ตอน288จูบในที่สาธารณะ

ตอนที่288จูบในที่สาธารณะ

จันวิภาเตะไปที่ผนังอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกมาจาก ห้องน้ำอย่างไม่เต็มใจเดินกลับมาที่ทำงานของสุมิตรสายตา ของจันวิภาแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังขึ้นมาทันที

“ฉันมาอยู่ที่นี่แล้วต้องทำอะไรบ้างล่ะ?”จันวิภาเอ่ยถามใน น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความโกรธ ได้ยินคำพูดของฉันวิภาสุมิตรจึงเงยหน้าขึ้นมองเขายังคง

สวมชุดอยู่บ้านคนกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกองเอกสารมันดูน่า

ขำขันอยู่เล็กน้อย

สุมิตรเหลือบมองจันวิภาแล้วพูดออกมาอย่างไม่ สนใจ เธอก็ทำงานที่เธอต้องทำต่อไปและฉันก็คอแห้งแล้วช่วย ชงกาแฟให้ฉันสักแก้วหนึ่งสิ

จนวิภาเพิ่งตามองสุมิตรอย่างโหดเหี้ยมไม่ต้องคิดก็รู้ถึง ความคิดของสุมิตรเม้มปากจั่นวิภาเดินไปทางห้องชงชาตอนที่ เธอเปิดประตูอยู่นั้นบอดี้การ์ดทั้งสองคนนั้นกลับมาขวางทาง เติมของเธอเอาไว้

จันวิภาหันตัวไปพูดกับสุมิตรอย่างไม่พอใจ เฮ้ยตอนนี้คน
ของนายไม่ปล่อยให้ฉันออกไปทำไงดีล่ะ!

เมื่อได้ยินดังนั้นสุมิตรจึงกวาดสายตาไปทางบอดี้การ์ดทั้ง สองคนนั้นอย่างเยือกเย็นบอดี้การ์ดทั้งสองรีบกลับมายืน ตำแหน่งเดิมอย่างเชื่อฟังยืนตัวแข็งทื่อดูมีพลังราวกับเป็นท่อน ไม้ทั้งสองท่อนอย่างไรอย่างนั้น

จันวิภาไม่ชอบที่จะไปไหนมาไหนแล้วถูกจับตามองเป็น อย่างยิ่งการกระทำต่างก็ถูกกัดขวางสีหน้าของวันวิภาดูแย่ เป็นที่สุด ดังนั้นตอนที่เธอมาถึงห้องชงชาในสมองจึงส่อง ประกายขึ้นมาจนวิภาเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมาเสียแล้ว

จันวิภากลับเข้าไปที่ห้องทำงานอีกครั้งยกกาแฟไปเสิร์ฟ อยู่ตรงด้านหน้าของสุมิตรหลังจากนั้นจึงเดินออกไปจากห้อง ทำงานอย่างมีสติแล้วกลับมานั่งที่ทำงานของตัวเอง

การกระทำทั้งหมดจนวิภากลั้นหัวเราะอยู่โดยตลอด ภายในใจคิดถึงสีหน้าของสุมิตรตอนที่ดื่มกาแฟแก้วนั้นอยู่กับ ครั้งไม่ถ้วนมันจะต้องตลกเสียจนบ้าคลั่งแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ

กระทั่งสุมิตรที่อยู่ในห้องทำงานอ่านเอกสารที่อยู่ในมือจน จบหลังจากเซ็นต์เอกสารแล้วจึงได้ขยับคอของตนเองไปมา แล้วยกแก้วกาแฟที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดื่ม

“พว… กาแฟหนึ่งอีกพึ่งจะไหลลงเข้าสู่ปากยังไม่ทันที่ จะได้ลงไปถึงลำคอสุมิตรก็ได้พ่นมันออกมาเสียแล้ว
ขณะเดียวกันสีหน้าของสุมิตรเปลี่ยนเป็นเขียวขึ้นมา ทันทีแล้วสาดค่พูดออกมาจากปากคำโตๆ จนวิภา

โยนกาแฟกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งสุมิตรก็เคยสอนในวิภาชง กาแฟไปแล้วไม่ใช่หรือชงกาแฟไม่เป็นก็คงจะไม่ใช่จนวิภาคิด ไม่ถึงเลยว่าจะใส่น้ำตาลลงในกาแฟเยอะถึงเพียงนี้ แม้ กระทั่งรสชาติของกาแฟก็ไม่มีเหลืออยู่เลยมีเหลือแต่เพียง รสชาติของความหวานเท่านั้น!

แมวป่าตัวน้อยจอมซนตัวนี้นี่ชอบเล่นสนุกจริงๆ แต่ทว่า การกระทำของเขาวันนี้ตะกละอยู่นิดหน่อยเธอจึงเรียนรู้ที่จะ เปลี่ยนวิธีการของตนเอง โกรธอยู่ไม่น้อยเลย

สุมิตรลุกขึ้นมาด้วยความโมโหและเคียดแค้นเดินไปที่ ห้องพักผ่อนแล้วสวมเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อยจึงจะออก จากห้องทํางานแล้วไปรับประทานอาหารด้วยกันกับจันวิภา

เมื่อวันวิภาเห็นสุมิตรออกมาก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะกลั้น หัวเราะอยู่ในใจสุมิตรมองเห็นสีหน้าของเธอที่กระตุกจึงหัวเราะ เยาะแล้วพูดออกมา น่าหัวเราะมากหรือไง?

“ใช่ตลกจริงๆ…. ในที่สุดจนวิภาก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่เริ่มที่ จะตบโต๊ะแล้วหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งเริ่มจากการเท น้ำตาลหนึ่งกองลงไปในกาแฟมันแสดงให้เห็นถึงการเริ่มต้น อย่างเป็นทางการของสงครามระหว่างเธอกับสุมิตรภายในใจ ของจันวิภามีบางอย่างที่จะพูดแต่ไม่อาจปิดปากเอาไว้ไม่พูดได้ อีกต่อไป
เมื่อได้ยินคำพูดที่ตรงไปตรงมาของจันวิภามุมปากของ มิตรได้ยกขึ้นมาอย่างยากที่จะเห็นสีหน้ามีความหม่นหมองอยู่ เกน้อยไม่สนว่าจะมีคนอื่นอยู่ด้วยหรือไม่ก็ตามจึงได้จูบจัน ภา ท่ามกลางฝูงชน

บอดี้การ์ดทั้งสองเบือนหน้าหันไปข้างๆ อย่างรู้ตัว

ภายในปากของสุมิตรล้วนแล้วแต่เป็นรสชาติที่หวาน เจี๊ยบจนวิภารับรู้ได้ถึงรสชาติที่หวานหอมนั่นตนเองทนไม่ไหว แต่ตระหนักได้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยกันวิภาจึงตีเข้าไปที่หน้าอก ของสุมิตรอย่างทนไม่ไหว

สุมิตรจับมือของจันวิภาเอาไว้ไม่ปล่อยให้เธอเคลื่อนไห เป็นเวลานานสุมิตรจึงจะปล่อยเธอจ้องมองแววตาของเธอแล้ว เอ่ยถาม รสชาตินี้เป็นอย่างไรบ้างล่ะชอบมั้ย?”

จนวิภามองไปทางบอดี้การ์ดสองคนนั้นอย่างเขินอายเมื่อ เห็นพวกเขาไม่ได้มองมาจึงวางใจลงเธอตบสุมิตรแล้วพูดตอบ ออกมาอย่างไม่ตรงคำถามด้วยความโมโห เฮ้ยสุมิตรถ้านาย จะตกมันก็หันสนใจรอบข้างหน่อยที่นี่ยังมีคนอื่นอยู่นะ! “

สุมิตรหัวเราะเยาะสายตาของเขาแฝงไว้ด้วยความโกรธ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ครั้งหน้าถ้าเธอยังกล้าทำ อย่างนี้กับฉันอีกฉันก็ไม่ถือสานะที่จะทำกับเธอต่อหน้าผู้คน

“เฮ้ย! “จันวิภาถลึงตามองสุมิตรอย่างไม่พอใจ ลงโทษจันวิภาความแค้นเคืองของสุมิตรเองก็ถูกขจัดไป
อยู่ไม่น้อยเขาถึงมือของจันวิภาแล้วพูดอย่างไร้ซึ่งการ ต้านทาน ไปกันพวกเรากลับบ้านกันเถอะ

“กลับบ้านอะไร?กลับบ้านใคร? คำพูดของสุมิตรทำให้ฉัน วิภารู้สึกกระสับกระส่ายเธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สงสัย”นาย จะไม่กีดกันสิทธิ์ของฉันในการกลับบ้านหรอกนะ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นสุมิตรจึงหยุดก้าวเท้าหันหน้ากลับไปมอง จนวิภาแล้วยิ้มเอ่ยปากพูดขึ้นมาอย่างปลื้มปีติ” ใช่กลับบ้านฉัน ไม่นึกเลยนะว่าไอคิวเธอจะเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้?

“นายมันสารเลว จันวิภาสะบัดมือของสุมิตรออกด้วย ความโกรธเธอโกรธเสียจนหน้าอกเต้นไม่หยุดพูดออกมาอย่าง โมโห ที่บ้านฉันยังมีลูกชายรอฉันกลับไปหาอยู่นายไม่สามารถ ห้ามฉันกลับบ้านได้ ”

ถูกจั่นวิภาสะบัดมือสุมิตรยักไหล่อย่างไม่ถือสาเลยแม้แต่ น้อยแล้วพูดด้วยเสียงเบาๆ เธอเสามารถไปรับลูกชายเธอมาที่ บ้านของฉันได้ไม่มีความจำเป็นจะต้องกลับไป…หรือเพื่อน ของเธอคนนั้นเป็นคนรักเธอ พ่อของเด็ก

“ไม่ใช่! “ฉันวิภาตอบกลับด้วยสีหน้าที่ย่ำแย่เธอกรอก ตามองสุมิตรแล้วพูดออกมาด้วยความโกรธ ฉันไม่สนอย่าง น้อยฉันต้องกลับไปดูลูกชายคืนนี้ส่วนเรื่องการย้ายไปที่บ้าน ของนายให้ฉันคิดดูก่อน

“ไม่ได้” สุมิตรปฏิเสธคำขอร้องของจันวิภาโดยไม่ต้องคิด เขาหรี่ตาทั้งสองมองแล้วพูดอย่างเยือกเย็น หลังจากเธอไป
แล้วจะกลับมาอีกรอบงั้นหรอ?คิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอไปอย่า ใต้คิดฝันไปเลยลูกเธออยู่ไหนฉันจะส่งคนไปรับเขา

พอคิดถึงความสัมพันธ์ที่เป็นคู่แข่งกันของสุมิตรและสุพจน์ จนวิภาก็ส่ายหัวพูดปฏิเสธอย่างหนักแน่น นี่ก็ไม่ได้ที่อยู่ของ ลูกชายฉันนายไปไม่ได้

“ทำไมถึงไปไม่ได้? “คำพูดของจันวิภาทำให้สุมิตรสนใจ สีหน้าเขาหม่นหมองพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ หรือว่า ฉันพูดถูกจริงๆ เธอกับเพื่อนของเธอคนนั้นมีความสัมพันธ์ลับๆ กันใช่มั้ย?

“ฉันก็บอกแล้วว่าไม่ใช่! “ฉันวิภาพูดโต้อย่างไร้ซึ่งความ อดทนเธอเหลือบตามองสุมิตรพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ พอใจ ทำไมนายถึงชอบเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของ คนอื่นอยู่เสมอเลยนะเรื่องมันไม่ใช่อย่างที่นายคิด

“ในเมื่อไม่ใช่งั้นทำไมเธอถึงไม่บอกที่อยู่กับฉันล่ะ?”

“นั่นก็เพราะ….วิภามองไปที่ใบหน้าของสุมิตรอย่าง ไม่น่าไว้ใจอีกนิดก็เกือบจะหลุดปากพูดออกมาแล้วว่าถ้านาย ไปเรื่องยุ่งยากของฉันก็จะเพิ่มมากขึ้นไปอีก

ยังดีที่จันวิภาอดกลั้นเอาไว้เธอเบือนหน้าไปด้านข้างแล้ว พูดออกมาลอยๆ อย่างไงนายก็ไปไม่ได้ฉันไม่สามารถอธิบาย กับนายได้