ตอน366ความบ้าคลั่งเข้าครอบงำ

ตอนที่ 366 ความบ้าคลั่งเข้าครอบงำ

นิเวศน์คิดเยอะมากกว่ากันวิภาเสียอีก จนวิภาก็แค่ชื่อบื้อ จนถูกสุพจน์หลอกและหักหลังจนอารมณ์เสียแบบนี้ไปแล้ว แต่ ทว่าเป็นแค่คนนอกอย่างนิเวศน์ยังรู้สึกได้ถึงความรักที่สุพจน์มี ต่อจันวิภาถึงขั้นมาถึงจุดที่ได้มาครอบครอง

ถ้าจะพูดให้สุด มันก็เพราะว่าความรักนั่นแหละ ถึงได้ทำ เรื่องแบบนี้ขึ้นได้

นิเวศน์ยิ้มอย่างขมขื่น นอกจากที่รู้สึกว่าสุพจน์เป็นคนที่ไม่

โชคดีแล้ว เขาจะทำอะไรเยอะไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

ไม่ว่าจะพูดยังไงก็เถอะ ครั้งก่อนที่สุพจน์ทำผิดก็คือความ ผิดไปแล้ว แม้ว่านิเวศน์จะรู้สึกแย่แค่ไหน แต่ก็ไม่ได้เสียใจกับ เหตุการณ์ตอนนั้นที่ได้ตัดสินใจทำไปแล้ว

เพราะถ้าเกิดไม่ทําร้ายสุพจน์ คนที่จะโดนทำร้ายก็คงเป็น จันวิภากับสุมิตร ถ้าเป็นแบบนั้นหัวใจของนิเวศน์คงแตกสลาย เป็นเสี่ยงๆแน่ๆเลย

พลิกตัวไปมาเพราะว่าคิดแต่เรื่องราวเหล่านั้น นิเวศน์จึง นอนไม่หลับทั้งคืน พิงอยู่ที่เตียงอยู่แบบนั้นจนถึงพรุ่งนี้
เวลาทีถึงโรงพยาบาล จันวิภาเห็นชอบตาบนใบหน้า ของนิเวศน์ เลยถามไถ่ : “นิเวศน์ นอนดึกเพราะเล่นเกมอีก แล้วใช่ไหม?”

นิเวศน์ใสหัวไปมา นึกถึงฝันของเมื่อคืน เขาอยากจะ อธิบาย คำพูดจะออกจากปากแต่ก็ต้องกลืนกลับเข้าไปอีก

ถึงแม้ว่าเรื่องสุพจน์จะไม่ชัดเจนและยังไม่เป็นธรรม แต่ ทว่าระหว่างสุพจน์กับจันวิภามันคงเดินมาถึงทางตันแล้วแหละ เรื่องความสัมพันธ์ที่ถูกตัด จนเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว

“เหมือนตัวตลกจริงๆเลย” จันวิภามองไปที่นิเวศน์ที่ทำ หน้าเมื่อลอยอยู่

“มามี่ ผมคือสมบัติล้ำค่าตั้งหาก! นิเวศน์ ดวงตาที่มี แต่ขอบตาคา ทําหน้าเป็นผีใส่

ธนภาคหัวเราะและพูดขึ้นมาว่า : “ฉันว่า พวกเธอสองคน ตั้งหากที่เหมือนตัวตลก เอ่อ จริงสิ พัชรีมาหรือยัง?

จันวิภาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นของเมื่อคืน แล้วหลังจากนั้นก็ได้

ฟังจากเรื่องราวของธนาค

จากนั้นปิดปากหัวเราะอย่างผู้ดี พูดขึ้นมาว่า : “ธนภาค มือไม้ของคุณก็ไวเหมือนกัน จะว่าไปพวกเธอสองคนก็ร่วมมือ กันได้ดีนะ ถ้าตีให้ตายก็ไม่ยอมพูดแน่ๆ ในฐานะที่คุณเป็น ผู้ชายคนหนึ่งก็ควรต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ?”

ธนภาคไม่ใช่คนที่ถอดใจง่ายๆแบบนั้น? เพียงแค่ผู้หญิงคนนี้นั้นไม่เหมือนคนอื่นๆ ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่น ชนภาค คงรับมือได้ง่ายๆแล้ว

ธนภาคอิ่มแห้ง “เกิดมีปัญหานิดหน่อย แต่ว่ายังดีที่มี นิเวศน์ช่วยจัดการปัญหาไปแล้วครั้งหนึ่งแล้ว หลังจากนั้นค่อย อธิบายให้เธอ

นิเวศน์พยักหน้าตอบ: “เอาเถอะ แต่ว่าไปแล้ว เมื่อคืนผม เห็น น้าพัชรีเมาจนบอกว่าชอบคุณลุง คุณลุงอย่าทำให้เธอผิด หวังหล่ะ”

ธนภาคคราวนี้ก็ไม่ปฏิเสธอะไร แถมยังยิ้มอย่างอบอุ่น :

“เชื่อใจฉันได้เลย

หลังจากที่คนหลายคนได้สนทนาจบลง สายตาทั้งหมดก็ มองไปที่สุมิตร กับบรรยากาศที่เงียบกับเสียงถอนหายใจ

จนวิภาค่อยๆเดินไปเตียงของผู้ป่วย พูดอย่างเศร้าไปว่า : “วันก่อน คุณหมอเคยบอกว่า อาการของเขาไม่ได้ร้ายแรงมาก แต่ว่าก็ไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้นเลย

คนเกเรอย่างคุณชายสุมิตร เพราะสลบไปเลยไม่สามารถ กินอะไรได้ ตอนนี้ร่างกายมีแต่สายท่ออะไรไม่รู้เต็มไปหมด บ้างก็เป็นสายท่อของอาหาร บ้างก็เป็นสายท่อของยา

“สภาพในตอนนี้ทำให้คนรู้สึกเจ็บปวดใจจัง… จันวิภา กำมือแน่น มองไปที่หน้าที่ผอมแห้งของสุมิตรอย่างใจจดใจจ่อ

นิเวศน์มองแล้วก็เดินไปจับมือฉันวิภา พูดขึ้นมาว่า : ” มามี อย่ากังวลไปเลย แดดดี้ต้องตื่นขึ้นมาได้อยู่แล้ว

จนวิภาคจับมือนิเวศน์แน่น สองคนยืนอยู่ตรงหน้าเตียงผู้ ป่วยของสุมิตรอย่างซึมเศร้า

ธนาคมองไปที่ตรงหน้า ในใจก็รู้สึกประทับใจขึ้นมา และในเวลานี้เองอยู่ๆก็มีเสียงเท้าดังขึ้นมา ธนภาคตกใจมาก เพราะว่าเสียงเท้าคู่นี้คุ้นมาก

คือพชริเอง!

ไม่รอให้พรีเข้ามา ธนภาคก็เดินออกไปต้อนรับทันที

พรีมองไปที่ธนภาคที่เดินมาอย่างรีบร้อน วินาทีนั้นตาก เบิกโพลง คิ้วขมวด ไม่รอช้าที่จะพูดขึ้นมาว่า : ” ทำไมตรงนี้ ถึงได้มีคนชั่วๆอยู่ตรงนี้ด้วย?

“พชร เรื่องเมื่อคืนนี้ผมไม่ได้ตั้งใจ

ธนภาค กังวลใจ เดินตรงไปตรงหน้าจับมือพชรไว้ พชร หน้าแดง ใช้แรงที่มีสะบัดออก แล้วก็ด่าอย่างเสียงดัง : “กลาง วันแสกๆแบบนี้ยังคิดจะทำเรื่องเลวๆอย่างว่าอีกหรอก?

พรีโม โหวิ่งออกจากโรงพยาบาล แต่คราวนี้ธนาภาคจะ ไม่ปล่อยมือเธอไปอีกแล้ว แล้ววิ่งตามหลังเธออย่างไม่หยุด

จันวิภาที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วย ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน เป็นห่วงขึ้นมา อยากออกไปดูสักหน่อย

นิเวศน์รีบจับมือจันวิภาไว้ แล้วพูด : “ไม่ต้องกังวลไปครับแม่ แต่ลุงธนภาค อธิบายให้ชัดเจนก็คงไม่มีปัญหาแล้วครับ ระหว่างพวกเขามีเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย แม่ต้องให้เขาอยู่ กันตามลำพังถึงจะดี ไม่งั้นเข้าไปช่วยก็ไม่มีความหมายใช่ไหม ครับ?

จนวิภาเอามือไปกอดคอนิเวศน์ ไสหัวไปมาแล้วพูด “เจ้า เด็กน้อยนี้ รู้เรื่องพวกนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

นิเวศน์ยิ้มแห้งๆ ตอบไป “เพราะผมก็ต้องร่วมมือกับมามี กับแดดดี้ แน่นอนอยู่แล้วที่ต้องรู้ เพราะผ่านประสบการณ์มา เยอะ”

จนวิภาเงียบลงกะทันหัน ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะอยากอยู่ใกล้ๆ สุมิตร แต่เป็นเพราะเป็นห่วงอาการของสุมิตร

“เรื่องราวของผู้ชายกับผู้หญิง มันดูยุ่งยากมาก เพราะ ฉะนั้นหลังจากที่รอแดดดี้ตื่นขึ้นมา มามีกับแดดดี้ต้องดีกันให้ มากๆ ไม่งั้นผมต้องปวดหัวเอามากๆแน่เลย

นิเวศน์ทำท่าทำทางเหมือนกับผู้ใหญ่ ทำเหมือนรู้ว่าฉัน วิภากับสุมิตรสองคนนี้ยังใจยังตรงกันอยู่

จันวิภายนออกมา: “นี้ก็โทษแม่ไม่ได้แล้วนะ ลูกจะให้แม่มี ความรักกับคนที่สลบแบบนี้หรอ

นิเวศน์หัวเราะ

ใจของจันวิภาเต้น และอุ้มนิเวศน์มาอยู่ตรงอกตัวเอง จาก นั้นมองไปที่สุมิตรที่สลบอยู่ พูดอย่างเสียงดังว่า : “สุมิตร
“สุมิตร เจ้าบ้า รีบตื่นเร็วๆได้ไหม

นิเวศน์พูดตามอย่างไร้เดียงสา : “แดดดี้บ้า แตด คนบ้า รีบๆตื่นขึ้นมาไวๆหน่อยได้ไหม?

สองคนเหมือนกำลังแข่งขันกันเรียก แต่สุมิตรที่กำลังสลบ อยู่ไม่มีประฏิกิริยาตอบสนองเลย

จันวิภาไม่รู้จะเรียกไปทำไมและคงเบื่อที่จะเรียกแล้ว แต่ก็ ยังรู้สึกผิดหวัง พูดอย่างแผ่วเบาขึ้นมาว่า : นี่ สุมิตร ฉัน รับปากว่าจะให้อภัยคุณแล้ว คุณรีบตื่นขึ้นมา ฉันจะเป็นภรรยา ของคุณต่อไป

นิเวศน์สังเกตเห็นว่าเสียงจันวิภาเริ่มสั่น หันกลับไปมอง ดวงตาของจันวิภาที่เริ่มมีน้ำตา เพราะฉะนั้นจึงกอดจนวิภา อย่างแน่น ราวกับว่ากำลังปลอบใจเธออยู่

“คุณยังไม่รู้สินะว่านิเวศน์เป็นลูกของพวกเรา นิเวศน์ชอบ แดดดี้มาก ถ้าเกิดคุณยังไม่ตื่น ฉันจะหาแดดดี้ใหม่ให้นิเวศน์ แล้วนะ”

จันวิภาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในดวงตาก็มีน้ำตาที่ไหลยังไม่

นิเวศน์หอมไปที่จันวิภา เรียนแบบเธอพูดขึ้นมาว่า : “ใช่ แล้ว ถ้าแดดดี้ไม่เป็นแดดดี้ของผม ผมกับมามีก็จะหาแดดดี้อีก คน ที่ ดูสิ พ่อจะทำยังไง

สองคนเหมือนกำลังพูดบทละคร เธอหนึ่งประโยค ฉันหนึ่งประโยค มองไปที่สุมิตรที่ไม่มีการตอบสนองอะไรเลย ถอนหายใจ

แต่แล้วในเวลานี้เอง ดวงตาของนิเวศน์เปล่งประกายขึ้น

นิเวศน์ก็ได้ร้องลั่นขึ้นมา เพราะว่าเขาเห็นนิ้วมือของสุมิตร กำลังขยับนิดหน่อย จนวิภาเองก็สังเกตเห็น สองคนมองหน้า กันด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าเป็นปาฏิหาริย์และยากที่พูดอธิบาย ออกมาก