ตอน331 หน้าแดงด้วยความโมโห

ตอนที่ 331 หน้าแดงด้วยความโมโห

จันวิภาเมื่อได้ฟังประโยคของพัชรีที่พูดออกมาเมื่อสักครู่ก็

อดที่จะหัวเราะอยู่ในใจไม่ได้เธอคงจะไม่เคยเจอด้านมืดของ

นิเวศน์เป็นแน่ถึงได้พูดออกมาเช่นนี้ ในสายตาของฉันวิภา

นิเวศน์มีนิสัยเหมือนสุมิตรอย่างกับแกะผิดกันอย่างเดียวคือ

นิเวศน์นั้นรักตนแต่สุมิตรไม่ใช่ ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่ารัก ใครเกลียด

ใครแค่ฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้ว

“ใช้แล้วแต่ถ้าสุมิตรทำแบบนี้พวกเราก็คงมาไม่ถึงจุดๆนี้ที่ เป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะโชคชะตากำหนดมาก็ได้” จันวิภา พูดพลางกุมมือพัชรีอย่างให้กำลังใจและเพื่อให้เธออุ่นใจขึ้น

“ฉันวิภาเธอหมายความว่าไงฉันคิดว่าตั้งแต่ที่สุมิตรไม่ สบายนิสัยของเขาก็เหมือนจะเปลี่ยนไปนะ” ใบหน้าของพัชรียัง คงเฉยเมยเช่นเดิมเมื่อเอ่ยถาม

“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกไหมตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาในห้องและ เห็นสุมิตรนอนอยู่บนเตียงคนไข้ใจฉันก็…ใจฉันก็เป็นห่วงเขา เหมือนกันมันเป็นสิ่งที่ฉันหลอกตัวเองไม่ได้เลย จันวิภาคม หน้าอย่างยอมรับในความรู้สึกของตน

พัชรีเมื่อได้ฟังที่จันวิภาพูดก็มองเหมือนหญิงสาวกำลังหาเรื่องใส่ตัวและอดที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดายไม่

“นี่เพราะเธอเห็นสุมิตรกำลังนอนอยู่ด้านในใช่ไหมเธอถึง ไม่ระวังตัวแล้วก็เลยอยากจะกลับไปคืนดีกับเขาใช่ไหม” พัชรี ถามพร้อมกับเขาไหล่ของจันวิภาไปด้วยอย่างคาดคั้น หาความจริง

ด้านสุมิตรที่แกล้งทำเป็นนอนหลับอยู่นั้นเมื่อได้ฟังที่หญิง สาวทั้งสองพูดกันนั้นก็อดที่จะแอบยิ้มด้วยความยินดีออกมาไม่ ได้แต่ก่อนที่เขาจะได้ใจไปกว่านี้เขาก็ได้ยินเสียงจันวิภาพูด แก้ตัวขึ้นมาเสียก่อน “ไม่ใช่เธอเข้าใจผิดแล้วฉันไม่ได้อยากจะ กลับไปคืนดีกับเขาฉันแค่เป็นห่วงเขาก็เท่านั้นเองยังไงพวกเรา ก็เคยคบหากันมาก่อน

“เป็นแบบนั้นก็ดีเมื่อถึงเวลาหนึ่งเราจะรู้ว่าความแค้นน่ะ มันไม่มีประโยชน์อะไรกับชีวิตเราเลยมีแต่จะทำให้ใจของเรา ไม่สงบก็เท่านั้นเธอเองก็เคยเดือดร้อนเพราะฉันมาหลายครั้ง แล้วไม่ใช่เหรอ” จันวิภามองพัชรีอย่างซาบซึ้งเมื่อฟังหญิงสาว พูดจบ

“ฉันจะไม่พูดต่อแล้วเธอเองก็เตรียมจะให้อภัยเขาแล้วใช่ ใหม่แล้วหลังจากนั้นล่ะจะทำยังไงต่อ” พัชรีถามอย่างตัดบท

“หลังจากนี้เหรอฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” จันวิภาพึมพำ ตอบอย่างไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรต่อไปดีถึงแม้ว่าเธอจะวางความ แค้นที่มีต่อสุมิตรลงได้แต่ด้านชายหนุ่มหล่ะจะเลิกยุ่งกับเธอไหมและถึงชายหนุ่มจะเลิกยุ่งกับเธอแล้วความขัดแย้งระหว่าง เขากับสุพจน์หล่ะจะยังคงมีต่อไปไหมถึงแม้ข้างตัวชายหนุ่มจะมี เจริญศรีแต่เธอก็ยังไม่วางใจอยู่ดีเธอรู้ว่าไม่ช้าก็เร็วจะต้องเกิด เรื่องขึ้นแน่นอนที่จริงแค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็ยุ่งมากพอแล้ว

“ถึงแม้ว่าเธอจะให้อภัยเขาแล้วแต่มันก็กลับไปแก้ไขอะไร ไม่ได้อีกอย่างสุมิตรก็เป็นคนที่นิสัยเสียมากๆได้คืบจะเอาศอก ตอนนี้เขานอนซมอยู่ตื่นมาคงกลับมามีนิสัยเสียเหมือนเดิมอีก เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องไปสนใจแล้วก็ไม่ต้องมาหาเขาเลยดี ที่สุด”

“แมงเม่าบินเข้ากองไฟ พัชรีที่นานๆทีจะใช้สุภาษิตพูดขึ้น

มา

“หนีไม่ใช้ทางออกที่ดีเวลาหกปีที่ผ่านมาช่วยยืนยันได้เป็น อย่างดีแก้แค้นไปก็ไม่มีประโยชน์สู้พวกเรา ให้อภัยซึ่งกันและ กันไม่ดีกว่าเหรอ” จันวิภาพูดพลางยิ้มอย่างขมขึ้นเมื่อได้ฟังคำ พูดของพัชรีเมื่อสักครู่

“แต่คนอื่นเขาไม่ได้คิดแบบเธอนี่”พัชรีรีบพูดอย่างให้ฉัน วิภายอมรับความจริง

“พัชรีเธอพูดว่าเรื่องที่เกิดแล้วมันกลับไปแก้ไม่ได้ฉัน ตัดสินใจแล้วเรื่องที่เกิดมันเกิดก็เพราะฉันทั้งนั้นเพราะฉะนั้นฉัน ก็อยากจะทำให้เรื่องมันจบลงเสียอีกอย่างตอนนี้ฉันก็มีลูกที่ น่ารักมากอยู่แล้วฉันไม่อยากได้อะไรอีกแล้วล่ะ ฉันวิภาพูดไป ยิ้มไปเมื่อคิดถึงลูกน้อยของตนหญิงสาวไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิดยังคงเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนและเข้มแข็งในคนๆ เดียวกัน กับเมื่อหกปีก่อนอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเห็นจนวิภาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแน่วแน่พัชรีจึงได้ แต่คิดว่าพูดต่อไปก็ไม่มีประโยชน์คงได้แต่ปล่อยผ่านไปอะไร มันจะเกิดก็คงต้องปล่อยให้เกิด

หญิงสาวทั้งสองต่างก็เงียบราวกับจมอยู่แต่ในความคิด

ของตนเองห้องทั้งห้องจึงมีแต่ความเงียบเมื่อตอนที่ธนภาคเดิน

เข้ามาชายหนุ่มเดาได้จากบรรยากาศภายในห้องและท่าทีของ

หญิงสาวทั้งสองว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองคนกำลังคุยกันเรื่องสุมิตร

เป็นแน่ไม่อย่างนั้นบรรยากาศระหว่างทั้งคู่คงไม่เป็นเช่นนี้แน่

“ดูท่าเธอคงจะไม่ถนัดปลอบใจคนสินะถ้าให้ผมเดานะ พวกเธอคงมีความคิดเห็นไม่ตรงกันเกี่ยวกับสุมิตรใช่ไหมเฮ้อ ผมว่านะถึงแม้ว่าสุมิตรจะเป็นคนไม่ดีแต่เขาก็ดีกับฉันวิภามาก นะ ธนภาคพูดไปยิ้มไป

พัชรีรู้ได้ทันทีเลยว่าชายหนุ่มกำลังพูดกับตนอยู่จึงได้แต่ ตอบว่า “ก็ดีนี้หมายความว่าไงหมายถึงให้ในวิภาไปทำแท้ง หรือขายจันวิภากันแน่

เมื่อฟังดังนั้นธนภาคก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันทีแต่ใน ฐานะที่เขาเป็นเพื่อนสุมิตรเขาจึงยิ้มพลางอธิบายต่อ เรื่องมันก็ ตั้งหกปีมาแล้วตอนนี้สุมิตรไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะแล้วถึง แม้ว่าตอนนี้จะมีนิสัยแข็งกระด้างไปบ้างแต่เขาก็ไม่ได้ทำเรื่อง อะไรไม่ดีให้กันวิภาเดือดร้อนไม่ใช่เหรอ
“พวกคนรวยแบบพวกคุณนะดีแต่ใส่หน้ากากเข้าหากัน มิตรตอนนี้มีแต่จะเจ้าเล่ห์ขึ้นกว่าแต่ก่อนถึงยังไงฉันว่ามันก็ว่า ไม่ได้ดีขึ้นกว่าเดิมหรอก พัชรีพูดไปพลางถลึงตาใส่ธนาค

“ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย ธนภาคใต้แต่แอบพูดเบาๆ

“ฉันไม่มีเหตุผลหรือคุณเข้าข้างเพื่อนของคุณกันแน่” พัชรี ที่ได้ยินประโยคที่ชายหนุ่มแอบพูดก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง พร้อมกับมองชายหนุ่มตาโตด้วยความโมโห

ถึงแม้ว่าธนภาคจะพูดเข้าข้างสุมิตรที่เป็นเพื่อนของเขาไป บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับไม่มีเหตุผลอย่างหญิงสาวที่กำลังโมโหตรง หน้า ตอนแรกผมคิดว่าคุณจะไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นนะแต่ สุดท้ายคุณ…..

“ฉันเคยบอกเมื่อไหร่ว่าฉันไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นนะมี แต่คุณนั้นแหละที่คิดไปเอง”พัชรีพูดด้วยความโมโหจนหน้าเริ่ม เปลี่ยนเป็นสีแดง

ธนภาคที่ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของตนนั้นถึงทำให้พัชรีโมโห จนหน้าตำหน้าแดงได้ขนาดนี้และชายหนุ่มเองก็ไม่อยากจะ ทำให้หญิงสาวโมโหไปมากกว่านี้จึงได้แต่พูดตัดบทต่อไป พวกเราอย่าพูดถึงสุมิตรกันเลยดีกว่าพูดไปมีแต่จะไม่สบายใจ กันเปล่าๆ เอาเป็นว่าเรื่องนี้ผมผิดเองผมต้องขอโทษด้วยนะ

คนที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นอย่างฉันวิภาก็พอจะเดาออก ว่าทั้งสองนั้นมีใจให้กันและเมื่อเห็นว่าธนภาคนั้นยอมลงให้พืช ที่กำลังโกรธอยู่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องของทั้งคู่น่าจะยังพอมี
“ต่อให้ขอโทษยังไงคุณก็ยังเข้าข้างสุมิตรอยู่ดี” พัชรีที่ไม่ ยอมให้เรื่องจบง่ายๆพูดขึ้นแล้วจึงหันไปพูดกับฉันวิภาต่อคน ที่คบคนแบบนั้นเป็นเพื่อนก็คงต้องมีนิสัยเหมือนกันแน่ๆ

คําพูดของพัชรีที่พูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้าชายหนุ่มเลย ทำให้จนวิภารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไม่ได้ด้านหญิงสาวที่ พูดนั้นเมื่อพูดจบก็รอให้จนวิภาแสดงความเห็นด้วยกับตน