ตอน319แย่และการเปิดเผย

ตอนที่ 319 แย่และการเปิดเผย

ถูกจับได้แล้ว ตัวเองจะรู้หรือไม่ว่าเรื่องราวได้ถูกเปิดเผย

แล้ว!

นิเวศน์ตกใจ แต่ปัญญาที่มีมาแต่กำเนิดทำให้เขาสงบลง นิเวศน์เปลี่ยนการแสดงออกเป็นงุนงงทันที และถามอย่างอื่นๆ ว่า “พ่อบุญธรรมกำลังพูดเรื่องอะไร ผมเห็นคุณอุ้มมาลงจาก รถ…แสดงว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับมามีแน่ไม่ใช่เหรอ ไม่อย่าง นั้นทำไมพ่อบุญธรรมต้องอุ้มมามีเอาไว้ด้วยล่ะ!”

“มามีของเธอไม่ได้เป็นอะไร” เพื่อไม่ให้นิเวศน์เป็นห่วง พจน์จึงซ่อนความเอื้ออาทรณ์เอาไว้ “มามีของเธอเพิ่งล้มจนข้อ เท้าเคล็ด นั่นคือเหตุผลที่พ่อบุญธรรมอุ้มเธอ เธอไม่ต้องเป็น ห่วงมากนะ ไปนอนเถอะ

“ผมไม่ไปนอน!” นิเวศน์ส่ายหน้าอย่างมั่นคงและพูดอย่าง จริงจัง “มามล้มจนใบหน้าเป็นหมูเลย ผมมองมาแล้วไม่ วางใจ!

มันหายากที่นิเวศน์จะไม่เชื่อฟัง แต่สิ่งที่เขาพูดทำให้สุ พจน์เหลือทน ใบหน้าของวันวิภาเปลี่ยนไปเพราะความโกรธ อะไรคือหน้าหมู ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองหน้าบวมจะเด็กก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่ก็ไม่เชิง แต่ก็อย่ามาเรียกเธอว่าหมู

มันเป็นบรรยากาศที่หนักหน่วง แต่เมื่อถูกนิเวศน์ ขัดจังหวะ ทันใดนั้นมันก็ผ่อนคลายลง

สุพจน์กลั้นรอยยิ้มอย่างยากลำบาก พูดกับนิเวศน์ด้วย สีหน้าปกติ “ก็ได้ แต่อย่าเล่นกับมามีของเธอ เร็วเข้าถอยไป ฉันจะพามามีของเธอไปที่โซฟา

“ได้ครับ” นิเวศน์หลีกทางให้อย่างเด็กไร้เดียงสา เห็น จันวิภาที่ไม่สามารถเดินได้ในอ้อมกอดของสุพจน์ หัวใจก็พลัน หน่วง

หลังจากสุพจน์ออกไปแล้ว นิเวศน์กลับไปที่ห้องของเขา เพื่อดูช่องบันทึกที่เขาซ่อนอยู่ในห้องหนังสือของสุพจน์ จาก การบันทึกสามารถได้ยินเสียงพูดของสุพจน์ทางโทรศัพท์ แม้ว่าข้อความจะไม่ชัดเจนแต่นิเวศน์ก็เดาได้ว่ามันคืออะไร

หลังจากนั้นนิเวศน์ก็ฟังเครื่องดักฟังที่ติดไว้ในรถของสุ ตรวจสอบและดูว่าจะไปที่ไหน ได้ยินตำแหน่งที่อยู่ออกมา พจน์ จากการฟังนั้น และนิเวศน์ก็ค้นหาจากสิ่งที่สุพจน์พูด จนท้าย ที่สุดนิเวศน์ก็ได้รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมด

ตั้งแต่นิเวศน์ค้นพบว่าสุพจน์ได้วางแผนเรื่องราวของสุ มิตร นิเวศน์จึงทำทุกอย่างเพื่อเข้าถึงข้อมูลของเขาง่ายดาย และรวดเร็ว ดังนั้นเขาจึงเสี่ยงที่จะวางจอมอนิเตอร์ไว้ในที่ซึ่งสุ พจน์จะพูดถึงเรื่องต่างๆ บ่อยครั้ง และนิเวศน์ใช้เทคโนโลยีขั้น สูงล่าสุด เป็นจอภาพที่มีขนาดเล็กมาก หากไม่ได้ตั้งใจมองหามันก็จะไม่ถูกค้นพบ

เมื่อพูดไปแล้ว ในฐานะการเป็นแฮกเกอร์ของนิเวศน์ ไม่มี อะไรที่เขาไม่รู้ ไม่มีกล้องวงจรปิดไหนที่เขาไม่สามารถเข้าถึงได้

ในตอนที่คิด สุพจน์ก็เรียกหมอมาดูอาการบาดเจ็บของฉัน วิภา หลังจากให้ยาสำหรับมือและเท้า หมอก็ให้ยาทาลด อาการบวมแดงกับจันวิภา และสั่งให้เธอทาวันละสามครั้งก็จะ ดีขึ้น

หลังจากที่ส่งหมอกลับไป สุพจน์นั่งอยู่บนโซฟาสีหน้า จริงจัง มองไปที่จันวิภากับนิเวศน์แล้วพูดว่า “คุณสองคนนั่งลง ผมมีบางอย่างจะบอกพวกคุณ

เห็นสุพจน์จริงจังขึ้นมา จนวิภากับนิเวศน์ก็ชะงักไปเล็ก น้อย นิเวศน์กระโดดขึ้นไปข้างในวิภาและพูดอย่างไร้เดียงสา “พ่อบุญธรรมมีเรื่องอะไรจะพูดกับพวกเราเหรอ”

จากนั้นเขาก็กะพริบตาแสดงความไร้เดียงสาโดยลืม ความหายนะทั้งหมดที่เขาและจันวิภาทำไว้เมื่อเช้านี้

“หุบปาก จริงจังหน่อย!” สุพจน์สั่งอย่างเข้มงวด นิเวศน์ เบะปากและพยักหน้าส่งเสียง อืม อย่างไม่เต็มใจ จากนั้นก็นั่ง ลงช้างๆ จันวิภา

จันวิภาไม่สามารถพูดได้เพราะบาดแผลบนใบหน้า จึง พยักหน้าให้สุพจน์ส่งสัญญาณว่าจะไม่พูดอะไร

ดวงตาของสุพจน์จ้องระหว่างวันวิภากับนิเวศน์ เงียบไปโดยไม่พูดอะไรออกมา มันเหมือนเป็นการกระตุ้นความอยากรู้ ของพวกเขา

บรรยากาศสงบลง นิเวศน์ที่ถูกสุพจน์ตำหนิก็ไม่กล้าพูด อะไรอีก แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วถึงสิ่งที่สุพจน์ต้องการจะพูดก็ตาม

เพราะจันวิภาไม่สามารถพูดได้ จึงทำเพียงแค่จ้องมองนิ่ง

โดยหวังว่าสุพจน์จะพูดออกมาเร็วๆ

เมื่อทั้งคู่เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย สุพจน์จึงถาม อย่างใจเย็น “คุณสองคนรู้ไหมว่ามันผิด

“อะ…..ไร” ในวิภาไม่เข้าใจ เธอพูดออกมาสองคำ โดย ไม่รู้ตัว แค่เพิ่งพูดจบจนวิภาก็เริ่มเจ็บแก้ม เธออดไม่ได้ที่จะ ร้อง”โอ๊ย ออกมา

ตอนนี้ไม่สะดวกที่จะพูดคุยกับฉันวิภา สุพจน์ไม่อยาก ทำให้เธออับอาย ความหงุดหงิด ในครั้งนี้เขาซักถามนิเวศน์ เป็นหลัก

สายตาของสุพจน์เหมือนเหยี่ยวที่มองนิเวศน์และถามว่า “นิเวศน์ ครั้งนี้เธอรู้ความผิดไหม

“ผิดเหรอ นิเวศน์ผิดตรงไหนครับ นิเวศน์พยายามใช้ ทักษะที่เขาถนัดที่สุด แกล้งทำเป็นโง่เพื่อให้ผ่านมันไปได้

“ยังจะเสแสร้งอีก!” สุพจน์กัดฟัน จ้องมองนิเวศน์อย่าง คาดโทษและพูดด้วยความโกรธ “เมื่อเช้านี้ เธอทำอะไรลงไป ใครสั่งใครสอนให้เธอทำกับพ่อบุญธรรมแบบนั้น เธอนี่มันเด็กเลว!”

“โธ่พ่อบุญธรรม ทำไมคุณพูดเหมือนมานี้เลยล่ะ!” นิเวศน์

ดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นและเขาพูดอย่างกล้าหาญ

“หลังจากที่ผมใช้เข็มลมกับคุณแล้วมามีก็อบรมด้วยคำพูดนั้น

กับผมแล้ว พ่อบุญธรรมไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีกหรอก มา มา

พูดแล้วใช่ไหม”

หลังจากนิเวศน์บ่นออกมาในครั้งเดียวก็มองไปที่จันวิภา ด้วยความหวัง

ถึงแม้ว่าฉันวิภาจะไม่ชอบการโกหกหลอกลวง แต่ลูกชาย ที่รักเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ เสมือนสมาชิกในครอบครัว แน่นอนว่าไม่สามารถเปรียบเทียบกับสุพจน์ได้เลย สิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อเช้านี้เป็นสุพจน์ที่ผิดก่อน แม้ว่านิเวศน์จะทำอะไรบางอย่าง กับเขาในภายหลัง แต่นั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้

สำหรับเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ จันวิภาสนับสนุนนิเวศน์อย่าง มาก

ดังนั้นเมื่อนิเวศน์มองเธออย่างใจจดใจจ่อ จันวิภาจึงพยัก หน้าอย่างเห็นด้วย เดิมที่เธอต้องการส่งยิ้มให้นิเวศน์ แต่พอ คิดถึงบาดแผลบนใบหน้าแล้วก็ต้องล้มเลิกไป

ได้รับการยืนยันจากจั่นวิภา นิเวศน์ก็ยิ้มอย่างมีความสุข เขาหันไปมองสุพจน์และพูดอย่าง ใส่อารมณ์ว่า “พ่อบุญธรรม คุณดู มามอบรมผมแล้ว เพราะฉะนั้นคุณก็ไม่ต้องพูดถึงมันอีก แล้ว!”
พูดง่ายๆก็คือนิเวศน์พยายามที่จะหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้

“เจ้าเด็กเลว เธอทำร้ายพ่อบุญธรรมแล้วยังจะมีเหตุผล อีกเหรอ” สุพจน์พูดด้วยความโกรธ “อย่างไงก็เถอะ สิ่งที่เธอ ทำเมื่อเช้านี้มันผิด! จากนี้ไปเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้ทำมัน อีกแล้ว!

“…ครับ” รู้ว่าตัวเองผิด นิเวศน์ไม่มีทางเลือกต้องก้ม ศีรษะลงอย่างรู้สึกผิด และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร แต่เมื่อ เช้านี้พฤติกรรมของพ่อบุญธรรมไม่ถูกต้อง ทำไมพ่อบุญธรรม ไม่รู้สึกละอายใจบ้างล่ะ