ตอน276ผมเป็นแฟนของเธอ

ตอนที่276 ผมเป็นแฟนของเธอ

การพึ่งพาตนเอง

การทำงานเป็นทีมเพื่อสร้างสรรค์ผลงา

นออกมา

มันใช้เวลานานในการพยายามอย่างมา

ก

หลังจากพูดจบ จันวิภาก็หันไปเพื่อจะไปบอกข่าวดีกับเ

พื่อนร่วมงานในแผนก

แต่เจ้านายกลับเรียกเธอเอาไว้เสียก่อน

“จริงจันวิภา

ผมเพิ่งได้รับสายจากคุณสุพจน์ เขาบอกว่าจะพาคุณออกไปข้างนอก ดังนั้นวันนี้คุณเลิกงานเร็วได้” จันวิภาอดไม่ได้ที่จะชี้ตัวเองอย่างไม่เข้

าใจ อยู่ดี ๆ ทำไมสุพจน์ถึงเรียกเธอออกไปในเวลา

งาน

ตามหลักแล้วสุพจน์ไม่ใช่คนที่จะเอาเรื่ องงานกับเรื่องส่วนตัวมาปนกัน

“อืม เขาน่าจะใกล้มาแล้ว คุณไปเตรียมตัวให้พร้อมเถอะ” เจ้านายยิ้มและพยักหน้าให้ เมื่อพูดจบ เขาก็ติดต่อไปหาคนของ บริษัท ตะวันกรุ๊ป จำกัด อย่างมีความสุข

ถึงแม้ว่าจันวิภาจะยังคงสงสัย แต่สุดท้ายก็ระงับเอาไว้ ลืมมันไปแล้วเดินจากเขาไปอย่างไรก็ต

ามตนมีความสุขเพราะงานได้รับการยอ มรับจากเจ้านาย ลย

กลับไปที่แผนกออกแบบ

จันวิภาประการศว่าผลงานได้รับการอนุ

มัติจากเจ้านายแล้ว

ทำให้เสียงโห่ร้องแห่งความดีใจดังกระ ดื่มขึ้นทันที

จากที่รู้กันว่าต้องสร้างผลงานออกมาใ นเวลาอันสั้น

พวกเขาประสบความสำเร็จหลังจากผ่า

นไปหลายวันหลายคืน

ทรมานอย่างหนักกับการต่อสู้กับเพื่อใ ห้งานเป็นผลออกมา

เดิมทีผู้สูงอายุหลายคนในแผนกออกแ บบเดิมรู้สึกไม่พอใจที่จันวิภามาเป็นผู้ อำนวยการ แต่หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้

พวกเธอเห็นความพยายามของจันวิภา และยังมีเรื่องของความสามารถในการ

ทำงานของเธอ พวกเธอทั้งหมดจึงประทับใจอย่างลึกซึ้ ง

ตอนนี้ในแผนกออกแบบ

ไม่มีใครที่ไม่เห็นด้วยกับจันวิภา

ทุกคนคิดว่าจันวิภาเป็นผู้อำนวยการขอ งพวกเธอ

สามารถเป็นผู้นำของแผนกออกแบบไป สู่ความสําเร็จในฐานะผู้บังคับบัญชา!

เมื่อมีเรื่องที่น่ายินดีเกิดขึ้น

ก็ต้องมีคนอยากไปฉลอง

ไม่นานก็มีคนเสนอที่จะออกไปฉลองกั

นในตอนเย็น

มีคนพูด ก็มีบางคนเห็นด้วย

และก็มีคนพูดขึ้นมาว่า “เฮ้เฮ้ ทุกคนลืมผู้อำนวยการไปแล้วเหรอ ผู้อำนวยการเข้าบริษัทมาตั้งนานแล้วนะ

พวกเรายังไม่ได้จัดปาร์ตี้ต้อนรับเธอเล

ย!

มันจะดีกว่าที่จะใช้ประโยชน์จากการฉล

องครั้งนี้เลย

ทุกคนมาทำมันด้วยกันเถอะ!”

“เย้! ดีเลย คุณพูดถูก

ฉันลืมคิดได้ยังไงกันเนี่ย!”

“ผู้อำนวยการ

งานฉลองเย็นนี้ไม่ว่าอย่างไรคุณต้องไ

ปนะ คุณไม่ต้องจ่าย

พวกเราทุกคนเลี้ยงคุณเอง”

“ใช่เลยใช่เลย….. มากกว่าสิบคนในแผนกออกแบบก็เริ่ม พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่มีช่องให้

จันวิภาได้ปฏิเสธ

จนจันวิถารู้สึกจนปัญญาแต่ก็มีความสุข มากกว่า

เธอชอบชีวิตและสภาพแวดล้อมในการ ทำงานแบบนี้มากที่สุด ทุกคนทำงานด้วยกันอย่างสงบสุข และบางครั้งก็ไปงานเลี้ยงหรืออะไรสัก

อย่าง

แต่ทว่า

คำพูดที่ทำให้เสียบรรยากาศก็ปรากฏขึ้

น

“แต่ว่าวันนี้ผู้อำนวยการของพวกคุณมีนั ดครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังจันวิภา วินาทีถัดมาก็มีมือข้างหนึ่งวางบนไหล่ จันวิภาหันมองข้างตัวอย่างประหลาดใ จ

พบว่าไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สุพจน์ปรา กฏตัวขึ้นที่ประตูแผนกออกแบบ และตอนนี้ก็มายืนอยู่ข้างเธอ โดยที่มือข้างหนึ่งกอดไหล่ของเธอไว้

จีนวิภาพูดเสียงเบาออกมาอย่างช่วยไม่

ได้

สุพจน์ยิ้มให้เธอ

รอยยิ้มนั้นสดใสเหมือนสายลมในฤดูใบ

ไม้ผลิ

เมื่อเห็นสิ่งนี้

ผู้คนในแผนกออกแบบต่างไม่พอใจกับ

คําพูดของ พจน์ ซึ่งแน่นอน

ยกเว้นเพื่อนร่วมงานชายบางคน

แต่ถึงกระนั้นผู้ชายก็อดที่งไม่ได้กับการ ปรากฏตัวของสุพจน์

ส่วนผู้หญิงก็เกิดอาการเจ้าชูขึ้นมา เหตุผลหลักคือสุพจน์ทั้งหล่อเหลาและ ดูดี รูปร่างสูงเพรียว ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ข้างจันวิภา เผยรอยยิ้มที่ทำให้คนตายอยากฟื้นคืน ขึ้นมาอีกครั้งดึงดูดความสนใจของผู้คน มีบางคนอดไม่ได้ที่จะกระซิบถามจันวิภ า “ผู้อำนวยการคะ

เขาเป็นแฟนคุณใช่ไหม เขาหล่อมากเลย…..

“เขา….” จันวิภามองไปที่เพื่อนร่วมงาน กําลังจะอธิบายก็ถูกขัดจังหวะขึ้นมาเสี ยก่อน

“ผมเป็นแฟนของเธอครับ” สุพจน์ยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน เมื่อได้ยินคำพูดของสุพจน์ จันวิภาก็ตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่และกระซิบเชิง ตำหนิ “สุพจน์!”

สุพจน์ยิ้มพลางส่ายหน้าให้เธอ ส่งสัญญาณว่าจะอธิบายทีหลัง เมื่อเห็นอย่างนี้จันวิภาจึงยอมกัดฟังอด

ทน

แต่ที่ทั้งสองดูเหมือนจะสบตากัน ในสายตาของทุกคนกลายเป็นว่ามันคือ การเล่นหูเล่นตากันในที่สาธารณะ และจันวิภากับสุพจน์ก็เหมาะสมกันเป็น พิเศษ ชายก็หล่อ หญิงก็สวย

นี่มันกิ่งทองใบหยกชัดๆ!

มีหน่อยกล้าตายอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา

“ผู้อำนวยการ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปเดตกับแฟนของคุ

ณเถอะ

งานเลี้ยงฉลองหรือจะอะไรนั่นก็เอาไว้

วันอื่นก็ได้

การเดตกับแฟนสำคัญที่สุด!”

พวกเราไม่อยากเป็นตัวขัดขวางความรั กของใคร

เดี๋ยวคุณไม่มีความสุขกับแฟน

ไปเที่ยวกันเลย!”

“จริงด้วยจริงด้วย ย่าลืมให้การ์ดเชิญกับพวกเราก็แล้วกัน

นะ……….”

หลาย ๆ คนต่างพูดแสดงความคิดเห็น จันวิภากำลังโมโหพวกเขา

ปกติไม่เคยเห็นว่าพวกเขานินทากันยัง

ไง

เดตอะไรแต่งงานอะไรและไหนจะมีลูก

อีก

เธอกับสุพจน์ไม่ได้มีสัมพันธ์แบบนั้นกัน

สักหน่อย!

จันวิภาอดไม่ได้ที่จะหยุดการพูดคุย

“เอาล่ะเอาล่ะ

พวกคุณหยุดพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว

รีบกลับไปทำงานเถอะ!”

“โธ่ ผู้อำนวยการอย่าเขินไปเลยค่ะ…… ท่าทีของจันวิภาที่ดูเหมือนจะโกรธพวก เธอ แต่ในใจคือรู้สึกอับจนหนทาง การห้ามในเวลานี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย สุพจน์จึงออกหน้ามาช่วย “เอาล่ะครับ

ผมขอยืมตัวผู้อำนวยการของพวกคุณไ

ปก่อนนะ เอาไว้เจอกันใหม่ครั้งหน้านะครับ”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วก็ดึงจันวิภาออกจา กแผนกไป

นั่งอยู่ในรถ

จันวิภาอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

“ทำไมคุณถึงบอกว่าเป็นแฟนต่อหน้าเ พื่อนร่วมงานของฉัน คุณไม่รู้เหรอว่ามันทำให้ฉันลำบากใจ…

…นิเวศน์ ลูกมาที่นี่ได้ยังไง” รธ หลังจากนั่งแล้วก็บ่นออกมา และพบว่าลูกรักกำลังนั่งอยู่ในตำแหน่ง ข้างคนขับ

เมื่อได้ยินจันวิภาเรียกชื่อตัวเอง นิเวศน์ก็หันกลับมามองเธอพร้อมรอยยิ้ ม “ฮิฮิ มามี ไม่เจอกันนานนะครับ”

ไม่ได้เจอกันนานอะไร….ก็เพิ่งเจอกันไ ปเมื่อเช้า

จันวิภามองไปที่นิเวศน์พลางถามอย่าง อารมณ์ไม่ดีว่า “ลูกออกมาทำไม หรือว่า…..กำลังจะทำอะไร”

“มามีลองเดาสิครับ~” นิเวศน์ยิ้มอย่างมีเลศนัย

จันวิภามองสุพจน์ที่กำลังคาดเข็มขัดนิร ภัยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณยังไม่ได้อธิบายให้ฉันฟังเลยนะ ว่าทำไมต้องแกล้งทำเป็นแฟนของฉัน

แล้วฉันจะอธิบายให้เพื่อนร่วมงานฟังไ ด้ยังไง..….……….

เมื่อเทียบกับการร้องเรียนของจันวิภาแ ล้ว ปฏิกิริยาของสุพจน์ค่อนข้างปกติ เขายิ้มอย่างมั่นใจและพูดว่า

“ถ้าผมไม่ปลอมตัวเป็นแฟนของคุณ คุณคิดเหรอว่าคุณจะสามารถหนีจากงา นเลี้ยงวันนี้ได้

ถ้าคุณไปแน่ใจได้เลยว่าเย็นนี้คุณต้องเ มาแน่”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ