ตอน303หลบหนีและถูกจับ

ตอนที่ 303 หลบหนีและถูกจับ

ในตอนที่อยู่อเมริกาเพื่อที่จะหลอกลวงสุมิตร พวกเขาก็ ทำสิ่งนี้

เมื่อรับรู้คำแนะนำจากนิเวศน์ จันวิภาก็ได้สติ เธอมองไป ที่บอดี้การ์ดทั้งสองด้วยใบหน้าที่ผิดหวัง พูดด้วยน้ำเสียงที่ ค่อนข้างอึดอัด “เอาล่ะ รู้แล้วว่าพวกคุณลำบาก วันนี้ก็ช่าง เถอะ”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วจนวิภาก็ถอยกลับเข้าบ้านแล้วปิด ประตูตามหลัง

ในเวลาเดียวกัน เธอก็รีบกลับไปที่ห้อง เมื่อพิจารณาถึง ความปลอดภัยของสุมิตร จันวิภาวางนิเวศน์ลงแล้วถามอย่าง ใจจดใจจ่อ “นิเวศน์ ลูกมีวิธีใช่ไหม รีบบอกมามีมาเร็ว แล้ว พวกเราก็ไปหาคุณพ่อกัน

“มามีไม่ต้องห่วง” ในเวลานี้นิเวศน์กลับเข้าสู่ความสงบนิ่ง อีกครั้ง เขาพูดด้วยสีหน้าเฉลียวฉลาดว่า “พวกเราออกประตู หน้าไม่ได้ แต่พวกเราก็ยังสามารถออกประตูหลังได้ ตอนอยู่ บ้านผมมักจะเบื่อ ก็เลยศึกษาแผนผังบ้านหลังนี้ไว้แล้วครับ

นิเวศน์พูดและยิ้มอย่างภูมิใจ “ประตูหลังอยู่ถัดจากโกดังไม่ค่อยมีคนไปที่นั่น เดี๋ยวเราจะออกไปตรงนั้น ผมแน่ใจว่าเรา สามารถแอบออกไปโดยไม่มีใครทันรู้ตัว และสามารถรีบกลับ มาก่อนที่พ่อบุญธรรมจะรู้ด้วยครับ

ได้ยินคำพูดของนิเวศน์ จันวิภาก็ยิ้มอย่างมีความสุข เธอ มองลูกรักของตัวเองอย่างโล่งอก “นิเวศน์ ว่าแล้วว่าลูกต้องมี วิธี! ถ้าไม่ใช่เพราะลูก ป่านนี้มามีคงสู้กับสองคนนั้นจนตายไป ข้างแล้ว!”

“ใครใช้ให้มามีโง่แบบนี้กันนะ… ” นิเวศน์อยากจะล้อเล่น กับจันวิภา แต่จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาจะมาพูดอะไรแบบ นี้ เขาพูดด้วยสีหน้าแกร่งกร้าวว่า “อย่าเพิ่งพูดเลยครับ พวก เรารีบไปกันเถอะ มันล่าช้าแล้ว!

“ได้” แผนของนิเวศน์ให้ความหวังและความแข็งแรงต่อ จนวิภา เธอรีบอุ้มนิเวศน์ขึ้นและเปิดประตูออกไปอีกครั้งเพื่อที่ จะเดินลงไปชั้นล่าง

เมื่อถึงชั้นล่าง ห้องนั่งเล่นว่างเปล่าไร้ผู้คน แต่ในวิภาก็อด ไม่ได้ที่จะลดการทิ้งน้ำหนักของฝ่าเท้าลง กลัวว่ามันจะทำให้ สองคนที่เฝ้าหน้าประตูได้ยิน

เมื่อลงบันไดไปแล้วก็ไปอีกทางตรงไปยังประตูหลัง วัน วิภารีบเดินไปทางที่นิเวศน์ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย แต่ฉัน วิภากับนิเวศน์ก็คาดไม่ถึงว่า……

เมื่อวันวิภาไปได้ครึ่งทาง ประตูห้องโถงก็เปิดออก วิภายังไม่ทันที่จะซ่อน ก็ถูกคนที่ประตูจับได้เสียก่อน

จัน
ทันทีทันใดนั้นเอง จนวิภากับนิเวศน์ก็ร้องออกมาในใจว่า แย่แล้ว!

ได้ยินเสียงประตูเปิด จันวิภาก็ต้องการรีบเร่งไปที่ประตู หลัง แต่ถูกคนที่เปิดประตูเห็นเข้าเสียก่อน เขาเห็นจนวิภาวิ่งจึง ได้วิ่งตามไป

ในขณะที่ไล่ตามก็ตะโกนออกมาด้วย “จันวิภา) คุณกำลัง จะไปไหน!

เมื่อวันวิภาได้ยินเสียงนี้ก็แอบร้องออกมาว่า จบแล้ว!

เจ้าของเสียงก็คือสุพจน์

เขากลับมาได้ยังไง ก่อนที่เขาจะออกไปเขาไม่ใช่บอกเห รอว่าเขาจะออกไปทำธุระ ทำไมกลับมาเร็วอย่างนี้ มันยังไม่ถึง ครึ่งชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ

เมื่อได้ยินเสียงของสุพจน์ จันวิภาก็รู้ว่าตนไม่สามารถหนี ได้แล้ว เธอยืนตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าหันกลับไปมองสุพจน์

แล้วสุพจน์ก็รีบตามมาทัน เขาวิ่งไปดักหน้าในวิภา ลม หายใจค่อนข้างยุ่งเหยิง

จ้องมองสองแม่ลูกจันวิภากับนิเวศน์ สีหน้าเขาค่อนข้าง แปลกไป พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ดีว่า “คุณสองคนจะไปไหน กัน”

สีหน้าของวันวิภาค่อนข้างแข็งเกร็ง เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่

ไม่เป็นธรรมชาติ “เอ่อ….พวกเรา….”
ตอนนี้อารมณ์ของจันวิภาเปรียบเสมือนการเข้าไปในบ้าน คนอื่นเพื่อที่จะขโมยอะไรบางอย่างและถูกเจ้าของบ้านจับได้ มันน่าอับอายมาก ในขณะจันวิภาลังเลที่จะอธิบายพฤติกรรม ของตัวเอง แล้วจู่ๆ ก็ถูกนิเวศน์หยกแขน จันวิภามองนิเวศน์ ด้วยความประหลาดใจ ทันทีที่รับรู้สายตาของนิเวศน์จันวิภา

ในสายตาของนิเวศน์มีความมั่นคง นอกจากยังมีร่องรอย ของความกังวลในตอนที่พวกเขาพูดถึงสุมิตรหลงเหลืออยู่

ได้เห็นแววตาของนิเวศน์ จันวิภาก็เข้าใจ ใช่สิ ทำไมเธอ ถึงทำตัวเหมือนขโมย ตอนนี้เธอต้องการออกไป แต่สุพจน์ กลับสั่งอะไรแปลกๆ คือไม่ให้เธอออกไป และตอนนี้สุพจน์กลับ มาแล้ว แต่กลับมาถามตนว่าจะออกไปทําไม…….

เหล่านี้จนวิภาไม่ควรจะรู้สึกผิดเลย ทำไมเธอต้องรู้สึกผิด เธอควรจะแข็งแกร่งและซื่อตรงแล้วถามออกไปว่าทำไมสุพจน์ ถึงไม่อนุญาตให้เธอออกไป ทำไมต้องหลอกเธอด้วย!

แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วน จันวิภาต้อง รีบไปโรงพยาบาลเพื่อดูสุมิตร เธอไม่มีเวลาเหมือนตอนอยู่ อเมริกาที่จะมาพูดคุยกันเป็นแสนเหตุผล

ในเวลานั้นเองจนวิภาก็ยึดตัวตรงและเงยหน้าขึ้น พูดด้วย ท่าที่แข็งแกร่ง “ฉันกำลังจะออกไปข้างนอก คุณช่วยพูดกับคน ที่อยู่หน้าประตูหน่อยว่าฉันต้องการออกไป

“คุณจะไปไหน” สุพจน์ดูค่อนข้างแตกต่างไป ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวให้เหมือนเดิม แต่ในวิภาก็ยังเห็นสิ่งที่จงใจ ซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา

ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่สัญชาตญาณบอกฉัน วิภาว่า พจน์ซ่อนบางอย่างจากเธอ

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ จันวิภาก็รู้สึกไม่ค่อยดี สีหน้าเธอแย่ ลง แต่ก็พูดออกไปตรงๆ “ตอนนี้ฉันต้องไปดูสุมิตรที่โรง พยาบาล สุพจน์ ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงโกหกฉัน และไม่รู้ว่า ทำไมคุณถึงออกค่าสั่งแปลกๆ แบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลา มาพูดเรื่องนี้กับคุณ สุพจน์ ฉันต้องไป

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วจันวิภาก็หันไปด้วยใบหน้าที่เด็ด เดี่ยว อุ้มนิเวศน์ในอ้อมแขนต้องการออกไปทางประตูหลัก ตอนนี้สุพจน์กลับมาแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะออกทาง

ประตูหลัง

“ไม่ ฉันวิภา… สุพจน์เห็นจันวิภาอยากออกไป จึงรีบก้าว ไปข้างหน้าและจับเธอไว้ ภายใต้ความเร่งรีบ สุพจน์ก็โพล่ง ออกคำสั่งออกมาว่า “คุณจะไปหาสุมิตรไม่ได้

ได้ยินคำพูดของสุพจน์ จันวิภาก็ตกใจเหลือคณา เธอมอง ไปที่สุพจน์ด้วยความประหลาดใจแล้วถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ทำไมฉันถึงไปหาสุมิตรไม่ได้

ในเวลาเดียวกันจนวิภาก็วางนิเวศน์ที่อยู่ในอ้อมแขนลง ตอนนี้สุพจน์ถึงเธอเอาไว้ ดูเหมือนว่าถ้าไม่เถียงกับเขาเธอก็คงยังไปไม่ได้

จนวิภาอยากจะเห็น ว่าคำสั่งของสุพจน์และการโกหกของ เขามันมีค่าอธิบายอะไรบ้าง

เห็นท่าทีของจันวิภา สุพจน์ก็รู้ว่ามันถึงเวลาที่จะสารภาพ สุพจน์ชี้ไปทางห้องนั่งเล่นแล้วพูดกับฉันวิภาว่า “มีเรื่องบาง อย่างที่ต้องพูดกันยาว พวกเรามานั่งคุยกันเถอะ

“ไม่” จนวิภาปฏิเสธออกไปตรงๆ เธอยืนตัวตรงไม่มีท่าที ยอมแพ้ “ฉันจะยืนฟังคุณพูด เหตุผลที่คุณทำแบบนี้มันเพราะ อะไรกันแน่

เหตุผลที่สุพจน์ โกหกเธอ ฉันวิภาเองก็คิดออก ไม่มีอะไร มากไปกว่าความเกลียดชังสุมิตร ถึงได้ไม่ปล่อยให้เธอไป เยี่ยมสุมิตร

เช่นนี้แล้วถ้าหากสุมิตรตาย ก็ต้องตายลงอย่างโดดเดี่ยว