ตอน410แสดงความรัก ในที่สาธารณะ

ตอนที่ 410 แสดงความรักในที่สาธารณะ

แล้วก็เบะปาก

นิเวศน์มองหน้ากันวิภากับสุมิตรเงียบๆ ออกมาด้วยความไม่พอใจ “อะไรกันเนี่ย มาแสดงความรักกัน ตอนนี้เนี่ยนะ เห็นใจผมด้วยเถอะ

นิเวศน์ใช้ตะเกียบปักลงไปบนอาหารที่อยู่ในชาม ราวกับ ว่าไม่มีอารมณ์กินแล้ว หลังจากนั้นก็เอาตะเกียบที่ปักลงไปมา เคาะจานให้เป็นจังหวะ แต่ไม่ว่าจะดูยังไงก็รู้ว่าเขาไม่สบ อารมณ์ซะเท่าไหร่

พัชรีมองนิเวศน์แล้วก็พูดว่า “เจ้าเด็กคนนี้โดนซะมั่งแล้ว เหรอเนี่ย สมน้ำหน้าจริงๆ

นิเวศน์ถลึงตาใส่พัชรี แล้วตอบอย่างไม่พอใจว่า “น้ากับ ลุงธนภาคก็น่าตลกเหมือนกันนะ คนสองคนด่ากันไปด่ากันมา ก็รักกันเฉยเลย พอตอนนี้กลับมาเป็นแฟนกัน แล้วสุดท้ายเป็น ยังไง? ผมก็เหลือตัวคนเดียว”

สุมิตรมองหน้าในวิภา แล้วจันวิภาก็พูด “ดูเหมือนว่า นิเวศน์จะอารมณ์ไม่ดีจริงๆซะแล้ว ลูกไม่ได้อยากให้พ่อกับแม่ดี กันหรอกเหรอ”

แล้วจันวิภาก็หันไปขอร้องสุมิตร “ถ้างั้นเราพาเขาไปด้วยดีไหม ปล่อยให้เขาอยู่บ้านคนเดียวแบบนี้มันน่าสงสาร แปลกๆ”

สุมิตรคิดอยู่ครู่นึง ก็ตอบออกมาว่า “ไม่ได้ ถ้านิเวศน์กลัว จะเหงาก็ไปอยู่บ้านลุงธนภาค ยังไงเขาก็คุ้นเคยกับที่นั่นดี แค่นี้ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วใช่ไหม

ธนภาคไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว แต่นิเวศน์ก็หัวเราะออก มาแล้วพูดว่า “ถ้ายังงั้นก็เป็นการไปรบกวนน้าพัชรีกับลุงธนภา คน่ะสิ ไม่เป็นไรเหรอ?”

พัชรีไม่คิดเลยว่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้ ไม่ทันไรก็แซวเธออีก แล้ว เธอจะยกมือขึ้นเขาซักทีแต่เขารู้ตัวทันรีบหลบซะก่อน

พัชรีหน้านิเวศน์ “นี่ อย่าลืมนะว่าปะกับหม่ามีไม่ได้พา เธอไปด้วย ปากดีแบบนี้ เดี๋ยวรอดูเลยว่าอีกหน่อยยังจะกล้า อยู่ไหม

นิเวศน์ไม่ได้พูดอะไร ทำเป็นถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่ แล้วพูดว่า “ผมว่า ในเมื่อทั้งสองคนตัดสินใจแล้ว ผมก็จะไม่ พูดอะไรแล้วละกัน ไปอยู่บ้านลุงธนภาคก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ผมมีหนึ่งเงื่อนไข ขอแค่ตอบตกลง ผมก็จะเชื่อฟังทุกอย่าง

นิเวศน์พูดพลางยกนิ้วชี้ขึ้นมา สายตาเต็มไปด้วยประกาย แพรวพราว ดูราวกับว่ามีแผนการอะไรในใจ

“เห้อ อะไรจะเหมือนพ่อขนาดนี้ ยังจะพูดเรื่องเงื่อนไขอีก ฉันล่ะเกิดมาน่าสงสารจริงๆ ธนภาคแซวขึ้นมา คนอื่นๆก็ต่างมองไปที่นิเวศน์ ดูว่าเจ้าเด็กคนนี้ยังมีจะพูดอะไรอีก

ถ้าจะทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวแบบนี้ต่อไปคงไม่ใช่เรื่องดี

แน่ ถ้าผมเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมาทำยังไง เพื่อที่จะแก้ปัญหาข้อ นี้ ทั้งคู่ต้องรีบมีน้องให้ผม นิเวศน์ยิ้มร่า เรื่องการชอบวางแผนอะไรแบบนี้เขาได้

มิตรมาเต็มๆ

จันวิภามองบน “เรื่องแบบนี้ลูกไปบอกลุงธนภาคกับน้าพัช รีเถอะ น่าจะได้ไวกว่า

จันวิภาโยนไปให้พัชรี พัชรีก็มองบนใส่เธอ แล้วก็รู้สึก เขินอายที่จะพูดอะไรต่อ ได้แต่ตอบเสียงเบาๆว่า “คนบ้านเธอ ชอบพูดอะไรให้คนอื่นรำคาญจริงๆเลย ….

ธนภาคยิ้มพร้อมตบบ่าของพัชรี เป็นรอยยิ้มที่กว้าง ตรง กันข้ามกับพัชรีอย่างมาก “เรื่องนี้พวกเราจะพยายามเต็มที่ สบายใจได้เลย”

“นี่ๆ พยายามเต็มที่อะไร ใครบอกว่าจะทำแบบนั้นกับ

เสียงของพัชรีเบาลงเรื่อยๆ เบาจนแม้แต่ตัวเองก็ไม่ได้ยิน ว่าตัวเองพูดอะไรอยู่ ทุกคนมองไปที่พัชรีด้วยความสงสัยแล้วก็ หัวเราะออกมา พัชรีโกรธจนกระทืบลงไปที่เท้าของธนภาค ธน ภาคเจ็บจนต้องกัดฟันเอาไว้ หน้าแดงไปหมด แต่ยังคงหัวเราะ ออกมา
นิเวศน์ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ ไม่ว่าพัชรีกับธนภาคจะ แสดงออกยังไง สำหรับเขามันก็คือการแสดงความรักต่อหน้า คนอื่นอยู่ดีนั่นแหละ

มื้อเย็นที่มีความสุข…ไม่ใช่สิ สำหรับคนคนนั้น ใช่มัน คือมื้อเย็นที่มีความสุข ไม่เพียงแต่ได้แก้ไขเรื่องผิดใจเมื่อก่อน แถมยังได้วางแผนไปฮันนีมูนอีก แน่นอนว่าต้องมีความสุขส แต่สำหรับนิเวศน์แล้ว ถือว่าเป็นมื้อเย็นที่ตอกย้ำความโสดของ เขาเอง ถ้ามีความสุขก็บ้าแล้ว

แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม สุมิตรกับจันวิภาก็จะไปฮันนี มูนกันจริงๆ แล้วก็เริ่มเตรียมตัวกันในคืนนั้นเลย เพราะฉะนั้น หลังจากทานอาหารเสร็จ นิเวศน์ก็กลับบ้านไปพร้อมกับธน ภาคเลย ถึงเขาไม่เห็นด้วยก็ไม่มีทางเลือกแล้ว แล้วอีกอย่าง ตอนนี้เขาก็รู้สึกผิดหวังมาก

เมื่อกี้ที่เขาบอกเงื่อนไขว่าให้รีบมีน้องมาอยู่เป็นเพื่อนเขา ตอนหลังมาคิดว่าไม่น่าพูดเลย พูดไปก็เท่านั้น รู้อย่างนี้ขอ อย่างอื่นที่ดูน่าจะเป็นไปได้มากกว่านี้ก็ดีสิ

เวลาที่คนเราโกรธ สติปัญญาก็จะน้อยลงตามไป นิเวศน์ ตัดสินใจแล้วว่าต่อไปต้องแก้ไขนิสัยแบบนี้ให้ได้

อีกด้านหนึ่ง จนวิภาที่พอรู้ว่าสุมิตรจะพาไปฮันนีมูนก็ยัง คงตื่นเต้นไม่หยุดตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ กลับบ้านมาแล้วก็ ยังไม่หายตื่นเต้น
“ทําไมนายไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ มัวแต่ให้ฉันไปเป็น คนชงกาแฟ แล้วก็บ่นนายทุกวันอยู่นั่นแหละ ที่แท้ก็จะทำแบบ นี้นี่เอง จริงๆเลย….

จันวิภาแยกไม่ออกว่าตอนนี้เธอกำลังงอนหรือกำลังบ่น เขาอยู่กันแน่ แต่ยังไงเธอก็กำลังดีใจอยู่

สุมิตรคว้าในวิภามากอดไว้ แล้วก็วางเธอลงไปที่เตียง พร้อมกับกดไหล่ของเธอไว้ แล้วก็กระซิบที่ข้างหูของเธอ “ฉันก็ ไม่อยากให้ชีวิตเธอจืดชืด น่าเบื่อ ไม่ว่าจะตอนไหน ฉันก็อยาก ให้เธอดีใจ และมีความสุข เรื่องแบบนี้บอกเธอล่วงหน้าไม่ได้ อยู่แล้ว ไม่งั้นถ้าเธอรอนานเกินไปก็จะหมดความอดทนน่ะสิ”

เมื่อก่อนเวลาสุมิตรคบผู้หญิงคนไหน จะพูดจาตรงไปตรง มา ดุดันราวกับสัตว์ป่า จันวิภารู้ว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนไปกลาย เป็นคนอ่อนโยนขึ้น แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่า เรื่องโรแมนติกเขาก็มี เหมือนกัน

สุมิตรก้มลงจูบที่หน้าผากของจันวิภา พร้อมกับพูดว่า “แต่ ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่า พวกเราต้องเร่งให้เร็วขึ้นแล้วล่ะ

“หม? เร่งอะไร?”

จันวิภาหลับตาตอนที่เขากำลังจูบหน้าผากของเธอ พลาง ถามถึงสิ่งที่เขาพูดคลุมเครือ

“นิเวศน์อยู่คนเดียวน่าจะเหงาเกินไป พวกเราเร่งมีลูกน้อย ให้เขาดีกว่า ฉันก็ไม่อยากจะเห็นลูกชายฉันเป็นโรคซึมเศร้าอะไรพวกนั้นหรอกนะ ฮ่าฮ่า…..

สุมิตรก้มลงหอมแก้มของจันวิภาต่อ เสียงของเขาค่อน

ข้างแหบแห้ง ที่แท้เสียงผู้ชายก็เซ็กซี่ได้เหมือนกันนะเนี่ย ใน

ตอนนี้จนวิภาได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ เธอกำลังมีความสุข จนวิภาตอบว่า “เรื่องนี้ก็ต้องดูที่นายด้วย ฉันทำคนเดียว

ไม่ได้หรอก”

จันวิภากระพริบตาอย่างซุกซน ทำให้สุมิตรตะลึงไปเลย ตอนนี้จนวิภากำลังทำตัวน่ารักอยู่เหรอเนี่ย เหอๆ แต่แน่นอน สิ จะไปสนใจทำไม ในเมื่อสุดท้ายผลลัพธ์ก็เหมือนกัน

สุมิตรยิ้มแบบมีเลศนัยพร้อมยื่นมือไปปิดโคมไฟที่หัว

เตียง