ตอน277ผมคิดถึงคุณพ่อ

ตอนที่277 ผมคิดถึงคุณพ่อ

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกว่าคําพูดของสุพจน์นั้นถู กต้อง

แต่จันวิภาก็อดไม่ได้ที่จะโต้แย้งออกมา

“แต่นี่มันเป็นผลมาจากความพยายามแ ละร่วมกันของทุกคน แน่นอนว่าฉันต้องไปเลี้ยงฉลอง มันเป็นเรื่องยากที่จะพูด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ฉันเป็นเจ้านายข องพวกเขา”

“คุณต้องคิดในทางที่ต่างออกไป” สุพจน์เริ่มขับรถและพูดขึ้นมาอย่างสบา “ที่ผมแกล้งทำเป็นแฟนของคุณยังสาม ารถช่วยให้คุณหลีกเลี่ยงพวกเจ้าชู้ได้ด้

วย

มันไม่ใช่ว่าดีกับคุณถึงสองทางหรอกเ

หรอ

ตอนที่อยู่อเมริกาพวกเราก็ทำกันแบบนี้ ไง”

“ก็จริงครับ” นิเวศน์ที่อยู่ด้านข้างสำทับ “พ่อบุณธรรมพูดถูก

มีเพียงคุณพ่อเท่านั้นที่สามารถทำกับม

ามีได้

ไม่มีใครสามารถมาฉกฉวยโอกาสไปไ

ด้”

คำพูดของนิเวศน์ทำให้จันวิภาและสุพจ

น์เงียบไป มือจับพวงมาลัยแน่นขึ้น

หัวใจรู้สึกสูญเสียหาใดเปรียบ ใช่ เขาสามารถเป็นได้เพียงพ่อบุญธรรมข

องนิเวศน์

แล้วไม่สามารถเป็นคุณพ่อของเขาได้เ ลยงั้นเหรอ

และที่จันวิภาเงียบ

นั่นเป็นเพราะเธอรู้สึกขัดเขินจนเกินบรร

ยาย

คงจะพูดได้ว่านิเวศน์นั้นบริสุทธิ์และไร้เ

ดียงสา

หรือยังพูดได้อีกอย่างว่าเขายังคงเป็นเ ด็ก

แต่มันก็ไม่น่าแปลกใจสำหรับนิเวศน์ เพราะแม้แต่จันวิภาเองไม่ได้ตระหนักถึ

งความรู้สึกของสุพจน์ นิเวศน์

สุพจน์สำหรับพวกเขาเป็นแค่เพียงญาติ

คนสำคัญเท่านั้น

แต่ตำแหน่งของญาติคนนี้

ไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับพ่อที่แท้จ ริงที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด

บรรยากาศรอบตัวกลายเป็นแข็งทื่อ

เด็กที่เกิดมาฉลาดอย่างนิเวศน์ย่อมได้ กลิ่นของความแตกต่าง เห็นว่าคำพูดนี้ค่อนข้างอ่อนไหวต่อจันวิ ภากับสุพจน์

แต่ถึงอย่างนั้นท่าทางของเขาก็ยังคงนิ่ ง และถามออกไปอย่างไร้เดียงสาว่า “เกิดอะไรขึ้นครับ ผมพูดไม่ถูกเหรอ”

“ถูกสิ เธอพูดถูก” ท้ายที่สุด าอึดอัดใจ

เขายิ้มอย่างเป็นธรรมชาติและพูดกับนิเ วศน์ว่า “มามีของเธอน่ะ คนที่จะสามารถแต่งงานกับมามีของเธ อได้ ก็ต้องเป็นคุณพ่อของเธออยู่แล้ว”

ในคำพูดนี้ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ถ้าลองสัมผัสดูดี ๆ ก็จะพบบางสิ่งในนั้น

นิเวศน์ที่เฉียบแหลมดูเหมือนจะค้นพบ บางสิ่งที่ไม่อาจยอมรับได้ แต่ริมฝีปากของเขาก็ยังคงยิ้มอย่างไร้เ ดียงสา “อื้ม!

ยังมีพ่อบุญธรรมที่เข้าใจผม!”

จันวิภาที่นั่งอยู่ในที่นั่งด้านหลังอดไม่ไ ด้ที่จะประท้วงอย่างไม่พอใจ “นี่ เจ้าเด็กคนนี้ แต่งไม่แต่งอะไร หรอ

มามี้ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะแต่งงานอี

กครั้ง

ลูกก็มาตัดสินใจแทนมามีแล้วเหรอ ระวังเถอะกลับไปมาจะเล่นงานลูก”

“ไม่มีทาง ถ้ามามี้กล้าเล่นงานผม พ่อบุญธรรมจะช่วยผมเองแหละครับ” นิเวศน์ย่นจมูกเล็กพลางพูดอย่างอวดดี “ลูก!”

จันวิภาจ้องมองนิเวศน์อย่างโมโห ในตอนนี้สุพจน์ก็เริ่มหัวเราะขึ้นมาแล้ว

“สุพจน์! คุณยังจะหัวเราะอีก!

นิเวศน์ถูกคุณทำจนเสียเด็กแล้ว

นี่เป็นลูกชายของฉันนะ

คิดไม่ถึงเลยว่าคำพูดของฉันกลับไม่เชื่ “ฮ่าฮ่า…..แบบนี้เรียกว่า

โลกของผู้ชายมีเพียงผู้ชายเท่านั้นที่เข้ าใจ นิเวศน์ เธอเคยพูดใช่ไหม” สุพจน์ยิ้มอย่างมีความสุข

ในขณะที่ขับรถก็ถามนิเวศน์ไปด้วย

แน่นอนว่านิเวศน์ก็พยักหน้าตอบรับ

ในตอนนี้จันวิภาโกรธมาก เธอไม่ใช่เหรอที่อุ้มท้องนิเวศน์มาถึงสิ บเดือน

และตนก็เฝ้ามองเขาเติบโตมาตลอด แต่ตอนนี้จันวิภาเริ่มสงสัยแล้วว่าเป็นลู กของตัวเองหรือเปล่า!

คาดไม่ถึงเลยว่าจะเข้าข้างคนนอก! ทำไมเด็กนี่ดื้อขนาดนี้ เหมือนพ่อของเขาไม่มีผิด บ้าเอ๊ย! นิเวศน์เอาไว้

เธอต้องไม่ปล่อยให้นิเวศน์เข้าใกล้สุมิต

ร ไม่อย่างนั้นถ้าไม่ระวัง

ก็จะกลายเป็นคนสารเลวไร้มนุษยธรรม แบบสุมิตร!

สุพจน์พาจันวิภากับนิเวศน์ไปร้านอาหา

รหรูสําหรับมื้อค่ำ

ร้านอาหารแห่งนี้ตั้งอยู่ที่ชั้นบนสุดของ

อาคารสูงละฟ้า

เมื่อทานอาหารในตอนค่ำจะสามารถเห็ นความสว่างไสวของทั้งเมือง

สายลมเย็นๆ แบบนี้และการลิ้มรสไวน์แดงและของห

วานหลังมื้ออาหาร

มันเป็นความเพลิดเพลินที่น่ารื่นรมย์ ไม่เพียงแต่ต้องจองล่วงหน้า มันยังมีราคาแสนแพง

คนธรรมดาทั่วไปไม่มีสิทธิ์ที่จะเพลิดเพ ลินกับอาหารเย็นที่นี่

เดิมทีไม่อยากได้ไวน์แดงในมื้ออาหาร แต่เพื่อฉลองให้จันวิภา

สุพจน์จึงพานิเวศน์ออกมาทานข้าว ยังไปบริษัทเพื่อพาเธอมา และสั่งไวน์แดงในมื้ออาหาร

ลักษณะนี้ช่างเป็นคนที่โรแมนติกและมี

รสนิยม

น่าจะเป็นคนที่ผู้หญิงทุกคนต้องการที่จ

แต่อย่างไรก็ตามจันวิภาก็ยังคงไม่แล ตอนทานอาหารปรากฏว่านิเวศน์ก็ยังติ ดจันวิภา กรธ

แล้วยังตั้งใจเล่นเป็นนักมายากลเปลี่ยน สิ่งของให้จันวิภาดู

จันวิภาหัวเราะชอบใจกับดอกกุหลาบที่ นิเวศน์เปลี่ยนออกมา

เธอสังเกตเห็นว่ากุหลาบบนแจกันบนโ ต๊ะหายไป เดิมทีมันควรมีสามดอก แต่ขณะนี้เหลือแค่สอง

แต่มันก็หายากที่นิเวศน์จะมาทำอะไรแ บบนี้ จันวิภารับมาด้วยความเย็นดี เธอบีบหน้านิเวศน์และยิ้มอย่างมีความ สุข “เราน่ะมันซุกซนที่สุดเลยนะ”

“มา…..มามีรักผมมากเลยใช่ไหมล่ะครั บ” นิเวศน์ยิ้มอย่างซุกซน คำตอบที่แท้จริง

ปฏิกิริยา ยิ่งทําให้เจ้าตัวเล็กนิเวศน์ยิ่ง ภูมิใจ เขาทานสเต็กไก่อย่างมีความสุข และครุ่นคิดว่า

ถ้าคุณรู้ว่าผมทำอะไรคงจะไม่พูดอย่าง นี้แน่นอนเลย

เห็นนิเวศน์แบบนี้แล้วเธอก็มีความสุข เธอรู้สึกว่านิเวศน์แตกต่างจากสุมิตร ถึงแม้นิเวศน์จะมีนิสัยที่ค่อนข้างเลวร้าย ชอบติดจะเกเรและซุกซน

แต่โดยรวมแล้วก็เป็นเพราะเขายังเด็ก

เทียบกับสุมิตรแล้ว

จันวิภาเชื่อว่าโดยธรรมชาติแล้วลูกชาย ของตนต้องเป็นคนนิสัยดี

นิเวศน์จะไม่เหมือนสุมิตรที่เย็นชาและโ หดร้าย ทั้งสามคนก็เหมือนเช่นปกติ หลังจากทานเสร็จ

สุพจน์ถามจันวิภาว่าอยากไปเที่ยวไหน ไหม จันวิภาส่ายหน้าปฏิเสธเขา

ทำงานล่วงเวลาติดต่อกันหลายวัน เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว

ทั้งสามคนกลับบ้าน ในตอนที่นอนหลับ

นิเวศน์อยู่ในอ้อมแขนของจันวิภาพึม นําออกมาว่า

“มามี้…..ผมคิดถึงคุณพ่อ……

เมื่อได้ยินคำพูดของนิเวศน์ จันวิภาก็รู้สึกเจ็บปวด เมื่อก่อนตอนที่อยู่อเมริกา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักพ่อที่แท้จริงของ

ตัวเอง แต่เขาก็มีความสุขและไม่ต้องกังวล แต่ว่ากับตอนนี้…….

จันวิภาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อ ย

ถ้าเป็นแบบนี้อีกไม่นานเธอคงต้องใจอ่ อนบอกความจริงเรื่องนิเวศน์

อย่างไรก็ตาม

เด็กทุกคนต้องการความรักของพ่อ บางทีสุมิตรอาจพูดถูก

เธอไม่สามารถปล่อยให้นิเวศน์เติบโตขึ้

นในครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวได้ เพราะมันจะทำให้เกิดความเสียหายทา งด้านจิตใจกับเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ