ตอน314ดาดฟ้าผลักแกลง

ตอนที่314 ดาดฟ้า ผลักแกลง

ในเวลาเดียวกัน ในวิภาก็เริ่มมีข้อสงสัยว่าทำไมสุพจน์ถึง เล่นกับเธอแบบนี้

มันเป็นการลักพาตัวแบบเดียวกัน แต่มีการคลุมศีรษะ แล้วยังขึ้นลิฟต์และขึ้นบันไดอีก ตอนแรกจนวิภาเกือบจะเข้าใจ แต่หลังจากการเดินทางในวิภาก็เริ่มไม่เข้าใจ

นี่มันที่ไหนกัน

ตอนนี้จนวิภายังไม่ได้ตระหนักว่าตัวเองถูกลักพาตัว กับ เหตุบังเอิญก่อนหน้า บวกกับความไว้วางใจต่อสุพจน์ ทำให้ เธอคิดว่ามันเป็นสิ่งที่สุพจน์ทำ

หลังจากนั้นก็มาถึง จันวิภาปฏิญาณว่าตนจะไม่ยอมมอง เห็นสิ่งต่างๆ ได้ด้วยความคิดอุปาทานไปเอง

แน่นอนว่านี่เป็นคำสุดท้าย

จนวิภาถูกลากขึ้นบันไดประมาณหนึ่งชั้น แล้วเธอก็ได้ยิน เสียงประตูเปิด จากนั้นก็มีลมพัดแรงมาปะทะหน้าเธอ

ทันทีที่เปิดประตู จันวิภาที่ถูกลมนั้นพัดก็สงสัยว่านี่มันคือ ที่ไหน ทำไมถึงมีลมแรงขนาดนี้ สุพจน์ต้องการอะไรกันแน่!
คำถามของฉันวิภาได้รับคำตอบในไม่ช้า เธอถูกผลักแล้ว ผลักอีกไปสักพัก จากนั้นจนวิภาก็ถูกกดลงบนเก้าอี้ คนสองคน มัดมือเธอไว้ข้างหลัง มือทั้งสองข้างถูกผูกติดกับเก้าอี้ และยัง มัดแน่นมากเพราะกลัวว่าเธอจะหนี

ในตอนนี้ความสงสัยในใจของฉันวิภากำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เธอกำลังสงสัยว่าการกระทำนี้เป็นสุพจน์ที่ทำใช่หรือไม่ ถ้า มันเป็นสุพจน์จริงๆ เขาจะต้องไม่เล่นกับตนแบบนี้ แม้ว่าเขาจะ ไม่พอใจที่จะเห็นตนไปหาสุมิตรแต่ก็ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้

ถ้าไม่ใช่สุพจน์ แล้วเป็นใครกัน

เมื่อความคิดนี้เกิดขึ้น จนวิภาก็ตระหนักด้วยความกลัว ดู เหมือนเธอจะตระหนักได้ถึงบางอย่างแล้ว

สองคนชุดดำที่พาเธอมาเป็นคนทำทั้งหมดนี้ จากนั้นก็เอา ถุงออกมาจากศีรษะ ช่วงเวลาที่ดวงตาสามารถมองเห็นภาพ ตรงหน้า จันวิภาก็รู้สึกว่าโลกทั้งโลกเปลี่ยนไป

ที่จันวิภาเห็นคือท้องฟ้ามืดและแสงไฟน้อยๆ มองไปรอบๆ มันเป็นด้านบนของอาคารสูงแห่งหนึ่ง ถ้ามองลงไปสามารถ มองเห็นเมืองได้อย่างชัดเจน มีทั้งแสงสีแดงสีเขียวหลากสี เมืองที่มีสีสันแสดงให้เห็นถึงความงดงามในยามค่ำคืน

อย่างไรก็ตามตอนนี้จนวิภาไม่ได้มีความสุขกับสิ่งเหล่านี้ ที่ต้องมาปรากฏตัวบนดาดฟ้าโดยไม่มีเหตุผลมันควรจะต้อง กลัวมากต่างหาก!
ร้อนรน ตำแหน่งที่จันวิภาอยู่นั้นใกล้กับราวบันได ดังนั้น จึงสามารถดูมุมมองด้านล่างได้อย่างชัดเจน ด้วยเหตุนี้จนวิภา รู้สึกถึงความเย็นที่ด้านหลัง

นี่ไม่ใช่เรื่องตลกที่สุพจน์ทำอย่างแน่นอน สุพจน์จะไม่ทำ แบบนี้กับเธอ นี่ไม่ใช่คนรักในแบบSMนะ!

แต่นอกจากสุพจน์ จันวิภาก็คิดไม่ออกว่าใครจะพาเธอมา

ที่นี่แบบนี้ สุมิตรอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วสุพจน์ล่ะ

“แปะแปะแปะ…” เสียงปรบมือดังขึ้นจากที่ไกลๆ และ ค่อยๆ เข้าใกล้จนวิภาขึ้นเรื่อยๆ

สิ่งนั้นดึงดูดความสนใจของจันวิภา สองคนชุดดำที่พาเธอ มาไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว เมื่อวันวิภาได้สติอีกครั้งบนดาดฟ้า ว่างเปล่า เหลือเพียงตัวเธอเองและเสียงปรบมือจากที่ไกลๆ

จนวิภามองไปที่แหล่งที่มาของเสียง สามารถเห็นเป็นรูป ร่างที่สะโอดสะอง โดยรวมดูเหมือนจะเป็นของผู้หญิง

คนคนนั้น ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เมื่อเธอไปถึงจันวิภา

สามารถเห็นองค์ประกอบใบหน้าของเธอได้ชัดเจน ตาของฉัน วิภาเบิกกว้าง เรื่องที่ว่าพระเจ้าทรงกำหนดชะตาชีวิตคนไว้ ปรากฏขึ้นในใจของฉันวิภา

เสียงแหลมที่เป็นเอกลักษณ์ของเจริญศรีดังขึ้น “จันวิภา ไม่คิดเลยนะว่าฉันจะพาแกมาอยู่ที่นี่ได้

พามางั้นเหรอ นี่มันเป็นการลักพาตัวชัดๆ
จันวิภาไม่ได้ทันคิดเลย คราวก่อนเธอคิดว่าเจริญศรีลักพา ตัวเอง แต่มันกลับกลายเป็นฝีมือของสุพจน์ ส่วนครั้งนี้ เธอคิด ว่ามันเป็นฝีมือของสุพจน์ แต่กลายเป็นว่ามันคือการลักพาตัว ของเจริญศรีจริงๆ!

คนเรานี่ช่างมีความคิดสร้างสรรค์เสียจริง! หรือว่านี่คือ ประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้า หรือไม่ก็เพราะจันวิภานั้นไร้เดียงสา เกินไปถึงได้ไม่มีการป้องกันตัวเองสักนิดเลย

เมื่อเปรียบเทียบกับในอดีต ธันวิภาเชื่อในข้อหลัง

แม้ว่าจันวิภาจะตกใจมาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเจริญศรี เธอไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความตื่นตระหนกนั้น จากที่เธอตกใจ ในคราแรก ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นการดูถูกและถามด้วยสีหน้า เยาะเย้ยว่า “เจริญศรี เธอพาฉันมาที่นี่ทำไม ทานมื้อเหรอ”

ได้ยินคำพูดของฉันวิภา เจริญศรีก็รู้สึกเหมือนได้ยินเรื่อง ตลกที่ยิ่งใหญ่ เธออดไม่ได้ที่จะปิดใบหน้าหัวเราะ เสียง หัวเราะแข็งกร้าวรุนแรงจนจันวิภาไม่สามารถทนได้

เมื่อเจริญศรีหัวเราะจนพอใจแล้ว ทันใดนั้นก็หยุดลง มอง ไปที่นั่นวิภาอย่างดุร้าย แล้วพูดเสียงเยาะเย้ยว่า “แกน่ะเหรอ มื้อค่ำงั้นเหรอ จนวิภา แกยังไม่เข้าใจสถานการณ์ใช่ไหม วันนี้ ฉันกล้าพาแกมาที่นี่ก็แสดงว่าแกจะไม่มีวันได้ก้าวออกไปจากที่ นี่อีก!”

“เธอหมายถึงอะไร” คำพูดของเจริญศรีทำให้ฉันวิภาคด ไม่ได้ที่จะหัวใจเย็นเฉียบ เธอรู้ว่าเจริญศรีจะไม่ทำเรื่องเสียงโดยไม่มีเหตุผล

ตั้งแต่เมื่อครู่ที่เห็นเจริญศรี เธอคิดว่าเจริญศรีอาจจะพา เธอมาข่มขู่เพียงไม่กี่ประโยค เพื่อให้เธอออกห่างจากสุมิตร แต่ไม่ได้คาดคิด…ว่าเจริญศรีต้องการชีวิตเธอ! เธอไม่รู้หรือไง ว่าการฆ่าคนมันผิดกฎหมายน่ะ

“ที่ฉันพูดคือหมายถึงว่า…” เจริญศรียิ้มร้ายกาจ เธอเข้า ใกล้จนวิภาอีกเล็กน้อย พูดด้วยเสียงแข็งที่เย็นชา “จันวิภา วัน นี้แกต้องตาย!”

คำพูดแบบนั้นล้วนเป็นการข่มขู่ แต่วันนี้เมื่อมันออกมา จากปากของเจริญศรี จันวิภารู้ว่าเธอจริงจัง! ต้องบอกว่าความ ตั้งใจของเจริญศรีที่ต้องการฆ่าจนวิภา จันวิภายังไม่ค่อยเข้าใจ นัก

คู่หมั้นที่ควรจะแต่งงานในอีกไม่นาน จู่ๆ ก็ถูกนางปีศาจ จิ้งจอกที่ถูกฆ่าตายระหว่างทางมาฉกเอาไป และผู้หญิงคนนี้ก็ ทำมันซ้ำแล้วซ้ำอีกต่อหน้าเธอ แล้วยังแสดงความรักต่อ ลูกชายอย่างเปิดเผยพร้อมกับคู่หมั้นของเธอ เป็นใครก็ต้อง คลั่งทั้งนั้น!

ก่อนหน้านี้จนวิภายังสงสัยว่าทำไมเจริญศรีจึงสงบอยู่ได้ ตอนแรกคิดว่าเธอก็แค่สาวหน้าอกใหญ่ที่ไร้สมอง ตอนนี้ดู เหมือนว่าสิ่งที่คิดมาเสมอล้วนเป็นความอดทน

แม้ว่าฉันวิภาจะสามารถเข้าใจได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความ ว่าเธอเห็นด้วยกับเจริญศรี นี่คือชีวิตคน และที่สำคัญมันคือชีวิตของเธอเอง!

แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่จันวิภาจะยอมรับมัน

จันวิภายังคงมีสีหน้าสงบและพูดอย่างใจเย็น “เธอฆ่าฉัน แล้ว ไม่กลัวว่าตำรวจจะจับเธอเหรอ ไม่กลัวเหรอว่าสุมิตรจะไม่ ปล่อยเธอไป

“อย่าพูดถึงสุมิตร แกมันไม่คู่ควร! ใครจะรู้ว่าคำพูดของ จันวิภาทำให้เจริญศรีโกรธ เธอตะโกนใส่จันวิภาย่างเกรี้ยว กราด “ฉันรู้ว่าแกเป็นใคร ไม่ใช่ผู้หญิงรักสนุกเมื่อหกปีก่อน หรอกเหรอ อยู่อเมริกาดีๆ ไปก็ดีอยู่แล้วทำไมไม่อยู่ ผ่านไปหก ปี แกกลับย้อนกลับจีนมายั่วยวนคู่หมั้นของฉัน! แกมันคือ ความอัปยศของผู้หญิง!