ตอน316 ใครจะไปก่อน

ตอนที่ 316 ใครจะไปก่อน

เสียงคมชัดและแข็งกร้าว มันน่ากลัวเมื่อได้ยิน

จนวิภาอกสั่นขวัญแขวน ถ้าเจริญศรีปล่อยมือ จนวิภาค ตายแน่แล้วจริงๆ

ใครสามารถมาช่วยเธอได้บ้าง

จันวิภาไม่กล้ามองลงไปบนถนนเล็กๆ นั่น หลับตาลง ราวกับยินยอม ภาพแรกที่แวบเข้ามาในจิตใจคือสุมิตร

อย่างไรก็ตามตอนนี้สุมิตรกำลังอยู่ในโรงพยาบาล เป็น ไปไม่ได้ที่จะสามารถมาช่วยเธอได้ ไอ้เลว ตัวเองสร้างเรื่อง ขึ้นมา แต่จัดการด้วยตัวเองไม่ได้ ยังกล้ามีหน้ามานอนป่วย อยู่บนเตียงอีก!

ตอนนี้สมองของจันวิภาว่างเปล่า ในหัวใจมีความกลัวเห ลือคณานับ ในขณะที่เจริญศรียังคงหัวเราะอยู่ตลอดเวลาไม่มี ทีท่าว่าจะหยุด

หัวเราะแล้วหัวเราะเล่า ดูเหมือนว่าจันวิภาจะกำลังมีความ สุขอยู่กับความคิดบางอย่าง เสียงหัวเราะยิ่งดังขึ้น ในตอนที่ ฉันวิภากำลังคิดว่าเจริญศรีคงหัวเราะจนตาย จู่ๆ เจริญศรี หยุดหัวเราะ หันหน้ามา ซึ่งดูดุร้ายมาก มองจนวิภาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ!

” ฉันเป็นผู้หญิงบ้าแล้วยังไง จนวิภา แกอย่าคิดนะว่า ฉันจะปล่อยให้แกตายอย่างมีความสุขนะ อย่าแม้แต่จะคิด

เจริญศรีพูดอย่างอวดดี ค่อยๆ ก้มลงเข้าใกล้จนวิภา กระซิบที่ข้างหูของเธอ “ฉันจะทำให้แกตายอย่างเจ็บ ปวด…ทำให้แกทรมานยิ่งกว่าตาย! จนไม่อาจมีชีวิตอยู่ ไม่ สามารถมีชีวิตอยู่ได้! ฉันต้องการให้แกร้องไห้ขอโทษและ ขอร้องให้ยกโทษให้ฉันต้องการเห็นด้านที่แย่ที่สุดของแก ยกตัวอย่างเช่น….นอนอยู่ใต้ร่างคนอื่น ในท่าทางที่ไร้ ยางอาย….

ทุกคำพูดของเจริญศรี ทั้งหมดถูกกระแทกเข้าไปในหัวใจ

ของจันวิภา ดวงตาของเธอเบิกกว้าง มีช่วงเวลาที่สั่นไหว ฉัน

วิภารู้สึกเหมือนกลับไปสู่วันนั้นเมื่อหกปีก่อน นวาระก็พูดกับ

เธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังแบบนี้ และ

พยายามทำให้เธอขายหน้าด้วยวิธีนี้

ได้ยินคำพูดของเจริญศรี จันวิภารู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร

ต่อไป

ตามที่คาดไว้ไม่ผิดเพี้ยน หลังจากที่เจริญศรีพูดจบ ประโยคนี้ก็ยกมือขึ้นปรบมือ แล้วจันวิภาก็ได้เห็นสองคนชุดดำ ที่เพิ่งส่งจันวิภาขึ้นมาเดินออกมาจากมุมหนึ่ง

จากที่เห็น พวกเขาคงรออยู่นานแล้ว เมื่อได้ยินคำสั่งของ เจริญศรี ในขณะที่พวกเขาเยื้องย่างก็แสดงท่าทีโอทั้งเข้ามาพร้อมกัน

เมื่อวันวิภาเห็นอย่างนั้นร่างกายก็สั่นเทาไปหมด มาถึง ตอนนี้ คงไม่มีใครช่วยเธอได้อีกแล้ว ตอนที่เธอถูกลักพาตัวมัน เป็นคนที่มืดมิด มีไม่กี่คนที่เห็น อย่าว่าแต่จะมีคนรู้จักมาช่วย เลย!

จะทําอย่างไรดี ควรทำอย่างไรดี

ในตอนนี้ จนวิภาหวังว่าสุมิตรจะไม่ได้เข้าโรงพยาบาล อย่างน้อยเธอก็จะได้ไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

จันวิภามองไปที่เจริญศรีที่หัวเราะอย่างมีความสุข และ มองไปที่สองคนชุดดำที่มีสีหน้าในกระหายบนใบหน้าก็ยิ่งรู้สึก ร้อนรนหนัก

เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ เจริญศรีก็ยิ้มและออกคำสั่ง “พวก แกจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้ก็ได้ แต่จำไว้ว่าอย่าเล่นจนถึงตาย ไม่อย่างนั้นพวกแกจะได้เห็นกัน

“ครับ!” สองคนชุดดำตอบกลับด้วยความเคารพ

หลังจากออกคําสั่งด้วยความฮึกเหิม เจริญศรีก็ผลักฉัน วิกาลงบนพื้น แล้วตบมือปัดสิ่งสกปรกพลางยิ้มประหลาด “จัน วิภา ฉันจะนั่งดูคนเล่นสนุกกับแก….วางใจเถอะ ฉันจะไม่ปล่อย ให้แกตายไปทั้งแบบนี้หรอกนะ ฉันบอกแล้วไงว่าจะทำให้แก

ทรมานจนไม่ อยาก อยู่

หลังพูดจบ เจริญศรีก็หันเดินไปอีกด้านอย่างสง่างาม มีโต๊ะเก้าอี้และอาหารผลไม้ที่เตรียมไว้อยู่นานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น มันมีกล้องอยู่ด้วย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ตอนนี้จนวิภาถูกเจริญศรีบันทึกภาพเอา ไว้แล้ว และที่มากไปกว่านั้น กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอก็จะ ถูกกล้องบันทึกเอาไว้ด้วย

ต้องบอกว่าเจริญศรีเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมมากจริง

ทั้งหมดนี้จนวิภาล้วนไม่รู้ มองไปยังชายสองคนที่เข้ามา ใกล้เธอ แม้ว่าทั้งตัวจะฟกช้ำดำเขียวไปหมด จนวิภาก็ยังคง กัดฟันลุกขึ้นยืน จันวิภาต้องการหาที่ซ่อนและแม้กระทั่ง ต้องการที่จะวิ่งหนี!

แต่อย่างไรก็ตาม เท้าของวันวิภาถูกเหยียบด้วยส้นสูงของ เจริญศรีจนหมดแรงที่จะวิ่ง บวกกับสถานที่นี้เป็นพื้นที่โล่งว่าง จึงไม่มีที่ไหนเลยที่จันวิภาจะหนีได้

ไม่ผิดคาดแม้แต่น้อย จันวิภาถูกคนที่อยู่ข้างหลังไม่กี่ก้าว จับไว้ พวกเขาหรี่ตาสีหน้ากระเหี้ยนกระหือรือ

ประเด็นสำคัญกว่านั้น หลังจากที่พวกเขาจับจันวิภาก็ช่วย เธอแก้เชือกที่มัดไว้กับเก้าอี้ ซึ่งนั่นทำให้ฉันวิภาคิดว่ามันก็ไม่ ได้แย่จนเกินไปนัก

แต่นั่นไม่ได้อธิบายอะไรได้ ในที่สุดจนวิภาก็ยังไม่

สามารถหนีจากสถานการณ์นี้ได้ ชายร่างใหญ่หนึ่งในนั้นผลัก

เธอลงกับพื้นและพยายามกดเธอไว้
จนวิภาอดกลั้นอาการคลื่นไส้ ไม่สามารถทนกลิ่นเหม็น ของสุนัขจิ้งจอกของผู้ชายได้ รีบหันหนีอย่างนึกรังเกียจ

ผู้ชายที่กดอยู่บนตัวของฉันวิภา เห็นจันวิภาหันหน้าหนี พูดอย่างอารมณ์ดีว่า “สาวน้อย ยังกล้าที่จะรังเกียจเล่าจื้ออีกเห รอ เชื่อหรือไม่ว่าเล่าจื๊อคนนี้จะกำลังขยี้เธอน่ะ

หลังจากพูดจบ มันเหมือนว่าเขากำลังทำอะไรกับฉันวิภา แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรก็ถูกมือมืดถีบจนกระเด็นไปพร้อมกับ เสียงคำรามของความไม่พอใจ “ทำอะไรวะ แกจะกินคนเดียว หรือไง”

เมื่อเห็นว่านี่จะเป็นการสร้างความขัดแย้งภายใน คนที่กด จนวิภาจึงหัวเราะ “ฉันมาก่อนไม่ถูกยังไง ทำกันสองคนมัน สวยงามกว่า……

“ไปตายซะ มาก่อนก็ต้องได้ก่อน! คิดว่าตัวเองเป็นใคร วะ!” อีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ แสดงความไม่พอใจ เขาเอื้อมมือ ออกไปเพื่อดึงชายคนนั้นออกจากตัวจันวิภา ชายบนตัวจันวิภา หงุดหงิด ทุกคนอยู่ในกลุ่มเดียวกัน ทำไมถึงบอกว่ามาก่อน

เมื่อเห็นว่าความคิดเห็นไม่สามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวได้ เป็นเรื่องปกติที่จะเริ่มการแข่งขันเพื่อดูว่าใครจะชนะและได้ ก่อน!

ความล่าช้าในด้านนี้ทำให้เจริญศรีที่อยู่ไม่ไกลไม่พอใจจน เธอกรีดร้องออกมา “พวกแกสองคนทะเลาะอะไรกัน! ใครก่อน ก็ไม่ต่างกัน ถ้าพวกแกยังให้ฉันใช้ค่ฟุ่มเฟือย! ฉันก็ไม่ใช้พวกแกแล้ว! มีคนอีกมากที่อยากมา

ถูกนายจ้างคำรามใส่ แม้ว่าทั้งชายสองชุดดำไม่พอใจ และไม่เต็มใจทำงานก็ยังยินดีที่จะยอม

อย่างไรก็ตาม หากจั่นวิภาไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ก็ไม่ใช่ฉัน วิภา ตอนแรกเธอเห็นสองคนชุดดำทะเลาะกันอย่างหนักก็อด ไม่ได้ที่จะเติมเชื้อไฟ “นี่ นายเต็มใจที่จะให้เขาก่อนเหรอ นายก รู้ ถ้านายยอม มันก็หมายความว่านายจะต้องถ่อมตัวให้เขา ตลอดไป หลังจากนี้ต้องอยู่ใต้บังคับบัญชาเขานะ เมื่อถึงเวลา นั้น พวกนายจะทํางานร่วมกันอีกได้ยังไง

ได้ยินคำพูดของฉันวิภา สองคนชุดดำที่เพิ่งรู้ถึงผลลัพธ์ ชะงักไป ขณะนั้นเอง หนึ่งในนั้นก็ไม่ยอมอีก ดูเหมือนว่าคำพูด ของจันวิภานั้นได้ผล

ในความลังเล อีกคนเห็นได้ชัดว่าต้องการจะได้ก่อน