ตอน289ชั่วชีวิต อย่าได้คิดหนีอีกเลย

ตอนที่ 289ชั่วชีวิตนี้อย่าได้คิดหนีอีกเลย

เมื่อได้ยินคำพูดของจันวิภาดวงตาของสุมิตรจึงหลงจน กลายเป็นเส้นเดียวกันเผยให้เห็นบรรยากาศที่คุกคามจันวิภา ไม่เต็มใจที่จะอธิบายการแสดงออกเช่นนั้นมันจะต้องมีลับลม คมในอยู่เป็นแน่!

ไม่แน่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์เหมือนกับที่เขาจินตนาการ ถ้าหากว่าบริสุทธิ์จริงๆทำไมฉันวิภาถึงปฏิเสธที่จะบอกเขาเกี่ยว กับความจริงของเรื่องนี้

ภายในใจของสุมิตรหนาวเย็นใบหน้าเขาแข็งทื่อส่งเสียง ที่ออกมาอย่างเยือกเย็นแล้วพูด” ในเมื่อเป็นเช่นนี้งั้นเธอก็อย่า หวังว่าจะไปหาลูกชายเธอได้ชั่วชีวิตของเธออย่าได้หวังจะเจอ เขาอีกเลย

“สุมิตร! “จันวิภาโกรธเสียจนกระทืบเท้าสายตาของเธอ แดงก่ำอย่างรวดเร็วแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาอยู่ เล็กน้อย ผ่อนปรนให้สักครั้งไม่ได้หรือไงให้ฉันไปพาลูกชาย มา…ฉันยอมอยู่ด้วยกันกับนายแล้วยังไม่พออีกหรือไง?

“ไม่ได้! “ท่าทีของสุมิตรแข็งกร้าวคำพูดที่พูดออกมานั้น ไม่มีการเจรจาเลยแม้แต่น้อยเขาพูดด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น ถ้าเธอที่อยู่ออกมาฉันก็จะไปรับลูกชายของเธอไม่งั้นล่ะก็เธอ อย่าหวังว่าจะเจอเขาอีกเลยตลอดไปตราบที่ฉันยังมีชีวิตอยู่เธอ อย่าได้คิดออกไปจากข้างกายฉันได้

“สุมิตรนายมันไม่ใช่คน! “อีกนิดเดียวกันวิภาก็จะถูก ความแข็งกรด้างของสุมิตรทำให้โกรธจนร้องไห้แล้วเธอไม่ อยากให้สุมิตรเห็นดวงตาที่เปียกชื้นของตัวเองดังนั้นจึงเอาหัว ซุกอ้อมแขนของสุมิตรจนแน่น

ไม่ใช่ว่าจู่ๆเธอก็ยอมแพ้แต่ความไม่พอใจของเธอมันได้ มาถึงขีดจำกัดแล้วสุมิตรหลอกลวงมากเกินไปจริงๆ กีดกัน ความอิสระของเธอตอนนี้แม้แต่จะกลับบ้านไปหาลูกชายก็ไม่ ได้…พูดง่ายๆ ก็คือในวิภาไม่ชอบที่จะถูกคนอื่นผูกมัดเอาไว้ นี่มันทำให้เธอรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก

“สุมิตรยืดตัวตรงปล่อยให้ในวิภากัดแขนตนเอง ตามใจชอบรอจนกระทั่งในวิภาระบายความแค้นเสร็จแล้ว ปล่อยเขาสุมิตรจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมา ไม่โกรธแล้ว

“หึ! “จันวิภาเบือนหน้าไม่อยากมองไปทางสุมิตร

สุมิตรถอนหายใจอยู่ในใจดึงมือจันวิภาด้วยสีหน้าที่แน่นิ่ง เดินตรงไปทางลิฟท์

จันวิภาอยากที่จะสะบัดแขนสุมิตรแต่กลับถูกสุมิตรชิงจับ เอาไว้ก่อนนวิภาจึงยิ่งไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

สุมิตรพาจันวิภาไปรับประทานอาหารทุกการกระทำนั้นวิภาไม่ได้พูดกับสุมิตรเลยแม้แต่คำเดียวใบหน้าเยือกเย็น ท่าทางดูเย็นชาและไม่แยแส

สุมิตรรักษาความสงบนิ่งบนใบหน้าไว้อยู่ตลอดภายในใจ ทำอะไรไม่ถูกอยู่เล็กน้อยแต่นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเลี่ยงหาก เขาไม่ทำเช่นนี้พอหันหลังกลับไปก็คงจะไม่เห็นแผ่นหลังของฉัน วิภาแล้ว

สุมิตรไม่อยากที่จะมีประสบการณ์สูญเสียจนวิภาไปอีก ครั้งแล้วไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ใดและไม่รู้ว่าเธอจะเป็นตายร้ายดี อย่างไรวันที่ไม่เห็นเธอเรื่องราวเช่นนั้นที่เขาควบคุมไม่ได้มัน ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

มื้ออาหารที่จืดชืดไร้รสชาติสุมิตรพาจันวิภามาที่บ้านพัก ของตนเองเขาอดไม่ได้ที่จะจูบจนวิภาแต่จันวิภาร่างกายแข็งที่อ ไม่มีการตอบสนองเลยแม้แต่น้อยสุมิตรรู้สึกเบื่อหน่ายเลยไม่ ได้ทําต่อไป

พูดถึงทางด้านของสุพจน์

นี่ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วปกติจนวิภาก็ควรจะกลับมาถึง บ้านแล้วนี่นาอย่างไรก็ตามสุพจน์กับนิเวศน์ก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะรับ ประทานอาหารแต่ในวิภาก็ไม่กลับมาเสียที

นิเวศน์จ้องมองสุพจน์ที่หันไปมองประตูไม่หยุดหย่อนอด ไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดเตือนสติขึ้นมา อาเตียโทรไปหามามีเถอะถามว่าเขาทำไมถึงยังไม่กลับมา

หากเป็นเมื่อสองสามวันก่อนวันวิภาได้ทำงานเป็นเวลา เสียจนดึกดื่นกลับมาก็ไม่ได้อธิบายอะไรตอนนี้งานออกแบบ ของนวิภาค ส่งออกไปแล้วคิดไม่ถึงเลยว่าฟ้ามืดแล้วก็ยังไม่ กลับมาสุพจน์เป็นห่วงจริงๆ หลังจากที่ได้ยินคำพูดของนิเวศน์ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรไปหาในวิภา

เหนือความคาดหมายไม่มีใครรับโทรศัพท์

สุพจน์ขมวดคิ้วขึ้นมาเขาเริ่มกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับความ ปลอดภัยของจันวิภาตอนนี้ฉันวิภายังไม่กลับมาเลยหรือจะเกิด เรื่องอะไรขึ้น?

สุพจน์นึกถึงคนหนึ่งขึ้นมาจึงรีบโทรไปยังหมายเลขอื่น ทันทีถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของจันวิภาคนผู้นี้เป็นเจ้านาย ของจีนวิภาปกติเป็นคนที่ประจบสอพลอสุพจน์

หลังจากโทรติดแล้วสุพจน์ก็พูดสิ่งที่เขาต้องการออกมา ตรงๆ หลังจากที่อีกฝ่ายได้ยินคำพูดของสุพจน์ก็ได้ตกตะลึงจาก นั้นจึงเอ่ยถามฉันวิภายังไม่ได้พูดกับคุณหรอครับว่าเธอลา ออกจากที่ของผมไปแล้ว…..

“อะไรนะ?ลาออก?! “สุพจน์เงยหน้าขึ้นมาอย่างตกตะลึง นิเวศน์ที่อยู่ต่อหน้าก็ตกใจไม่แพ้กัน

ในสมองของสุพจน์หมุนอย่างรวดเร็วคิดถึงสิ่งที่ฉันวิภา เคยเตือนตัวเองห้ามให้นิเวศน์รู้เด็ดขาดว่าเธอไม่ได้ทำงานอยู่ที่บริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัดแล้วในตอนนี้จึงส่งรอยยิ้มที่มั่นใจให้ นิเวศน์จากนั้นจึงลุกขึ้นมาเดินไปทางห้องรับแขกแล้วเอ่ย ถาม”นี่มันเรื่องอะไรกันมันเกิดขึ้นตอนไหนทำไมเธอถึงลาออก บอกฉันมา?”

สุพจน์เอ่ยถามมาเป็นชุดเสียจนเถ้าแก่ตกตะลึงรู้ว่าสุพจน์ โกรธเข้าเสียแล้วเถ้าแก่จึงพูดอธิบายสถานการณ์กับสุพจน์ อย่างละเอียดหลังจากที่สุพจน์ฟังอยู่จนจบก็โกรธเสียจนเหวี่ยง โทรศัพท์ลงบนโซฟา

ไอ้เศษขยะนั่นคิดไม่ถึงเลยว่าจะให้จันวิภาไปที่บริษัทของ สุมิตร! เธอไปแล้วจะได้กลับออกมาหรือไง!

เดิมที่คิดว่าเรื่องนี้ยิ่งคนรู้น้อยก็ยังยิ่งคิดไม่ถึงเลยว่าไอ้

คนที่สายตาไร้แววคนนั้นจะส่งในวิภาไปยังซอยตัน…………

เป็นกลุ่มก้อนขยะจริงๆ! ไร้ประโยชน์

สุพจน์เอ่ยถามอย่างโกรธแค้นจนเถ้าแก่อึ้งตะลึงไปเขาดึง จันวิภาออกมาจากสุมิตรได้อย่างยากยิ่งผลก็คือลูกน้องที่อยู่ใน มือของตนเองมาทำพังเสียนี่! หากว่าเถ้าแก่คนนั้นมาปรากฏ ตัวอยู่ที่ด้านหน้าของสุพจน์ในตอนนี้สุพจน์ก็คงจะเตะเขาจน ตายแน่!

เมื่อลูกน้องเห็นสุพจน์ไม่พอใจจึงรีบส่งเสียงเอ่ยถามด้วย เสียงที่เล็กกระจิ๊ดริด นายใหญ่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอครับ?

สุพจน์ใบหน้าเย็นเฉียบจ้องมองลูกน้องอย่างเยือกเย็นน้ำ เสียงเย็นยะเยือกเข้ากระดูกดำไปสืบมา หลังจากที่จันวิภาออกจากบริษัทเธอไปที่ไหนกันแน่!

“ครับ! “ลูกน้องรับคำสั่งแล้วรีบถอยหลังกลับไปทันที เหลือไว้แต่เพียงสุพจน์ที่กำลังโกรธอยู่ในห้องรับแขกเพียง ลำพัง

นิเวศน์สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ผิดเพี้ยนจากทางด้านนั้น จึงรีบกระโดดลงมาจากโต๊ะกินข้าววิ่งไปห้องรับแขกแล้วเอ่ย ถามสุพจน์ด้วยความประหลาดใจ เตี้ยเกิดเรื่องอะไรขึ้นกลับ มามีกันแน่?”

สุพจน์ที่อารมณ์ไม่ดีพอจ้องมองดูนิเวศน์ความโกรธ สลายหายไปเกือบครึ่งดังนั้นจึงไม่อยากที่จะให้นิเวศน์กังวลใจ สุพจน์จึงทำได้เพียงแค่ยิ้มออกมาอย่างฝืนใจเขาเดินมาที่ด้าน หน้าของวิเวศน์แล้วคุกเข่าลูบไปที่หัวของเขาแล้วพูดขึ้นไม่มี อะไรมาไม่ได้เป็นอะไรค่ำนี้เธอมีธุระก็เลยกลับมาไม่ได้พวก เรากินข้าวกันก่อนเถอะ”

“เป็นอย่างนี้นี่เอง”นิเวศน์แสร้งทำเป็นเชื่อคำพูดของ พจน์แล้วพยักหน้าอย่างไร้เดียงสา

ปล่อยให้สุพจน์ดึงตัวเองกลับไปที่โต๊ะอาหารตามอำเภอ ใจได้ยินเสียงว่าในวิภาจะไม่กลับมาในคืนนี้ทั้งสองคนชอบที่ จะกินข้าวด้วยกัน

เนื่องจากมีเรื่องให้คิดมากมายตอนที่รับประทานอาหารเหมือนว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีเท่าปกติตอนที่ฉันวิภาไม่อยู่ ปฏิสัมพันธ์ของสุพจน์กับนิเวศน์นั้นน้อยลงกว่าเดิมอยู่เล็กน้อย