้นี่เอง

จันวิภารู้สึกประหม่า โน้มตัวไปข้างหน้าและถามอีกว่า “งั้นคุณเปิดการควบคุมนี้ได้ไหม ที่ติดต่อกับอีกฝ่าย

ปองส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ว่าเนื้อหาจะพูดถึงอะไร ล้วน แล้วถูกดักฟัง อีกอย่างการเข้าถึงรหัสของอีกฝ่ายมีความซับ ซ้อนมาก ผมต้องใช้เวลาถึงจะสามารถไขเข้าไปได้ สำหรับ เวลาต้องดูโชคด้วยอาจจะใช้เวลาวันหนึ่งก็สามารถแก้ได้หรืออาจจะต้องเป็นปี

ไหล่หดไปอย่างผิดหวัง จันวิภาพูดเสียงเบาว่า “แบบนี้

นี่เอง”

ปองรู้สึกเสียใจมาก แต่เปมิศากลับตกใจมาก

“ปองตอนที่คุณยังไม่รามือ คุณคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่

ไหม”

จันวิภาขี้เกียจพูดเยอะ พูดอธิบายอย่างคลุมเครือว่า “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คือฉันติดหนี้อีกฝ่ายก็เท่านั้น

เพียงแค่ติดหนี้เท่านั้นเองเหรอ เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

แล้วสิ

เปมิศามองไปที่จันวิภาอย่างสนใจ ยิ้มแล้วพูดว่า “นั่น ทำไมถึงทำให้คุณมาเป็นเด็กฝึกหัด คุณคิดจะรอให้ตัวเอง โด่ง ดังขึ้นมาจนมีเงิน แล้วเอาไปใช้หนี้นี่เอง

จันวิภาพยักหน้า ไม่ได้สนใจความอยากรู้อยากเห็นของ

เปมิศา

มือข้างหนึ่งจับคาง เปมิศาเห็นสายตาของฉันวิภาแล้ว เต็มไปด้วยความสงสัย

กลับถึงห้องพัก สถานการณ์จันวิภาแย่มาก คนนี้ดูเหงา

หงอยไปเลย
เปมิศาถึงแม้จะดูหง่องแหงง แต่ในใจละเอียดอ่อน อารมณ์ของจันวิภากำลังไม่ดีก็ไม่ไปยุ่งกับเธอ

เช้าๆอากาศสดชื่น จันวิภาจึงนอนพักผ่อนสักหน่อย

แต่เธอนอนไม่หลับ และยังพลิกตัวไปมองหน้าต่างคิด เรื่องอยู่ในใจ

โทรศัพท์ถูกควบคุมแล้ว วิธีการติดต่อบนคอมพิวเตอร์ก็มี ความเสี่ยงเหมือนกัน ตัวเองจะทำยังไงดี เรารอให้ถึงหนึ่งไม่ ได้หรอก

อ๊ะ สถานที่ที่นี่ประกันหนึ่งปี บอกไม่ได้ว่ามีอันตรายไหม ถ้าถูกสุพจน์ค้นพบ แค่ดูดอกไม้เล็กๆ เนื้อเล็กๆที่ไม่อาจจะคาด คะเนได้ เหมือนคนบ้าเลย

ไม่ได้ๆ รอนานขนาดนั้นไม่ได้ มันต้องมีทางอื่น วิธี

ติดต่อเยอะแยะ ไม่เชื่อว่าสุพจน์จะไม่ทำพลาดเลย

“เฮ้ นอนหรือยัง

ท่ามกลางความมืดจนวิภาได้ยินเสียงเปมิศา

“ฉันรู้ว่าคุณยังไม่หลับ มาคุยกันหน่อย” เปมิศาพลิกตัว แล้วพูดว่า “แม้ว่าเราจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ฉันรู้นะว่าคุณ ไม่ชอบวงการบันเทิง แล้วทำไมถึงยังอยากเข้ามาคลุกคลีล่ะ”

จันวิภาพูดด้วยสายตาอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณจะบอก นั้นฉันจึงมา”

ว่าฉันต้องใช้หนี้ใช่ไหม เป็นดาราสามารถทำเงินได้เยอะ ดัง
“ช่างมันเถอะ คุณกำลังขาดแคลนเรื่องเงิน สายตาฉันนี่ มันสุดยอดจริงๆ ดูออกด้วย

“สายตาคุณนี่มันช่างเฉียบคมอะไรอย่างนั้น แล้วทำไมถึง มาเป็นเด็กฝึกหัดละ จนวิภาถามเปมิศากลับบ้าง ถามว่า “คุณเองก็มีความรักความอิสระ ทำไมถึงยอมมาอยู่ในวงการ

“ฉันเหรอ…. หลังจากที่เอามือวางไว้ด้านหลังศีรษะ เป ศาพูดว่า “แม้ฉันจะไม่ชอบที่นี่ แต่ฉันต้องทำตามความ ปรารถนาของคนหนึ่งให้สำเร็จ ดังนั้นก็ถือว่าไม่ชอบแต่ต้อง อดทนไป”

“คนนั้น คงไม่ใช่สเปคผู้ชายคนเก่าของเธอหรอกนะ

“ดูไม่ออกเลยนะว่าเธอจะชอบซุบซิบนินทาคนอื่นด้วย แต่ คุณพูดแค่เพียงส่วนหนึ่ง พวกเราไม่ใช่แฟนกัน เป็นฉันที่แอบ รักเขา ฉันเริ่มชอบเขาตั้งแต่มัธยมต้น ชอบมาหลายปี เสียดายที่สุดท้ายก็ไม่อาจได้อยู่ด้วยกัน

จันวิภาพูดไปก็คิดไม่ถึงว่าจะทายถูก อีกทั้งเธอก็ไม่คิดว่า เปมิศาจะพูดเรื่องในใจให้เธอฟัง ฟังด้วยความอยากรู้

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เปมิกาเริ่มเล่าเรื่องราวในวัยมัธยมต้น หญิงสาวที่โง่เขลาคนนี้ได้อธิบายอย่างละเอียด

ตอนที่เริ่มเล่ากันวิภาสนใจมาก ฟังไปเรื่อยๆก็เริ่มหาว จน ท้ายสุดก็หลับไป
อืม เธอเพิ่งเจอครั้งแรก ฟังเรื่องซุบซิบก็มีผลสะกดจิตได้ อีกทั้งยังทำให้คนที่นอนหลับยังมีเสียงได้

เช้าตรู่ แสงดวงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่าง ส่องไปบนหน้า จันวิภา ทําให้ดูอุ่นๆ

ดวงตากะพริบ จันวิภาก็ลืมตาขึ้นมา ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

“เมื่อคืนหลับสบายเลย

เงยหน้าไปมองเปมิศาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ จันวิภายิ้มอย่า

งอายๆ

ตอนที่คุยกันก่อนนอนเป็นเรื่องที่ไร้มารยาทมาก โดย

เฉพาะอีกฝ่ายยังฟังเรื่องที่อยู่ในใจหญิงสาวให้เธอฟัง เปมิศาจริงๆแล้วไม่ได้คิดอะไร ยกมือขึ้นเช็ดผมที่เปียกอยู่

แล้วพูดว่า “สายแล้ว รีบเก็บของเร็ว ไปห้องซ้อมกัน

สิ่งที่เปมิศาแสดงออกมาดูสบายมาก จนวิภาก็ยังอายอยู่ พยักหน้าตอบรับแล้วไปอาบน้ำ

เปมิกาเดินไปห้องซ้อมด้วยความอารมณ์ดี จันวิภาผลัก ประตูเดินเข้าไป เดินไปแค่สองก้าวก็ถูกสกัดขาจนทำให้เกือบ

ล้ม

ยังดีที่เปมิศาที่อยู่ข้างๆนั้นเร็ว ยื่นมือไปจับจันวิภาไว้ได้ เพื่อไม่ให้เธอล้ม

คนรอบๆเห็นในวิภาแสดงสิ่งที่น่าอายออกมา ก็หัวเราะอย่างสะใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ