ตอน304นิเวศน์เริ่มสู้บ้าง

ตอนที่304 นิเวศน์เริ่มบ้าง

เหตุผลที่ทำแบบนั้นพอให้อภัยได้ แต่ในวิภาค่อนข้างปรับ พฤติกรรมอย่างนี้ของสุพจน์ไม่ได้ การกระทำเช่นนี้มันไม่เป็น ลูกผู้ชายเกินไป เธอไม่ชอบสุพจน์ที่ทำแบบนี้

มีเรื่องอะไรแค่บอกเธอมาตรงๆ ไม่ได้เหรอ เป็นเพื่อนก็ ควรจะใส่ใจในเรื่องเล็กน้อย ในทางตรงกันข้ามกลับทำ บิดเบือนใจแคบ

สุพจน์เห็นชัดเจนว่าจันวิภากำลังโกรธจัด เขาอดไม่ได้ที่ จะลอบถอนหายใจ สีหน้าเปลี่ยนไป พิงผนังในท่าทางที่สูญ

เสีย

มองไปที่จันวิภาโดยไม่คำนึงถึงการมีอยู่ของนิเวศน์ สุ

พจน์พูดออกมาอย่างไม่แคร์ความถูกผิด “ผมรู้ว่าคุณค่อนข้างมี

ความรู้สึกกับสุมิตร ปากคุณบอกว่าเขาเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อ แต่

การกระทำของคุณกลับบอกผมว่าคุณไม่เคยคิดว่าเขาเป็นศัตรู

ที่ฆ่าพ่อเลย คุณไม่ได้เกลียดเขาเหมือนอย่างที่ตัวเองคิด

คำพูดของสุพจน์ จันวิภาได้ยินแล้วไม่คิดอย่างนั้น แล้ว

ยังไง”

“ดังนั้นผมจึงช่วยคุณตัดสินใจ หลังจากนี้คุณอย่าไปพบเขาอีก ศัตรูก็ควรเป็นศัตรู และผมก็ไม่เคยไปปรากฏตัวต่อ หน้าเขา เพราะผมกลัวว่าถ้าผมไปปรากฏตัวต่อหน้าเขา ก็จะ อดไม่ได้ที่จะพยายามฆ่าเขา!” คำพูดที่ออกมาของสุพจน์นั้น โหดเหี้ยม แม้แต่สีหน้าของเขาก็ค่อนข้างโหดร้าย เขามองฉัน วิภาแล้วพูดว่า “นั่นคือศัตรู! จันวิภา คุณไม่ควรลังเลตัดสินใจ ไม่ได้แบบนี้ต่อไป คุณควรตัดขาดจากสุมิตร หลังจากนี้อย่า เกี่ยวข้องกันชั่วชีวิต จนกว่าคุณจะแก้แค้น!

ได้ยินคำพูดของสุพจน์ หัวใจของฉันวิภาสุดที่จะรู้สึก ประหลาดใจ แต่ไหนแต่ไรมา สุพจน์มองความสัมพันธ์ของเธอ กับสุมิตรเป็นแบบนี้งั้นเหรอ

เธอไม่เคยรู้ว่าสุพจน์ไม่พอใจกับทาทีที่ลังเลตัดสินใจไม่ได้ ของเธอ แต่เมื่อลองมาคิดดู สุพจน์ก็ไม่ได้ผิดที่มองเธอแบบนั้น เพราะบางครั้งก็เกลียดตัวเองเหมือนกัน มันยากที่จะลากเส้น แบ่งระหว่างสุมิตร เพราะมักจะถูกเขาจูงจมูกประจำ

ที่สุพจน์พูดเธอไม่เคยคิดเกี่ยวกับมันเลย แต่ตอนนั้นเธอ

ตั้งใจทำเพื่อนิเวศน์ จึงต้องไปอยู่ใกล้ๆ สุมิตร แต่หลังจากที่ พบนิเวศน์แล้วกลับไปสามารถออกมาได้ อย่างที่สุพจน์พูด เธอ เริ่มอ่อนแอ บางทีเธออาจจะไม่ได้เกลียดสุมิตรมากมายขนาด นั้นเหมือนอย่างที่ตัวเองคิด

ค่าพูดของสุพจน์ทำให้เกิดร่องรอยความลังเลใจบน ใบหน้าของวันวิภา เธอสงสัยว่าควรจะไปดูสุมิตรที่โรง พยาบาลหรือไม่
เห็นมามีตัวเองสั่นไหวกับคำพูดของพ่อบุญธรรม นิเวศน์ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา

การเผชิญหน้ากับสุพจน์ นิเวศน์ไม่รู้ว่าควรจะแสดงท่าที อย่างไรในการเผชิญหน้ากับเขา วันนี้สุพจน์ไม่สนใจความรู้สึก ของเขา พูดแบบนี้กับจันวิภาต่อหน้าเขา นั่นหมายความว่าเขา ได้เตรียมการบางอย่างเอาไว้แล้ว

ในแง่ของความรู้สึก นิเวศน์ยังค่อนข้างมีเหตุผล แม้ว่า เขาจะตัดสินใจยอมถูกพ่อบุญธรรมหลอก แม้ว่าหัวใจเหมือนมี มีดกรีด แต่ก็สามารถทำให้ตัวเองสงบได้ ภายนอกดูสงบและ ผ่อนคลาย

ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะได้รู้ว่าแต่ไหนแต่ไรมาพ่อบุญธรรมกับ คุณพ่อของตนมีเรื่องบาดหมางกัน นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคาด คิด การเล่นงานครั้งนี้ ยังเป็นการสอนบทเรียนให้นิเวศน์หยิ่ง ทะนง เพื่อที่ในอนาคตเขาจะได้ไม่เชื่อใจใครง่ายๆ อีก

สำหรับทุกคนที่เข้ามาใกล้ชิดกับเขา ควรตรวจสอบทุกคน

อย่างรอบคอบ แท้จริงแล้วรู้คนรู้หน้าไม่รู้ใจ คนพวกนั้นมักจะมี

อดีตที่ไม่สามารถบอกได้ บางทีคนคนนี้อาจจะใกล้ชิดกับตน

เพราะมีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง ซึ่งแน่นอนว่ามันจะเป็นเรื่อง

ราวหลังจากนี้สำหรับนิเวศน์

สถานการณ์ตอนนี้คือ ในเมื่อสุพจน์เกลียดสุมิตร ทำไม เขาถึงเข้าใกล้จนวิภา เห็นได้ชัดว่าเพราะรู้ถึงความสัมพันธ์ ระหว่างสุมิตรกับจันวิภา แล้วอะไรคือเหตุผลที่เขาทำแบบนี้นิเวศน์อดไม่ได้ที่จะสงสัยบางอย่างในตัวสุพจน์

กังวลว่ามามีของตนจะถูกสุพจน์โน้มน้าวสำเร็จ นิเวศน์จึง กระตุกมือของเธอ และพูดด้วยความผิดหวังและเสียใจ “มาม มามีกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ไปดูคุณพ่อที่โรงพยาบาลแล้วเหรอ ครับ*

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วนิเวศน์ก็มองไปที่สุพจน์อย่างเศร้า เสียใจ พูดด้วยน้ำเสียงคับข้องใจว่า “ผมไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้ว พ่อบุญธรรมมีความสัมพันธ์อย่างไรกับคุณพ่อ แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อ ครูพวกคุณกำลังพยายามจะพูดเรื่องอะไรกัน แต่ว่า….นิเวศน์ ต้องการคุณพ่อ ต้องการคุณพ่อที่แท้จริงของตัวเอง ผมไม่ อยากให้มาเกลียดคุณพ่อ และผมก็ไม่อยากให้พ่อบุญธรรม เกลียดคุณพ่อด้วย….

ในขณะที่พูด นิเวศน์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งน้ำตาที่ร่วงหล่น ลงมาได้ หลังจากที่พูดจบไม่กี่วินาที เขาก็ร้องไห้อย่างร้อง เรียนเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง

เมื่อวันวิภากับสุพจน์ได้ยินคำพูดของนิเวศน์ก็ถึงได้สติว่า ยังมีเด็กอยู่ตรงนี้อีกหนึ่งคน เมื่อครู่ความสนใจของพวกเขาไป อยู่ที่อื่น ไม่ได้รับรู้เลยว่านิเวศน์ยังยืนเงียบๆ อยู่ข้างในวิภา

ทั้งจันวิภาและสุพจน์ต่างก็ตระหนักถึงบทสนทนาของพวก เขาเมื่อครู่นั้นไม่ควรให้เด็กตัวเล็กๆ อย่างนิเวศน์ได้ยิน

ก่อนหน้านี้เมื่อพวกเขาพูดคุยกันเรื่องสุมิตร นั่นก็เฉพาะ ตอนที่นิเวศน์ไม่อยู่ บวกกับที่อเมริกา จันวิภาไม่อยากจะพูดถึงสุมิตร และสุพจน์เองก็ไม่ได้ริเริ่มพูดคุยกับฉันวิภาในเรื่องศัตรู ของเขา ดังนั้นนิเวศน์จึงไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งสองมีความเกลียด ช้งต่อสุมิตร

แต่ตอนนี้สารภาพไปแล้ว นิเวศน์รับรู้ทุกอย่างแล้ว และ มันอาจจะสามารถใช้เล่นงานเขาได้

ชั่วขณะหนึ่งที่จันวิภากับสุพจน์ค่อนข้างรับมือไม่ได้

ในตอนที่คำพูดของเขาออกมาบวกกับที่เขาร้องไห้ ความ สนใจของฉันวิภาถูกดึงไปทันที เมื่อครู่ที่ลังเลไปเพราะคำพูด ของสุพจน์นั้นตอนนี้มันหายไปทั้งหมด

จนวิภาก้มมองนิเวศน์ที่ยืนร้องไห้อย่างคับข้องใจอยู่ที่เท้า นั่นทำให้ชะงักไปเล็กน้อย นึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูด ก่อนหน้านี้ นิเวศน์บอกว่าสุมิตรกำลังจะตาย

อดไม่ได้ที่จะอ่อนลง จันวิภาย่อตัวทันที เธออุ้มนิเวศน์ที่ กำลังร้องไห้อย่างน่าสงสารขึ้นมาในอ้อมแขน ฟังเสียงร้องไห้ที่ ข้างหูก็พานจะร้องตามแล้วปลอบโยน “นิเวศน์อย่างร้องลูก เด็กดี ไม่ร้องนะคะ…

อย่างไรก็ตาม นิเวศน์เหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของฉันวิภา เลย ยิ่งร้องไห้ดังขึ้น ในขณะที่ร้องไห้ก็แผดเสียงออกมาด้วย “คุณพ่อ! ผมต้องการคุณพ่อ

นิเวศน์ยังไม่หยุดไหล่จันวิภา ดูเหมือนกำลังระบาย ความไม่พอใจและความคับข้องใจของเขา
ใช่ ตนต้องการอยู่กับคุณพ่อ แต่ผลลัพธ์คือพ่อบุญธรรม กับมามีรวมหัวกันหลอกตน แล้วจะให้อดทนไม่เสียใจได้งั้นเห รอ

จันวิภาทุกข์ใจมากที่นิเวศน์เป็นเช่นนี้ แท้จริงแล้วนิเวศน์ ยังเป็นเด็ก คำพูดเมื่อครู่มันคงเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา ที่เขา ตีโพยตีพายแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

แต่ในวิภาก็ยังรู้สึกเจ็บปวดหาใดเปรียบ เธอกอดลูกรัก ของตนเอาไว้แน่น กดศีรษะของเขาลงบนไหล่ของตัวเอง พูด ต่อไปว่า “นิเวศน์ ไม่เป็นไรนะ มาให้คุณพ่อกับลูก มาจะให้ คุณพ่อกับลูกนะ….

ดูเหมือนว่าคำพูดของฉันวิภาจะได้ผล นิเวศน์ค่อยๆ หยุด ร้องไห้ เมื่อวันวิภาโล่งใจแล้วจึงวางนิเวศน์ลง แต่กลับมีบาง อย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น