ตอน269ผมจะเลี้ยงดูเขาตลอด

ชีวิต

ตอนที่269 ผมจะเลี้ยงดูเขาตลอดชีวิต ถ้าในความเป็นจริงมันง่ายอย่างที่นิเวศ น์พูดก็คงดี

สามารถใช้ชีวิตเหมือนในอเมริกา และสามารถอยู่กับสุพจน์อีกครั้ง….แต่ต อนนี้

สุพจน์ไม่ได้มองเธอในฐานะเพื่อน ความสัมพันธ์ของพวกเขาหลังจากที่สา รภาพก็เปลี่ยนไปแล้ว

ถึงแม้ว่าจันวิภายังมีการล้อเล่นกับเขา แต่ในบางครั้งที่สุพจน์แสดงความรู้สึกลึ กซึ้งออกมาเธอกลับถอยออกมาและห ยุดไว้ กินไป

อย่างไรก็ตามนิเวศน์ไม่รู้เรื่องเหล่านี้ เธอไม่อยากให้นิเวศน์รู้

ถ้าเขารู้ว่าพ่อบุญธรรมที่ตัวเองเคารพม ากที่สุดชอบมามีของตัวเอง เขาจะคิดยังไง

ให้เขาถูกสุมิตรกับสุพจน์ประกบตั้งแต่อ ายุน้อยขนาดนี้ เธอไม่อยากให้นิเวศน์ตกอยู่ในภาวะที่ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

จันวิภามองใบหน้าที่ตื่นเต้นดีใจของนิเ วศน์

ก็ไม่มีใจจะทำลายจินตนาการของเขา แต่ก็ยังไม่วายพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า “ลูกเอาแต่ฝันหวาน…ลูกไม่ได้คิดเลยเ หรือว่าถ้าหากเราสองคนอยู่บ้านพ่อบุญ แล้วในอนาคตเขามีแฟนจะทำยังไง เวลาที่พามาบ้านแล้วเห็นเราสองคน ไม่ใช่ว่าจะมีโอกาสทําให้คนอื่นเข้าใจผิ ดหรือเปล่า”

“ถ้าพ่อบุญธรรมต้องอยู่คนเดียวไปตลอ ดชีวิต มามีเห็นว่าลูกควรชดใช้ให้พ่อบุญธรรม !”

เมื่อได้ยินคําพูดของจันวิภา นิเวศน์ก็พูดออกมาอย่างค่อนข้างไม่เห็ นด้วย “นี่มันอะไรครับ พ่อบุญธรรมจะไม่โดดเดี่ยวหรอก เขายังมีพวกเรา รอผมโตขึ้น ผมจะเลี้ยงดูพ่อบุญธรรมตลอดชีวิต!

นิเวศน์พูดอย่างพออกพอใจเกินไป จันวิภาจ้องเขาอย่างจนปัญญา “ไหนเลยมันจะง่ายดายอย่างที่ลูกพูด

พ่อบุญธรรมยังต้องให้ลูกมาเลี้ยงเหรอ เขารวยมากกว่าลูกอีก”

ได้ยินอย่างนั้นแล้วนิเวศน์ก็ยังดูเหมือน ว่ามันเป็นไปไม่ได้

พูดออกมาอย่างภาคภูมิใจว่า

“มันไม่จำเป็นหรอกครับ ตอนนี้พ่อบุญธรรมรวยกว่าผมก็จริง แต่เดี๋ยวรอผมโตขึ้นก่อน จะต้องรวยกว่าพ่อบุญธรรมแน่ เมื่อถึงตอนนั้นถ้าพ่อบุญธรรมไม่มีภรร ยาและลูก เมื่อเขาแก่เกินไปที่จะเดิน พ่อบุญธรรมก็ยังมีผมเป็นลูกกตัญญู”

“ลูกดูจะทุ่มเทให้พ่อบุญธรรมของลูกเ หลือเกินนะ” และพูดต่อด้วยน้าเสียงอิจฉาว่า

“ทำไมไม่เห็นลูกใจดีกับมามีแบบนี้บ้าง เลย นอกจากนี้

ลูกไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเลย อยากให้พ่อบุญธรรมอยู่คนเดียวไปตล อดชีวิตจริงเหรอ

การแนะนำแฟนให้เขาก็เป็นการกตัญญู ต่อเขานะ”

ที่พูดไปอย่างนั้นเพราะในความเป็นจริง จันวิภาต้องการให้สุพจน์ปล่อยความรู้สึ กที่มีต่อเธอไป

ระหว่างเธอกับสุพจน์ไม่มีทางมีอนาคต ร่วมกัน

“ฮิฮิ…..ก็มามี้มีคุณพ่อคอยให้ความรักอ ยู่แล้ว ผมจะต้องกังวลอะไรอีกล่ะครับ” นิเวศน์ใบหน้ายิ้มแย้ม และพูดต่อว่า พ่อบุญธรรมดีต่อพวกเรามากเลยนะครั

ก็ไม่สามารถปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวได้ จริง ๆ นั่นแหละ วางใจเถอะครับ “ลูกน่ะใหญ่สักแค่ไหนกันเชียว พูดจาอย่างกับคนแก่

ผมจะกตัญญูต่อพ่อบุญธรรม หาแม่บุญธรรมมาให้พ่อบุญธรรมเอง!!” ได้ยินคําพูดเรื่อยเปื่อยของนิเวศน์

จันวิภาก็เอื้อมมือไปดีดหน้าผากของเข าและพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า

รอให้โตก่อนเถอะ แล้วค่อยพูดเหมือนคนแก่แบบนี้”

“ฮิฮิ…..มามีวางใจเถอะครับ ผมมีสัดส่วนของตัวเอง” เขาถูใบหน้าเล็กลงกับหมอนพลางหาว ออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียว่า “มามี นิเวศน์ง่วงแล้ว

ขอนอนก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับมามี

“ราตรีสวัสดิ์จ้ะ”

จันวิภาจูบหน้าผากนิเวศน์และมองดูเขา

หลับตาลงเงียบๆ ค่อยๆ

หลับลงเข้าสู่ห้วงฝัน

แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความยุ่งเห

ยิง

เธอจะโน้มน้าวให้สุพจน์วางความรู้สึกนี้ ทิ้งไปได้อย่างไร เรื่องของความรู้สึก เธอไม่ค่อยเข้าใจมากนัก ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งไม่รู้ว่าจะปลอบคนอย่า งไรดี คิดไปคิดมา มันเป็นไปตามธรรมชาติ

เมื่อถึงเวลานั้น สุพจน์ก็อาจจะคิดได้แล้วล่ะมั้ง

เมื่อคิดได้แบบนี้

จันวิภาก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น มองไปที่นิเวศน์ที่นอนหลับฝันหวานแล ะเข้านอนตามไปอย่างสบาย

วันต่อมา

เมื่อตื่นขึ้นมาสุพจน์สั่งให้คนรับใช้ทําอา หารเช้า เมื่อจันวิภากับนิเวศน์ลงไปข้างล่าง อาหารก็กําลังร้อนๆ

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ สุพจน์ก็ยิ้มและถามนิเวศน์ว่า “นิเวศน์ มีที่ไหนที่อยากไปเที่ยวเล่นไหม “อืมม…

ศีรษะเล็กของนิเวศน์โคลงเคลงไปมาเ หมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เขาพึมพำ

“สนามเด็กเล่น….หรือจุดชมวิวในเมือง A ดีนะ ผมไม่คุ้นเคยกับประเทศจีน

ไม่รู้ว่าที่ไหนสนุก

มันจะดีกว่าถ้าคุณพาผมไปทุกที่เลย”

“ได้สิ” สุพจน์ยิ้มพลางพยักหน้า เขาพับเก็บหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่าน ตั้งใจพูดกับนิเวศน์ว่า

“งั้นวันนี้ทั้งวันพ่อบุญธรรมจะพาเธอไป เที่ยวเล่น ทานอะไรก่อน แล้วเดี๋ยวเราก็ออกไปกัน”

“โอเคครับ!” นิเวศน์ยิ้มสดใส เขากระโดดลงจากเก้าอี้อย่างมีความสุ ไปกันตอนนี้เลย!”

เมื่อได้ยินคำพูดของนิเวศน์ สุพจน์ก็หันมองไปทางจันวิภา ตำหนินิเวศน์เล็กน้อย

“ทำไมไม่รอมามีของเธอก่อนล่ะ มามีของเธอยังทานข้าวไม่เสร็จเลยนะ” “หึม” ได้ยินคำพูดของสุพจน์

จันวิภาก็ประหลาดใจ เธอชี้เข้าหาตัวเองถามอย่างไม่อยากเชื่ อ “ฉันก็ต้องไปเหรอ”

“ก็แล้วทำไมคุณไม่ไปล่ะ” สุพจน์ถาม

.ก็ได้” จันวิภาครุ่นคิด เธอไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไป ทั้งที่จริงแล้ววันนี้ต้องการอยู่บ้านทั้งวัน สุพจน์ก็ยังเดินทางไปไหนต่อไหนกับนิ

เวศน์กันสองคน

บางครั้งจันวิภาก็กลับมาแล้วปล่อยให้พ วกเขาไปเที่ยวเล่นกันตามลำพัง ดังนั้นจันวิภาจึงเพียงแค่ให้สุพจน์พานิเ วศน์ไปเที่ยวสวนสนุกที่มีชื่อเสียงของเ มือง A เท่านั้น ไม่คิดว่าจู่ ๆ เขาก็มาเรียกตนให้ไปด้วยกัน

ได้ยินอย่างนั้นจันวิภาจึงวางแซนด์วิช นมือ แล้วพูดกับสุพจน์ว่า “ไปเถอะ ฉันก็อิ่มแล้ว”

“โอเค” สุพจน์ยิ้มด้วยใบหน้ามีความสุข เขาอุ้มนิเวศน์ขึ้น และสั่งให้คนรับใช้เตรียมของ จากนั้นก็อุ้มนิเวศน์เดินไปที่โรงรถ

ในเวลาเดียวกัน ตอนนี้เขาเป็นเพียงคนเดียวที่จันวิภาผูก พัน เชื่อว่าอีกไม่นานเธอก็จะชอบตน

ด้วยเหตุนี้

สุพจน์และจันวิภาจึงพานิเวศน์ไปเที่ยว ทั่วทั้งเมือง A หนึ่งวันผ่านไป จํนวิถากับนิเวศน์ค่อนข้างไม่แย่แสกัน

นิเวศน์ยังคงพัวพันกับสุพจน์และอยาก ไปเที่ยวเล่นอีกในครั้งต่อไป

สุพจน์รอคอยอย่างยินดี

วันต่อมา

สุพจน์กลับมายุ่งกับธุรกิจของเขา จันวิภากับนิเวศน์อยู่ในวิลล่าอย่างค่อน ข้างเบื่อหน่าย นทุกวันที่อยู่ในอเมริกา เมื่อสุพจน์มีเวลาว่าง พวกเขาจะออกไปเที่ยวเล่น เมื่อสุพจน์ไม่ว่างก็จะเป็นแบบนี้

นิเวศน์อยู่ในห้องเล่นคอมพิวเตอร์ตลอ ดทั้งเช้า

ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะวิ่งไปบ่นกับจันวิ ภา