ตอน318เจ้านายของพวกแกใครเป็น

ตอนที่ 318 เจ้านายของพวกแก ใครเป็น

ในที่สุดสุพจน์ก็เลือกวิธีประนีประนอม พยักหน้าอย่างจน ปัญญา “อืม…ได้ ผมฟังคุณ

ได้ยินอย่างนั้นแล้วจนวิภาก็มองสุพจน์อย่างซาบซึ้ง เปล่ง ประกายแสงระยิบระยับในแววตา

เห็นจันวิภาในแบบนี้สุพจน์ก็ไม่โหมอารมณ์โกรธอีก เขา ค่อยๆ ก้มลงประคองจันวิภาขึ้น พยายามเลี่ยงการบาดเจ็บที่ ข้อเท้าของเธอ ในวิภาถูกประคองขึ้นด้วยความแข็งแรง และ พาเดินกลับไปอีกทาง

สุพจน์ในตอนนี้เหมือนราชาที่เย่อหยิ่ง ก้าวเดินไปอย่างไม่ สนใจใครหน้าไหน จากไปอย่างสง่างาม โดยไม่มีใครสามารถ รั้งไว้ได้

สุพจน์ โอบประคองจันวิภาไปแบบนั้นจนกระทั่งหายไป จากสายตาของทุกคน

เจริญศรีไม่มีเวลาที่จะกลัวในสถานการณ์ของตัวเอง สายตาของเธอมองตามสุพจน์ไปจนกระทั่งเงาของเขาหายไป แล้วถึงได้สติกลับมา

จากนั้นเจริญศรีก็ได้ตระหนักว่าวันวิภามีความสัมพันธ์ที่พิเศษกับชายลึกลับคนนั้น ไม่อย่างนั้นชายหนุ่มเย่อหยิ่งคนนั้น คงไม่ดูอ่อนโยนในเวลาที่เผชิญหน้ากับฉันวิภา เขาจ้องมองฉัน วิภาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

ทำไม ทำไมผู้ชายดีๆ ล้วนถูกนางปีศาจจิ้งจอกจันวิภา ล่อลวงยั่วยวนกันไปหมด! เจริญศรีไม่เข้าใจ ฉันวิภามีอะไรดี ผู้หญิง ที่หน้าตาอย่างเธอในโลกนี้มีออกดาษดื่น

รูปร่างหน้าตาของเจริญศรีเองก็ไม่เลว เธอไม่เข้าใจ ตั้งแต่ชายลึกลับคนนั้นมาทำไมถึงไม่แลมาที่เธอเลยแม้แต่นิด

สิ่งเดียวที่เจริญศรีไม่อาจเทียบได้ก็คือสิ่งที่ซ่อนอยู่ใน จิตใจของฉันวิภา ว่า ใช่แล้ว ก็เพราะความเหลี่ยมจัด ดังนั้น จึงสามารถดึงดูดผู้ชายที่ยอดเยี่ยมมากมายได้ใช่ไหม

หัวใจของเจริญศรีทั้งอิจฉาทั้งเกลียด เธอเกลียดตัวเองที่ เมื่อครู่ทำไมถึงไม่ผลักจนวิภาให้ตกลงไปซะ! ถ้าเป็นอย่างนั้น ความชั่วร้ายอย่างในวิภาก็หายไปจากโลกใบหนี้แล้ว! หัวใจที่ เกลียดชังของเธอก็จะได้หมดไป

ใจที่เกลียดชังของเจริญศรีหวังว่าจะสามารถจับจันวิภามา ฉีกทิ้งได้ตอนนี้ แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้เจริญศรีถูกจับจนไม่ อาจต่อต้านดิ้นรนได้เลย

รอจนสุพจน์ไปไกลแล้ว คนพวกนั้นก็ปล่อยเจริญศรี คน หนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าและมีน้ำหนักในการพูดที่สุดเข้า มาหาเจริญศรีและพูดว่า “เจ้านายของผมให้ผมบอกคุณหนึ่ง ประโยค ถ้าหลังจากนี้คุณกล้าแตะแม้แต่ปลายเส้นผมของคุณจนวิภา เขาจะให้ครอบครัวของคุณชดใช้ทบต้นทบดอก! ถ้า เมื่อครูไม่ใช่เพราะคุณจันวิภาขอร้องให้คุณ คุณตายไปแล้ว!

คำพูดของชายคนนี้ทำให้เจริญศรีไม่พอใจ จันวิภาจะ ขอร้องไม่ขอร้องแล้วเธอเกี่ยวอะไร! คนอย่างเจริญศรีไม่ ต้องการความช่วยเหลือจากผู้หญิงราคาถูกคนนั้น สําหรับชายลึกลับคนนั้น…..

ทั้งๆ ที่ยังโกรธอยู่แต่เจริญศรีก็ถามออกไปอย่างฉลาด “งั้นฉันต้องรู้ว่าเจ้านายของพวกแกเป็นใคร หรือไม่ก็บอกชื่อ มาก็ได้!”

** คุณคู่ควรที่จะรู้จักเจ้านายของผมงั้นเหรอ!” ชายคนนี้ดู เหมือนจะดูถูกเจริญศรี หลังจากที่เขาพูดจบประโยคนี้ก็โบกมือ ให้กับพี่น้องที่อยู่ใกล้เคียง แล้วจากนั้นก็หันหลังกลับออกจาก ดาดฟ้าไป

พี่น้องที่เหลือที่กำลังซ้อมสองคนชุดดำจนปางตายก่อน หน้านี้หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้านายก็กระหน่ำโจมตีครั้ง สุดท้ายก่อนจะตามกลับไป

ในเวลาไม่ถึงนาทีทุกคนก็ออกไปจนหมด กะทันหันใน เวลานี้ เมื่อพวกเขาจากไปเจริญศรีใช้เวลานานในการตระหนัก ว่าเธอเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ นอกจากนี้ยังมีสองคนชุดดำที่ กําลังปางตายบนพื้น

เจริญศรียืนรับลมบนดาดฟ้ายามค่ำคืนเป็นเวลานาน เมื่อเธอได้สติขึ้นมาก็บังเกิดรอยยิ้มเย็นชาขึ้นที่มุมปาก จากนั้นก็ ซักเท้าเดินออกไปอย่างเย่อหยิ่ง ไม่แลเสียงร้องโอดโอยบนพื้น เมื่อมองที่ด้านหลังเธอชายสองคนกำลังเอื้อมมือออกมาขอ ความช่วยเหลือ

นอกจากนี้จนวิภาก็ถูกอุ้มกลับไปที่รถ โดยสุพจน์วางเท้า เธอเบาๆ กลัวว่ามันจะทำร้ายเธอ

ถึงแม้ว่าฉันวิภาจะเจ็บปวดบนใบหน้าอย่างหนักแต่ก็ อดทนกระซิบกับสุพจน์ “ขอบคุณนะ… สุพจน์

ถ้าไม่ใช่เพราะสุพจน์มาทันเวลา เธอคงไม่อาจได้เห็นดวง อาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ได้ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าสุพจน์รู้ได้อย่างไรว่า เธอถูกเจริญศรีลักพาตัว แต่ในวิภาเชื่อในความสามารถของสุ พจน์ และขอบคุณเขาสำหรับบุญคุณ

เพียงแค่ความรู้สึกนี้ก็ยังไม่ทำให้ฉันวิภารู้สึกลึกซึ้งไป

ด้วย

ได้ยินคำพูดของฉันวิภา สุพจน์ก็ยิ้มอย่างไม่แยแสและพูด อย่างหมดหนทาง “ทุกครั้งผมจะต้องขอให้คุณอย่าเกรงใจ เมื่อไหร่ที่คุณจะสามารถทำลายนิสัยแบบนี้ไปได้

.. จันวิภาจีบปากและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

สุพจน์ไม่สนใจ เห็นเสื้อผ้าสกปรกของจันวิภา บางแห่งถูก ฉีกขาดจากแรงเสียดทาน จึงถอดเสื้อโค้ตออกทันทีและนำมาคลุมให้จนวิภา

ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวมุ่งไปยังวิลล่าของพวกเขา

จันวิภานั่งอย่างไม่สบายใจ เอาแต่คิดว่าทำไมสุพจน์ไม่ โทษตัวเองเลย ถ้าเธอไม่อยากไปดูสุมิตรวันนี้มันก็จะไม่เกิด เรื่องขึ้น คืนนี้พูดถึงเรื่องนั้นเป็นเธอที่สร้างปัญหาให้ตัวเอง ซึ่ง ผลที่ได้คือสุพจน์ยื่นมือมาช่วยเธอแก้ปัญหาอีกครั้ง

ความอดทนและความเอื้ออาทรของสุพจน์ ยิ่งทำให้ฉัน วิภารู้สึกละอายแก่ใจมากขึ้น

ตลอดทางสุพจน์ก็ไม่ได้พูดอะไรราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันนี้ ในไม่ช้าพวกเขาก็กลับมาถึงบ้าน หลังจากลงจากรถ พจน์ก็เดินไปฝั่งจันวิภา ตั้งใจจะอุ้มเธอขึ้นมาด้วยตัวเอง

จนวิภาต้องการที่จะปฏิเสธ แต่สุพจน์ยืนยันที่จะอุ้มเธอจึง พูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ “คุณได้รับบาดเจ็บแบบนี้แล้ว หรือว่า คุณยังอยากบาดเจ็บเพิ่มอีกเหรอ มาเถอะ ให้ผมอุ้มคุณไป

* เห็นสุพจน์พูดอย่างมีเหตุผล จันวิภาเม้มริมฝีปาก แน่น ไม่ปฏิเสธความเมตตาของสุพจน์ เขาจึงอุ้มตัวเองลงจาก รถและเข้าไปในบ้าน

“มาม” สุพจน์อุ้มจันวิภาเข้ามาในห้องแล้วก็มีเสียงของ ความกังวลของเด็กดังขึ้นมา

จนวิภาและสุพจน์มองไปยังแหล่งที่มาของเสียง ในเวลา เดียวกัน โดยบังเอิญก็ได้เห็นนิเวศน์วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้ากังวลเขาเงยหน้าขึ้นมองจันวิภาและถามอย่างร้อนใจ “มามี มาม เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรมากไหมครับ

ในขณะที่นิเวศน์ถามก็มองร่างกายของวันวิภาภายใต้เสื้อ โค้ต มือและเท้าที่มีรอย ยังมีใบหน้าของเธอที่บวมแดงและ มีเลือดออก ถ้าไม่ใช่เพราะสุพจน์ นิเวศน์คงเกือบจะจำแม่ของ ตัวเองไม่ได้

บังเกิดแสงเย็นในดวงตา นิเวศน์รู้สึกไม่พอใจ ผู้หญิงที่น่า รังเกียจคนนั้นกล้าแตะต้องแม่ของเขา เขาจะไม่ปล่อยเธอไว้ แน่นอน!

จนวิภาและสุพจน์ได้ยินคำพูดของนิเวศน์ว่ามีอุบัติเหตุบาง อย่างเกิดขึ้น ฟังจากน้ำเสียงของเขามันเหมือนกับว่ารู้เรื่องการ ลักพาตัวของฉันวิภาอยู่ก่อนแล้ว

จนวิภาจ้องมองสุพจน์ด้วยสายตางุนงง ถามเขาทาง สายตาว่าเขาบอกนิเวศน์เกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่ไหม

สุพจน์มองจันวิภาแล้วส่ายหน้า แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ พูดเรื่องนี้กับนิเวศน์ ในเวลาเดียวกัน สุพจน์ก็มองไปที่นิเวศน์ และถามอย่างสงสัย “นิเวศน์ เธอรู้เหรอว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น กับมามี

วันที่อัพต่อ 2019-11-30