ตอน309พ่อที่แท้จริงVSพ่อบุญธรรม

ตอนที่ 309 พ่อที่แท้จริง VS พ่อบุญธรรม

ตอนนี้ต้องการจะหลบหนี แต่เขากลับไม่ตื่นขึ้นมา

ธนภาคโอบจนวิภาไว้ มันเจ็บปวดที่เห็นเธอร้องไห้ อยาก กอดเธอไว้ในอ้อมแขน แต่ฉันวิภาเป็นผู้หญิงของพี่น้องของเขา และพี่น้องของเขากำลังนอนหมดสติอยู่ ไม่ว่าธนภาคจะหาญ กล้าขนาดไหนก็ไม่กล้ากอดจนวิภาเอาไว้ในอ้อมแขน

ในอีกด้านหนึ่ง ที่วิลล่าของสุพจน์

เมื่อสุพจน์ตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟาในห้อง นั่งเล่น ร่างกายค่อนข้างซา สุพจน์ขยับร่างกายด้วยสติยังกลับ คืนไม่เต็มที่

เขามานอนที่นี่ได้ยังไง สุพจน์จำได้ว่าก่อนที่เขาจะหมดสติ

นิเวศน์กำลังจะยิงตัวเอง…..

ทันใดนั้นสุพจน์ลุกพรวดขึ้นจากโซฟา ในใจของเขามี เพียงหนึ่งความคิด มองดูว่าฉันวิภาไม่ได้ไปหาสุมิตรแล้วใช่ ใหม่!

แต่เมื่อสุพจน์ลุกขึ้นยืนก็เห็นนิเวศน์นั่งอยู่บนโซฟาอีกฝั่งหนึ่งอยู่เงียบๆ อดไม่ได้ที่จะหยุดการเคลื่อนไหว ส่งเสียงออก มาในอาการมึน “นิเวศน์…..

นิเวศน์ค่อยๆ ยกดวงตาขึ้นมอง ใบหน้าของเขามองไปยัง สุพจน์อย่างใจเย็นและพูดออกมาว่า “พ่อบุญธรรม คุณตื่น แล้ว”

ได้เห็นนิเวศน์แบบนี้ สุพจนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ใน ความทรงจำ นี่เป็นครั้งแรกที่นิเวศน์มองเขาโดยไม่ยิ้ม ที่ นิเวศน์เป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเขาได้ยินคำพูดของตนเมื่อเช้านี้ ดังนั้นจึงมองตนกลายเป็นศัตรูกับพ่อของเขาหรือเปล่า

สุพจน์มองไปที่นิเวศน์อย่างค่อนข้างกระสับกระส่าย พูด ออกมาอย่างลังเลว่า “นิเวศน์ เธอ…เกลียดพ่อบุญธรรมแล้วใช่ ใหม

“พ่อบุญธรรม คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ” นิเวศน์ยังคงมีสีหน้า สงบนิ่ง ดวงตาของเขาที่มีลักษณะคล้ายกับของสุมิตรยังคง ไม่มีคลื่นใดๆ พูดแผ่วเบาว่า “คุณเป็นพ่อบุญธรรมที่ดีกับผม และมา ผมจะเกลียดคุณได้ยังไง

สีหน้าของนิเวศน์ยังคงนิ่งสงบ แต่คำพูดที่ออกมากลับมี ความหมายโดยนัย

สุพจน์เป็นคนฉลาด ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่มีลูกน้องที่ ซื่อสัตย์ เขาเข้าใจความหมายในคำพูดของนิเวศน์โดยทันที และก็รู้อีกด้วยว่าเขาโกรธกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้
แต่สิ่งที่สุพจน์ไม่รู้คือนิเวศน์ได้ตรวจสอบประวัติของเขา ทั้งหมดแล้ว เกี่ยวกับเรื่องเมื่อหกปีก่อน รู้เรื่องราวความ สัมพันธ์ระหว่างเขากับมา และความเกลียดชังที่มีต่อคุณพ่อ เขารู้มันทั้งหมด

ไม่แค่นั้น เรื่องราวเมื่อหกปีก่อนนิเวศน์ก็รู้เรื่องราวทั้งหมด พ่อบุญธรรม คุณพ่อและมาม ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสามคน และเรื่องในอดีต เขาขุดมันขึ้นมาด้วยวิธีที่ผิดกฎหมาย

ตราบเท่าที่นิเวศน์ต้องการ ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ และจะ ไม่มีทางถูกคนจับได้ด้วย

นั่นก็คือสาเหตุที่ว่าทำไมเขายังคงนั่งอยู่ที่นี่แบบนี้

สุพจน์คาดเดาถึงเหตุผลที่นิเวศน์โกรธ ซึ่งมันเป็นเรื่อง ง่ายมากที่จะจัดการ ตั้งแต่ยังเล็กนิเวศน์ก็เชื่อฟังเขา สุพจน์ เพียงให้ความสนใจมากขึ้น แต่นั่นก็สามารถทำให้เขามาอยู่ ข้างๆ ตนได้

แท้จริงแล้วกับสุมิตรที่เพิ่งรู้จัก ไม่สามารถเทียบได้กับพ่อ บุญธรรมที่อยู่ด้วยมากว่าห้าปี

เมื่อคิดถึงตรงนี้สุพจน์ก็ยิ้มกริ่ม เขาเดินไปนั่งลงข้าง นิเวศน์ และอุ้มเขาขึ้นมาไว้บนตักตัวเอง ยิ้มพลางถามว่า “ขอโทษนะ เมื่อเช้านี้ฉันใจร้อนเกินไป ฉันจะพูดกับเธอต่อหน้า เธอ…ฉันรู้ว่านิเวศน์คนอย่างเธอมีเหตุผลเสมอ งั้นก็จะไม่ ปิดบังเธอ เรื่องความบาดหมางของฉันกับพ่อของเธอ ไม่อยาก

ให้เธอต้องมากังวลนะ…”
ค่าพูดอย่างหัวใจขมขื่นของสุพจน์ ไม่สามารถสั่นคลอน จิตใจของนิเวศน์ได้ เขาพยักหน้าอย่างสงบด้วยใบหน้าที่ชาญ ฉลาดแล้วพูดว่า “ผมรู้ครับ ผมสามารถเข้าใจพ่อบุญธรรมได้

เกี่ยวกับเรื่องในอดีต เดิมที่มันเป็นพ่อของเขาที่เป็นคนผิด

แต่สุพจน์กลับไม่เชื่อ เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเด็กน้อยยัง ดูไม่ร่าเริง ที่บอกว่าตัวเองเข้าใจ อันที่จริงมันเป็นเท็จ

สุพจน์เอื้อมมือออกไปลูบศีรษะนิเวศน์ และปลอบอย่าง สนิทสนม “ฉันรู้ ตอนนี้เธอยังไม่สามารถรับความจริงนี้ได้ แต่ พ่อบุญธรรมสาบานได้ ฉันแค่เล็งเป้าไปที่พ่อของเธอ แต่เธอ กับมามีทั้งหมดเป็นความจริงใจ ฉันจะไม่ทำเรื่องอะไรที่ เป็นการทำร้ายพวกเธอ

นิเวศน์หันไป ดวงตาของเขามองสุพจน์อย่างสงบและเอ่ย ถามแผ่วเบา “คุณต้องการให้มาติดอยู่ในบ้าน ยังไม่ใช่การ ทําร้ายอีกเหรอ”

คำพูดของนิเวศน์นั้นฟังดูเรียบง่าย แต่กลับเป็นคำพูดที่ น่าหวาดหวั่น จนสุพจน์ถูกทำให้พูดไม่ออก

สุพจน์ชะงักไป จากนั้นเขาก็ยิ้มและส่ายหน้าอย่างหมด หนทาง “นิเวศน์ บางสิ่งมันซับซ้อนเกินไป มันไม่สามารถ อธิบายให้ชัดเจนได้ เธอยังเด็ก เมื่อโตขึ้นก็จะเข้าใจเอง

เขาต้องการจะพูดอะไร จะเรื่องส่วนรวมหรือส่วนตัว เขาก็ ไม่อยากให้มันวิภาไปใกล้ชิดสุมิตรไม่ใช่เหรอ
จะเปลี่ยนคำพูดยังไงมันก็ไม่ต่างจากที่เขาพูดกับจันวิภา วันนี้ สุมิตรเป็นศัตรูของจันวิภา ไม่ควรมีความสัมพันธ์และการ เคลื่อนไหวที่ใกล้ชิดกับศัตรู

พูดถึงด้านส่วนตัวแล้ว เขาชอบจนวิภา ไม่อยากให้เธอมี ความสัมพันธ์กับคนรักเก่ามากเกินไป นอกจากนี้คนรักยังเป็น พ่อของเด็ก นี่เองที่ทำให้สุพจน์รู้สึกถึงวิกฤตขั้นรุนแรง

ตั้งแต่ที่สุพจน์รู้ว่าจันวิภากลับไปหาสุมิตร ก็คลั่งด้วย ความอิจฉา พอได้ยินว่าสุมิตรไม่อนุญาตให้จันวิภากลับมา จึง ต้องส่งคนไปบังคับให้จนวิภากลับ! เพื่อป้องกันไม่ให้มันเกิด ขึ้นอีก สุพจน์จึงขังจันวิภาไว้ที่บ้าน ไม่ปล่อยให้เธอออกไปเจอ สุมิตรอีก มันเป็นไปได้ที่หากเธอไปก็จะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว

แต่ความกังวลของเขา เป็นไปได้อย่างไรที่จะบอกนิเวศน์ จะว่าอย่างไรสุมิตรก็ยังเป็นพ่อของเขา ถ้าตัวเองสารภาพอย่าง นั้น มันจะทำให้นิเวศน์รู้สึกไม่ดี

แต่สุพจน์ประเมินนิเวศน์ต่ำไป เขาไม่รู้ว่ามีประโยคคำพูด ของเขาไม่น้อย ที่มันเพียงพอจะไปกระตุ้นความไม่พอใจของ นิเวศน์

นิเวศน์ส่งเสียงแผ่วเบาและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “พ่อบุญธรรมไม่พูดแล้วนิเวศน์จะรู้ได้ยังไง ถ้าคุณพูดออกมา นิเวศน์ก็จะได้รู้ความจริง

มันฟังดูเหมือนเป็นคำพูดของเด็กไม่พอใจ สุพจน์ไม่สนใจ อีกต่อไป เขาหัวเราะเบาๆ เขาพูดกับนิเวศน์ด้วยวิธีที่ง่ายและเข้าใจได้ “ยังไงก็ตามพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เธอแค่จ่า เอาไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ทั้งหมดก็เพื่อ ประโยชน์ของพวกเธอ เพราะฉันรักพวกเธอ รักเธอ รักมา ของเธอ…..

ได้ยินคำพูดของสุพจน์ นิเวศน์ก็รู้ความรู้สึกลึกซึ้งที่เขามี ต่อจนวิภาแล้ว พ่อบุญธรรมของตนดูจะชอบมาเมื่อก่อน ตอนที่ยังเล็ก ถึงแม้ว่าเขาจะล้อเล่น ให้เขากับมาอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนั้นเขายังเล็ก และไม่รู้ว่าพ่อที่แท้จริงคือใคร นั่นจึงเป็น เหตุให้ทำเรื่องล้อเล่นออกไปเช่นนั้น

เมื่อโตขึ้นได้รู้ว่าพ่อที่แท้จริงของเขาเป็นคนอื่น นิเวศน์ ไม่ล้อเล่นแบบนั้นอีกแล้ว

ตอนนี้ดูเหมือนว่า….

นิเวศน์ลอบถอนหายใจในใจ ดูเหมือนว่าสุพจน์ยังติดอยู่ กับชีวิตในอเมริกา คิดว่าพวกเขาสามคนเป็นครอบครัว ซึ่งไม่รู้ ว่าในใจของเขามีพ่อที่แท้จริงอยู่ในใจ และเขาก็มีความสุขกับ พ่อที่แท้จริงของเขา

วันทอัพต่อ 2019-11-18