ตอน307เป็นพรหรือคำสาป

ตอนที่ 307 เป็นพรหรือคำสาป

ธนภาคใต้รับบาดเจ็บ บนใบหน้ามีบางอย่างผิดปกติ เชา ยังยืนอยู่ที่ประตูกับสองบอดี้การ์ด และจากนั้นก็ครามออกมา “พวกนายสองคนยังยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นอีก มาหยุดพวกเธอ เร็วสิ!”

ทันทีที่ธนภาคพูดออกมา สองบอดี้การ์ดที่เหมือน ภูเขาน้ำแข็งก็เริ่มขยับ พวกเขาทั้งสองเดินมาอย่างรวดเร็ว โดย ไม่สนใจการต่อสู้ของผู้หญิงสองคน ไม่ว่าใบหน้าของพวกเขา ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ยังคงบังคับให้พวกเธอแยกออกจากกัน

เมื่อเห็นว่าหยุดยั้งสถานการณ์การต่อสู้ได้แล้ว ธนภาคไม่ สนใจเจริญศรีที่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เขารีบย่อตัวตรงหน้าจัน วิภาและถามอย่างใส่ใจ “จันวิภา คุณไม่เป็นอะไรนะ คุณไปมี เรื่องกับเธอได้ยังไง มันไม่ใช่วิสัยของคุณเลย

จันวิภาได้รับบาดเจ็บหลายแห่งจากการตบตีของเจริญศรี

แม้แต่เส้นผมก็ยุ่งเหยิงเล็กน้อย เธอจ้องเจริญศรีด้วยความ โกรธจัด และครามออกมาด้วยความโกรธ “เธอทำให้ฉัน รำคาญก่อน เป็นบ้าอะไร! แล้วยังมาขวางไม่ให้ฉันเข้าไปดู มิตรอีก!”
เมื่อได้ยินคำพูดของนวิภา ธนภาคก็หันไปมองเจริญศรีที่ หมดสภาพ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เครื่องสำอางบนใบหน้าเลอะเทอะ จากการร้องไห้ก่อนหน้านี้ เสื้อผ้าที่ถูกฉีกจนขาดวิ่น

แต่เดิมเธอสวยสดใส แต่แล้วก็กลายเป็นตัวตลกที่น่ากลัว แม้ว่าจะถูกดึงรั้งไว้ก็ยังจะดิ้นรนหมายมาเล่นงานจนวิภาต่อ แผดเสียงไม่หยุด “พวกแกปล่อยฉัน! แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ใครให้พวกแกกล้ามาขวางฉัน! ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปฆ่านาง สารเลวนั่น!”

เห็นเจริญศรีเป็นแบบนี้ ธนภาคก็อยากจะหัวเราะ มีเพียง จนวิภาเท่านั้น ที่ทำให้คนเป็นบ้าได้ขนาดนี้

ธนภาคส่ายหน้า ให้บอดี้การ์ดที่ดึงจันวิภาไว้ ตัวของฉัน วิภาถูกปล่อยออก ธนภาคก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงให้จนวิภา ลุกขึ้น พูดเสียงอ่อนว่า “ผมจะพาคุณเข้าไปพักผ่อน

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วก็พยุงจันวิภาเข้าไปในห้อง เจริญศรีถูกภาพนั้นทำให้ไม่สนใจสิ่งใดอีก กรีดร้องอย่าง

ไม่พอใจมากขึ้น “กรี๊ดด! ธนภาค! ใครอนุญาตคุณให้พามัน เข้าไปดูสุมิตร! ปล่อยมันเข้าไปไม่ได้นะ! นางสารเลวคนนี้มัน เกือบจะฆ่าสุมิตร! ตอนนี้ที่เขาต้องนอนอยู่บนเตียงไม่ตื่นก็เป็น เพราะมัน!”

ธนาคคอยดูแลสุมิตร ไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว ตอนนี้ เจริญศรียังมาทำตัวเป็นเหมือนผู้หญิงเลวๆ นั่นทำให้ธนภาค ยิ่งหัวเสียมากขึ้น
เขาพูดกับเจริญศรีอย่างหงุดหงิด “ที่นี่โรงพยาบาลไม่ใช่ บ้านคุณ! อย่ามาเอะอะโวยวาย

เมื่อพูดจบพยาบาลที่อยู่ข้างๆ ก็อดไม่ได้ที่จะกำชับต่อว่า “ใช่ค่ะใช่ ได้โปรดอย่าไปรบกวนคนไข้คนอื่นเลย ถ้าคุณยัง เป็นแบบนี้ต่อไป ทางเราคงต้องเรียกรปภ.มาที่นี่แล้วนะคะ…..

“พวกแกหุบปาก!” เจริญศรีหันหน้ามาด่าพวกเธอ แต่แขน ทั้งสองข้างยังถูกจับเอาไว้อยู่ เจริญศรีพยายามดิ้นรนและดำ ด้วยความโกรธ “แกปล่อยฉันนะ! พวกแกด้วย พวกแกเป็น ใคร กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้! แค่ฉันพูดประโยคเดียว ก็ สามารถปิดโรงพยาบาลของพวกแกได้แล้ว!

หลังจากเจริญศรีแผดเสียงด้วยความโกรธจบก็กลับไม่พูด อีก เธอลุกขึ้นจากพื้น มองแต่ละคนอย่างเย็นชา ดูเหมือนกับ จะต้องการจดจำทุกคน และเมื่อเจริญศรีกวาดไปยังจันวิภา ดวงตาก็กลายเป็นโหดเหี้ยม เหมือนกับจะไม่ปล่อยให้เธอรอด ไปได้

ท้ายที่สุดหลังจากที่เจริญศรีสแกนทุกคนก็ส่งเสียงอย่าง เย็นชา แล้วหันเดินออกไปจากที่นี่ด้วยท่วงท่าที่คิดว่าเย่อหยิ่ง ที่สุด

โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธอน่าเกลียดมากแค่ไหน หลังจากที่เจริญศรีจากไป ธนภาคก็ถอนหายใจอย่างอ่อน แรง เขามองดูอาการบาดเจ็บของจันวิภาและถามอย่างใส่ใจ ว่า “เป็นยังไงบ้าง คุณโอเคไหม
จนวิภาส่ายหน้า เธอมองก็ไม่มองเจริญศรี แล้วเจริญศรี มองเธอทำไม มันไม่มีเหตุผลเลยทั้งหมดนี้มันไม่เกี่ยวกับเธอ จันวิภากังวลแค่สุมิตรที่อยู่ในห้องเท่านั้น

ในขณะที่ถูกธนภาคพยุงเข้าไปข้างใน จันวิภาก็ถามอย่าง ใจจดใจจ่อ “ธนภาค สุมิตรเป็นยังไงบ้าง เขาตกอยู่ในภาวะ วิกฤติเหรอ เขากำลังจะตายใช่ไหม!

“อะไรนะ กำลังจะตายเหรอ” เมื่อได้ยินคำพูดของฉันวิภา ธนภาคกชะงักจนเห็นชัด เขาพูดอย่างค่อนข้างคลุมเครือ “สถานการณ์ของสุมิตรย่ำแย่ก็จริง แต่ก็ยังไม่ถึงจุดตาย…แต่ ในสถานการณ์ปัจจุบัน มันก็เหมือนกับตาย

คำพูดของธนภาคคลุมเครือ จนในวิภาได้ยินแล้วสับสน

เมื่อไม่รู้ความจริง เธอก็ยิ่งเป็นกังวลมากขึ้น

จนวิภาคว้ามือธนภาคไปจับและถามอย่างรวดเร็ว “นี่มัน เรื่องอะไรกัน! บอกฉันมาเร็วๆ

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามบีบคั้นของจันวิภา ธนภาค ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง เพิ่งเปิดประตูได้ครึ่งหนึ่งเขาก็ ปิดลง และช่วยพยุงจันวิภาไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงทางเดิน

ตอนนี้เจริญศรีเดินไปแล้ว ผู้ชมก็เดินกันไปเกือบหมดแล้ว หลังจากธนภาคพยุงจันวิภาให้นั่งลงแล้ว เขาก็พูดกับเธอด้วย ความเสียใจ “ที่จริงแล้ว สถานการณ์ปัจจุบันของสุมิตรไม่ค่อย นัก
“มันไม่ดียังไง” ในวิภาจับมือธนภาคและถามอย่างร้อนใจ

ทัศนคติของธนภาคไม่ชัดเจน ดูจากสีหน้าของเขา การ แสดงออกของเขาดูเหมือนเศร้า มันเศร้ามาก ราวกับว่าชีวิต ของสุมิตรถูกแขวนไว้บนเส้นด้าย เห็นชนภาคเป็นแบบนี้ วัน วิภาซึ่งเป็นกังวลกระวนกระวายมากขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะธนภาค หยุดไว้ เธอก็ต้องการที่จะวิ่งเข้าไปในห้องทันทีเพื่อ สถานการณ์ของสุมิตรแล้ว

มองสีหน้าที่เป็นกังวลของจันวิภา ธนภาคก็ตัดสินเรื่อง บางอย่างในใจได้ทันที นั่นก็คือจันวิภาชอบสุมิตรจริงๆ

ด้วยข้อเท็จจริงนี้ ธนภาคเชื่อแล้วว่าทุกสิ่งที่ทำลงไปนั้นไม่ สูญเปล่า สองวันหนึ่งคืนกับการตำหนิตัวเองสุดท้ายก็ได้รับ การปลอบโยน

อย่างน้อยเขาก็รู้ ว่าทุกสิ่งที่ตัวเองทำนั้นถูกต้อง เขา ปิดบังสุมิตร เพื่อที่สุมิตรจะได้รับจันวิภาอย่างแท้จริง เพื่อให้ จันวิภาเต็มใจที่จะกลับไปหาสุมิตร

ถ้าบอกเรื่องทุกอย่างกับสุมิตรตั้งแต่ต้น แล้วบอกเรื่อง ของนิเวศน์ว่าอยู่ที่ไหนกับจันวิภา ก็คงจะไม่มีสถานการณ์อย่าง วันนี้

ซึ่งแน่นอนว่า มันเป็นคำพูดสองด้าน ด้านที่ดีคือ เขาที่ ปิดบังเรื่องของสุมิตรนั้นสามารถทำให้ฉันวิภาแสดงด้านที่แท้ จริงของความรู้สึกออกมามากที่สุด ด้านที่ไม่ดีคือ สถานการณ์ นี้สุมิตรอาจตายได้
และตอนนี้ ข้อเท็จจริงนั้นได้บอกธนภาคแล้วว่าเขาเดิมพัน ถูกต้อง ถึงแม้ต้องจ่ายไปมาก อย่างเช่น สุมิตรอยู่ในอาการ โคม่าตั้งแต่การผ่าตัดเสร็จสมบูรณ์ก็ตาม……

คิดถึงสิ่งที่หมอพูด หัวใจของธนภาคก็ยิ่งเศร้า เขาถอน หายใจอย่างหนักและพูดกับฉันวิภาว่า “สถานการณ์ของสุมิตร ตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อน….การผ่าตัดประสบความสำเร็จแล้ว แต่ ไม่รู้ว่ามันเป็นคำสาปหรือพร ลิ่มเลือดที่อุดตันในสมองแม้ว่าจะ มีสัญญาณของการสลาย ซึ่งมันจะหายไปในอีกไม่กี่วัน แต่